Η Ευρώπη του τέταρτου Ράιχ

Αποτελεί αυτοκτονία να ανήκει μία χώρα στη γερμανική πλέον ΕΕ, την οποία έχει ανακατασκευάσει για να απομυζεί η πρωσική κυβέρνηση – κάτι που πιστεύει η πλειοψηφούσα δεξιά παράταξη της Ιταλίας, τασσόμενη εναντίον του ευρώ

.

“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ”

Έχοντας αναφερθεί ήδη στην ιταλική τραγωδία, ως αποτέλεσμα της υιοθέτησης του ευρώ από μία χώρα που κυριολεκτικά καταστράφηκε από τη συγκεκριμένη επιλογή της, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες – έτσι ώστε να κατανοήσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες πως δεν είμαστε οι μοναδικοί, οι οποίοι υποφέρουν από τη γερμανική μπότα.

Από τη συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης καλύτερα που κρύβεται πίσω από το κοινό νόμισμα, για χάρη του οποίου παραδώσαμε την εθνική μας ταυτότητα (άρθρο), χάνοντας τελικά την εθνική μας κυριαρχία – μακράν το νούμερο ένα σήμερα πρόβλημα της πατρίδας μας, ακολουθούμενο από την υπερχρέωση, καθώς επίσης από τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τασσόμαστε εναντίον της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ΕΕ, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά τα πλεονεκτήματα τους (ανάλυση). Εν τούτοις, είμαστε εντελώς αντίθετοι με την προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης που υπηρετεί την βιομηχανική ελίτ της χώρας, όπως κάποτε ο Χίτλερ, να κατακτήσει με οικονομικά όπλα την Ευρώπη – χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό το κοινό νόμισμα.

Δυστυχώς λοιπόν το ευρώ έχει μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων, κατά τους Ιταλούς (άρθρο), ενώ αποτελεί ταυτόχρονα ντροπή να ανήκει κανείς σε μία ένωση, στην ΕΕ, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις ιδρυτικές της αρχές – δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, την ισότητα, το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία, όπως τεκμηριώθηκε από την πρόσφατη συμφωνία της με την Τουρκία.

Ειδικά όσον αφορά τώρα την Ιταλία, οι κατηγορίες της γερμανικής κυβέρνησης εναντίον της, έτσι όπως αυτές διατυπώνονται από τα ΜΜΕ, δεν περιορίζονται πλέον σε τετριμμένες εκφράσεις – όπως διαφθορά, υπερβολική γραφειοκρατία και μη παραγωγικοί εργαζόμενοι. Ακόμη χειρότερα, οι Γερμανοί κουνούν πια επιτιμητικά το ηθικό δάχτυλο του «προτεστάντη διδασκάλου» στην Ιταλία, λόγω του μειωμένου ρυθμού ανάπτυξης της – παρά το ότι γνωρίζουν πως η πρωταθλήτρια της διαφθοράς, η Αιθιοπία, χαρακτηρίζεται από υψηλή ανάπτυξη, ενώ η Φιλανδία, πρότυπο στην ηθική, καθώς επίσης στη λειτουργία του δημοσίου, βυθίζεται σε συνεχώς μεγαλύτερα προβλήματα.

Φυσικά η άρια ευρωπαϊκή φυλή στο βασίλειο των Βρυξελών, δεν δίνει καμία σημασία στις αναρίθμητες απάτες της Γερμανίας – όπως στο σκάνδαλο της Volkswagen, στη διαφθορά της Siemens, στη λειτουργία φορολογικών παραδείσων ξεπλύματος μαύρου χρήματος (πηγή), στην κλοπή των ελληνικών αεροδρομίων και στο χρηματισμό δεκάδων πολιτικών από τη γερμανική βιομηχανία. Ούτε βέβαια στη δημιουργική λογιστική των ετών 2002/04 με τη βοήθεια της ΕΚΤ, καθώς επίσης στα τεράστια πλεονάσματα της Γερμανίας εις βάρος των εταίρων της μετά το 2008 – στα οποία οφείλεται ουσιαστικά η χρεοκοπία πολλών χωρών της Ευρωζώνης.

Το ίδιο συμβαίνει με το επιχειρηματικό μοντέλο της Γερμανίας, το οποίο στηρίζεται στο τιμολογιακό dumping – όπως τεκμηριώθηκε πριν τρία χρόνια, από την απασχόληση χιλιάδων διακινούμενων εργατών της Ανατολικής Ευρώπης στη βιομηχανία κρεάτων της, με μισθούς πείνας (3 € την ώρα), όταν το Βέλγιο κατέθεσε αγωγή εναντίον της στην Κομισιόν (πηγή).

Το ότι χοιρινά που εκτρέφονται στην Ανατολική Ευρώπη εισάγονται στη Γερμανία μέσα από εταιρικά σχήματα χαμηλής φορολόγησης, με έδρα την Ολλανδία και την Ιρλανδία, επεξεργάζονται εκεί με μισθούς Ρουμανίας και στη συνέχεια τοποθετείται η σφραγίδα «Made in Italy» για να πουληθούν ως εγχώρια στην Ιταλία, ελάχιστα απασχόλησε την Κομισιόν, ενώ δεν δημοσιοποιήθηκε ευρύτερα από τα ΜΜΕ  – εύλογα, αφού διοικούνται ή ελέγχονται απολυταρχικά από την καγκελάριο, καθώς επίσης από το σκοτεινό υπουργό οικονομικών της.

.

Οι κοσμοϊστορικές μεταρρυθμίσεις

Περαιτέρω, η ιταλική κοινή γνώμη δεν ενημερώθηκε για τα παραπάνω, χειραγωγούμενη με τα κροκοδείλια δάκρυα της υπουργού εργασίας στην κυβέρνηση τεχνοκρατών που επέβαλλε ουσιαστικά η ΕΚΤ – όταν ανακοίνωνε τις μειώσεις των συντάξεων, τη δολοφονία των 160.000 προώρων συνταξιούχων που βρέθηκαν στο δόμο χωρίς δουλειά και χωρίς χρήματα, την επιβολή φόρων στα ακίνητα, την αύξηση του ΦΠΑ κατά 2 μονάδες κοκ (πηγή).

Το να επιβάλλεις όμως σε έναν λαό, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συνταγές της δημοκρατίας της Βαϊμάρη που εξέθρεψαν το Χίτλερ, κοσμοϊστορικές μεταρρυθμίσεις όπως τις χαρακτήρισε η WSJ διορίζοντας επί πλέον την κυβέρνηση του, δεν είναι ότι καλύτερο για τη Δημοκρατία – γεγονός που επεξηγεί γιατί σήμερα οι Ιταλοί, έχοντας επιτέλους ξυπνήσει από τη σιωπή των αμνών, τοποθετούνται πλειοψηφικά υπέρ της εξόδου της χώρας τους από τη νομισματική ένωση, ενδεχομένως επίσης από την ΕΕ.

Έπαψαν λοιπόν να πιστεύουν αυτά που τους είχε υποσχεθεί ο σοσιαλδημοκράτης R. Prodi, πρώην σύμβουλος της Goldman Sachs και επίτροπος στην ΕΕ, σύμφωνα με τον οποίο «Με το ευρώ θα δουλεύουμε μία ημέρα λιγότερο και θα κερδίζουμε χρήματα μίας ημέρα περισσότερο» – δηλαδή, θα εργαζόμαστε για τέσσερις μόνο ημέρες, αλλά θα πληρωνόμαστε για έξι! Ο ίδιος όμως άνθρωπος, το Φεβρουάριο του 2013, σε συνέντευξη του στην τηλεόραση ανέφερε πως ο μοναδικός κερδισμένος από το ευρώ είναι η Γερμανία – χαρακτηρίζοντας τη χώρα ως την Κίνα της Ευρωζώνης (πηγή).

Ένας άλλος σοσιαλδημοκράτης, ο πρώην πρωθυπουργός E. Letta, είχε γράψει το 1997 ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ευρώ, ΝΑΙ! Πεθαίνοντας για το Μάαστριχτ» – ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι υποστηρικτές του κοινού νομίσματος και της ΕΕ κατά τη διάρκεια του παρελθόντος, χωρίς να συνειδητοποιούν πως συνέβαλλαν στη μετατροπή της Ευρώπης στο τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας.

.

Η κυβερνητική αλλαγή

Συνεχίζοντας, ο σημερινός σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας υπεξαίρεσε την εξουσία το Φεβρουάριο του 2014, με μία «εσωκομματική μαχαιριά» – απομακρύνοντας το «σύντροφό» του E. Letta, για να ανακηρυχθεί ο νεώτερος ηγέτης της χώρας από την εποχή του Μουσολίνι (πηγή).

Το σύνθημα του ήταν η καταπολέμηση της διαφθοράς και η κατατρόπωση της εγχώριας Ολιγαρχίας προς όφελος του λαού, έτσι ώστε η Ιταλία να βρει ξανά την παλαιά της λάμψη – αν και, όπως αποδείχθηκε, χρηματοδοτείται από ένα επενδυτικό κεφάλαιο με έδρα το Λονδίνο, ο διαχειριστής του οποίου βρέθηκε σε λίστα φοροφυγάδων (πηγή).

Σε κάθε περίπτωση, ο νεαρός πρωθυπουργός περιόρισε τα απεργιακά δικαιώματα των Ιταλών, απελευθέρωσε σημαντικά τις απολύσεις, ενώ προσάρμοσε τον εκλογικό νόμο στις ανάγκες των παλαιών κομμάτων. Ειδικά όσον αφορά τις απεργίες δήλωσε τα εξής: «Δεν υπάρχει λόγος να διαπραγματεύεται κανείς με τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα μπορούν να διαπραγματεύονται μόνο με τους εργοδότες«.

Όσον αφορά τις επαναστατικές εκλογικές του υποσχέσεις, σύμφωνα με τις οποίες η κρατική τηλεόραση δεν θα επηρεαζόταν πια από την πολιτική, έκανε ακριβώς τα αντίθετα – υιοθετώντας έναν νόμο που ενισχύει την επιρροή της κυβέρνησης στα κανάλια. Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, στην Ιταλία συμβαίνει ότι ακριβώς και στην Ελλάδα – γεγονός που περιγράφηκε ως εξής από γνωστό συγγραφέα της χώρας:

«Όλα όσα θεωρούνταν απαράδεκτα από την κυβέρνηση Berlusconi, εναντίον της οποίας θα είχαν επαναστατήσει οι Ιταλοί εάν ήθελε να τα εφαρμόσει, ανήκουν σήμερα στη βασική πολιτική γραμματική του Renzi – ο οποίος έχει υποταχθεί στη Γερμανία«.

Σε αντίθεση βέβαια με την Ελλάδα, η Ιταλία δεν έχει ακόμη εφαρμόσει πλήρως την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης – οπότε είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί τη Γερμανία, αφού οι μισθοί των εργαζομένων της είναι σημαντικά υψηλότεροι (γράφημα). Έναντι αυτού ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε στην καγκελάριο τη μείωση των ελλειμμάτων, μέσω της αύξησης των φόρων, καθώς επίσης του περιορισμού των δημοσίων δαπανών – άρα του κοινωνικού κράτους, για να επεκταθούν αργότερα οι γερμανικές επιχειρήσεις στην Ιταλία.

.

.

Το πώς όμως θα μπορούσε να εξελιχθεί η Ιταλία στην ατμομηχανή της Ευρώπης, όπως είχε υποσχεθεί στο παρελθόν ο Ιταλός πρωθυπουργός (πηγή), κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι ασφαλώς ακατανόητο – γεγονός που τεκμηριώνει πως όλες «οι επαρχίες της Ρώμης» (Γερμανίας) υιοθετούν μία ρητορική, σκοπός της οποίας είναι αποκλειστικά και μόνο η χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, με εκκωφαντικά ψεύτικες υποσχέσεις.

Φυσικά η ατμομηχανή του Ιταλού αποδείχθηκε πως δεν είχε καθόλου ατμό – αφού κανένας δεν επενδύει, ενώ η χώρα έχει βυθιστεί σε ένα αποπληθωριστικό σπιράλ, από το οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος.

Με τη σειρά της λοιπόν αποτελεί βορά στο πιάτο της Γερμανίας, όπως η Ισπανία, καθώς επίσης πολλά άλλα κράτη – μεταξύ των οποίων και η Γαλλία, η οποία κυβερνάται ανάλογα από σοσιαλδημοκράτες. Η κυβέρνηση της Ελλάδας βέβαια ευρίσκεται ακόμη σε μία διαδικασία μεταβολής της σε σοσιαλδημοκρατική – ιδανική για τις ανάγκες της Γερμανίας.

.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις ο πρωθυπουργός της Ιταλίας θα έχανε τις εκλογές, εάν διενεργούταν σήμερα – αντικαθιστάμενος από τον ηγέτη της δεξιάς M. Salvini, ο οποίος είναι εναντίον της Ευρωζώνης, έχοντας υιοθετήσει το σλόγκαν «Ελεύθεροι και ισχυρότεροι – ποτέ πια σκλάβοι αυτής της Ευρώπης«.

Τυχόν όμως έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, η οποία προϋποθέτει την έξοδο της από την ΕΕ, θα σήμαινε το τέλος του κοινού νομίσματος – τη διάλυση του. Εν τούτοις, τόσο ο Γάλλος υπουργός οικονομικών, όσο και ο Γερμανός συνάδελφός του δήλωσαν πως μπορεί μεν να διαλυθεί η ΕΕ, αλλά το ευρώ θα συνεχίσει να υπάρχει (πηγή) – γεγονός που ενισχύει τις υποψίες, σύμφωνα με τις οποίες οι δύο χώρες έχουν κρυφά σχέδια στα συρτάρια τους, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν όταν υπάρξει ανάγκη.

Φαίνεται πάντως πως η Γαλλία δεν έβαλλε μυαλό από τις ζημίες που υπέστη κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων από τη Γερμανία – οπότε θα οδηγηθεί ξανά στην ίδια παγίδα, εάν φυσικά δεν μεσολαβήσει η αλλαγή της κυβέρνησης της, η οποία λέγεται πως είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών.

analyst.gr