Του Διονύση Ελευθεράτου – “Πριν”
Τς, τς, τς… Οποία λαϊκίστικη κακοήθεια… «Από την εποχή της χούντας είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία», διατείνεται το σύνθημα. Για να καταστεί εμφανής η συντριπτική υπεροχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επισημαίνουμε δέκα σημεία.
Πρώτο: Επί χούντας απολύονταν δημόσιοι υπάλληλοι, εάν τα «λαγωνικά» του καθεστώτος τους θεωρούσαν «αντεθνικά στοιχεία» που κακώς είχαν «τρυπώσει» σε κρατικές θέλεις. Τώρα όμως δεν αρκεί το φρόνημα. Πρέπει το μίασμα να υποπέσει και σε «αντικοινωνική» πράξη, προτού βρεθεί σε «αναγκαστική αργία» (δημοκρατία «άλφα – άλφα») και προγραφεί ως «επίορκος».
Γιατί «επίορκος»; Ε. φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, κάπου, κάποτε είχαν ορκιστεί ότι δεν θα διαδήλωναν εναντίον του Μνημονίου ή του Φούτελ. Ούτε θα συμμετείχαν σε δημοτικές κινητοποιήσεις για την προστασία παράλιων από καταπατητές – σαν κοινοί «εχθροί της επιχειρηματικότητας». Ούτε, ούτε, ούτε…
Ούτε εμείς όμως είμαστε βέβαιοι ότι για τις «καρατομήσεις» θα διατηρηθεί επ’ άπειρον αυτό το μεγαλόψυχο -αν και ολίγον «γραφειοκρατικό»- προαπαιτούμενο, η δράση. Ποιος ξέρει, ίσως …αναπτυχθεί περαιτέρω η λογική του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος πέρσι, προσδιορίζοντας τις μεγάλες πληγές του Δημοσίου, ανέφερε ότι οι μισοί υπάλληλοι «ψήφισαν Τσίπρα, Καμμένο ή Μιχαλολιάκο». Σκεφθείτε πόσα θαύματα» θα έκανε ένας φορέας «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων, με νοοτροπία Πάγκαλου…
Δεύτερο: Η χούντα καμάρωνε με αγριότερη χαρά για την «παγωμάρα» και τον φόβο των «κάτω». Παπαδόπουλος, Απρίλιος 1967: «Απόλυτος ηρεμία επικρατεί καθ’ άπασαν την Επικράτειαν. Δεν κινείται, κατά το κοινώς λεγόμενον, ούτε κουνούπι». Μιλώντας προσφάτως στη Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε, ο Γ. Στουρνάρας επέδειξε κάποιο τακτ: «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε έκρηξη… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες».
Αλήθεια, προσέξατε ποιο «δικαίωμα» αρνούνται να ασκήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα των …φημισμένων συνδικαλιστικών ελευθεριών; Να «κουνηθούν», να απολυθούν, να λάβουν κάποια αποζημίωση, αντί να ζουν -πολλοί εξ αυτών- με «έναντι». Ναι, τέτοια ευκαιρία θυσιάζουν, επειδή «βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ».
Τρίτο: Τότε υπήρχαν δυο τρισκατάρατα «συν», οι «συμπαθούντες» και «συνοδοιπόροι» των αναρχοκομμουνιστών. Τώρα προβάλλει ένα: «Συντεχνίες». Καθένας μας ανήκει σε μία και «ξεσκεπάζεται» κάθε φορά που «σηκώνει κεφάλι». Σε βάθος χρόνου, ούτε οι άνεργοι θα αποφύγουν το στίγμα – ιδίως αν λαμβάνουν επίδομα. Δείτε το, όμως, αλλιώς: Μήπως είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης να εντάσσονται όλοι σε «συντεχνίες», όπως ακριβώς ανήκουν σε μια ΔΟΥ ή ένα δήμο: θέλει σκέψη το πράγμα…
Τέταρτο: Τον Μάιο του 1973 επισκέφθηκε την Κίνα ο χουντικός αντιπρόεδρος Ν. Μακαρέζος. Το ταξίδι του «γέννησε» στην Ελλάδα αρκετά ανέκδοτα. Σύμφωνα με το πλέον διαδεδομένο, κάποια στιγμή ρώτησε ψιθυριστά τον Κινέζο πρωθυπουργό Τσου Εν Λάι: «Έχετε αντιφρονούντες εδώ;». Ο Τσου Εν Λάι απάντησε: «Μπα, όχι πολλούς, κάπου δέκα εκατομμύρια». Κι ο Μακαρέζος ανακουφισμένος: «Α, εντάξει, περίπου τόσους έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα».
Κατά μια διαβολεμένη ημερολογιακή σύμπτωση, ο Α. Σαμαράς επισκέφθηκε την Κίνα τον Μάιο του 2013. Ηγέτης κύρους αυτός, συνδέθηκε μόνο με ένα ανέκδοτο, συντομότατο. Το διατύπωσε μάλιστα ο ίδιος: «Success Story». Εάν για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αυτές οι δύο λέξεις ηχούν ακατάληπτες, «σαν Κινέζικα», ο λόγος δεν είναι ασφαλώς η άγνοια των Αγγλικών.
Εάν πάλι το «Success Story» χρειάζεται κάποιον παιάνα, θα προτείναμε ένα ποπ τραγούδι που προηγήθηκε της επίσκεψης Μακαρέζου στην Κίνα. «Ήθελα να ‘μουν βασιλιάς στα παραμύθια της γιαγιάς», τραγουδούσαν οι «Νοστράδαμος» το ’72. (Το ρεφρέν αναφέρει πως η γιαγιά μας άφησε χρόνους, αλλά αυτό ουδεμία σχέση έχει με την κατάσταση του ΕΟΠΥΥ ή τις πετσοκομμένες συντάξεις-ΟΚ;).
Πέμπτο: Αντί να κάνεις νοθείες σε δημοψηφίσματα, όπως εκείνο του ’73, είναι «κομ ιλ φο» να υπερψηφίζεσαι κανονικά και την επομένη να ακυρώνεις τις βασικότερες προεκλογικές εξαγγελίες σου. Στοιχειώδες…
Έκτο: Αντί του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των συνταγματαρχών, τώρα ισχύει το «αποφασίζομεν και απαλλάσσομεν» των διαδοχικών Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου: Απαλλάσσονται οι βουλευτές του κυβερνητικού μπλοκ από επιπρόσθετα πολιτικά και συνειδησιακά (;) βάρη. Έτσι ο «γύψος» γίνεται πιο ανάλαφρος.
Ορισμένοι «τυπολάτρες» βλέπουν καταστρατήγηση του Συντάγματος που ορίζει (άρθρο 44) ότι μόνο «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Υπερβολικές σχολαστικότητες. Όταν η κυβέρνηση κρίνει πως η κατάσταση είναι μονίμως «επείγουσα» και προδιαγεγραμμένα «απρόβλεπτη», όλα επιτρέπονται. Όσα ο νοικοκύρης ξέρει, δεν τα σκαμπάζει των νομικών τ’ ασκέρι (κινέζικη παροιμία – τη σκέφθηκαν διδαχθέντες από τον Α. Σαμαρά).
Έβδομο: Με το στρατιωτικό της νόμο η χούντα απαγόρευε τις συναθροίσεις άνω των πέντε ατόμων. Η δημοκρατία όμως είναι τόσο «λαρτζ», ώστε δεν περιορίζει καν το πλήθος των χημικών που μπορούν να ριφθούν εναντίον διαδηλωτών. Ή έχουμε «πλέρια ελευθερία» ή δεν έχουμε, καημένε…
Όγδοο: Το 1970 οι «εθνοσωτήρες» όρισαν, με διάταξη στο ΝΔ 802, ότι δεν επρόκειτο να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού του καθεστώτος, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι …συνάδελφοι του. Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες «παρέγραψαν» και όλα τα εγκλήματα «διά τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» οποιασδήποτε μελλοντικής Βουλής.
Εν συγκρίσει προς τους «εθνοσωτήρες», οι σημερινοί «διασώστες» της Ελλάδας επιδεικνύουν περισσότερο αλτρουισμό. Απόδειξη, η ψηφισθείσα στη Βουλή ποινική ασυλία στους τραπεζίτες, για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν είναι αχάριστη η δημοκρατία, κύριοι…
Ένατο: Η σημερινή δημοκρατία είναι ποιοτικά ανώτερη, συν τοις άλλοις επειδή αξιοποιεί τα τεχνολογικά κεκτημένα της εποχής. Η χούντα π.χ. δεν έκανε «φωτοσοπ» σε θύματα βασανιστηρίων. Δεν υπέβαλε σε εξετάσεις DNA τους κατοίκους των Μεγάρων, οι οποίοι εξεγέρθηκαν τον Οκτώβριο του ’73 εναντίον των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων που είχαν προγραμματιστεί στην περιοχή τους, για να εγκατασταθούν εκεί βιομηχανικές μονάδες.
Προσέξτε, όμως! Η δημοκρατία δεν είναι μονοδιάστατη. Εκεί που τη θεωρείς άκαρδο ρομπότ, να σου ο Ν. Δένδιας που διδάσκει τι σημαίνει φιλότιμο και ευθιξία. Δημοσίευσε ο Γκάρντιαν ρεπορτάζ για τα βασανιστήρια σε βάρος των συλληφθέντων στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο; Ωρυόταν ο υπουργός, προαναγγέλλοντας μήνυση. Καμία σχέση με τον Πατακό, που ξεμπέρδεψε εκστομίζοντας ένα «νόουαν τατσντ δεμ» όταν οι ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν ξυλοκοπούνταν οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Λεπτομέρεια: Τελικά, δεν υπέπεσε στην αντίληψη μας μήνυση του Δένδια εναντίον του Γκάρντιαν. Μην πείτε πως ο υπουργός «έκανε τον Κινέζο», διότι εφεξής αυτή η έκφραση στην Ελλάδα ενδέχεται να είναι ποινικά κολάσιμη, ως «αντι-επενδυτική». Προτιμήστε την εκδοχή πως ο μεγαλόψυχος Δένδιας σκέφθηκε ότι προέχει η ελευθερία του Τύπου.
Δέκατο: Η δημοκρατία είναι λιτή και απέριττη στις εκφράσεις της, όταν προαναγγέλλει λιτότητα για το εκάστοτε νέο έτος. Αρκεί η αντιπαραβολή του υπερφίαλου Παπαδόπουλου του Δεκεμβρίου 1968 προς τον περιεκτικό Στουρνάρα, τον Δεκέμβριο του 2012.
Παπαδόπουλος: «Ολιγώτερον θα φάγωμεν, κύριοι, ολιγώτερον θα απαιτήσωμεν υπέρ ημών, ολιγώτερον θα θέσωμεν εις την τράπεζαν διά την ικανοποίησιν των ιδικών μας αναγκών (…) Αντιληφθείτε το όλοι οι Έλληνες. Δεν είναι καιρός να επιδιώξωμεν την ικανοποίησιν εις ό,τι αφορά τον ευδαιμονισμόν». Στουρνάρας: «Για πολλά χρόνια ήμασταν τζίτζικες, τώρα γινόμαστε μέρμηγκες».
Κατόπιν μάλλον πήγε για σούσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου