Με τον Kώστα Σακκά θα ασχολούμαστε τώρα;

Έλα μωρέ, τόσα προβλήματα έχουμε. Με τον Kώστα Σακκά θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτό είπε, σε ελεύθερη απόδοση, η «ιέρεια» του δικαστικού ρεπορτάζ, Ιωάννα Μάνδρου, στον ΣΚΑΪ. Υπό μία έννοια, τα καθεστωτικά media έχουν κάποιο δίκιο να σκέφτονται έτσι: Θα ασχολούνται με έναν απεργό πείνας, την ώρα που επωμίζονται το τιτάνιο έργο να πείσουν μια ολόκληρη κοινωνία ότι ακόμη και η πείνα των υποσιτισμένων παιδιών στα σχολεία στρώνει τον δρόμο της αρετής για να παρελάσει θριαμβευτικά το success story του Σαμαρά και του Βενιζέλου; Για σας παρακαλούμε...
Όπου δεν αρκεί η επίδειξη αδιαφορίας, αναλαμβάνει δράση η ιεροεξεταστικού τύπου «ανακριτική» κουτοπονηριά: Εσείς, δηλαδή, είστε με τον Σακκά; Εγκρίνετε τις ιδέες του; Την πρακτική του; Κρίμα, εδώ και λίγους μήνες πέθανε, κι έτσι δεν  μπορεί να κληθεί για να ανακριθεί στα ελληνικά βραδινά τηλεοπτικά δελτία, ένας γνωστός αμερικανός νομικός, ο Ουίλιαμ Ρις Σμιθ Τζούνιορ,  του οποίου μια απλούστατη φράση υπενθύμιζε έναν από τους θεμελιώδεις, αυτονόητους κανόνες κάθε  κράτους δικαίου: «Να θυμόμαστε πάντοτε πως αν κάποιος χάσει ένα δικαίωμα, το χάνουμε όλοι μας».
Τι λέμε κι εμείς τώρα... «Δικαιώματα» και κανόνες «κράτους δικαίου» στη χώρα που κυβερνάται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και διαδοχικές ριπές εναντίον του Συντάγματος; Ναι, ξέρουμε, είναι σαν να ψάχνουμε καλλιγραφίες στης μνημονιακής μυλωνούς τα οπίσθια. Επειδή όμως δεν αναζητούμε καλλιγραφίες αλλά τρόπους για να σταματήσουν να ξαναγράφονται βασικοί κανόνες της ζωής μας με γραφική ύλη που δεν είχε τολμήσει καν να φανταστεί ο Όργουελ, κάνουμε δυο επισημάνσεις:
Πρώτη: Είτε είναι ένοχος είτε αθώος για όσα κατηγορείται, ο Σακκάς δεν νοείται να γίνεται το ανθρώπινο πειραματόζωο που θα την πληρώσει για να «προοδεύσει» η «επιστήμη» της νομικής εκβαρβάρωσης τόσο ώστε να σβηστεί και το όριο της δεκαοχτάμηνης προφυλάκισης. Δικάστε τον. Αν όμως δεν έχετε επαρκή στοιχεία ή αν -όπως εντονότατα ακούγεται- δεν παρατηρείται προθυμία δικαστών να συνδέσουν το όνομά τους με μια υπόθεση που «μπάζει», είναι αυτονόητο ότι ο Σακκάς πρέπει να αποφυλακιστεί. Εάν δηλαδή οι αρχές χρειάζονται μια δεκαετία για να «δέσουν» -είτε στην πραγματικότητα είτε στη φαντασία τους- την υπόθεση, ο κατηγορούμενος θα μείνει δέκα χρόνια προφυλακισμένος;
Δεύτερη: Η ιδέα ότι ο Σακκάς παραμένει έγκλειστος ως  ύποπτος φυγής προκαλεί το εύλογο ερώτημα αν τα «μέτρα και τα σταθμά» του συστήματος απονομής δικαιοσύνης είναι περισσότερα κι από τους μήνες, αν όχι και τις ώρες, της προφυλάκισής του. Αρκεί να θυμηθούμε ότι με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών αποφυλακίστηκαν οι κύριοι Φλώρος και Μηλιώνης, όπως και άλλοι τέσσερις κατηγορούμενοι για την υπόθεση των εταιρειών Energa και Hellas Power. Οι άνθρωποι κατηγορούνται για απάτη και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, κοινώς για αρπαγή μεγάλων ποσών. Δηλαδή 300 εκ. ευρώ. Αποφυλακίστηκαν, όμως, σύμφωνα με το νόμο, ίσως προς μεγάλη ανακούφιση ορισμένων πολιτικών παραγόντων, εξ όσων επιθυμούν τη διαμόρφωση «κλίματος φιλικού προς την επιχειρηματικότητα» και δη εκείνη που αφορά ιδιωτικοποιήσεις. Σε αντίθεση με αυτούς, ο Σακκάς κρίνεται προφανώς πιο... ύποπτος φυγής.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην ξεχνιόμαστε: Δεν πρέπει να μας νοιάζει και πολύ. Κι αν από την απεργία πείνας πάθει κάτι ο Σακκάς, με την ήδη κλονισμένη υγεία, να δείτε που τα βραδινά δελτία θα εφεύρουν και τη μακάβρια εκδοχή του «γιατί τώρα σας έπιασε ο πόνος;». Θα μνημονεύσουν τα αφανή θύματα του διαλυμένου ΕΟΠΥΥ και των καταρρακωμένων νοσοκομείων και θα ξεμπερδέψουν, έχοντας διεκπεραιώσει ταυτοχρόνως και το φιλολαϊκό τους καθήκον. Ολίγον καθυστερημένα και φυσικά «ειλικρινέστατα», αλλά δεν βαριέστε...
ΥΓ: Από την εποχή του Κώστα Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία είχαμε να δούμε τέτοια προσπάθεια κατάργησης του 18μηνου ορίου στην προφυλάκιση. Ήταν τότε που λανσαρίστηκε η ιδέα πως αν κάποιος φορτωθεί πέντε κατηγορίες, οι μήνες της προφυλάκισης μπορούν είναι «5 επί 18». Η ιδέα έμοιαζε πολύ «χοντρή» τότε. Τώρα, άραγε, υπάρχει κάτι που δεν θεωρείται «χοντρό» για μια χώρα, η οποία -θεωρητικώς- δεν ζηλεύει τον «νομικό πολιτισμό» της νοτιοανατολικής Ασίας ούτε βρίσκει αξιοποιήσιμα στοιχεία στην Ουγκάντα του Αμίν Ντάντα; Ας ρωτήσουμε τη Ιωάννα Μάνδρου...

UNFOLLOW