Δείξε μου το μηχανογραφικό σου, να σου πω ποιος είσαι !!!

Από το toixo-toixo

“Τι θες να γίνεις παιδί μου;
Μπάτσος ή δάσκαλος;
Θες να περάσεις στην Ιατρική, στο Παιδαγωγικό, στη Φιλολογία, στη Νομική, στο Μαθηματικό, στο Πολυτεχνείο, στην Πάντειο;
Να πας να κάνεις τι; Πάρεα στους ανέργους ή στους ψωμόλυσες δασκαλάκους, τους δικηγοράκους και τους γιατρουδάκους;

Δήλωσε στο μηχανογραφικό σου πρώτα την Αξιωματικών Αστυνομίας κι άμα δεν γράψεις καλά, δήλωσε για καβάντζα και την Αστυφυλάκων.
Πήγαινε εκει να λιγδώσει το άντερό σου!
Εκεί θα σε…σέβονται.
Όχι να γελάνε μαζί σου, όπως θα γελάνε άμα γίνεις δάσκαλος και κυκλοφορείς με μπαλωμένα παντελόνια ή καθηγητής που άνεργος θα εκλιπαρείς για ένα ιδιαίτερο.
Κύρος έχει παιδί μου η δουλειά που δίνει ψωμί. Που σου δίνει σιγουριά.
Έτσι θα παντρευτείς και πιο γρήγορα και πιο εύκολα.
Ποια δε θα σε πάρει όταν θα ξέρει πως σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές έχεις απ’ τα 20 σου ένα σίγουρο μισθό;

Εξάλλου, αν γίνεις μπάτσος θα ‘χεις και τα τυχερά σου.
Και δε θα σου κουνιέται και κανείς.
Γιατί μπορεί εσένα τώρα να σε γράφουν στα τέτοια τους, αλλά τη στολή όλοι τη φοβούνται και τη σέβονται.
Μπάτσος να γίνεις, παιδί μου, να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο.”

Αυτή είναι η τυπική συμβουλή του μέσου πατέρα στο παιδί του που ετοιμάζεται να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του, στο οποίο δηλώνει τις σχολές στις οποίες θέλει να περάσει.

Σοφά μου είπε πρόσφατα κάποιος:

“Για να δεις σε τι κατάσταση είναι μια κοινωνία, δες ποιο επάγγελμα πληρώνει καλύτερα και ποιο έχει μεγαλύτερο κύρος.
Τη δεκαετία του ’80 τους δημοσίους υπαλλήλους.
Τη δεκαετία του ’90 τους χρηματιστές.
Τη δεκαετία του 2000 τους μπάτσους.
Οι περισσότεροι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν μπάτσοι. 
Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει το αίτημα να παίρνουν οι μπάτσοι περισσότερα απ’ τους γιατρούς και τους δασκάλους σημαίνει ότι θεωρεί την ασφάλεια μεγαλύτερη αξία από την υγεία και τη μόρφωση, δηλαδή από το ζην και το ευ ζην.
Τότε μπορείς να πεις πως αυτή η κοινωνία πέθανε.”

Ε λοιπόν, τι περιμένουμε ακόμη για να πειστούμε γι’ αυτό;
Μια κοινωνία που δε θα ήταν νεκρή θα αντιδρούσε πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι η δική μας.
Σήμερα θα ήταν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος για να υπερασπιστεί διαδηλώνοντας το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Θα πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας μυριάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές και γονείς στους δρόμους να διαδηλώνουν και να απαιτούν σεβασμό στην παιδεία και στους λειτουργούς της και καλύτερη χρηματοδότησή της, για να επιτελέσει το θεόπνευστο έργο της.
Έτσι όπως έγινε στην Ισπανία προχθές και αναγκάστηκε ο Ραχόι να πάρει πίσω τα δικά του νομοσχέδια.
Αντ’ αυτού μια συζήτηση με οποιονδήποτε θα σας πείσει πως στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι εκπαιδευτικοί είναι μουδιασμένοι, οι μαθητές είναι άβουλοι δικεπεραιωτές εξεταστικών υποχρεώσεων, οι φοιτητές μπεκροπίνουν σε κάνα ουζερί κι οι γονείς παρακολουθούν mega για να τους πει πώς να αντιδράσουν ενάντια στους “κακούς καθηγητές”.

“Η Ελλάδα πέθανε.
Έκανε τον κύκλο της.”
Έτσι έλεγε προφητικά ο Βέγγος σ’ ένα έργο του Αγγελόπουλου.
Διότι μόνο οι πεθαμένοι δεν αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Μόνη ελπίδα να μην έχουμε πεθάνει είναι να είμαστε απλώς σε μακροχρόνιο κώμα.
Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, πόσες ελπίδες θα είχαμε άραγε να ξυπνήσουμε;

Ας σεβαστούμε λοιπόν εμείς οι αριστερίζοντες πως αυτή η χώρα τέλειωσε και να πάψουμε να καλούμε τους υπολοίπους σε ξεσηκωμούς και τα τοιαύτα.
Δεν έχει νόημα να μιλάς στον πεθαμένο.
Μοιάζουμε με χαροκαμμένες χήρες που μοιρολογούν πάνω απ’ τον τάφο.
Όσο κι αν της ζητάμε να σηκωθεί, αυτή δεν ακούει, δεν αντιδρά, δε σαλεύει, δεν αισθάνεται.
Γιατί, είπαμε, η Ελλάδα πέθανε.

Θέλουμε πίσω τη ζωή μας! Θέλουμε πίσω τη χώρα μας! Θέλουμε πίσω το μέλλον μας!