Ενοχοποίηση – δέσμευση της μικροϊδιοκτησίας !!!

Oι τρεις ψηφοφορίες που διενεργήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα που πέρασε στη Βουλή (υποβρύχια, άρση πλειστηριασμών, φόροι ακινήτων) αλλά και ο τρόπος που επιτεύχθηκαν οι «αναγκαίες» πλειοψηφίες, αποκαλύπτουν το…

πλήρες ηθικό, πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, το επίπεδο της ανυποληψίας και του ηθικού ευτελισμού στον οποίο έχει περιπέσει το συνενοχικό, μνημονιακό «δίδυμο» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Του Μενέλαου Γκίβαλου 

Όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το «αφήγημα» της εξόδου από την κρίση, οι «υποσχέσεις» για «θετικό πρόσημο» της οικονομίας μέσα στο 2014, έχουν απωλέσει ακόμα και την πλέον ευτελή προπαγανδιστική τους ισχύ. Οι ίδιοι οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που σύρονται, εκβιάζονται και απειλούνται «οιονεί» με διαγραφή, αποδέχονται πλέον ότι κάθε φορά που ψηφίζουν τους νόμους και τις τροπολογίες των Μνημονίων οδηγούν τη χώρα και την κοινωνία άλλο ένα βήμα προς την καταστροφή. Το τέλος του 2013 αποδεικνύεται σημείο καμπής για τους μέχρι τώρα πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς. Οι σφυγμομετρήσεις της τελευταίας περιόδου αποκαλύπτουν απλώς το ποσοτικό εύρος και κυρίως το ποιοτικό περιεχόμενο των ανατροπών που συντελούνται. Ο μνημονιακός κοινωνικός συσχετισμός που στηρίζει στον ένα ή στον άλλο βαθμό τη σημερινή κυβέρνηση συρρικνώνεται συνεχώς. Διαμορφώνεται σήμερα από ένα «σκληρό πυρήνα» μνημονιακών συμφερόντων της τάξεως του 10% – 15% του εκλογικού σώματος και «περιφερειακά» από ένα ποσοστό της τάξεως του 15%, αποτελούμενο από «αμετανόητους» παραδοσιακούς ψηφοφόρους και από πολίτες που τελούν υπό καθεστώς φόβου και απόγνωσης.
Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που βιώνει ένα πρωτόγνωρο καθεστώς πολιτικής κατοχής και οικονομικής εξόντωσης, βρίσκεται απέναντι.
Η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η τρομακτική ανεργία, η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημοσίου πλούτου και των κοινωνικών θεσμών διαμορφώνουν καταστάσεις μη ανατάξιμες. Η οικονομική συρρίκνωση, η κοινωνική ανέχεια, η διάλυση των κρατικών δομών οδηγούν νομοτελειακά στη γεωστρατηγική υποβάθμιση της χώρας, στην απώλεια της εθνικής ισχύος και εγκυμονούν τον κίνδυνο εθνικής συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης.
Είναι τραγική η διαπίστωση ότι οι κυρίαρχες οικονομικοπολιτικές ελίτ δεν προβληματίζονται καν για την καταστροφική πορεία που ακολουθεί η χώρα και ασχολούνται με τους τρόπους αναπαραγωγής της εξουσίας τους, με το ξεπούλημα του δημοσίου και εθνικού πλούτου, με τον πλήρη και «αποτελεσματικό» έλεγχο των ιδεολογικών μηχανισμών προπαγάνδας.
Οι πολιτικές των Μνημονίων δεν λειτούργησαν μόνο ως μηχανισμός παραγωγής δημοσίου χρέους μέσω του φαύλου κύκλου της ύφεσης, της λιτότητας και της διόγκωσης του χρέους. Σήμερα η ίδια διαδικασία οδηγεί στη διόγκωση του ιδιωτικού χρέους μέσα από τον έτερο φαύλο κύκλο της υπερφορολόγησης, της μείωσης των εισοδημάτων και των αξιών, των κόκκινων δανείων και των πλειστηριασμών.
Αν υπολογίσουμε ότι οι συνολικές οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων προς τις τράπεζες προσεγγίζουν τα 225 δισ. ευρώ (70 δισ. ευρώ είναι τα «κόκκινα» δάνεια), ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο (εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία) υπερβαίνουν τα 60 δισ. ευρώ τότε διαπιστώνουμε ότι το συνολικό ιδιωτικό χρέος προσεγγίζει το 160% του ΑΕΠ, δηλαδή μόλις υπολείπεται του 175,5% του ΑΕΠ που αφορά το δημόσιο χρέος…
Ήδη με τη διαδικασία των πλειστηριασμών και τις κατασχέσεις και δημεύσεις ακινήτων και καταθέσεων στις τράπεζες διαμορφώνεται μια πρωτοφανής στα μεταπολεμικά χρονικά διαρπαγή και ανακατανομή της ακίνητης περιουσίας και του εισοδήματος, μια διαδικασία που αφήνει αλώβητη τόσο τη μεγάλη ιδιοκτησία όσο και το όλο κύκλωμα «νομιμοποίησης» των υπερκερδών και του μαύρου χρήματος (off shore εταιρείες).
Η μικροϊδιοκτησία ενοχοποιείται. Το ποσοστό ιδιοκτησίας στην Ελλάδα, που έφθανε πριν από τέσσερα χρόνια στο 80% περίπου, θεωρήθηκε «εθνικό άγος» από τους δανειστές μας, γι’ αυτό και σήμερα η μαζικού χαρακτήρα «απαλλοτρίωση» της ιδιοκτησίας και της γης μέσω της δήμευσης και των πλειστηριασμών θεωρούνται ως επιλογές «ορθολογικοποίησης» της απαράδεκτης αυτής εθνικής «ιδιαιτερότητας»…
Η ιδιοκτησία δεν εμπεριέχει μόνο την οικονομική διάσταση, αλλά έχει κατ’ εξοχήν κοινωνικό περιεχόμενο: Αποτελεί το θεμέλιο της ατομικής και οικογενειακής ασφάλειας, τη σταθερή αφετηρία για την άσκηση οποιασδήποτε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, συνιστά το θεμέλιο της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Η χρηματοπιστωτική δικτατορία μέσω των Μνημονίων, της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων συνταγών που εφαρμόζουν οι πολιτικοί της εντολοδόχοι σαρώνει συστηματικά τη βάση της φιλελεύθερης αστικής κοινωνίας και του ιδίου του παραγωγικού-οικονομικού προτύπου της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο σύγχρονος αστός δεν έχει εργασία, δεν έχει επιχειρηματική δραστηριότητα, δεν έχει ιδιοκτησία, δεν έχει ασφάλιση, δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον… Ατομική του ιδιότητα απομένει το χρέος του προς τους παντοειδείς πιστωτές του και το αίσθημα της ενοχής για τις σπατάλες που διέπραξε στο παρελθόν…