Είμαστε με τα καλά μας, ακόμα μιλάμε για δημοκρατία;

 Η μοναδική ως τώρα στα παγκόσμια χρονικά άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και μόνο αυτής, σε καμιά περίπτωση (την εποχή της ακμής της) δεν προωθούσε τη μετριοκρατία και δεν ευνοούσε με τίποτε τον…τυχοδιωκτισμό σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Πρότασσε την ενεργό και διαρκή απ’ευθείας συμμετοχή όλων των πολιτών στα κοινά, ανεξαρτήτως “βάθους τσέπης” και προστάτευε τη διαφάνεια των διαδικασιών μέσω πανίσχυρων πραγματικά θεσμών. Που είχαν το σεβασμό όλων και συντελούσαν στην αποτροπή εκτροπής της δημοκρατίας σε δημαγωγική παλινωδία και ολιγαρχικό έλεγχο.

by…ανιχνευτής

Οι άρχοντες προέκυπταν με κλήρωση και ποτέ με εκλογές, καθώς η έννοια των “πληρεξούσιων του λαού”(και μάλιστα μη ανακλητών αν η ανάκλησή τους κρινόταν απαραίτητη λόγω ακαταλληλότητάς τους) ήταν αδιανόητη στη γνήσια δημοκρατική αρχαιοελληνική σκέψη! Η κλήρωση απέτρεπε τη μονιμότητα του διαχωρισμού σε άρχοντες κι αρχόμενους, κι άρα επακόλουθες ανάλογες συνέπειες για το δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος. Ακόμη και κάποιοι που καταλάμβαναν αξιώματα που έχριζαν ειδικών γνώσεων, όπως πχ οι στρατηγοί, αν και δεν ήταν κληρωτοί λογοδοτούσαν πάντοτε στο Δήμο και ήταν άμεσα ανακλητοί…

Αυτό που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στο νεοελληνικό αποικιακό μόρφωμα, κηδεμονευόμενο από εξωτερικές δυνάμεις σε όλη τη διάρκεια της σύγχρονης Ιστορίας του, ΦΥΣΙΚΑ και ουδεμία σχέση έχει με το πολιτειακό κατόρθωμα των ανθρώπων που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής πριν 2500 χρόνια. Ένα κρατικό κατασκεύασμα των Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου αιώνα, που ουδέποτε κατάφερε ν’αποτελέσει ευνομούμενο, οργανωμένο και, τηρουμένων των σύγχρονων ιστορικών αναλογιών, δημοκρατικό κράτος.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια της επιβολής μνημονίων (για τα οποία δεν ζητήθηκε ούτε γι’αστείο η άποψη των ψηφοφόρων) και της καταιγιστικής σωρείας αποδεδειγμένων σκανδάλων σχετικά με τη διαχείριση δημόσιου χρήματος και της διαπλοκής δημόσιων αρχόντων με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους, ο όρος δημοκρατία δεν θα’πρεπε να υφίσταται ούτε καν σαν προσχηματική ονομασία! Και (για τα μάτια μιας αόμματης κοινής γνώμης-μη γνώμης) παρά τις  διώξεις τελευταία κρατικών αξιωματούχων για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, η σωρεία των σε διαστρωματώσεις λωποδυτών και καταχραστών του δημόσιου συμφέροντος ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ!

Ποια δημοκρατία; Αυτή που όπως έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης “αν ήταν δημοκρατία δεν θα χρειαζόταν να της κολλήσουμε και το διευκρινιστικό επίθετο κοινοβουλευτική”; “Καθώς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει επιφέρει μοιραίες στρεβλώσεις στην έννοια της δημοκρατίας”.
Ανίκανοι και βλάκες, ανύπαρκτης ηθικής άτομα, ατάλαντοι γόνοι μεγαλοαστικών τζακιών με νοοτροπία κληρονομικής βασιλείας στα πολιτικά πράγματα του τόπου, επιτήδειοι δημαγωγοί και φορείς κρυφών ατζέντων που πολλοί κρετίνοι ακόμα και σήμερα αποκαλούν “εθνάρχες”, τυχάρπαστοι τιποτολόγοι, ένα απίστευτο σκυλολόι αναρριχήθηκε στις βαθμίδες της υποτιθέμενης δημοκρατικής εξουσίας.

Κι άλωσε εκ τω έσω κάθε ευκαιρία, δυνατότητα και προοπτική οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ευημερίας του τόπου. Θεμελιώνοντας ως κανονικότητα ένα αισχρό πελατειακό καθεστώς με τον ψηφοφόρο, που ποτέ δεν είδαν ως πολίτη με την ουσιαστική σημασία του όρου και θα’πρεπε να αποκαλείται “υπήκοος” (από το ρήμα υπακούω) για την αποκατάσταση της υπόληψης της γλώσσας και των σημασιών της. Ευνοώντας μια δαιδαλώδη και δυσκίνητη γραφειοκρατία που ύψωνε (και υψώνει ακόμα) αξεπέραστα σχεδόν εμπόδια σε κάθε προσπάθεια για πραγματική επιχειρηματική ανάπτυξη, για δημιουργία, για καινοτομία.

Με θεσμούς και νόμους διάτρητους και νομικίστικα παραθυράκια για να νομιμοποιείται η παράκαμψή τους από λογής φατρίες και συμμορίες επιτήδειων. Μια διάχυση αντικοινωνικών, τυχοδιωκτικών και βλακωδέστατων προτύπων συμπεριφοράς από πάνω προς τα κάτω, σε όλη τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και μια φράση: ”συλλογικό συμφέρον”, που όποιος την ξεστόμιζε φάνταζε αξιολύπητα σχεδόν γραφικός στα μάτια των κυνηγών της καταναλωτικής παράκρουσης.

Όπου όσο πιο αριστοτεχνικά ξεγελούσες και δεν πιανόσουν κι όσο πιο πολλά συσσώρευες και παράλληλα επιδείκνυες, τόσο μεγαλύτερο το κύρος και ο σεβασμός που απολάμβανες ως τώρα. Κι απολαμβάνεις ακόμα, στις συνειδήσεις πάρα πολλών “υπηκόων” κι ας μην το ομολογούν φανερά και σ’αυτές τις ημέρες της γενικευμένης κοινωνικής γενοκτονίας για τη βιωσιμότητα απεχθών χρεών. Μέσα στο πολιτικοκοινωνικό τσίρκο της επιβράβευσης του ισχυροτέρου και του δικαίου του.

Ας μη τολμάνε να μιλάνε λοιπόν, ούτε γι’αστείο, περί δημοκρατίας και λειτουργίας θεσμών, που αν λειτουργούν παράγουν και ανάλογο ήθος και πολιτισμό. Ούτε οι μεγαλοϊδιοκτήτες χωρών που μετατρέπονται σε οίκους ανοχής, ούτε οι νταβατζήδες και κράχτες συνάμα, ούτε οι πόρνες τους, ούτε οι “διακεκριμένοι” πελάτες, ούτε οι ένστολοι μπράβοι.
Και το διαρκές αναμάσημα περί ένδοξων προγόνων είναι ύποπτο: αποδεικνύει αποκαρδιωτική παροντική στασιμότητα και μικρότητα.”Η δημοκρατία απαιτεί ήθος κι από άρχοντες κι από αρχόμενους”. Κι αυτό ή μας έχει τελειώσει από καιρό και με την πολύχρονη ευγενή χορηγία “σοσιαλιστικών αλλαγών” που καθόριζαν και τις ανάλογες κάθε φορά τιμές του, ή είναι τόσο δυσεύρετο όσο και ο Άνθρωπος που έψαχνε ο Διογένης ο Κυνικός με το φανάρι του. Όταν η δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα είχε πέσει σε βαθιά παρακμή, αλλά εντούτοις ακόμα και τότε φάνταζε σαν ουτοπική εικόνα σε σχέση με τη δυστοπία, τη νοσηρότητα και τη βαθιά χυδαιότητα του σήμερα…