Στο κέντρο του περιθωρίου : Toυ Περικλή Κοροβέση
Τα δημοσκοπικά νέα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι εξαίρετα. Την περασμένη
Πέμπτη μάθαμε από το πολιτικό βαρόμετρο του Μαρτίου, που διεξήγαγε η
εταιρεία Public Issue (για λογαριασμό του Σκάι και της «Καθημερινής»),
πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι πρώτος σε όλα και βρίσκεται στο 29,5% έναντι του
28,5% της Ν.Δ....
Στην παράσταση νίκης σκαρφαλώνει στο 44% αφήνοντας πίσω
τη Ν.Δ. στο 41%. Εντυπωσιακή είναι και η δημοφιλία του αρχηγού, Αλ.
Τσίπρα, που ξεπέρασε τη δημοφιλία του Αντ. Σαμαρά κατά μία ολόκληρη
μονάδα. Δηλαδή, Σαμαράς και Τσίπρας είναι αντίζηλοι για το ποιος θα
κερδίσει τον έρωτα των ψηφοφόρων αυτής της χώρας, για καλό σκοπό βέβαια,
ώστε να ενωθούν με τα ιερά δεσμά του κυβερνητικού γάμου.
Ολοι ξέρουμε πως οι δημοσκοπήσεις που γίνονται με επιστημονικά
κριτήρια (γιατί υπάρχουν και δημοσκοπήσεις-απάτη) δείχνουν πώς περίπου
θα είναι τα αποτελέσματα των εκλογών, αν αυτές συνέπιπταν με τον χρόνο
που διεξάγεται το γκάλοπ. Συνήθως, το δείγμα είναι πάνω-κάτω χίλιοι
άνθρωποι και το ποσοστό που βγαίνει αφορά εκείνους που δέχτηκαν να
απαντήσουν στα ερωτήματα της εταιρείας.
Παλαιότερα, την εποχή που οι άνθρωποι μιλούσαν και τα γκάλοπ δεν
είχαν έρθει ακόμα στην Ελλάδα, τη δουλειά αυτή την έκαναν κατά κύριο
λόγο οι μπαρμπέρηδες και οι ταξιτζήδες. Κατά κανόνα, έπεφταν μέσα στις
προβλέψεις τους. Αλλά και ο καθένας από μας κάνει αυθορμήτως
δημοσκοπήσεις στον κοινωνικό και επαγγελματικό του χώρο. Μπορεί να μην
έχουν τις επαγγελματικές προδιαγραφές των εξειδικευμένων γραφείων, αλλά
είναι εντούτοις καθοριστικές στη διαμόρφωση των προσωπικών μας
αντιλήψεων.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα πραγματικά ποσοστά που συγκέντρωσε ο
ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του περασμένου Ιούνη: 1.655.053 άνθρωποι τον ψήφισαν
και το ποσοστό του ήταν 26,89%. Ανήκω κι εγώ σε κείνη την κατηγορία των
ανθρώπων που αυθορμήτως κάνουν γκάλοπ. Ψάχνω να βρω πού βρίσκεται αυτό
το 27%. Χοντρικά, περίπου ένας στους τρεις θα έπρεπε να ήταν «συριζαίος»
και λογικά θα έπρεπε να τους συναντάμε παντού. Αλλά μοιάζουν με μαγική
εικόνα. Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ των φτωχών, των ανέργων ή των αστέγων;
Πού είναι η συνδικαλιστική του παρουσία στους εργαζόμενους ή στους
φοιτητές; Πού είναι τα κινήματα νεολαίας που έχει εξασφαλισμένο μέλλον
στην ανεργία και στον κοινωνικό αποκλεισμό; Πού είναι τα μαζικά
συλλαλητήρια; (Είναι ζήτημα αν συγκεντρώνουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες σε
όλη την Ελλάδα, λες και η συστηματική καταστροφή αυτής της χώρας που τη
ζουν στην προσωπική τους ζωή δεν τους αφορά). Πού είναι οι κοινωνικές
πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ; Πού είναι τα κινήματα αλληλεγγύης; Αυτή τη
στιγμή υπάρχουν 2.500 συλλογικότητες στην Ελλάδα που αναγνωρίζονται στην
Αλληλεγγύη. Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι εχθρικός με αυτές τις
κινήσεις. Το θέμα είναι αλλού. Πού βρίσκεται όλος αυτός ο κόσμος και τι
έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να δράσει μέσα σ” αυτήν την κοινωνία; Και ενώ ο
κόσμος χάνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ χτενίζεται εκλογοκεντρικά.
Και εδώ, ας πούμε μερικές πικρές αλήθειες, με την ελπίδα πως θα γίνω
ακόμα πιο αγαπητός στους γραφειοκράτες, κυρίως του ΣΥΝ, που έδειξαν όλη
τους την αγάπη και την εκτίμηση στο πρόσωπό μου, ήδη από την εποχή της
Siemens. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί σε ενιαίο κόμμα και δεν
έχει εξειδικεύσει τις προγραμματικές του θέσεις. Αλλά δίνει μια εικόνα
της πολιτικής του ταυτότητας στην κοινωνία. Και, δυστυχώς, οι σκέψεις
που θα ακολουθήσουν δεν είναι προσωπικές και υπάρχουν πολλοί που τις
μοιραζόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δείχνει να είναι ένα εκλογοκεντρικό-αρχηγικό
κόμμα.
Βασική του πολιτική είναι οι εμφανίσεις του αρχηγού και τα δελτία
Τύπου. Οι πρωτοβουλίες του αρχηγού κρατιούνται μυστικές από τα όργανα
και επιφανή στελέχη τις μαθαίνουν από τον Τύπο. Μοιάζει σαν να υπάρχει
ένα αόρατο ιερατείο, γύρω από τον αρχηγό, το οποίο κάνει κουμάντο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι μια απειλή για το σύστημα, αλλά εγγύησή του.
Είναι μια σοσιαλδημοκρατία made in Greece, με εμπνευστές τον Λ. Κύρκο,
ως προς την ασάφεια, και τον Α. Παπανδρέου, ως προς την αμφισημία. Δεν
έχει τις κλασικές αναφορές (Κάουτσκι, Μπερνστάιν – προφανώς γιατί τους
θεωρεί αποστάτες) και αγνοεί τη σοσιαλδημοκρατική εμπειρία της Ευρώπης.
Αν είναι έτσι, τότε γιατί αυτή η λυσσαλέα επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ;
Διότι η μεταπολεμική πολιτική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με το
κοινωνικό κράτος, την εγγυημένη εργασία, τη δημόσια υγεία, παιδεία,
συγκοινωνίες και τόσα άλλα, είναι ο ορκισμένος εχθρός του
παγκοσμιοποιημένου αρπαχτικού καπιταλισμού, που δεν έχει ανάγκη από
κοινοβούλια. Του αρκεί ένα κράτος-παρίας που να έχει τη δυνατότητα να
εκμηδενίζει την κοινωνία μεθοδευμένα και συστηματικά. Και όλα αυτά θα τα
πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αν και όποτε έρθει στην εξουσία. Μήπως είναι
καλύτερα να μας πείσει πως μπορεί να κάνει κοινωνική αντιπολίτευση; Και
για κυβέρνηση βλέπουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου