Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Το κείμενο αυτό (των Harry V. Μartin and David Caul) είναι μέρος μιας σειράς άρθρων σχετικά με πειράματα που γίνονται στις ΗΠΑ και αποσκοπούν στον έλεγχο του μυαλού (MIND CONTROL). Μετά ένα σύντομο καύσωνα στις αρχές του Ιουλίου (1991), μια σύντομη αναφορά έγινε στις ειδήσεις του ραδιοφώνου σχετικά με τρεις φυλακισμένους, οι οποίοι πέθαναν στα κελιά τους, στην κλινική Vacaville Medical Facility, τα οποία δεν είχαν κλιματισμό. Οι δύο από τους έγκλειστους, σύμφωνα με την ανακοίνωση, ενδέχεται να πέθαναν εξ αιτίας φαρμακευτικής αγωγής. Δεν έγιναν έρευνες από τα ΜΜΕ, ούτε εκτενή ρεπορτάζ πάνω στο θέμα.
Όμως, ποια ήταν η αγωγή που προκάλεσε το θάνατό τους; Η κλινική αναφέρει ότι είχαν υποστεί αγωγή για έλεγχο του μυαλού ή για αλλαγή της συμπεριφοράς. Έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας φρικιαστικής ιστορίας, που αποτελεί μέρος της ποινικής ιστορίας της Καλιφόρνια και που είχε προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων πριν δύο δεκαετίες.
Τα πειράματα για έλεγχο του μυαλού είναι πραγματικότητα στην Καλιφόρνια εδώ και δεκαετίες και πραγματοποιούνται στα άσυλα και στις φυλακές. Μάλιστα έχουν εφαρμοστεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε παιδιά μειονοτήτων, τα οποία είχαν γίνει πειραματόζωα σε εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις ρίψης πυραύλων (Nike Missile Sites), αλλά και σε βετεράνους. Η χρηματοδότηση και η υλοποίηση των πειραμάτων αυτών είναι μέρος των προγραμμάτων του αμερικάνικου Υπουργείου Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας, του Υπουργείου Υποθέσεων των Βετεράνων, της CIA –μέσω του προγράμματος Phoenix–, του Ινστιτούτου Ερευνών του Στάνφορντ, της Υπηρεσίας για Διεθνή Ανάπτυξη, του Υπουργείου Αμύνης, του Υπουργείου Εργασίας, του Εθνικού Ινστιτούτου Πνευματικής Υγείας, της Επικουρικής Διεύθυνσης Αστυνομίας και Εθνικού Ιδρύματος Επιστήμης.
Η πολιτεία της Καλιφόρνια είναι πρώτη σε αυτού του είδους τα πειράματα. Αντίστοιχα πειράματα έχουν πραγματοποιηθεί στην περιοχή Haight-Ashbury στο Σαν Φρανσίσκο, στην ακμή της επικράτησης των χίπηδων. Το 1974, ο γερουσιαστής Sam Erwin, γνωστός από το σκάνδαλο του Γουωτεργκέϊτ, ηγήθηκε μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας, σχετικά με τα Συνταγματικά Δικαιώματα, η οποία μελετούσε το θέμα «Ατομικά Δικαιώματα και ο Ρόλος του Ομοσπονδιακού Κράτους στην Αλλαγή της Συμπεριφοράς». Παρ’ όλο που δόθηκε λίγη δημοσιότητα σε αυτή την έρευνα, ο γερουσιαστής Erwin καταδίκασε τον ρόλο του κράτους στον έλεγχο του μυαλού. Αυτή η καταδίκη δεν ήταν ωστόσο ικανή να σταματήσει τα πειράματα, απλώς χρηματοδοτήθηκαν με πιο έμμεσο τρόπο.
Πολλές από τις ιστορίες ατόμων που υπέστησαν τέτοια πειράματα καταδεικνύουν μια περίεργη ιδέα στο μυαλό όσων αναζητούν πειραματόζωα. Όσοι έγιναν πειραματόζωα καταδικάζονταν σε φυλάκιση επ’ αόριστον και η ελευθερία τους εξαρτιόταν από τη καλή διεξαγωγή του πειράματος. Για παράδειγμα, κάποιος που είχε συλληφθεί για βόλτα με κλεμμένο όχημα, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή και κρατήθηκε τελικά δεκαοχτώ χρόνια, για να γίνει πειραματόζωο.
Μερικά από τα πειράματα ελέγχου του μυαλού είναι:
- Ο φυλακισμένος, γυμνός, δένεται σε μια σανίδα. Οι καρποί και οι αστράγαλοί του είναι ακινητοποιημένοι και το κεφάλι του επίσης κρατιέται σε σταθερή θέση με μία λωρίδα γύρω από το λαιμό του και ένα κράνος. Τον αφήνουν σε ένα σκοτεινό κελί, χωρίς να μπορεί να κάνει την ανάγκη του. Όταν του δίνουν φαγητό, του ελευθερώνουν το ένα χέρι, ώστε να ψηλαφίσει στο σκοτάδι και να βρει το φαγητό αυτό, και να προσπαθήσει να πιει, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του.
- Χορηγείται στον φυλακισμένο παραλυτικό των μυών. Μέσα σε 30 – 40 δευτερόλεπτα αρχίζει η παράλυση των μικρών μυών (δάκτυλα χεριών και ποδιών, μάτια), ύστερα παραλύουν τα πλευρά και τέλος το διάφραγμα. Η καρδιά έχει 60 σφυγμούς ανά λεπτό. Αυτή η κατάσταση μαζί με το ότι υπάρχουν αναπνευστικές ανακοπές, κρατά για δύο έως πέντε λεπτά. Μετά αρχίζει σταδιακά να περνάει. Το άτομο έχει πλήρη συναίσθηση και πασχίζει να πάρει μια ανάσα. Είναι σα να πεθαίνεις, σα να πνίγεσαι σύμφωνα με το πείραμα.
- Ένα άλλο φάρμακο που χορηγείται προκαλεί εμετό. Το δίνουν σε όσους φυλακισμένους δεν σηκώθηκαν στην ώρα που έπρεπε, ή έβρισαν ή είπαν ψέματα, ή δε χαιρέτησαν τους ανθρωποφύλακες με τον δέοντα τρόπο. Οι εμετοί κρατούν από 15 λεπτά έως μια ώρα και συνοδεύονται από μια προσωρινή επίδραση στο καρδιαγγειακό που αλλάζει την πίεση.
- Ένα άλλο πάλι προκαλεί ακαμψία, ανησυχία, θολή όραση, πόνο στους μυς, τρέμουλο και μπερδεμένη αντίληψη.
Το Υπουργείο Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας και ο αμερικάνικος στρατός έχουν ομολογήσει πως έκαναν πειράματα για έλεγχο του μυαλού. Μάλιστα, προέκυψαν πολλοί θάνατοι.
Αναζητώντας τα ίχνη των πειραμάτων αυτών, οδηγούμαστε σε νόμιμες και μη χρήσεις, χρήση για μυστικές επιχειρήσεις κατασκοπείας και πειράματα σε αθώους που δεν γνώριζαν ότι γίνονταν πειραματόζωα.
Η εφημερίδα The Sentinel δημοσίευσε (Αύγουστος 1991) μια σειρά άρθρων σχετικά με τα πειράματα αυτά. Παρουσίασε ορισμένα από τα πειράματα που επιτρέπονται ακόμη και σήμερα.
Η υποεπιτροπή του γερουσιαστή Erwin τον Νοέμβριο του 1974 ερεύνησε το θέμα αυτό. Με αποστροφή μελέτησε έγγραφα από:
- Τη μελέτη του Ιδρύματος Νευρολογικής Έρευνας με τίτλο «Η Ιατρική Επιδημιολογία των Εγκληματιών».
- Το Κέντρο για τη Μελέτη και τη Μείωση της Βίας από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες.
- Το κλειστό Κέντρο Ιατρικής Περίθαλψης Εφήβων.
Ακολούθησε καταιγισμός αντιδράσεων σε όλη τη χώρα το 1974 εξαιτίας των άρθρων που γράφτηκαν με αφορμή την έρευνα της υποεπιτροπής της Γερουσίας. Μετά από τόσα χρόνια όμως, η είδηση πως δύο φυλακισμένοι ίσως πέθαναν, λόγω τέτοιων φρικιαστικών πειραμάτων, δείχνει πως δεν έχει αλλάξει τίποτα από το 1974. Το 1977, μια υποεπιτροπή της Γερουσίας, σχετικά με την Έρευνα στον τομέα των Επιστημών και της Υγείας, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Τεντ Κέννεντυ, επικεντρώθηκε στη χρήση του LSD από τη CIA, η οποία το χορηγούσε σε ανυποψίαστους πολίτες. Ελάχιστοι στη CIA γνωρίζουν για το πεδίο δράσης και τις λεπτομέρειες του προγράμματος αυτού.
Για να καταλάβει κανείς το πρόβλημα πρέπει να αναζητήσει την πηγή του.
Η υποεπιτροπή του Τεντ Κέννεντυ έμαθε σχετικά με την Επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA από την κατάθεση του Δρ. Sidney Gottlieb. Σκοπός του προγράμματος, σύμφωνα με την μαρτυρία του, ήταν να «διερευνήσει αν και κατά πόσον ήταν δυνατή η αλλαγή της συμπεριφοράς ενός ατόμου με κρυφά μέσα». Επικαλούμενος το Διάταγμα Εθνικής Ασφάλειας, ο Δρ. Gottlieb, αρνήθηκε να πει στην υποεπιτροπή ποια ήταν τα συμπεράσματα από τα πειράματα αυτά.
Ανέφερε, πάντως, ότι το πρόγραμμα είχε μπει σε εφαρμογή αρχικά λόγω του φόβου πως οι Σοβιετικοί και άλλοι εχθροί των ΗΠΑ θα ήταν πιο προχωρημένοι στα ζητήματα αυτά. Λόγω του Διατάγματος της Ελευθερίας της Πληροφόρησης, οι ερευνητές μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση στα έγγραφα σχετικά με την επιχείρηση ΜΚ-Ultra της CIA και σχετικά με άλλες επιχειρήσεις της CIA για τη μεταβολή της συμπεριφοράς σε ένα ειδικό δωμάτιο-αναγνωστήριο, στο ισόγειο του Hyatt Regency στο Rosslyn, VA.
H πιο τολμηρή φάση της επιχείρησης ΜΚ-Ultra της CIA ήταν η χορήγηση LSD σε ανυποψίαστους πολίτες σε πραγματικές συνθήκες. Η ιδέα γι’ αυτή την επιχείρηση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1941, από τον William Donovan, ιδρυτή και διευθυντή της Yπηρεσίας Στρατηγικών Υπηρεσιών (Οffice of Strategic Services, OSS), πρόδρομου της CIA κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Εκείνη την εποχή η υπηρεσία επένδυσε 5000$ για το πρόγραμμα «ναρκωτικό της αλήθειας». Τα πειράματα που έγιναν με σκοπολαμίνη και μορφίνη αποδείχθηκαν άχρηστα και επικίνδυνα. Δοκιμάστηκαν και οι επιδράσεις άλλων ναρκωτικών ουσιών, όπως της μεσκαλίνης, των βαρβιτουρικών, της βενζεδρίνης, της ινδικής κάνναβης κ.ά.
Οι υπηρεσίες ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες σχετικά με τις απώλειες πλεούμενων στον Βόρειο Ατλαντικό, από τα γερμανικά υποβρύχια. Σκοπός τους ήταν η άντληση πληροφοριών, σχετικά με τα υποβρύχια αυτά και θεωρήθηκε ότι η καλύτερη μέθοδος ήταν η ανάκριση των αιχμαλώτων πολέμου με χρήση ναρκωτικών ουσιών, καταστρατηγώντας την συνθήκη της Γενεύης.
Η τετραυδροκανναμπινόλ ασετιλίνη, μια άχρωμη, άοσμη ουσία που απομονώνεται από την μαριχουάνα χρησιμοποιήθηκε για να χορηγηθεί σε τσιγάρο ή φαγητό, χωρίς να είναι δυνατή ο εντοπισμός της. Αρχικά τα πειράματα έγιναν σε εθελοντές του αμερικάνικου στρατού και της OSS, και τα δοκιμαστικά τεστ συγκαλύφθηκαν ως αγωγή για όσους είχαν υποστεί σοκ από έκρηξη. Οι εθελοντές έμειναν στην ιστορία ως οι «ονειροπόλοι του Ντόνοβαν» (Donovan’s Dreamers). Τα πειράματα ήταν απολύτως μυστικά και μόνο κάποιοι ανώτατοι αξιωματούχοι» γνώριζαν την ύπαρξή τους. Ο Πρόεδρος Φ. Ρούσβελτ γνώριζε και αυτός. Το «ναρκωτικό της αλήθειας» είχε ανάμεικτη επιτυχία.
Τα πειράματα σταμάτησαν όταν γράφτηκε ένα υπόμνημα, σχετικά με τα αποτελέσματά τους, που έλεγε: «Το ναρκωτικό ξεπερνά τα πάντα, εκτός από τις πιο ειδικές και ερευνητικές αναλύσεις και για κάθε πρακτική εφαρμογή, θεωρείται πως δεν μπορεί να τεθεί σε ανάλυση». Η OSS πάντως, δεν σταμάτησε τα πειράματα. Το 1943, έγιναν πειράματα παρ’ όλη την απαγόρευση. Το πιο γνωστό έγινε υπό την επίβλεψη του Αρχηγού George Hunter White, (στελέχους της OSS και πρώην αστυνομικού), στον August Del Grazio, γνωστό και ως Augie Dallaw ή Little Augie, που ήταν ένας γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Βρισκόταν στην φυλακή για επίθεση και φόνο. Ήταν ένας από τους πιο διαβόητους εμπόρους ναρκωτικών στον κόσμο. Είχε ανοίξει ένα εργοστάσιο επεξεργασίας οπίου στην Τουρκία και ήταν αρχηγός της Ιταλικού υπόκοσμου στην Κάτω Ανατολική Πλευρά της Νέας Υόρκης.
Υπό την επήρεια του ναρκωτικού, ο Augie αποκάλυψε άπειρες πληροφορίες, σχετικά με τις επιχειρήσεις του υποκόσμου, καθώς και πολλά ονόματα αξιωματούχων που λαδώνονταν από την Μαφία. Αυτά τα πειράματα ήρθαν να επιβεβαιώσουν και να ενισχύσουν τη θέση του Donovan. Συντάχθηκε νέο υπόμνημα: «Τα τσιγάρα που εμποτίστηκαν με την ναρκωτική ουσία καταδεικνύουν το ότι χαλαρώνουν τους κρατούμενους, όταν πρόκειται να ανακριθούν».
Όταν διαλύθηκε η OSS, μετά τη λήξη του πολέμου, ο Αρχηγός White συνέχισε να χορηγεί τέτοιου είδους ουσίες. Το 1947, η CIA αντικατέστησε την OSS. Ο φάκελος του White μας πληροφορεί ότι δούλευε στην OSS και κατά το 1954 είχε γίνει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ναρκωτικών και πως απασχολούνταν στη CIA με απόσπαση, σε παρτ-τάιμ βάση.
Ο White νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Greenwich Village, το οποίο ήταν εξοπλισμένο με ειδικούς καθρέπτες παρακολούθησης και με συστήματα παρακολούθησης. Υποδυόταν το ναυτικό. Έδινε στους ανθρώπους που γνώριζε LSD και τους οδηγούσε στο διαμέρισμα αυτό. Το 1955 η επιχείρηση μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί αυτά τα διαμερίσματα πήραν την ονομασία «Operation Midnight Climax». Προσλάμβαναν πόρνες-χρήστες που δελέαζαν άντρες και τους οδηγούσαν από το μπαρ στα διαμερίσματα αυτά, καθώς τους είχαν βάλει στο ποτό LSD. Ο White κινηματογραφούσε τα δρώμενα. Ο σκοπός αυτών των μπουρδέλων εθνικής ασφάλειας ήταν να βοηθήσει την CIA, ώστε να αντλεί μέσω της ερωτικής πράξης πληροφορίες. Αυτά τα πειράματα συνεχίστηκαν ως το 1963, μέχρι ο Γενικός Επιθεωρητής της CIA John Earman να ασκήσει κριτική στον Richard Helms, διευθυντή της CIA και πατέρα της επιχείρησης MK-Ultra.
Ο John Earman είπε πως ο νέος διευθυντής John McCone δεν είχε ενημερωθεί πλήρως, αναφορικά με την επιχείρηση MK-Ultra, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του και ότι οι «αντιλήψεις που εμπεριέχουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς θεωρούνται από πολλούς, εντός και εκτός της Υπηρεσίας, ανάρμοστες και ανήθικες». Δήλωσε πως «τα δικαιώματα και το συμφέρον του αμερικάνικου λαού βρίσκονται σε κίνδυνο». Ο Γενικός Επιθεωρητής έκανε γνωστό πως το LSD είχε δοκιμαστεί σε άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, σε αμερικάνους αλλά και σε ξένους.
Η κριτική που άσκησε ο John Earman αποκρούστηκε από τον Richard Helms, ο οποίος προειδοποίησε πως: «Τα θετικά αποτελέσματα της επιχείρησης από τη χρήση ναρκωτικών ελαττώνονται, καθώς υπάρχει έλλειψη ρεαλιστικών δοκιμών. Οι δοκιμές ήταν απαραίτητες για να είμαστε στα ίδια επίπεδα με τους Σοβιετικούς». Όμως, το 1964 ο Helms κατέθεσε στην Επιτροπή Warren, που διερευνούσε τη δολοφονία Κέννεντυ, πως η «έρευνα των Σοβιετικών ήταν πάντα πέντε χρόνια πίσω από την δική μας».
Όταν πια θα αποσύρονταν το 1966, ο Αργηγός White έγραψε μια επιστολή στον ανώτερό του. Στην επιστολή, προς τον Dr. Gottlieb, αναπολούσε την εργασία του στα μπουρδέλα εθνικής ασφάλειας με το LSD. Τα σχόλιά του είναι ανατριχιαστικά: «Ήμουν ένας μικρός σταυροφόρος, ένας αιρετικός στην πραγματικότητα, αλλά δούλεψα σκληρά γιατί είχε πλάκα, πλάκα, πλάκα».
Ο White σε άλλο σημείο γράφει: «Πού αλλού θα μπορούσε ένα αμερικανάκι με αίμα ινδιάνου να πει ψέματα, να σκοτώσει, να εξαπατήσει, να κλέψει, να βιάσει και να λεηλατήσει με την βοήθεια και την ευλογία των ανώτατων αρχών;».
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 35, Ιανουάριος 2005