Όλοι Δεξιοί

Κώστας Γιαννακίδης

Ένα από τα σενάρια που διηγούνται «κύκλοι» του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει το μέλλον του Μάκη Βορίδη ως ηγέτη της μεγάλης Δεξιάς που θα χωνεύει στο μεγάλο στομάχι της από Κεντρώους μέχρι χρυσαυγίτες. Α, ναι, το διηγούνται άνθρωποι που συνομιλούν με υψηλά κλιμάκια της Κουμουνδούρου. Ο Σαμαράς, λέει, κράτησε τον Βορίδη εκτός κυβέρνησης προκειμένου να τον προστατεύσει από τη φθορά της καθημερινής διαχείρισης, επιτρέποντάς του να αρθρώνει σφαιρικό λόγο στη Βουλή. Στην κατάλληλη στιγμή θα του μεταβιβάσει το κόμμα και τότε, ο Βορίδης, θα αναλάβει την αναγέννηση της μεγάλης εθνικής παρατάξεως. Είναι, άλλωστε, ένα πρόσωπο που μπορεί να συνομιλήσει με όλες τις αποχρώσεις της Δεξιάς: από τη φιλελεύθερη μπλε, μέχρι τη χρυσαυγίτικη μαύρη.
Γέλασα, αλλά έμεινα στη συζήτηση. Τους είπα, μεταξύ άλλων, ότι έτσι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τους Κεντρώους. Μου απάντησαν ότι και να υπάρχουν Κεντρώοι, δεν θα βρίσκουν κάπου καλύτερα να πάνε. Βέβαια, έτσι όπως κυλούν τα γεγονότα, δεν αποκλείεται τον Σαμαρά να τον διαδεχθεί ο Βενιζέλος - εύκολα τον φαντάζομαι ως ηγέτη ενός ευρωπαϊκού κόμματος με ρητορική κατά των διαχωριστικών γραμμών. Δύσκολο να γίνει. Η στροφή που πραγματοποιεί η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε φιλελεύθερη, ούτε ευρωπαϊκή. Δεν είναι καν προοδευτική με τον όρο που αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι την πρόοδο. Η κοινωνική πυξίδα δείχνει προς τα δεξιά. Εν τέλει, όσο και αν ένα σενάριο Βορίδη δεν συνάδει με τη λογική, άλλο τόσο αντιστοιχεί στο βασικό ιδεολογικό ρεύμα που ορίζει τις όχθες μας.
Σήμερα η Δεξιά είναι ο πλέον συμπαγής, ιδεολογικά και πολιτικά, χώρος. Στη Βουλή υπάρχει ένα κεντροδεξιό κόμμα, ένα της λαϊκής Δεξιάς και το ναζιστικό που μονιμοποιείται στην πολιτική καθημερινότητα - θυμηθείτε ότι και το ΛΑΟΣ αρχικά μας είχε σοκάρει, αλλά ενσωματώθηκε στο σύστημα, σε βαθμό που σήμερα νοσταλγείς τον μπάρμπα Γιώργο. Είναι, λοιπόν, πιο πιθανό κάποια στιγμή να συνομιλήσουν όλοι αυτοί μεταξύ τους, παρά οι «ευρωπαϊστές» να επιχειρήσουν κάτι που δεν θα αναφέρεται σε σαφείς και παραδοσιακές ιδεολογικές καταβολές. Ούτως ή άλλως η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική, με όσα αυτό συνεπάγεται. Είναι δε εξόχως συντηρητική και στα διαλεκτικά της ήθη. Υπάρχουν πλέον πολλοί Αριστεροί που εκφέρουν λόγο με ύφος Δεξιού κομματάρχη των '60ς. Η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια ενισχύονται ως ταμπού. Η εθνική στρέβλωση της Ιστορίας καθίσταται χρήσιμη, ο αυταρχισμός γίνεται αποδεκτός ως λύση για συγκεκριμένα προβλήματα. Και όλοι μας, άλλος λίγο και άλλος πολύ, γινόμαστε παλιοί, ασπρόμαυροι Δεξιοί. Δείτε μόνο πώς μεταχειρίζονται, οι περισσότεροι, τη διαφορετική άποψη. Με θρησκευτικό μένος, τεντωμένο δάχτυλο και αφρούς στο στόμα. Παλιά φοβόσουν τον χωροφύλακα. Τώρα σε τρομάζει ο διπλανός σου.

PROTAGON