Του Στέλιου Μερμίγκη *
Σε τούτο τον τόπο είναι πολύ δημοφιλές οι άνθρωποι να προσπαθούν να πορευτούν ανάμεσα σε διάφορα διλήμματα που τους τίθενται κάθε λίγο και λιγάκι. Όλη η ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε ένα απέραντο δίλημμα για καθετί που μας περιβάλλει. Βουνό ή θάλασσα; κρέας ή ψάρι; σουβλάκι με τζατζίκι ή χωρίς; Βουγιουκλάκη ή Καρέζη; ολυμπιακός ή παναθηναϊκός; Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; κ.α.
Να που έφτασε η ώρα και ο προσωρινός ένοικος του μεγάρου Μαξίμου Αντώνης Σαμαράς επιτυχημένος πιτσαδόρος κατά δήλωσή του στα νιάτα του γιατί μετά τον κέρδισε η πολιτική και η ενασχόληση με την σωτηρία της χώρας, μόλις στα 26 βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, να θέτει και αυτός ένα ακόμη σημαντικό δίλημμα στον ελληνικό λαό: τι προτιμάτε φορολογικά υποζύγια να πληρώνεται νοσηλευτές ή φύλακες σχολείων;
Η απάντηση θα είχε ενδιαφέρον σε επιθεωρησιακά νούμερα αλλά ο τόπος και ο λαός που κατοικεί σε αυτόν δεν αντέχει άλλο καλαμπούρια και χωρατά. Οι πολιτικοί ταλιμπάν της αγοράς που κυβερνούν τις ζωές μας, λειτουργούν περισσότερο σαν μια επιτροπή σε τηλεοπτικό reality που προτείνει στους τροικανούς τηλεθεατές να αποφασίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ποια κοινωνική και εργασιακή ομάδα θα περάσει από το φουαγιέ της κόλασης που την έχουν τοποθετήσει στα ενδότερα. Να αποφασίζουν δηλαδή ποιοι θα αποχωρήσουν από τη ζωή, βιολογική ή μη δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά, μέχρι να φθάσουμε στους τελευταίους και τυχερούς που θα μείνουν να θαυμάσουν την μεταμορφωμένη Ελλάδα όχι φυσικά σε Δανία του νότου που υποσχέθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια ένας άλλος γίγαντας της πολιτικής και συγκάτοικος στα φοιτητικά χρόνια του τωρινού πρωθυπουργού αλλά σίγουρα σε κάποια αφρικανική δικτατορία του βορά.
Η κανιβαλική λογική ότι εγώ ελπίζω να την βολέψω πατώντας επί πτωμάτων που πότισαν την ελληνική κοινωνία μέχρι το μεδούλι της όλο το προηγούμενο διάστημα οι πολιτικοί αστέρες της ισχυρής Ελλάδος μαζί με τα διάφορα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους φθάνει στο τέλος της. Η κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το sasses story του πρωθυπουργού τελειώνει με τη λήξη των δελτίων ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών και ένα άλλο horror story αρχίζει για την πλειονότητα του κόσμου. Είναι πασιφανές ποια, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν λοβοτομηθεί, ότι για να σώσει το τομάρι του ο καθένας θα πρέπει πολύ απλά να σωθούμε όλοι μαζί.
Στον ανελέητο και χωρίς τέλος κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχία του τόπου σε αγαστή συνεργασία με την σύγχρονη ιερά συμμαχία ΕΕ και ΔΝΤ θα πρέπει απλά να σηκώσουμε το γάντι όχι για να καταγγείλουμε το προφανές ούτε ακόμη και για να υπερασπίσουμε κατακτήσεις και δικαιώματα παρελθόντων ετών που για πολλούς ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων δεν υπήρχαν αλλά για να δοκιμάσουμε τη πραγμάτωση της ελπίδας για μια άλλη κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκρότηση της ζωής μας βασισμένη σε ριζικά διαφορετικές αξιακές αντιλήψεις από τις μέχρι σήμερα κρατούντες.
Χρειαζόμαστε με άλλα λόγια όχι απλά να ψελλίσουμε ότι μπορούμε αλλιώς αλλά να βροντοφωνάξουμε και κυρίως να σχεδιάσουμε μια θετική αφήγηση για την χειμαζόμενη κοινωνία.
Το στοίχημα είναι μεγάλο για όλους μας αλλά και ποτέ άλλοτε τόσο εφικτό και αναγκαίο για την ίδια την επιβίωση μας.
*Ο Στέλιος Μερμίγκης φαρμακοποιός νοσοκομείου Αγρινίου μέλος του ΔΣ σωματείου εργαζομένων.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
Σε τούτο τον τόπο είναι πολύ δημοφιλές οι άνθρωποι να προσπαθούν να πορευτούν ανάμεσα σε διάφορα διλήμματα που τους τίθενται κάθε λίγο και λιγάκι. Όλη η ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε ένα απέραντο δίλημμα για καθετί που μας περιβάλλει. Βουνό ή θάλασσα; κρέας ή ψάρι; σουβλάκι με τζατζίκι ή χωρίς; Βουγιουκλάκη ή Καρέζη; ολυμπιακός ή παναθηναϊκός; Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; κ.α.
Να που έφτασε η ώρα και ο προσωρινός ένοικος του μεγάρου Μαξίμου Αντώνης Σαμαράς επιτυχημένος πιτσαδόρος κατά δήλωσή του στα νιάτα του γιατί μετά τον κέρδισε η πολιτική και η ενασχόληση με την σωτηρία της χώρας, μόλις στα 26 βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, να θέτει και αυτός ένα ακόμη σημαντικό δίλημμα στον ελληνικό λαό: τι προτιμάτε φορολογικά υποζύγια να πληρώνεται νοσηλευτές ή φύλακες σχολείων;
Η απάντηση θα είχε ενδιαφέρον σε επιθεωρησιακά νούμερα αλλά ο τόπος και ο λαός που κατοικεί σε αυτόν δεν αντέχει άλλο καλαμπούρια και χωρατά. Οι πολιτικοί ταλιμπάν της αγοράς που κυβερνούν τις ζωές μας, λειτουργούν περισσότερο σαν μια επιτροπή σε τηλεοπτικό reality που προτείνει στους τροικανούς τηλεθεατές να αποφασίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ποια κοινωνική και εργασιακή ομάδα θα περάσει από το φουαγιέ της κόλασης που την έχουν τοποθετήσει στα ενδότερα. Να αποφασίζουν δηλαδή ποιοι θα αποχωρήσουν από τη ζωή, βιολογική ή μη δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά, μέχρι να φθάσουμε στους τελευταίους και τυχερούς που θα μείνουν να θαυμάσουν την μεταμορφωμένη Ελλάδα όχι φυσικά σε Δανία του νότου που υποσχέθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια ένας άλλος γίγαντας της πολιτικής και συγκάτοικος στα φοιτητικά χρόνια του τωρινού πρωθυπουργού αλλά σίγουρα σε κάποια αφρικανική δικτατορία του βορά.
Η κανιβαλική λογική ότι εγώ ελπίζω να την βολέψω πατώντας επί πτωμάτων που πότισαν την ελληνική κοινωνία μέχρι το μεδούλι της όλο το προηγούμενο διάστημα οι πολιτικοί αστέρες της ισχυρής Ελλάδος μαζί με τα διάφορα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους φθάνει στο τέλος της. Η κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το sasses story του πρωθυπουργού τελειώνει με τη λήξη των δελτίων ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών και ένα άλλο horror story αρχίζει για την πλειονότητα του κόσμου. Είναι πασιφανές ποια, τουλάχιστον σε όσους δεν έχουν λοβοτομηθεί, ότι για να σώσει το τομάρι του ο καθένας θα πρέπει πολύ απλά να σωθούμε όλοι μαζί.
Στον ανελέητο και χωρίς τέλος κοινωνικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχία του τόπου σε αγαστή συνεργασία με την σύγχρονη ιερά συμμαχία ΕΕ και ΔΝΤ θα πρέπει απλά να σηκώσουμε το γάντι όχι για να καταγγείλουμε το προφανές ούτε ακόμη και για να υπερασπίσουμε κατακτήσεις και δικαιώματα παρελθόντων ετών που για πολλούς ακόμη και την εποχή των παχιών αγελάδων δεν υπήρχαν αλλά για να δοκιμάσουμε τη πραγμάτωση της ελπίδας για μια άλλη κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκρότηση της ζωής μας βασισμένη σε ριζικά διαφορετικές αξιακές αντιλήψεις από τις μέχρι σήμερα κρατούντες.
Χρειαζόμαστε με άλλα λόγια όχι απλά να ψελλίσουμε ότι μπορούμε αλλιώς αλλά να βροντοφωνάξουμε και κυρίως να σχεδιάσουμε μια θετική αφήγηση για την χειμαζόμενη κοινωνία.
Το στοίχημα είναι μεγάλο για όλους μας αλλά και ποτέ άλλοτε τόσο εφικτό και αναγκαίο για την ίδια την επιβίωση μας.
*Ο Στέλιος Μερμίγκης φαρμακοποιός νοσοκομείου Αγρινίου μέλος του ΔΣ σωματείου εργαζομένων.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου