Ανάστροφη πορεία: Η σιωπηρή επανάσταση

Σε λίγο καιρό όποιος κατέχει αυτόν τον σπόρο της ολόγλυκιας ντομάτας Βόρειας Χίου, θα συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ενάντια στη δημόσια υγεία. Αυτoύς τους νόμους θεσπίζουν οι πολυεθνικές μέσω των κυβερνήσεων. Με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας ποινικοποιούν κάθε σπόρο που έθρεψε για χιλιάδες χρόνια την ανθρωπότητα και της αφαιρούν το δικαίωμα της κοινοκτημοσύνης των σπόρων. Νομίζουν ότι θα υποτάξουν τη φύση και ότι θα ταϊζουν τους ανθρώπους με ό,τι βγάζει το εργαστήριο της ανήθικης κερδοσκοπικής τους μανίας. Του Γιάννη Μακριδάκη

Όλα αυτά δεν είναι μια θεωρεία συνωμοσίας την οποίαν πλέκουν άλλοι εις βάρος μας. Όλα αυτά τα μεθοδεύουμε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας προσωπικά, με τον καθημερινό του τρόπο ζωής. Αφήσαμε την τροφή μας στα χέρια εταιριών. Αφήσαμε τους σπόρους ακαλλιέργητους. Πέσαμε με τα μούτρα στην αστική βολική (;) ζωή ξεχνώντας ότι τίποτα δεν κερδίζεις δίχως να χάσεις κάτι άλλο. Δώσαμε τον εαυτό μας, την υγεία μας, τη ζωή μας ενέχυρο στο ανήθικο σύστημά μας, με αντάλλαγμα μηνιαίο μισθό σε χαρτιά ευτελή, που αγοράζουν ευτελή προϊόντα.

Φτιάξαμε μέσα σε λίγες δεκαετίες έναν πλανήτη αστών που δεν έχουν δει ντομάτα πάνω σε φυτό, που δεν έχουν γευτεί ποτέ πραγματική ντομάτα. Έναν πλανήτη με κατοίκους που τρώνε τις σάρκες του(ς) καθημερινά. Τον απομυζούν για να ζήσουν και παρ’ όλα αυτά δεν ζουν.

Ανάστροφη πορεία η μόνη πρόταση. Αποσυμπίεση της αστυφιλίας των περασμένων δεκαετιών, της οποίας τις τραγικές συνέπειες ζούμε τώρα και τις τρομακτικές στο μέλλον το άμεσο. Διότι, είναι τελείως απλό και εύκολο να το καταλάβει και να το νιώσει ο καθένας:

Ως πότε θα παίρνουμε μόνο από τη γη και το οικοσύστημα δίχως να κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για να δώσουμε κάτι τις πίσω; Ακόμα και τα περιττώματά μας που κάποτε γινόταν κοπριά και ζωή, τώρα είναι μόλυνση και καταστρέφουν το σύστημα που μας κρατά στη ζωντανούς, το οικοσύστημα. Ούτε αυτό το θυμόμαστε όμως πια. Νομίζουμε πως μας κρατά ζωντανούς το χρηματοοικονομικό σύστημα με το μηνιάτικο, ας είναι και άθλιο.

Όποιος πάρει τη χαρά του να δει τη ντοματιά του να δένει καρπό κι ύστερα, αφού ωριμάσει, να την κόψει και να την γευτεί, δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει αστός καταναλωτής. Δεν έχει επιστροφή η ανάστροφη αυτή πορεία από το σύστημα προς το οικοσύστημα. Μια κι έξω γίνεται. Και ευτυχώς στην Ελλάδα σήμερα γίνεται. Καθημερινά και σε περισσότερους.

Αυτή είναι η σιωπηρή μας επανάσταση. Επαναστήνουμε τις αξίες στην κορυφή και αφήνουμε το χρήμα στην ευτέλειά του.

ΥΓ: Όποιος αφήνει το χρηματοοικονομικό σύστημα και την πόλη και επιστρέφει στο οικοσύστημα και την παραγωγή δεν ιδιωτεύει. Γίνεται ένας υπερασπιστής της κοινοκτημοσύνης των σπόρων και των φυσικών πόρων, που οι αστοί με τον γιγαντισμό και την αλαζονεία τους απειλούν να αφανίσουν. Και μαζί τους όλη τη ζωή στον πλανήτη. Ανθρώπους, φυτά και ζώα. -

Το δίπολο μέσα μας

Σχολιάζει η Κατερίνα στο προηγούμενο ποστ: “Ας μην ανοίξουμε ένα καινούριο δίπολο, αστός βολεμένος και επαναστάτης αυτόνομος οικολόγος… ας έχει ο καθένας το δικαίωμα να διαχειριστεί τις “επιλογές” του με σεβασμό στην κατάσταση του άλλου.”
Δυστυχώς Κατερίνα η υπερσυγκέντρωση ανθρώπων στις πόλεις και ο γιγαντισμός της αστικής πραγματικότητας, έχει ως κύριο και καθημερινό χαρακτηριστικό του τον μη σεβασμό, την αδιαφορία και την βίαιη καταστροφή της ζωής, των βιοτόπων και των τόπων κάθε άλλου πλάσματος και κάθε άλλου ανθρώπου. Άρα το θέμα του σεβασμού των επιλογών, είναι εξ ορισμού ανύπαρκτο.
Γιγάντιες πόλεις, που για να λειτουργήσουν και να εξυπηρετήσουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες τους βυζαίνουν μέχρι τελευταίας σταγόνας όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, αποψιλώνουν καθημερινά το οικοσύστημα, εξαφανίζουν βίαια διάφορα είδη ζωής, απειλούν ανθρώπους και τόπους. Σπόροι, φυτά, ψάρια, πουλιά, ζώα, νερά, ενέργεια μετονομάζονται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα και πέφτουν στο παιχνίδι της υπερκατανάλωσης δίχως να φροντίζει κανείς για την αναπλήρωσή τους.
Δάση αποψιλώνονται, βουνά ισοπεδώνονται, κάμποι δηλητηριάζονται, για να παραδοθούν στην “ανάπτυξη”, η οποία σημαίνει είτε εργοστάσια ενέργειας (ακόμα και πράσινης!) για να καλύπτει τις ανάγκες των πόλεων, είτε εξορύξεις μεταλλευμάτων για εξυπηρέτηση των βιομηχανικών προϊόντων του αστικού πολιτισμού της κατανάλωσης, είτε χημικές καλλιέργειες για μαζική παραγωγή προϊόντων διατροφής και όχι πια τροφής, είτε για οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Ας μην μιλήσουμε για την βία απέναντι στα ζωντανά που προορίζονται για τροφή των αστών, τα ίδια ή τα προϊόντα τους. Όχι μόνο σεβασμός δεν υπάρχει αλλά ωμή βία και σαδισμός άκρατος.
Ο αστισμός δεν σέβεται τίποτα και επελαύνει με ερπύστριες να τα ισοπεδώσει όλα, να τα αφανίσει όλα. Κι όποιος δεν θέλει να ενταχθεί στα ιδανικά του, όποιος παραμένει απ’ εξω και ζει στο ευρύτερο οικοσύστημα και όχι στο σύστημα, όποιος αντιστέκεται στις πρακτικές του, αυτός πολιορκείται πανταχόθεν και βλέπει τον τόπο του να αναλώνεται από την ανάπτυξη που υπηρετεί τις τσιμεντουπόλεις και την ζωή την ψεύτικη εντός τους, είτε συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης, είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται τρελός, οικολόγος, τροχοπέδη στην ανάπτυξη και άλλα τέτοια φαιδρά και γελοία.
Την ίδια στιγμή βλέπει καθημερινά τη γη του, τα νερά του, τους σπόρους του να εκποιούνται με τη βία σε ανήθικους επενδυτές, βλέπει τη ζήση του να απειλείται και την φυσική ζωή του να ονομάζεται επικίνδυνη για την δημόσια υγεία των έγκλειστων στο αποστειρωμένο χρηματιστηριακό περιβάλλον τους διότι ο στόχος της ανθρωπότητας είναι να ζήσουν οι αστοί καταναλωτές, γρανάζια της κυκλοφορίας του χρήματος, με κάθε κόστος. Και όλοι οι άλλοι να πεθάνουν ή να συμβιβαστούν με το καθεστώς.
Τίποτα δεν σέβεται ο αστισμός. Ασκεί βία καθημερινά επί ανθρώπων και άλλων πλασμάτων αρμέγοντας ασύστολα κάθε φυσικό πόρο και διοχετεύοντάς τον στις πόλεις, πράττοντας την μέγιστη Ύβρη.
Τίποτα απολύτως δεν σέβεται ο αστός. Κοιτάζει ένα τοπίο και σκέφτεται οικόπεδα, κοιτάζει ένα ποτάμι που τρέχει προς τη θάλασσα και σκέφτεται ότι το νερό πάει χαμένο επειδή δεν το μαζεύουν για να το στείλουν στο καζανάκι του. Τίποτα απολύτως δεν σέβεται και δεν υπολογίζει ο αστός. Ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Μόνο το αστικό άτομο που το έχει πάνω από κάθε πλάσμα.
Ακόμα και όσοι είναι δήθεν πιο ψαγμένοι στα λόγια και σε κάποιες καθημερινές τους συνήθειες, ακόμα κι αυτοί συμβάλλουν καθημερινά στην βίαιη για κάθε πλάσμα άλωση του πλανήτη από τον αστισμό, όσο δεν ασχολούνται ούτε στο παραμικρό με την αναπλήρωση των φυσικών πόρων που καταναλώνουν, όσο δεν μετέχουν ενεργά και αποφασιστικά της αντίστασης ενάντια στην υποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος από το χρηματιστηριακό.

Γι αυτό Κατερίνα ας ανοίξουμε το καινούριο αυτό δίπολο, είναι μάλλον η κατάλληλη ώρα. Ας το ανοίξει ο καθένας μέσα του. Ας αποφασίσει με ποιους είναι και με ποιους θέλει να πάει. Με τους αστούς καταναλωτές που απομυζούν το οικοσύστημα δίχως να σέβονται τίποτα ή με τα φυσικά πλάσματα που κάθε μέρα βιώνουν τη βία της “ανάπτυξης” του αστισμού στον τόπο τους και στη ζωή τους; Το δίπολο αυτό είναι το πρωταρχικό , το βασικό και αυτό οφείλει να το θέσει ο καθένας στον εαυτό του και να πάρει αποφάσεις όσο είναι καιρός. Διότι ναι, ο καθένας από μας μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αρκεί να αλλάξει τον κόσμο του.-

—
Διαβάστε επίσης: Καλοκαιρινές συναντήσεις στη Βολισσό – To καλοκαίρι συζητάμε για τις συνέπειες τις αστικοποίησης του πλανήτη, για την ευθύνη και για την ανάστροφη πορεία του καθενός μας προσωπικά

Πηγή: Efta Boforia & yiannismakridakis.gr