Προ θανάτου...

Κρίση...Μέρες ΄60...

Καταχνιά...Τρόμος....

Σήμερα χωρίς Αύριο...Ελπίδα...Προοπτική.

Αναδουλειές, ελάχιστοι παράδες, τζίρος απελπιστικός.

Μαγαζιά νεκροταφεία.

Επαγγελματίες-εμφραγματίες σε πτώχευση.
Υπάλληλοι, συνταξιούχοι σε διάλυση.

Παιδιά, γέροντες,άνεργοι,άστεγοι στα συσσίτια.

Ανασφάλεια και Φόβος στα μάτια.

Φάτσες Απελπισμένων. Πεθαμένων.

Στόματα κλειστά.

...........................................

Πρώτα απολύθηκε η Μάνα. Υστερα ο πατέρας.

Ο Νίκος, δευτεράκι στο Βόλο, διέκοψε τη σχολή.

Γύρισαν στους παππούδες. Στο χωριό.

Για να μην πεθάνουν...

Ο Κώστας έφυγε Γερμανία.

Οπλισμένος με δύο πτυχία και πολύ πείνα. 

Ο γέρο Ματθαίος πάει κάθε μέρα εκκλησία.
Προσεύχεται και σιτίζεται. 

Η Κίτσα συνταξιοδοτήθηκε.
Σαράντα χρόνια κομμώτρια.
Κρατάει τα μισά και τ΄άλλα στη κόρη.
Με τα δυό παιδιά και τον άρρωστο σύζυγο.

Η Ελενίτσα είναι...πολυθεσίτισα.
Στις 5 το πρωί καθαρίζει το μπαράκι.
Από τις 8 μέχρι τη 1 φροντίζει την ανήμπορη κυρά Κατίνα.
Γυρίζει σπίτι, μαγειρεύει, ταίζει τα παιδιά,
πλένει, συμμαζεύει, ξεκουράζεται.
Στις 6 καθαρίζει σκάλες.
Στις 9 είναι στη λάντζα.
Ανασφάλιστη.

Ο Γιώργος έχει...κίτρινο χαρτί.
Αποφυλακίστηκε πρόσφατα.
Δεν βρίσκει δουλειά.
Φοβάται.


.......................................

Η Κοινωνία φτωχοποιείται και εξαθλιώνεται.
Η Χώρα Καταστρέφεται.

Η Αλληλεγγύη αποτελεί καθήκον.
Το ίδιο και η Αντίσταση.
Η οργανωμένη, η παλλαϊκή.

Υπάρχει Ελπίδα;;

Ασφαλώς υπάρχει.

Στη ΔΡΑΣΗ. Στο Μαστίγιο...

Να διώξουμε τους Εμπόρους Θανάτου.

Πατρίδας και Ανθρώπων.-

politikokoraki