ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

 by kseeath · ·

«Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει.»

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα 

 

Παρακολουθώντας κάποιος τηλεόραση, και ειδικά τις ειδησεογραφικού περιεχομένου εκπομπές, καθώς και τα δελτία ειδήσεων (που στις πλείστες των περιπτώσεων τείνουν να λειτουργούν ως ολίγη είδηση, πολύ από διαφορετικές πτυχές της ίδιας προπαγάνδας) κινδυνεύει από δύο πράγματα.Το ένα είναι, πως αν έχει ήδη διαμορφωμένη μια συγκεκριμένη άποψη για το ρόλο των αστικών ΜΜΕ, να παραγνωρίσει τα όποια ουσιαστικά λέγονται. Γιατί, πίσω από τις λέξεις ορισμένες φορές μπορείς να καταλάβεις αρκετά πράγματα για τους μελλοντικούς σχεδιασμούς. Για παράδειγμα, όταν με αφορμή την υπόθεση Ξηρού, βλέπεις μια εμμονή από τους εκπροσώπους της ΝΔ να επιτίθονται στο ΣΥΡΙΖΑ (με την υπερβολή να ξεχειλίζει, έτσι ώστε να σκέφτεσαι για το πιθανό ή μη ψυχολογικών επηρεασμών…), αλλά και να εστιάζουν στο θέμα της κακής εφαρμογής  του νόμου για τις άδειες, καταλαβαίνεις πως αφενός έκαναν τη γκάφα και τους έφυγαν Μαζιώτης-Ρούπα (νωρίτερα) και Ξηρός (στο ενεστωτικό χωροχρόνο), και από την άλλη προσπαθούν να βγάλουν κέρδος (επικοινωνιακό αρχικά, και ουσιαστικό μεταγενέστερα) από την ίδια τους την αποτυχία. Αν εσύ δεν μπορείς να τους ακούς καν (που εν μέρει είναι ανθρώπινο και δικαιολογημένο…) χάνεις την ευκαιρία να αφουγκραστείς τον πραγματικό παλμό της επικαιρότητας και την όποια σκιαγράφηση των μελλούμενων. Γιατί, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η συζήτηση για τις άδειες, για τη σκλήρυνση των νόμων. (Πέρα, βέβαια, από το προφανές ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τους διάφορους αγωνιστές ως πιο επικίνδυνους για τη ζωή των ανθρώπων από αυτούς που κόβουν συντάξεις, μισθούς, απολύουν, βάζουν φόρους και όλα τα παρεμφερή που βιώνει η ελληνική κοινωνία). Ανέκαθεν, η κυριαρχία ανοίγει το «φάκελο» μιας επιδίωξης της, με σκοπό να αφουγκραστεί αντιδράσεις και να δει πόσο μπορεί να προχωρήσει.

 

Από την άλλη πλευρά, αν απορροφηθείς από τα όσα λέγονται, κινδυνεύεις να παρασυρθείς στην παγίδα τους και να παραδοθείς παρά τη θέληση σου στο ευρύτερο πλαίσιο που εντελώς έντεχνα διαμορφώνουν. Γιατί, κάθε δημοσιογραφική τακτική έχει προκαθοριστεί, πριν δούμε πχ στο γυαλί τους καλοπληρωμένους «αστέρες της ενημέρωσης», από την εκάστοτε στρατηγική του μέσου.  Πολλές φορές πιάνουμε τους εαυτούς μας να σκεφτόμαστε με τρόπους που δεν θέλουμε, γιατί αποδεχόμαστε ασυνείδητα τα στημένα διλήμματα και τις παραπλανητικές «απορίες» που καλλιεργούνται για να παρασύρουν τη σκέψη μας. Στη ζωή, δεν είναι τελικά λίγες οι φορές που η σωστή απάντηση δεν είναι ούτε το ναι, ούτε το όχι, αλλά Η ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ. Όταν καλείσαι να απαντήσεις σε ερωτήματα που θέλουν να σε παγιδέψουν, τότε τα «νομιμοποιείς» και οι απαντήσεις σου (όσο σωστές και δίκαιες αν σου μοιάζουν) εξυπηρετούν τον αντίπαλο σου.

 

Ζώντας μέσα στο κοινωνικό πεδίο, καθημερινά ακούμε γύρω μας συζητήσεις και επιχειρήματα που κάτι μας θυμίζουν. Είναι αυτά όλα που είδαμε στην τηλεόραση την προηγούμενη μέρα. Το κύρος του «ειδικού» μεταμορφώνει την ακυρότητα (επί της ουσίας) του κίβδηλου σε πραγματικότητα, η οποία -μάλιστα- χαρίζει και εύσημα «σοβαρότητας» στον μελλοντικό διαχειριστή, αυτόν που είχε οριστεί εξαρχής ως ο παθητικός δέκτης. Αρκετοί συνάνθρωποι μας νομίζουν πως επειδή συζητούν και τοποθετούνται πάνω σε αυτά που, πχ, είπε ο Αυτιάς, ο Πρετεντέρης, ο Παπαδάκης, ότι «είναι μέσα στα πράγματα», μη μπορώντας να συνειδητοποιήσουν πως σημασία δεν έχει τι λέει κάποιος, αλλά γιατί το λέει.

 

Προφανώς, το μεγάλο ζητούμενο των καιρών μας όσον αφορά στον ελλαδικό χώρο είναι η επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Και αυτό γίνεται για συγκεκριμένους λόγους, και με συγκεκριμένες τακτικές. Αυτά, φυσικά, τα ιερατεία της προώθησης της αστικής προπαγάνδας ποτέ δεν θα τα θίξουν με τους πραγματικούς όρους. Φυσικά και θα τα χώσουν στις «κακές» πολιτικές, στα «λάθη» που έγιναν, στις ευρωπαϊκές πιέσεις, στις ανάγκες της οικονομίας, στο «επάρατο» χρέος, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η «ελληνική οικογένεια» (λες και οι άλλοι, οι «ξένοι», οι «μη οικογενειάρχες» αντιμετωπίζουν λιγότερες…). Ενώ, πρόκειται για μια ξεκάθαρα συνειδητή και καλά μεθοδευμένη επίθεση της άρχουσας τάξης και των συνεργατών της, με σκοπό τη δημιουργία όρων συστημικής διαιώνισης προσαρμοσμένους στις αναγκαιότητες της καινούριας φάσης των δικών τους επιδιώξεων. Γιατί, τις στιγμές που στα σπίτια των «απόκληρων» βασιλεύει η δυστυχία, ο πόνος, η ανασφάλεια, η έλλειψη προοπτικής, και η αδυναμία εκπλήρωσης βασικών υποχρεώσεων, κάποιοι συνεχίζουν να συναγελάζονται σε πολυτελή μέρη, να απολαμβάνουν «τις χαρές της ζωής», να εκπέμπουν ηδυπάθεια, αλαζονία και φορώντας τα ακριβά τους ρούχα να φροντίζουν συνειδητά για να λιγοστεύουν αυτά στις ντουλάπες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων. Όταν το τραπέζι των πολλών γίνεται πιο λιτό, αυτοί συνεχίζουν να τρώνε και να διασκεδάζουν όπως πριν…

 

Σε κάθε περίπτωση, πια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο στο να μας αποπροσανατολίζουν οι προπαγανδιστές της κυρίαρχης τάξης. Πλέον, όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ποιο είναι το πραγματικό Πρόβλημα, να αγνοήσουμε και να φτύσουμε τα «προβλήματα», που μας υποδεικνύουν να διαχειριστούμε οι εντεταλμένοι χειραγωγοί. Πρέπει να λαξεύσουμε το άγαλμα της ουσιαστικής συνειδητοποίησης και να το στήσουμε στο κατάλληλο σημείο, έτσι ώστε να μπορούν να το βλέπουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι.  Γιατί, το δάχτυλο του δείχνει πάντα τους κυρίαρχους, και δεν έχει καμία διάθεση να μας προδώσει, όπως οι διάφοροι «καλοθελητές», που σμιλεύουν ένα άλλο (από ακριβότερα υλικά και από τους πιο «καταξιωμένους» γλύπτες), και το οποίο δείχνει πάντα αλλού…

 

αναδημοσίευση από εδώ:

 

http://avantgarde2009.wordpress.com