Τέτοιες μέρες, στις πλατείες μαθαίναμε για την Αργεντινή, για το Εκουαδόρ, για τις αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για τις επιτυχίες του σε τριτοκοσμικές χώρες, για το πως φούσκωσε το χρέος, για το πότε γιγαντώθηκε κι από ποιους ταΐστηκε, για την οικονομική ελίτ αυτού του τόπου και την ολιγαρχία της, για τους εθνικούς εργολάβους, για τα κοράκια, για τους οικονομικούς δολοφόνους.
Μιλάγαμε για την αυτοοργάνωση, για την αλληλεγγύη, για τις ανταλλακτικές τράπεζες, για τις κοινωνικές κουζίνες, παντοπωλεία και ιατρεία, για το φαινόμενο των νεοάστεγων, για τις τακτικές του συστήματος και τους τρόπους απόκρουσής του.
Για στάση πληρωμών. Για διαγραφή χρέους. Για Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Για καταγγελία συμβάσεων.
Γι’ αυτά και για πολλά όλα μιλάγαμε, για ώρες ατελείωτες μέχρι την αφύπνιση του Μεσοπρόθεσμου και την βίαιη προβολή του μέλλοντός μας στο θέατρο της πλατείας Συντάγματος και τις άλλες πλατείας στην επικράτεια.
Τότε, που αμέσως μετά δεν ήμασταν ποτέ ξανά ίδιοι.
Μετά ήρθε ο Παπαδήμος, η ακροδεξιά στην κυβέρνηση, ο Σαμαράς και το Μπενιζελίνι του, η Χρυσή Αυγή, η δολοφονία του Φύσσα, το μαύρο της ΕΡΤ, τα Ποτάμια, οι Θεοχάρηδες και τα ΤΑΙΠΕΔ και εσχάτως ο Αλέξης.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η ταμπέλα των αγανακτισμένων, η γραμματοσειρά και τα χρώματα φέρονται στα χέρια ανθρώπων που όταν οι πλατείες ήταν γεμάτες περνούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο μην τυχών και λερωθούν.
σκίτσο δια χειρός του πάντα εξαιρετικού John Antóno
Καιρό το απεργάζονταν. Ήδη, από πέρσι αναρωτιόντουσαν “που χαθήκαμε”.
Τότε δεν τους βγήκε. Το #Μένουμε_Ευρώπη δεν λειτούργησε, παρόλο που ποτέ δεν ήταν αυτή η καούρα τους. Να σπρώξουν τα πράγματα και να πείσουν πως υπάρχει αντίδραση στο σύστημα ήθελαν, τονίζοντας παράλληλα την αδυναμία της να ελέγξει τις καταστάσεις.
Αυτό κάνουν και σήμερα. Είτε εκείνοι που προωθούν το ακομμάτιστο #παραιτηθείτε, είτε εκείνοι που τους ξεμπροστιάζουν για το κολλαγόνο τους που στάζει, στον ίδιο στόχο κεντράρουν.
Προτάσσουν μία αγανάκτηση που ζητάει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία στις αγορές, ολοκληρωτική παράδοση στους τεχνοκόρακες και πλήρη παραίτηση από κάθε ελπίδα.
Τους είναι αδιανόητο πως μπορεί να υπάρξει και άλλη αγανάκτηση. Έξτρα ενισχυμένη, συνειδητοποιημένη πια, με αγώνες πέντε ετών και πλέον στην πλάτη, έχοντας εφαρμόσει πρακτικές μέσα στην κοινωνία προσφέροντας στους διπλανούς της, γνωρίζοντας πλέον πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι το καλοκαίρι του 2011.
Σε εμάς πάει λοιπόν το #παραιτηθείτε για όσους δεν το έχετε καταλάβει. Σε όλους και όλες όσοι διδαχτήκαμε και βιώσαμε στο πετσί μας την βίαιη παράδοση μας στους δανειστές και τα κοράκια της γης. Όχι στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Νομίζετε πως απειλούν κανέναν τα ορφανά του Τζήμερου και του Μητσοτάκη που έχασαν την κουτάλα; Μπα…
Κανένας δεν θα εφορμήσει στα χειμερινά ανάκτορα. Το τίμημα μιας τέτοιας πράξης για την εικόνα προς τα έξω είναι τέτοιο, που η μπουρζουαζία ανατριχιάζει και μόνο στην σκέψη και πέφτει να λυποθημήσει. Άλλωστε, πάνω απ’ όλα, Μένουμε_Ευρώπη.
Την δική μας παραίτηση ζητούν.
Όλων εκείνων που, σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από τις πλατείες, ήρθαν κοντά στον γείτονα τους, άπλωσαν το χέρι τους, άνοιξαν τα σπίτια τους, έσπευσαν στο πλευρό των μεταναστών και των προσφύγων, όρθωσαν το ανάστημά τους σε κατασχέσεις και πληστηριασμούς, κράτησαν την δημόσια τηλεόραση ανοιχτή, πολέμησαν στις Σκουριές και τις Κερατέες, ξεμπρόστιασαν την Ευρώπη των αγορών πίσω από την μάσκα των λαών.
Όλα αυτά που μάθαμε από τις πλατείες, τα ξέρουμε ακόμα. Γνωρίζουμε πολύ καλά πια τι είναι χετζ φαντς, τι είναι τα σπρεντ, τι είναι ο πολλαπλασιαστής, η μεταφορά χρέους, η διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, τα σι ντι ες και όλα τα συναφή.
Το πρόβλημά μας είναι που ακόμα δεν έχουμε βρει τι να τα κάνουμε. Νομίζαμε πως βρήκαμε, στην πλάτη του Τσίπρα οι αφελείς. Οκ, τόσο μας έκοβε. Φάγαμε την σφαλιάρα και γύρισε το κεφάλι μας. Και από αγανακτισμένοι γίναμε… αγανακτισμόνοι. Και έρημοι. Να κοιτάζουμε τριγύρω και να ψάχνουμε που να πιαστούμε.
Αλλά επαναλαμβάνω. Αυτά που μάθαμε τότε, δεν τα ξεχνάμε με τίποτα. Και δεν τα ξεχνάμε γιατί είναι πια κομμάτι δικό μας. Σάρκα από τη σάρκα μας. Όσες σφαλιάρες και να φάμε.
Γι’ αυτό και όσα καλτσόν και να σκίσει το δέκα τοις εκατό, ξεπλυμένο και μοσχομυριστό μόλις έναν χρόνο μετά την απώλεια της κουτάλας, τη θέση μας δεν θα την πάρει.
Γιατί δεν πεθάναμε κι ας μας θάψανε. Σαν την κάμπια, κλειστήκαμε στο κουκούλι μας για την επόμενη φάση. Απλώς η διαδικασία παίρνει χρόνο. Όταν θα βγούμε όμως θα πετάμε. Και θα είμαστε αγνώριστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου