ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ: Υποτελείς και του Μνημονίου και της ΝΔ

Πολλοί ερμηνεύουν την «εμμονή» του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στο περίφημο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο ως ένα είδος ιδεολογικοπολιτικής αντεπίθεσης των δύο εταίρων προς τη Νέα Δημοκρατία, ως αντίβαρο έναντι του σκληρού κομματικού κόστους που καταβάλλουν ψηφίζοντας «απνευστί» τα σκληρά, εξοντωτικά, οικονομικά μέτρα…

Ως μια τελευταία απόπειρα ώστε να «οριοθετηθούν» ιδεολογικά από την ακροδεξιά μετατόπιση της ΝΔ…

Όμως, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, τα…ιδεολογικά θέματα και επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για να καλύψουν κρίσιμα κομματικά και πολιτικά προβλήματα.

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Πράγματι, έναν σχεδόν χρόνο μετά τη συγκρότηση της τριμερούς μνημονιακής συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εκτιμούν τώρα ότι η περίοδος που συμφωνούσαν με τη ΝΔ, προβάλλοντας «για τα μάτια του κόσμου» αστερίσκους προσωρινών ενδοιασμών, έχει πλέον παρέλθει. Κι αυτό γιατί, όπως κάθε «συνεταιρισμός» που συγκροτείται βάσει συμβιβασμών και συναλλαγών αποτελεί πεδίο σύγκρουσης συσχετισμών, η πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης οδηγεί στην αποδυνάμωση και απαξίωση των δύο μικρότερων κυβερνητικών εταίρων, ώστε αυτοί να εγγίζουν στα έσχατα όρια της κομματικής τους επιβίωσης.

Δεν αρκούσε η υποταγή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ στη μνημονιακή στρατηγική, τώρα αντιλαμβάνονται ότι καθίστανται ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Σήμερα η ΝΔ διατηρεί τις κοινωνικές-εκλογικές της δυνάμεις από το εσωτερικό της συγκυβέρνησης. Αποδεκατίζει, κυριολεκτικώς, την εναπομείνασα εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σε ποσοστά της τάξεως κάτω του 10%, ενώ ανάλογες διαρροές υπάρχουν από τα κόμματα αυτά προς τον ΣΥΡΙΖΑ…

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποβαίνουν ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΑΙΜΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΝΔ… αφού ένα τμήμα της εκλογικής τους βάσης, ενταγμένο στην αδήριτη «μνημονιακή λογική» την οποίαν καλλιέργησαν οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να στηρίξει εκλογικά τον ισχυρότερο των «εταίρων»…

Μη έχοντας, κατά συνέπεια, πρόβλημα φθοράς ή διαρροών από τους εταίρους της, η ΝΔ -και ασκώντας στην πράξη μια ηγεμονική πολιτική προς αυτούς- μετατοπίσθηκε προς την Ακροδεξιά, με την οποία έχει ήδη διαμορφώσει ΟΡΓΑΝΙΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ.

Η «μετατόπιση» αυτή οφείλεται σε δύο λόγους: Ο πρώτος αφορά την καθαρώς πολιτικοεκλογική σκοπιμότητα, αφού ο «χώρος» της Χρυσής Αυγής εκλαμβάνεται από τον ακροδεξιό καθοδηγητικό πυρήνα της ΝΔ ως πεδίο άντλησης ψηφοφόρων. Ο δεύτερος λόγος αφορά την «εναρμόνιση» της ΝΔ -και συνολικότερα της κυβέρνησης- προς ένα καθεστώς αυταρχικής δημοκρατίας, προς ένα είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας, το οποίο κρίνεται αναγκαίο για την επιβολή των σκληρών μέτρων και την καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων.

Η πολιτική ουσία του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου εκ των πραγμάτων θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη διαμορφωμένη δυναμική που λειτουργεί υπέρ της ΝΔ και σε βάρος των εταίρων της. Γι’ αυτό και η ΝΔ -έχοντας επίγνωση των συσχετισμών- αγνόησε τους εταίρους της και φρόντισε μάλιστα και να τους απαξιώσει με τη διαρροή της εισήγησης της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής της Βουλής, λίγες μόλις ώρες πριν από την «περίφημη» συνάντηση των τριών αρχηγών…

Ασφαλώς επί της ουσίας τίποτα δεν θα αλλάζει τις επόμενες ημέρες… Θα βρεθεί μια ενδιάμεση, «συμβιβαστική λύση», ώστε και η ΝΔ να διατηρήσει αλώβητη την οργανική της «επικοινωνία» με το ακροδεξιό της εκλογικό ακροατήριο και οι δύο τρωθέντες εταίροι να διασώσουν, έστω και τυπικώς τα προσχήματα…

Το λεπτό σημείο ισορροπίας διαμορφώνεται ως σημείο τομής μεταξύ αφενός της διατήρησης της ΝΔ ως ηγεμονικής πολιτικοκομματικής έκφρασης των μνημονιακών συμφερόντων και των «δυνάμεων κατοχής» και αφετέρου της ανάγκης να επιβιώνουν πολιτικά οι δύο συγκυβερνώντες εταίροι, ώστε να μην πέσει η κυβέρνηση… Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να επιβιώσουν -έστω και οριακά- για το συμφέρον των ιδίων μνημονιακών δυνάμεων και της εκλεκτής εκπροσώπου τους, της «χρυσαυγίζουσας» Νέας Δημοκρατίας.

Αλλά και αυτό το όριο επιβίωσης των δύο εταίρων καθίσταται πλέον προβληματικό. Το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα έχει εσωτερικεύσει όλες τις αντιθέσεις και η αντιπαράθεση προσωπικών στρατηγικών και μηχανισμών έχει εκφύγει κάθε ελέγχου… Το χειρότερο: Δεν θέλουν να αντιληφθούν ηγέτες και ηγετίσκοι ότι κατέστρεψαν τη χώρα, ότι διέλυσαν το κόμμα τους, ότι οδήγησαν στη φτώχεια και στην απόγνωση έναν ολόκληρο λαό. Και ότι, τελικώς, θα υπάρχουν στην πολιτική ζωή όσο καιρό τους χρειάζονται ακόμα τα συμφέροντα που τους στηρίζουν…