Ο χαρτοπόλεμος |
1.1.2014
Το ξύλινο πάτωμα έχει εκείνες τις παλιές, πολύ φαρδιές σανίδες. Είναι
τόσο παλιές, που ο αρμός που υπήρχε μεταξύ τους έχει φαγωθεί,
δημιουργώντας αυλάκια που χαρακώνουν όλο το σπίτι. Σήμερα ανακάλυψα ότι
ένα αυλάκι, αυτό μπροστά από το ψυγείο, είναι πιο φαρδύ απ’ όλα τ’ άλλα.
Μέσα βρήκα ξαπλωμένο ένα μικρό μολύβι ικέα κι ένα φιλτράκι. Το φιλτράκι
το ρούφηξε η ηλεκτρική σκούπα. Το μολύβι το άφησα- δεν ξέρω γιατί, αλλά
κάπως ταίριαζε.
Το πάτωμα τρίζει. Τρίζει σχεδόν παντού. Έχω αρχίσει και μαθαίνω τις ασφαλείς περιοχές, κι έτσι το πρωί που ξυπνάω και πάω να φτιάξω καφέ, κάνω ζιγκ ζαγκ προσπαθώντας να είμαι αθόρυβη. Ένα πρωινό παιχνίδι, ένας αλλόκοτος πρωινός χορός- δεξί πόδι εδώ, αριστερό πόδι εκεί πιο πέρα. Ένα ηχητικό ναρκοπέδιο και εγώ το έχω χαρτογραφήσει.
Έχω την εντύπωση ότι όταν ο από κάτω μαγειρεύει, ανεβαίνουν οι μυρωδιές, περνούν μέσα από τις αυλακιές του πατώματος και ξαφνικά το σπίτι μυρίζει κρεμμύδι, υποθέτω από μία πρόχειρη κρεμμυδόσουπα. Αλλά και όταν παίζει πιάνο, ανεβαίνει το moonlight sonata μέσα από τις χαραμάδες. Τότε κλείνω το ραδιόφωνο που συνήθως ακούω, τραβάω και τις κουρτίνες για να σκοτεινιάσει το δωμάτιο και κάθομαι στα ήσυχα και τον ακούω.
Σκέφτομαι ότι δεν με πειράζει που είναι σαν ζω πάνω σε μια σχάρα. Η σιλικόνη μόνωσης μας τελείωσε. Το 2014 θα είναι ωσμωτικό.
~
1.1.2014
Επιτέλους ήρθε το πιάνο. Το ανέβασμά του στον δεύτερο όροφο ήταν
εφιαλτικό. Νομίζω ότι δεν θέλω να φύγω ποτέ απ’ αυτό το σπίτι- η ιδέα
ότι θα ξαναγλιστρήσει από τα χέρια ενός ανόητου μεταφορέα μου προκαλεί
ίλιγγο.
Αυτές τις μέρες έχω αφήσει λίγο τα δικά μου στην άκρη και έχω σκαλώσει με την πρώτη κίνηση της σονάτας 14 του Μπετόβεν. Οι άσχετοι τη λένε σονάτα του σεληνόφωτος. Επειδή λέει σ’ έναν κριτικό θύμιζε την αντανάκλαση του φεγγαριού στη λίμνη της Λουκέρνης, πφφφ. Δεν ξέρουν, δεν θα μάθουν ποτέ. Ξανά και ξανά λοιπόν η 14, μέχρι να μου ακουστεί σωστά.
Ήρθε και καινούριος ένοικος από πάνω. Την έχω δει μέσα από το ματάκι της πόρτας να ανεβαίνει. Ανεβαίνει καμπουριασμένη από ένα μαύρο σάκο που κουβαλάει στην πλάτη, θαρρείς ότι έχει τούβλα μέσα. Την ακούω καμμιά φορά όταν περπατάει, γιατί τρίζει το πάτωμα. Χαίρομαι όμως που δεν βάζει δύναμη στη φτέρνα για να ακουστεί γδούπος- είναι σαν να περπατάει στις μύτες. Αναρωτιέμαι αν με ακούει όταν παίζω, σίγουρα θα με ακούει. Μπορεί να χορεύει κιόλας.
Πρέπει να αρχίσω να τρώω καλύτερα, πιο υγιεινά. Έχω βαρεθεί να φτιάχνω την καταραμένη κρεμμυδόσουπα.
Το 2014 θα είναι δημιουργικό. Θα είναι υπέροχο.
~
17.2.2014
Ο Χόλγκερ κοιμάται στο κρεβάτι μου. Η Μελίνα δεν απάντησε στο μήνυμα. Ο
Στράτος, ο Γιούργκεν, αλήθεια δεν ξέρω. Άνθρωποι, οι ιστορίες τους. Ποτέ
δεν θα καταλάβω πραγματικά.
Ακόμη να υπογράψω το συμβόλαιο στη δουλειά.
Έκανα σκάιπ με τον πατέρα. Το σαλόνι όπως το θυμάμαι. Αυτός φορούσε το μπουφάν του.
Έχω σιχαθεί την κρεμμυδίλα που έρχεται από τον από κάτω. Κι επιτέλους παίξε κάτι άλλο. Η σονάτα του σεληνόφωτος τα κάνει όλα πολύ δραματικά.
~
17.2.2014
Έχω να βγω από το σπίτι δέκα μέρες. Πρέπει να βγω έξω, πρέπει να πλυθώ,
να πάω σουπερ μάρκετ, να συνεχίσω τη δουλειά μου. Κι αυτή η γαμημένη
σονάτα, κάτι της λείπει. Κάτι μου διαφεύγει.
Το πάτωμα της από πάνω που τρίζει με αποσυντονίζει. Χθες βράδυ έτριζε και το κρεβάτι. Παραλίγο να ανέβω πάνω και να αρχίσω να κοπανάω στην πόρτα της. Θυμώνω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
~
22.3.2014
Δεν αντέχω άλλο αυτό το πιάνο. Ακούω τη μελωδία μέσα από τις ωτοασπίδες.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φαγωμένα νύχια του πάνω στα λευκά
πλήκτρα. Σχεδόν χοροπηδάω πάνω στο πάτωμα για να με ακούσει. Πατάω τη
φτέρνα με δύναμη, πάντα στα σημεία που τρίζει περισσότερο. Δεν είναι πια
σπίτι μου αυτό. Είναι σκέτο σπίτι, είναι απλώς μια κατασκευή, με
τοίχους, πάτωμα και ταβάνι. Θα πάω να του χτυπήσω του καριόλη, δεν
αντέχω άλλο.
~
22.3.2014
Αυτή φταίει. Αυτή φταίει για όλα. Μ’ έχει καταλάβει σίγουρα, έχει
καταλάβει πόσο εκνευρίζομαι, γι’ αυτό χοροπηδάει. Θα της δείξω της
παλιομαλακισμένης.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Συναντηθήκανε στη μέση της σκάλας. Δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο που άφηνε την άνοιξη μέσα. Χωρίς να μιλήσουνε πιαστήκανε στα χέρια, κάτι σαν λαβή πάλης, κάτι σαν αγκαλιά. Αυτή έκλαιγε, αυτός ήταν κατακόκκινος. Χάσανε την ισορροπία τους. Πάνω από το πρεβάζι, πάνω από τις μικρές γλάστρες στη σειρά που το στόλιζαν, πάνω από το πιάνο, από δουλειές, από το σκάιπ, από τη μοναξιά, από τους ανθρώπους, πάνω απ’ όλα πέσανε στο κενό, σφιχταγκαλιασμένοι σε λαβή. Στα μαλλιά τους ακόμη ο χαρτοπόλεμος από την Πρωτοχρονιά.
Birth & Life & Sex & Death. 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου