Είναι πολύ βολικό για το Βερολίνο να κατηγορήσει τον πατροπαράδοτο απομονωτισμό των Βρετανών, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το σπίτι τους. Και πώς, άλλωστε, όταν διοικούταν από το γερμανογαλλικό διευθυντήριο, το οποίο εδώ και κάποια χρόνια είναι αποκλειστικώς γερμανικό; Οι Βρετανοί μπορεί να μην επιθυμούν τη γερμανική Ευρώπη γιατί την θέλουν βρετανική, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η ρίζα τού κακού δεν βρίσκεται στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος αιματοκύλισε δις τον 20ό αιώνα κι αναστήθηκε την ημέρα τής επανένωσης των δύο Γερμανιών. Αν, πάντως, για κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα θα έπρεπε να κατηγορούν τους εαυτούς στο Νησί, είναι πως το "καύσιμο" για το γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό σε βάρος όλων των υπόλοιπων το πρόσφεραν η πρώην πρωθυπουργός τους Μ. Θάτσερ και οι επίγονοί της, οι οποίοι κατόρθωσαν να μετατρέψουν την περιθωριακή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία σε πυρήνα τής ευρωπαϊκής πολιτικής από το Μάαστριχτ και μετά, καθώς και βασικό επιχείρημα στα χέρια των επίδοξων κάιζερ...
Μπορούμε όλοι, επίσης, να κατηγορούμε το λούμπεν προλεταριάτο, τον "εχθρό λαό", που μέσα στην απελπισία του στρέφεται όλο και περισσότερο στην ακροδεξιά. Για χάρη τής συζήτησης ας αποδεχθούμε πως κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής. Τα καμπανάκια, ωστόσο, για το σύστημα προκειμένου να διασωθεί από όλους αυτούς ήταν πολλά, αλλά οι ελιτιστές αδιαφόρησαν γι' αυτά, προτίμησαν να πουλήσουν ακόμα και το σκοινί που θα κρεμαστούν από το να πάρουν μέτρα που θα απομείωναν τις κοινωνικές ανισότητες...
Ζήτησαν και πήραν το αίμα τού ελληνικού, του κυπριακού, του πορτογαλικού και του ιρλανδικού λαού με τα μνημόνια, για να τους τιμωρήσουν που τσίμπησαν στο δόλωμα της καπιταλιστικής ψευδοευμάρειας που οι ίδιοι τους πέταξαν. Ζήτησαν, επίσης, και πήραν το αίμα τού ιταλικού, του ισπανικού ή του γαλλικού λαού με άλλου είδους μέτρα λιτότητας νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με αποτέλεσμα σήμερα να διεκδικούν με σοβαρές βλέψεις την εξουσία κλόουν όπως ο Μπ. Γκρίλο και φασίστες όπως η Μ. Λε Πεν. Τρέμουν, μάλιστα, οι θαυμαστές τής Σχολής του Σικάγου στην ιδέα νίκης στις ισπανικές εκλογές των Unidos Podemos, όπως τρέμουν και το ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα είχαν απαλλαγεί κι από αυτούς τους κινδύνους για τους ίδιους αν είχαν βάλει λίγο μέτρο στην απληστία τους...
Όλοι όσοι φωνάζαμε επί χρόνια για την ανάγκη αλλαγής πορείας τής Ε.Ε. αν θέλει να έχει λόγο ύπαρξης ήμασταν λαϊκιστές, αφελείς ευρωσκεπτικιστές ή θιασώτες των εθνικών κρατών κι όχι των ευρύτερων συνεργασιών. Η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών πίστευε ότι θα ξεγελούσε τους Ευρωπαίους στην αιωνιότητα με κονδύλια για αυτοκινητόδρομους και για να μην παράγουν τίποτα κι εκείνοι θα έκαναν πως δεν έβλεπαν την απόλυτη υποταγή της στο κεφάλαιο, ιδίως το γερμανικό, τη δίχως τέλος λιτότητα ή την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων. Το παγόβουνο ήταν μπροστά μας, αλλά στην Κομισιόν, στο Βερολίνο και στο Παρίσι συνέχιζαν να χορεύουν ανέμελοι πιστεύοντας ότι ο μόνος που θα πλήρωνε με τη ζωή του την πρόσκρουση θα ήταν ο λαουτζίκος στο αμπάρι...
Εξακολουθώ να οραματίζομαι την Ενωμένη Ευρώπη ως την καλύτερη απάντηση στους εθνικισμούς που γεννούν πολέμους. Αισθάνομαι πολύ περισσότερο ευρωπαϊστής από τις διάφορες Μέρκελ και τους διάφορους Σόιμπλε, από όλους μαζί τους λακέδες των μπουρζουάδων που μας οδηγούν από τη μία κρίση στην επόμενη σε ρυθμούς αστραπής και οι οποίοι διέλυσαν το κοινό μας μέλλον με το φαρισαϊσμό και τις εμμονές τους. Το Brexit, όπως άλλωστε και το Grexit, δεν είναι ο ορθολογικότερος τρόπος για να βάλουμε μυαλό, αφού πιθανότατα θα υλοποιήσει εφιαλτικά σενάρια επικράτησης της μισαλλοδοξίας. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να το μετατρέψουμε σε απαρχή μιας άλλης Ευρώπης, περισσότερο δημοκρατικής και δίκαιης. Πριν ζήσει και η δική μας γενιά έναν παγκόσμιο πόλεμο. Στη ζωή, άλλωστε, αναπότρεπτο είναι μόνο ό,τι δεν επιχειρήσεις να αποτρέψεις...
http://tripioevro.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου