ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το ψευτοδίλημμα που έβαζαν οι ελίτ στα λαϊκά στρώματα, τόσο στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, όσο και στην Κύπρο σήμερα, είναι το εξής: άτακτη χρεοκοπία και οικονομική (αν όχι και εθνική) καταστροφή ή μια επώδυνη «λύση» που θα αποτρέψει την καταστροφή. Στην πραγματικότητα βέβαια τα λαϊκά στρώματα ήδη ζουν μια οικονομική καταστροφή, έστω και αν η χρεοκοπία τους δεν είναι «άτακτη» αλλά πολύ «τακτική», αφού ξέρουν εκ των προτέρων πότε και πώς θα χάσουν το μισό εισόδημα ή την σύνταξή τους, ή τη δουλειά και τη στέγη τους, ή κάθε πραγματική ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, ενώ άλλοι διερωτώνται εάν αξίζει μια πανάθλια ζωή που τους καταστρέφει κάθε ελπίδα. Όσον αφορά τον κίνδυνο εθνικής καταστροφής, φαίνεται κάποιοι ξέχασαν ότι Ελλάδα και Κύπρος ανήκαν στη Δύση τον καιρό του Αττίλα!
Και είναι ψευτοδίλημμα, γιατί βασίζεται σε μια μεγάλη απάτη: ότι δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ή γενικότερα μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Όμως, πριν μόλις 40 χρόνια, ο κάθε λαός είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από σήμερα (όχι βέβαια πλήρη δυνατότητα που είναι αδύνατη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας της αγοράς) να ελέγχει τι και πώς και για ποιον παράγει και αν θα έχει κοινωνικές υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές ανάγκες για όλους, και όχι μόνο για τους προνομιούχους. Σήμερα, είναι η παγκόσμια αγορά που δίνει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή μας: δηλαδή, βασικά, μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις που ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο, τις επενδύσεις και την παραγωγή, έχουν επιβάλλει το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου (με αποτέλεσμα τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις) και την Κινεζοποίηση της εργασίας (που την βαφτίζουν «ελαστικοποίηση»). Όμως, ούτε η Ελληνική ούτε η Κυπριακή οικονομία ήταν έτσι παρασιτικές, όπως σήμερα, πριν την ενσωμάτωση τους στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και την ΕΕ.
Αυτό
σημαίνει ότι εάν ένας λαός δεν έχει τη δύναμη να αποκοπεί από τη ραγδαία
παγκοσμοποιούμενη αγορά, ξεπερνώντας τις ελίτ του που βολεύονται μέσα
σε αυτήν, και να στηριχτεί στις δικές του και μόνο δυνάμεις για να δώσει
τις βασικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα χάσει τελικά
κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. Και αυτό, γιατί εκτός από τα
μητροπολιτικά κέντρα που είναι τα μόνα που βρίσκονται σε σχέσεις
πραγματικής αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, εφόσον εκεί εδράζονται οι
μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι υπόλοιπες χώρες και λαοί έχουν
καταδικαστεί στη θέση των τυπικών ή άτυπων προτεκτοράτων.[1] Ο
Ισραηλινός πρόεδρος Πέρες περιέγραψε γραφικότατα πριν λίγες εβδομάδες,
καταχειροκροτούμενος από το Ευρω-κοινοβούλιο, πώς θα λειτουργεί η
παγκοσμιοποιημένη οικονομία που θα διαχειρίζεται μια παγκόσμια
διακυβέρνηση (δηλ. η υπερεθνική ελίτ). Την ίδια στιγμή βέβαια κάποιοι
παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», οι οποίοι προφανώς ζουν κάπου στις αρχές του
περασμένου αιώνα, μιλούν ακόμη για «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», μην
έχοντας πάρει είδηση ότι σήμερα η βασική σύγκρουση είναι μεταξύ θυτών
και θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, σε Βορρά και Νότο!
Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 31 Μαρτίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου