Ιδιώνυμο

by antonis

Ο κακός σκοπευτής κατηγορεί το βέλος του
που δε βρήκε το στόχο,
η κοινωνία της παρακμής
κατηγορεί το δάσκαλο για την παρακμή της
κι ο κακός δάσκαλος κατηγορεί το μαθητή του.

Η κρίση της οικονομίας της εκμετάλλευσης είναι και κρίση του σχολείου των ανταγωνισμών, αλλά και κρίση της κοινωνίας της πλήξης. Μιας πλήξης που οδηγεί στη βαρβαρότητα και στο δεσποτισμό. Μιας γενικευμένης πλήξης που δέχεται αξιωματικά πως οι ζωές μας διευθύνονται από τρίτους. Πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι διαχειρίσιμο μέγεθος και πως οι αγορές, τα εμπορεύματα και η κατανάλωση, υπαγορεύουν τους δείκτες ευημερίας. Μιας πλήξης και παραίτησης, συντονισμένες απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Υπηρεσίες των οποίων μοναδική αρμοδιότητα είναι πλέον η καταστολή. Η μοναδική δικλείδα ασφαλείας τους είναι να σπέρνουν το φόβο και την απελπισία. Σκορπώντας τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Οι καπιταλιστές, διδάσκουν πως το νόημα κάθε τεχνικής, είναι η κυριαρχία του πλούτου και της ανθρώπινης σοφίας πάνω στη φύση. Η προέκταση αυτού του νοήματος στην παιδαγωγική, είναι η κυριαρχία των ενηλίκων πάνω στα παιδιά. Ο αναίμακτος συντονισμός τους με την κυρίαρχη ιδεολογία. Το ρίγος όμως της γνήσιας παιδαγωγικής εμπειρίας, δεν έχει σχέση μ’ εκείνα τα ελάχιστα θραύσματα πληροφοριών και κανόνων που συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε γνώση. Πληροφορίες και κανόνες που δημιουργούν ένα συναίσθημα που μοιάζει περισσότερο με την μακαριότητα των επιληπτικών. Στήνοντας, ένα σχολείο προθάλαμο μιας παρασιτικής και εμπορευματικής κοινωνίας. Ένα μηχανισμό που σε μαθαίνει χωρίς να επιθυμείς, δηλαδή σε ξεμαθαίνει να επιθυμείς. Έναν μηχανισμό που όσους δεν καταφέρει να ευνουχίσει τους αποβάλει ως άχρηστους. Βυθίζοντας όλους τους άλλους στη δυσωδία του εμπορευματικού ανταγωνισμού, της τακτικής, της στρατηγικής και της αρπακτικότητας. Καταργώντας τον ελεύθερο χώρο της παρατήρησης, πλησιάζοντας μεταφυσικά την ουσία των πραγμάτων χωρίς να τα υποβάλει σε κριτική. Καταλήγοντας έτσι να διδάσκει φετιχιστικά πως, αυτό που φέρνει τα πράγματα κοντά μας κι αποκαθιστά την αποφασιστική επαφή μαζί τους είναι το χρήμα. Συρράπτοντας με λεπτές βελονιές πάνω στο πετσί μας κάθε κατασκευασμένο συλλογικό μύθο, πληρώνοντας το βοηθό του, το δάσκαλο, σε μετρητά. Σε ψίχουλα. Σε τριάντα αργύρια πλαστής ευημερίας.

http://dromos.wordpress.com/2013/05/13/%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF/#like-4096