Είναι πλέον επίσημο: η Γερμανία μαχαίρωσε, πυροβόλησε και σκότωσε την Ευρώπη για τρίτη φορά σε έναν αιώνα...

Ποιος μαχαίρωσε, πυροβόλησε κι εν τέλει σκότωσε τη Βρετανίδα βουλευτή Τζο Κοξ; Η απάντηση πως πρόκειται για έναν ψυχοπαθή νεοναζί οπαδό τού Brexit και "λευκό εθνικιστή" είναι, απλώς, μια επίπλαστη άφεση αμαρτιών για όλους εκείνους που οπλίζουν τα χέρια ανθρώπων οι οποίοι είναι επιρρεπείς, για διάφορους λόγους-ατομικούς και κοινωνικούς-, σε ακραίες συμπεριφορές. Ναι, ο Τόμας Μέιρ είναι ο φυσικός αυτουργός τού εγκλήματος, αλλά δεν είναι ο ηθικός αυτουργός. Στην περίπτωση, μάλιστα, της Ευρώπης- γιατί αυτή μαχαιρώθηκε και πυροβολήθηκε για μια ακόμα φορά το απόγευμα της Πέμπτης στην Αγγλία- είναι πολλοί, έχουν πρόσωπα, ονόματα, διευθύνσεις και πολλή ακόμα μισαλλοδοξία, σκοταδισμό, ρατσισμό, νεοφιλελευθερισμό κι εθνικισμό για να διαχύσουν. Είναι αυτοί που αφού επέτρεψαν στον καπιταλισμό να γίνει ανεξέλεγκτος, στη συνέχεια έστειλαν το λογαριασμό σε αυτούς που ωφελήθηκαν λιγότερο από τη "φούσκα" του. Είναι αυτοί που αφού ενεπλάκησαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αρνήθηκαν μετά να πληρώσουν το μάρμαρο για τους πρόσφυγες που δημιούργησαν. Είναι αυτοί που εξευτέλισαν την ευρωπαϊκή ιδέα προκειμένου να κυριαρχήσουν οι ελίτ των χωρών τους πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς...

Κάθε ελεύθερος άνθρωπος χάρηκε με την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, το οποίο συμβόλισε και το τέλος απολυταρχικών καθεστώτων που ασέλγησαν πάνω στη μαρξιστική θεωρία. Ο καταναγκασμός, η βία και η απειλή της, η λογοκρισία, η γραφειοκρατία, ο συγκεντρωτισμός δεν δικαιολογούνται ως κρατική επιλογή στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας ή θρησκείας. Η Ιστορία το απόδειξε, μολονότι στον Περισσό δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι, πως ο σοσιαλιστικός τύπος ανθρώπου μπορεί να ανθίσει μόνο σε συνθήκες ελευθερίας κι όσο πιο γίνεται άμεσης δημοκρατίας, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί ταξικά συνειδητοποιημένους πολίτες κι όχι πρόβατα. Πάντως δεν χτίζεται με το να παρακολουθεί ο ένας τον άλλο ή πάνω στις πολιτικές διώξεις και στην κατάργηση της ελευθερίας τού λόγου...

Πολλοί πίστεψαν στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 πως οι Γερμανοί δεν θα επαναλάμβαναν τα λάθη που οδήγησαν σε δύο χαμένους γι' αυτούς Παγκόσμιους Πολέμους- αν υπάρχουν, βεβαίως, νικητές όταν μιλάμε για εκατομμύρια νεκρών από όλες τις πλευρές- και θα ηγούνταν στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της ενωμένης Ευρώπης. Όλοι αυτοί διαψεύστηκαν οικτρώς: η ενωμένη πλέον Γερμανία αισθάνθηκε πιο δυνατή από ποτέ κι αντί να ανοίξει δρόμους για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση επιχείρησε, και σε πολύ μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει, να επιβληθεί ως ο αφέντης τής Γηραιάς Ηπείρου...

Με προμετωπίδα τη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία βασίζεται στην άκαμπτη προτεσταντική ηθική, επέβαλε ένα ενιαίο νόμισμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και πολιτικές που αποσκοπούσαν αποκλειστικώς στη συντήρηση του εξαγωγικού της "θαύματος". Το ευρώ δεν είναι τίποτα άλλο από το μάρκο σε μια πιο επεκτατική εκδοχή του, αφού και η ισοτιμία του πάνω στο γερμανικό νόμισμα βασίστηκε. Κι επειδή βεβαίως οι ηθικολάγνοι είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές, παραλλήλως με τα χαμηλά ελλείμματα και τη δογματική αντιπληθωριστική της πολιτική η Γερμανία λάδωνε όλη την Ευρώπη ώστε οι επιχειρήσεις της να κάνουν πάρτι με τα κατά τόπους δημόσια ταμεία...

Τώρα είναι πλέον η ώρα τού θερισμού τής θύελλας που έσπειραν οι διάφοροι Κολ, Σρέντερ, Μέρκελ και Σόιμπλε. Αν οι Βρετανοί την επόμενη εβδομάδα επιλέξουν το Brexit θα το κάνουν, πρώτα και κύρια, γιατί ο δικός τους μετα-αποικιοκρατικός σοβινισμός δεν τους επιτρέπει να ανέχονται άλλο μια γερμανική Ευρώπη, η οποία δεν ορρωδεί προ ουδενός. Κι αν η Ελλάδα ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να πείσει το Βερολίνο πως αρμενίζει στραβά, δεν ισχύει το ίδιο και με τη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν η Γηραιά Αλβιόνα παραμείνει στην Ε.Ε., η Ευρώπη έχει αρχίσει να θρυμματίζεται, αφού μοιάζει όλο και περισσότερο με γυναίκα που δέχεται την κακοποίηση του συζύγου της επί χρόνια, φοβούμενη να τον καταγγείλει στις αρχές, και η οποία κάποια στιγμή είτε θα επαναστατήσει είτε "απλώς" θα πεθάνει...

Ας μην παραπονιούνται, επομένως, όσοι προσβάλλονται όταν βλέπουν την καγκελάριο της Γερμανίας και τον υπουργό Οικονομικών της με στολές τού Γ' Ράιχ. Ναι, δεν στέλνουν τους Έλληνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ούτε τους εκτελούν δίκην αντιποίνων, τουλάχιστον όχι με τον απροκάλυπτο και κυριολεκτικό τρόπο που το έκαναν οι Ες Ες. Αν, όμως, μέτρο σύγκρισης για τη σημερινή γερμανική πολιτική έχει καταντήσει πάλι ο χιτλερισμός, τότε όλοι καταλαβαίνουμε ποιος γκρεμός ανοίγεται μπροστά μας...

 http://tripioevro.blogspot.gr