Όχι πάλι κορόιδα !!!

Δεν θέλω να καταγγείλω άλλο αυτό το σύστημα που καταρρέει – το θεωρώ τελειωμένο. Αυτό που θέλω είναι να αναγγείλω πως αν δεν πάρουμε την ευθύνη αυτού που έρχεται -ολόκληρη- θα αποδειχτούμε…

άξιοι της κακής μας τύχης.

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Δεν θέλω σήμερα να γράψω για το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Μπούκωσα, δεν έχει νόημα να γράφεις και να γράφεις για το ίδιο πράγμα, που απλώς επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ονόματα και διαφορετικές περιστάσεις αλλά τελικά πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο, για ένα ατέλειωτο φαγοπότι μ’ ένα κράτος ξέφραγο αμπέλι και με κάποιους επιτήδειους ιδιώτες που απλώς έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις στην εξουσία. Με τα ίδια κόλπα και με τον ίδιο κυνισμό. Την ίδια ώρα που θα γράφω εγώ γι’ αυτό, πολλά παράλληλα νέα σκάνδαλα θα εκτυλίσσονται με τον ίδιο περίπου τρόπο ή θα εξυφαίνονται σε τραπεζικά γραφεία, σε μίτινγκ μεγάλων επιχειρήσεων, σε υπουργικά γραφεία ή σε προθαλάμους υπουργικών γραφείων. Είναι το σύστημα που γεννάει τα σκάνδαλα, και οι δομές του όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει αλλά έχουν ισχυροποιηθεί κιόλας, με έκτακτο νομικό πλαίσιο εξπρές, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με διεθνείς συμβάσεις που εκχωρούν υπερεξουσίες σε αλλόκοτα κέντρα λήψης αποφάσεων. Είναι τα ίδια δίκτυα που κατέχουν τα πόστα, με μικρές παραλλαγές προσώπων ή με ανακύκλωση των ίδιων, κυρίως όμως είναι η ίδια νοοτροπία: Η πίστη στο κέρδος και στην ασυλία του κέρδους, κίνητρα για τους επενδυτές και αποδιοργάνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, αδιαφορία για τους θεσμούς, για το περιβάλλον, για τη δημόσια περιουσία, για το κοινό μας συμφέρον, για το μέλλον της χώρας.
Δεν θέλω σήμερα να γράψω για όλους αυτούς τους ξένους χαρτογιακάδες που επισκέπτονται τη χώρα μας, με τις λιμουζίνες τους, με τα business class εισιτήριά τους και τα πολυτελή ξενοδοχεία τους, με τα γκαλά και τα φόρα τους, που λένε το ποιηματάκι τους για τις θυσίες του ελληνικού λαού, για τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης και για την ανάγκη επιμονής στην εφαρμογή τους. Αυτό το ίδιο σύστημα που περιέγραψα παραπάνω υπηρετούν. Ο βαθύτερος λόγος της παρουσίας τους είναι να συγκαλύψουν το πάρτυ που περιγράψαμε, ακόμα χειρότερα για να συνεχιστεί το πάρτυ με νέες συμφωνίες, με νέα δεσμά, με άλλα μέσα και με χειρότερες ακόμα συνέπειες από τα προηγούμενα.
Δεν θέλω να γράψω για την αστυνομική βία, για την απαγόρευση και για την καταστολή διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, για την επέλαση της βίας του κράτους σε κάθε μειονότητα και σε κάθε κέντρο αντίστασης. Πρόκειται για κλιμάκωση της δράσης του ίδιου συστήματος, για την απώτατη οργάνωση της επιβολής του εκεί όπου η συναίνεση έχει εκ των πραγμάτων τελειώσει, εκεί όπου το σύστημα -μέσα στην οριακή του κρίση- στρέφεται πλέον σε βάρος ακόμα και των πιο παραδοσιακών στηριγμάτων του χάνοντας και την έσχατη νομιμοποίησή του. Εκεί όπου ο πόλεμος και η μηδενική ανοχή δήθεν κατά της ανομίας έρχεται να επιβάλει την αποδοχή των σκανδάλων ως τετελεσμένων και να δημιουργήσει περίβλημα προστασίας για την τέλεση της νέας γενιάς σκανδάλων χωρίς ενοχλητικούς μάρτυρες και χωρίς αντιστάσεις.
Δεν θέλω να μιλήσω για τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και για τα παιχνίδια των καθεστωτικών εφημερίδων που διαβρωμένα με όλους τους δυνατούς τρόπους, εκ των άνω και εκ των έσω, καταχρεωμένα και εξαρτημένα από τις τράπεζες και την κρατική διαφήμιση το ίδιο σύστημα έρχονται να υπηρετήσουν και να εξωραΐσουν, τα ίδια σκάνδαλα να κουκουλώσουν ακόμα κι όταν είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένα να πουν και να γράψουν κάτι γι’ αυτά.
Δεν θέλω να μιλήσω για όλ’ αυτά γιατί ο κύκλος έκλεισε, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα ακόμα να αποκαλύψεις ή, μάλλον, υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα και πρέπει να προχωρήσουμε μέχρι το τέρμα, αλλά η γενική εικόνα δεν αλλάζει πια, όποιος θέλει να καταλάβει κατάλαβε, οι άλλοι δεν είναι ότι δεν μπορούν, είναι ότι έχουν σοβαρούς λόγους να μην καταλαβαίνουν ή να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Για μας θέλω να σας μιλήσω σήμερα, για όλους όσοι ήταν και είναι έξω απ’ αυτό το πάρτυ ή, αν είχαν κάποιο βαθμό συμμετοχής, δεν είχαν πάντως την πρωτοβουλία των κινήσεων, δεν είχαν σοβαρές δυνατότητες εξόδου απ’ αυτό και εν πάση περιπτώσει τα λάφυρα που αποκόμισαν από τη συμμετοχή τους ήταν επουσιώδη, περιστασιακά και αναλώσιμα. Για όλους εμάς θέλω να σας μιλήσω, που βιώνουμε όλη αυτή την καταστροφή γύρω μας, που είμαστε υποψιασμένοι πια, και όμως διατελούμε ακόμα σε σύγχυση όχι τόσο ως προς τις αιτίες που μας οδήγησαν ως εδώ αλλά κυρίως περί του πρακτέου. Που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πάει άλλο, ότι πρέπει να συμμαχήσουμε, ότι πρέπει να κινητοποιηθούμε, αλλά δεν είμαστε ακόμα σίγουροι επακριβώς για το πώς, με ποιον και με ποιο πρόγραμμα, με ποια στρατηγική, τι πρέπει να θυσιάσουμε και ως πού πρέπει να το πάμε.
Είναι στιγμές που λέω πως το πάρτυ όπου να ’ναι τελειώνει, πως πλησιάζει το τέλος του ασχέτως αν θα συμβεί μέσα από εκλογές ή από μια εξέγερση που θα παραλύσει τα πάντα και θα σαρώσει τις παλιές δομές στο πέρασμά της. Αμέσως μετά όμως σοβαρεύομαι πάλι, και αναγνωρίζω ότι αυτή η ισορροπία του τρόμου που επικρατεί είχε και κάτι από τη δικιά μας ενοχή μέσα, κάτι από τις δικές μας φοβίες κι από τους χειρότερους εφιάλτες μας, κάτι απ’ τα συμφέροντα τα δικά μας, από τα βαρίδια του παρελθόντος μας κι από την παρερμηνεία του μέλλοντός μας.
Σκέφτομαι πως πέφτουμε εύκολα σε παγίδες, πότε να αγανακτούμε με τον Τατσόπουλο και πότε να πέφτουμε από τα σύννεφα με τον Τσακαλώτο και το Σταθάκη, να τρέχουμε πίσω από τα ευρήματα της κάθε μονταζιέρας, να ασχολούμαστε με τα μικρά και ν’ αφήνουμε στην άκρη τα μεγάλα, να ζούμε στην ιδεολογική κοσμάρα μας αγκαλιά με την αποψάρα μας, να υπερεκτιμάμε τον μικρόκοσμό μας υποτιμώντας το βάρος και τις ανάγκες της Ιστορίας.
Σκέφτομαι ακόμα πως υπάρχει πιθανότητα να πέσουμε στα ίδια λάθη τα παλιά, να αναθέσουμε και πάλι σε άλλους τη σωτηρία μας κι εμείς να παραμένουμε κλεισμένοι στο καβούκι της ιδιώτευσής μας, της καριέρας, της ευζωίας (ποιας ευζωίας τώρα ποια, δηλαδή, αλλά πάντα υπάρχει ένα είδος ευζωίας που μπορεί και να την εκλάβεις ως ευτυχία) και ν’ αφήσουμε τους επαγγελματίες της πολιτικής να κατασκευάσουν ένα νέο τερατούργημα όπως αυτό που καταρρέει τώρα μπροστά στα μάτια μας ή, πάλι, να μην το καταφέρουν ούτε αυτό, αλλά να προσπαθήσουν να κάνουν πράξη δογματικά ιδεολογήματα, να επιμείνουν σε φαντασιώσεις και σε ονειρώξεις γυρίζοντας την πλάτη στις επιτακτικές αναγκαιότητες της συγκυρίας και να μείνουν στην ιστορία σαν ένα πυροτέχνημα που διήνυσε την ελλειπτική τροχιά του και έσβησε αφήνοντας πίσω του μικρά αποκαΐδια και ανεπαίσθητη μυρωδιά μπαρουτιού.