ΚΑΛΠΙΚΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΙ / ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ

Αυτονομία: Barricada

Ιπποπόταμοι με κοινό νόμισμα και πολλά νεύρα

Το 2014 αποδεικνύεται μάλλον κακή χρονιά για τους οπαδούς της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για δύο τουλάχιστον λόγους. Κατά πρώτον, λόγω των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών και της σημαντικής πολιτικής ενδυνάμωσης των ευρωσκεπτικιστικών/εθνικιστικών κομμάτων στα περισσότερα κράτη μέλη της ε.ε. Κατά δεύτερον, επειδή η χρονιά που διανύουμε συνδέεται με μια δυσοίωνη επέτειο: τα εκατό χρόνια από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που στον καιρό του και μέχρι να ξεσπάσει ο ακόμα καταστροφικότερος Β΄, αποκαλούνταν ο «Μεγάλος Πόλεμος».
Ίσως για να ξορκίσουν εκείνα τα παλιά φαντάσματα -που όπως φαίνεται βρυκολακιάζουν ξανά στο ευρωπαϊκό παρόν- οι ηγέτες των κρατών της ένωσης συναντήθηκαν στην βελγική πόλη Ιπρ, ένα από τα πιο γνωστά μαζικά σφαγεία κληρωτών φαντάρων εκείνου του πολέμου, εν όψει της συνόδου κορυφής της ε.ε. στις 26-27 Ιουνίου. Μέσα στην ευτυχή συγκυρία, η Μέρκελ δήλωσε πως «αυτό μας δείχνει σε τι καλές εποχές ζούμε σήμερα χάρη στην ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το πώς έχουμε μάθει τα μαθήματα που έχει διδάξει η ιστορία». Ναι ε; Δε θα στοιχηματίζαμε ούτε ευρώ στο ποιος και τι έχει διδαχθεί από την ιστορία και ειδικά αν αναφερόμαστε στα ευρωαφεντικά.

Ο Ευρω-Πυρήνας και οι σχέσεις του

Για τους ίδιους λόγους -αλλά και αρκετούς ακόμα- δεν θα ποντάραμε επίσης ότι η τωρινή σύνθεση της ε.ε. θα παραμείνει ως έχει για τα επόμενα πέντε ή δέκα χρόνια. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση της παραδοσιακά ευρωσκεπτικιστικής Βρετανίας, όπου τα επόμενα τρία χρόνια μπορεί και ν’ αλλάξει ριζικά κατευθύνσεις. Πρώτον, το ερχόμενο φθινόπωρο θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από κάμποσους αιώνες συνύπαρξης κάτω από την ίδια κρατική στέγη. Και δεύτερον, ο πρωθυπουργός Κάμερον έχει εξαγγείλει δημοψήφισμα για το 2017 -εφόσον βέβαια ενδιάμεσα έχει κερδίσει τις εθνικές εκλογές- με το ερώτημα της παραμονής (ή όχι) της Βρετανίας στην ε.ε. Αυτό το τελευταίο χαρτί το κουνάει απειλητικά στις τελευταίες συνόδους κορυφής, όπου επιχειρεί να πλαγιοκοπήσει την γερμανική ηγεμονία στην ε.ε., ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύει και την πολιτική πίεση που του ασκείται από την πρωτιά του εθνικιστικού UKIP στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Τι ζητάει ή, καλύτερα, τι απαιτεί; Την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών στην κατεύθυνση μιας ε.ε. με λιγότερη «κοινή ελεύθερη αγορά» και περισσότερο (εννοείται και ενδοευρωπαϊκό) προστατευτισμό των οικονομιών.
Με λιγότερα λόγια αυτό λέγεται και όξυνση των διακρατικών αντιθέσεων στην Ευρώπη του 2014, στο φόντο μιας εθνικής/εθνοκεντρικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης σε κάθε χώρα. Με ακόμα λιγότερα λόγια σημαίνει επίσης και «ευτυχισμένο το 1914»…
Σε παρόμοιο ρητορικό μοτίβο -αν και με ριζικά διαφορετικές επιδιώξεις, θα επανέλθουμε σ’ αυτό- κινούνται αρκετοί ακόμα στην Ευρώπη, με πρώτη και καλύτερη την Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία. Μπορεί να απέτυχε μεν να σχηματίσει -μαζί με το αντίστοιχο κόμμα του Βίλντερς- ευρωκοινοβουλευτική ομάδα, που θα της έδινε περαιτέρω χρηματοδότηση και επιρροή στα κέντρα αποφάσεων της ε.ε., διατηρεί δε την πολιτική της αυτοπεποίθηση. Με τον αέρα στα πανιά της λοιπόν μετά τα υψηλά ποσοστά και την εκλογική πρωτιά του Εθνικού Μετώπου, έδωσε συνέντευξη στο (γερμανικό) Der Spiegel. Εκεί δήλωσε ευθαρσώς πως επιδιώκει τη διάλυση του ευρώ και της ίδιας της «ευρωπαϊκής σοβιετικής (!!) ένωσης», ενώ ευνοεί μια Ευρώπη των εθνών-κρατών και της μεταξύ τους συνεργασίας. Είπε συγκεκριμένα πως «το ισχυρό ευρώ εξυπηρετεί μόνο τα γερμανικά συμφέροντα… και καταστρέφει τη δική μας οικονομία… αν ξαναγυρνούσαμε στα εθνικά μας νομίσματα, το γερμανικό μάρκο θα ανατιμούνταν κι αυτό θα ήταν ανταγωνιστικό μειονέκτημα για τη Γερμανία. Σε αντίθεση, το δικό μας νόμισμα θα υποτιμούνταν κι αυτό θα μας έδινε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσουμε (οικονομικά)».
Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλ’ αυτά; Χωρίς κανένα «μνημόνιο» και καμιά «καταραμένη τρόϊκα» στην πλάτη, η Λε Πεν μιλάει σαν τους ντόπιους «απελευθερωτές-απ’-τη-φυλακή-του-ευρώ». Με μια σημαντική διαφορά όμως: μιλάει μέσα από τον στενό ευρωπαϊκό πυρήνα κρατών που συγκρότησαν κάποτε την ε.ε. Κι όπως το έθεσε η ίδια: «μπορεί η Γερμανία να έχει γίνει η οικονομική καρδιά της Ευρώπης… αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει πως η Γαλλία είναι η πολιτική της καρδιά». Υπάρχει (για πόσο ακόμα άραγε;) φυσικά κι άλλη μια διαφορά με τους ντόπιους -αριστερούς κατά κύριο λόγο- «απελευθερωτές»: η πολιτική τοποθέτηση του Εθνικού Μετώπου στην πρωτοπορία των ρατσιστικών/αντι-ισλαμικών/εθνικιστικών ρητορικών τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και η σημαντική συμβολή του στην πανευρωπαϊκή τους νομιμοποίηση. Αξίζει λοιπόν εδώ να θυμήσουμε ένα σύνθημα της συμμορίας χ.α. από το μακρινό 2002, όταν ο (πατέρας της Μαρίν) Λε Πεν είχε καταφέρει να περάσει στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών: «σήμερα ο Λε Πεν αύριο εμείς».

Παχύδερμα στον ίδιο βούρκο

Αν μη τι άλλο το πρόσφατο κύμα ευρωσκεπτικισμού έχει προκαλέσει πολιτική εντύπωση σ’ όλη την ήπειρο. Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το άλλο του συστατικό: ο εθνικισμός και η προτεραιότητα του έθνους-κράτους ενάντια στις διακρατικές ολοκληρώσεις -εν προκειμένω την ε.ε. Με άλλα λόγια οι συμμαχίες των ευρωσκεπτικιστών θα δείξουν πολύ γρήγορα τα πολιτικά τους όρια, που καθόλου τυχαία συμπίπτουν με τα εθνικά συμφέροντα κάθε κράτους ξεχωριστά. Πρόκειται για βραχύβια (με την ιστορική έννοια) συμμαχία κανιβάλων, στη γνωστή βάση του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Για παράδειγμα, η Λε Πεν εκφράζει στις πρόσφατες συνεντεύξεις της έναν καθαρά αντι-αμερικανικό λόγο, (κι έναν αντίστοιχο φιλο-ρωσικό) υπέρ μιας ανεξάρτητης γαλλικής -και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκής- εξωτερικής πολιτικής, με τρέχουσα αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Είναι βέβαιο πως αρκετά «αδελφά» κόμματα κυρίως στην ανατολική Ευρώπη, δεν έχουν την ίδια οπτική: για την ακρίβεια έχουν έως και την αντίθετη. Κι αυτό είναι μόνο ένα στοιχείο της εξίσωσης, που εκτείνεται από την οικονομία, τις διακρατικές συνθήκες και συνεργασίες και φτάνει μέχρι την εξωτερική πολιτική. Επομένως, ο ευρωσκεπτικισμός θ’ αποδειχτεί γρήγορα σαν η συντομότερη οδός προς τον εθνοκρατισμό και το μέλλον της ε.ε. -όπως είναι σήμερα- θα μπει υπό επείγον ιστορικό ερώτημα. Κάπως έτσι οι ευρωπαίοι (μετα)φασίστες πρόκειται να ενταχθούν οργανικότερα μέσα στα εθνικά καπιταλιστικά σχέδια, απ’ ό,τι φαινόταν πριν δέκα μόλις χρόνια -κι αυτό είναι πάρα μα πάρα πολύ σημαντικό.
Ενδιάμεσα πάντως πρόκειται να «χορτάσουμε» και με το παραπάνω αυτές τις δεξιές ρητορείες για μια σειρά λόγους: πρώτον, λόγω της γνωστής τακτικής «γινόμαστε φασίστες για να σας γλυτώσουμε (ω ψηφοφόροι!) απ’ τους φασίστες»: δηλαδή αυτό που κάνει ο Κάμερον στη Βρετανία. Δεύτερον, επειδή κάθε λίγο και λιγάκι αυτά τα κόμματα θα κάνουν πολιτικό και μηντιακό θόρυβο, προσπαθώντας να «παράγουν γεγονότα». Κατά τρίτον, έχουμε την εκτίμηση πως ο ευρωσκεπτικισμός θα είναι το επόμενο πεδίο «ανησυχίας» των αγγλοσαξονικών μήντια -παράλληλα με την «κρίση του ευρώ»- στην προσπάθεια υπονόμευσης της ε.ε. και κυρίως των γερμανών. Ίδωμεν.
Κλείνοντας και για να μην υπάρχει καμία σκιά όσον αφορά την ταξική θέση και τον προσανατολισμό των ευρωσκεπτικιστών και των «ενάντια-στο-γερμανικό-ευρώ», παραθέτουμε πάλι από την συνέντευξη της Λε Πεν. Σε ερώτηση σχετικά με το πώς θ’ αντιμετωπιστεί το μεγάλο κρατικό χρέος της Γαλλίας, απάντησε: «…θα γίνουν περικοπές στο γενναιόδωρο κοινωνικό σύστημα πρόνοιας, που πριμοδοτεί τους παράνομους μετανάστες με την ίδια προστασία που προβλέπεται για τους πολίτες μας..». Σα τον Λοβέρδο με γαλλική προφορά δεν ακούγεται αυτό;
Τα σκυλιά των αφεντικών άλλωστε έχουν παντού την ίδια μούρη..

meta_to_Goudi.com

Ποιο είναι το συμπέρασμα των εκλογικών επιδόσεων της συμμορίας χ.α και της (ουδέν μονιμότερης της προσωρινής;) σταθεροποίησης της στην κεντρική πολιτική σκηνή; Όπως είχαμε εκτιμήσει, το «κούρεμα» (εκλογικών ποσοστών) πέτυχε γενικώς και ταυτόχρονα ο «ασθενής» (δηλαδή η συμμορία) επέζησε – ενώ φαίνεται πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια κάποια αλλαγή φρουράς στο εσωτερικό της. Και μπορεί μεν τα ποσοστά της να βρίσκονται γύρω στο 10% (εξαιτίας και της υψηλής αποχής), απέχουν όμως αρκετά από το δημοσκοπικό φούσκωμα πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα, τότε που υποτίθεται πως έφταναν το 15% με περαιτέρω αυξητικές τάσεις.
Από κει και πέρα αξίζει να γράψουμε δυο λόγια παραπάνω για μερικά ζητήματα, ξεκινώντας από το ευρωψηφοδέλτιο της συμμορίας. Το γεγονός πως οι δύο από τους τρεις ευρωβουλευτές που εξελέγησαν τελικά, “τυγχάνει” να είναι πρώην στρατηγοί, έχοντας περάσει από σημαντικά πόστα στη διάρκεια της  στρατιωτικής τους καριέρας, θα μπορούσε να σημαίνει πως η συμμορία κάνει καλό scouting υποψηφίων. Πολύ καλό scouting και μάλιστα κάτω από τη μύτη του “αντιναζιστικού” κράτους που τον περασμένο Οκτώβρη “ερεύνησε ενδελεχώς” -χωρίς να βρει κάτι- στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων για πιθανές σχέσεις με τη συμμορία. Αναμφίβολα λοιπόν, όταν έχεις ένα πρώην στρατηγό των ειδικών δυνάμεων κι έναν άλλο με θητεία στα διεθνή φόρα του ευρω-ατλαντικού μιλιταρισμού (που εύλογα σημαίνει ανάλογες σχέσεις και γνωριμίες) έχεις κάνει γερές πολιτικές “μεταγραφές”.
Έτσι έχουν τα πράγματα όμως; Κατά τη γνώμη μας συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό: μερικοί από κείνους τους μηχανισμούς που ώθησαν την συμμορία στην κεντρική πολιτική σκηνή βγαίνουν πλέον οι ίδιοι σε πρώτο πλάνο, αφήνοντας τις όποιες συστολές κατά μέρος. Κι έχει σημασία μέσα σε ποια συγκυρία λαμβάνει χώρα αυτή η δημόσια παρέλαση ορισμένων υψηλόβαθμων προσώπων των μηχανισμών.  Συμβαίνει την ίδια στιγμή που οι “διαπραγματεύσεις” για την τύχη της συμμορίας και ορισμένων πρωτοκλασάτων στελεχών της συνεχίζονται μέσα στο βαθύ κρατικό σκοτάδι (αλήθεια, τι γίνονται τα υπόλοιπα βίντεο που θα έβγαζε ο Κασιδιάρης;) και με δεδομένο πως δεν είναι στις προθέσεις κανενός η πολιτική εξαφάνιση του μορφώματος -τουλάχιστον για την ώρα και το ορατό μέλλον.
Αυτή η στήριξη εκ μέρους τμήματος του εγχώριου εθνομιλιταρισμού -και όχι μόνο- σε μια συμμορία μαφιόζων και μπράβων συμβαίνει καθώς οι αστυνομο/δικαστικές έρευνες και διώξεις δείχνουν να έχουν εξαντλήσει την όποια δυναμική τους, βουλιάζοντας στη μηντιακή ρουτίνα. “Πρωτοποριακά” περιοριστικά μέτρα (κατ’ οίκον περιορισμοί) επιβάλλονται εναντίον βουλευτών και παράλληλα μερικοί απ’ τους πιθανούς πάτρωνες και χρηματοδότες της οργάνωσης αποφυλακίζονται μέχρι τη δίκη τους (Β. Ρέστης και πρόσφατα ο Α. Πάλλης). Είναι επίσης ενδεικτικό πως μετά από τόσους μήνες δικαστικών ερευνών και δημοσιογραφικών “αποκαλύψεων”, τα επιβαρυντικά στοιχεία μοιάζουν να εξαντλούνται στο πόσο “ναζιστική” και πόσο “ιεραρχικά και στρατιωτικά δομημένη” είναι η συμμορία, μπας και μπορέσει να στηριχθεί στο δικαστήριο η κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης”. Συμβαίνει λοιπόν να γνωρίζουμε περισσότερα για το ποιόν της συμμορίας από κείνο το ανεπανάληπτο έπος ομοφοβικής καφρίλας και αισχρού ξεκατινιάσματος μεταξύ πρώην και νυν μελών στο indymedia πριν 12-13 χρόνια, καθώς επίσης και μέσα απ£ την πολιτική μας δράση και εμπλοκή μ’ αυτούς τους παρακρατικούς, παρά απ’ ό,τι έχει δημοσιοποιηθεί τους τελευταίους 9 μήνες… Κι αυτό ίσως και να δείχνει πολλά για την κατάληξη της υπόθεσης, όπως επίσης και για την επιρροή που πιθανότατα έχουν ασκήσει τμήματα παρακρατικών μηχανισμών τους τελευταίους μήνες, σε κάθε πλευρά αυτής της ιστορίας.
Τελικά ίσως μετά από καιρό ν’ αποδειχθεί πως μια από τις σημαντικότερες συστημικές υπηρεσίες που προσέφερε αυτό το μόρφωμα στ’ αφεντικά του, ήταν να προετοιμάσει την δική τους, αυτοπρόσωπη εμφάνιση στο προσκήνιο, σαν το “λιγότερο κακό”, σε σχέση με τη συμμορία. Αναφερόμαστε φυσικά σε τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου και του οργανωμένου εγκλήματος καθώς και υψηλόβαθμους υπαλλήλους του συμπλέγματος της ασφάλειας που αναδείχθηκαν πλέον παράγοντες της πολιτικής ζωής: όλοι αυτοί οι Μαρινάκηδες, Μπέοι και Επιτήδειοι που θα μας απασχολήσουν αρκετά τα επόμενα χρόνια. Είναι κι αυτή μια απ’ τις πολιτικές προίκες των “αγανακτισμένων”, στο φόντο της (μισο)κατάρρευσης της παλιάς πολιτικής τάξης. Αν το ζήτημα που αναδεικνύεται σταθερά έκτοτε ήταν και είναι ένα νέο ΪΓουδίΜ του 21ου αιώνα κι αν η μετεμψύχωση του Ελ. Βενιζέλου (του προσώπου που αναδείχθηκε μετά το Γουδί του 1909) δεν φαίνεται στον ορίζοντα, ενδιάμεσα αναλαμβάνουν άλλοι “καινοτόμοι τεχνοκράτες”…
Δεν είναι βέβαια “εθνεγέρτες”, αλλά μπορεί να γίνουν -ποιος ξέρει;

Το κράτος (τα κράτη) της εθνο-προσόδου και η Θράκη

Εδώ κι ένα μήνα, μετά τις ευρωεκλογές, έχουμε χορτάσει θριαμβολογίες και ρεπορτάζ για την “ιστορική νίκη της αριστεράς”. Το γεγονός ότι αυτή η “αριστερά” σε άλλες –όχι και πολύ μακρινές- εποχές θα θεωρούνταν δεξιά τάση της σοσιαλδημοκρατίας, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους θιασώτες του “για πρώτη φορά αριστερά” και τους οπαδούς τους. Τόσο το χειρότερο για τους ίδιους: είναι σε τέτοιες εποχές που οι ψευδαισθήσεις πληρώνονται τοις μετρητοίς και στο ακέραιο.
Απ’ τη μεριά μας έχουμε πλέον μια ακόμα αιτία να θεωρούμε αυτή την “αριστερά”, πολύ μα πολύ “δεξιά” -και αφορά την περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Επιλέγουμε ν’ αναφερθούμε στην αποσυρθείσα (τελικά) υποψηφιότητα της ρομά μουσουλμάνας με τον συριζα στις ευρωεκλογές, αφού ο σχετικός πολιτικός και μηντιακός θόρυβος έχει κατακαθήσει και το θέμα έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ή για την ακρίβεια, συντηρείται στην επικαιρότητα με λιγοστά κείμενα αριστερών υπογράφοντων που κατά βάση δικαιώνουν τον συριζα (και την ηγεσία του) για την απόσυρση της υποψηφιότητας. Για το πως βρέθηκε όμως εκεί πέρα ούτε λόγος να γίνεται.
“Ας το ξεχάσουμε, γίνονται και λάθη”…

Η ιστορία πάει ως εξής: στις 12-13 Απρίλη, σε συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής εγκρίθηκε το μεγαλύτερο μέρος του ευρωψηφοδελτίου του συριζα. Μέσα σε κείνες τις υποψηφιότητες υπήρχε κι αυτή της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που υποτίθεται πως κάλυπτε τη δέσμευση Τσίπρα για εκπροσώπηση της μειονότητας στις ευρωεκλογές. Το γεγονός είναι πως αυτή η υποψηφιότητα προκάλεσε άμεσα αντιδράσεις [1] κι έπειτα από μέρες ™ζυμώσεωνî ο συριζα την απέσυρε. Το (φαινομενικά) παράδοξο ήταν οι επιθέσεις που δέχτηκε ο συριζα εξαιτίας αυτής της επιλογής: κατηγορήθηκε για “ενδοτισμό έναντι των Τούρκων και του προξενείου τους στη Θράκη” σχεδόν απ’ τους πάντες. Από τον (γραφικό) Πάγκαλο μέχρι τη συμμορία χ.α., κάθε εθνικιστικό κατακάθι είχε ένα καλό λόγο να πει για την Σ.Σ., “την τσιγγάνα που αντιστέκεται στον εκτουρκισμό της μειονότητας”. Αντίθετα ο συριζα εγκαλούνταν για “εθνικά επιζήμια πολιτική, από ανθρώπους που αγνοούν τα πραγματικά δεδομένα της υπόθεσης”. Το πράγμα ξεπερνούσε τις συνήθεις, τεχνητά οξυμένες, προεκλογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Φαινόταν πως η Σ.Σ. είχε πολλούς και καλούς “φίλους”î, κάτι το οποίο δεν έμοιαζε ιδιαίτερα συμβατό με μια “αμόρφωτη τσιγγάνα”, όπως αυτοπροσδιοριζόταν η ίδια.
Ψάχνοντας την περίπτωσή της, δεν πέσαμε κι απ’ τα σύννεφα: φαίνεται πως οι ελληνικές κρατικές υπηρεσίες την έχουν υιοθετήσει εδώ και αρκετά χρόνια, σε μια απόπειρα ν’ αποτελέσει αντίβαρο -εννοείται μαζί με τους υπόλοιπους ρομά μουσουλμάνους της Ξάνθης- στον τουρκικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας της μειονότητας [2]. Για την ακρίβεια χρησιμοποιείται -έχοντάς το πλήρη συνείδηση- σ’ ένα ελληνικής έμπνευσης σχέδιο εθνοτικής τριχοτόμησης της μειονότητας μεταξύ πομάκων, ρομά και “τουρκογενών”, το οποίο στοχεύει, όπως είπαμε, στη διάσπαση του (τουρκικού) εθνικού αυτοπροσδιορισμού της.  Φυσικά το τουρκικό κράτος έχει τους ακριβώς αντίθετους στόχους: με κάθε ευκαιρία θέλει να βγαίνει προς τα έξω η εικόνα μιας εθνικά συμπαγούς τουρκικής μειονότητας, μια κατεύθυνση στην οποία έχει “βοηθήσει” αποφασιστικά και το ελληνικό κοινωνικό απαρτχάιντ δεκαετιών. Γι’ αυτό και στις πρόσφατες ευρωεκλογές πριμοδότησε την αυτόνομη εκλογική κάθοδο του DEB [3] (Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας) το οποίο και πήρε μεγάλα ποσοστά στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης, όπου ζει και ο κύριος όγκος της μειονότητας. Οπωσδήποτε οι έλληνες αρμόδιοι δεν θα έπρεπε να εκπλήσσονται εφόσον έχουν χρησιμοποιήσει ακριβώς το ίδιο πολιτικό κόλπο στο παρελθόν με την ελληνική μειονότητα της νότιας Αλβανίας, τους γνωστούς βορειοηπειρώτες.
Είναι μια ολόκληρη συζήτηση το με ποιες μεθόδους προσπαθούν το ελληνικό και το τουρκικό κράτος -το τελευταίο μέσω του προξενείου που διατηρεί στην Κομοτηνή- να προσεταιριστούν “επιφανείς προσωπικότητες” της μειονότητας για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πολύ χρήμα (κυρίως “μαύρο”) κυκλοφορεί στη Θράκη από τους ατζέντηδες των δύο αντίπαλων εθνικισμών. Στην περίπτωση της Σ.Σ. για παράδειγμα, η Υπηρεσία Πολιτικών Υποθέσεων Ξάνθης [4] χρηματοδοτούσε μια σειρά προγραμμάτων κοινωνικής ένταξης στο Δροσερό Ξάνθης, απ’ όπου κατάγεται και διαμένει η εν λόγω.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι εδώ και δεκαετίες η δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης και στοιχειωδών κοινωνικών υποδομών για την μειονότητα, περνάει μέσα (και) από την σύμπλευση με έναν εκ των δύο αντίπαλων εθνικών σχεδιασμών. Ο εθνοπροσοδισμός, σαν μια ειδική παραλλαγή του κράτους της προσόδου, είναι η ελάχιστα κρυμμένη αλήθεια της Θράκης. Ταυτόχρονα έχει υπάρξει και μια απ’ τις βασικές ατμομηχανές των επίσημων και ανεπίσημων “εθνικόφρονων” μηχανισμών που στήνονται για την επιτήρηση των μειονοτήτων (Σλαβομακεδόνες, Τούρκοι). Γιατί αν μία βασική γενεαλογική γραμμή των φασιστών εν ελλάδι είναι ο δωσιλογισμός της Κατοχής, μία άλλη αντίστοιχη γραμμή είναι οι βορειοελλαδίτικοι “εθνικοί σύλλογοι” που είχαν κάτσει στο σβέρκο των μειονοτήτων, μασουλώντας μαύρα κρατικά λεφτά. Κι αυτό δεν έχει σταματήσει να συμβαίνει. Απλά έχει καλλωπιστεί κι ίσως ελάχιστα εξορθολογιστεί.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: ποιανού ήταν η φαεινή ιδέα της υποψηφιότητας Σαμπιχά Σουλεϊμάν; Ο “Μαχητής” (τοπική εφημερίδα της Θράκης) ανέφερε θριαμβευτικά -πριν την απόσυρση της Σ.Σ.- πως “η υποψηφιότητα εικάζεται ότι προωθήθηκε στο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ απο γνωστό διπλωμάτη που πέρασε κάποτε απο το Γραφείο Πολιτικών Υποθέσεων” (!!!). Μετά το φιάσκο ο υπαίτιος καταδείχθηκε ανοιχτά -υποθέτουμε και μέσα στο πλαίσιο της σύγκρουσης τάσεων εντός του συριζα: “μια πρώτη κίνηση που δείχνει τη διάθεση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να τελειώσει με πρόσωπα που χρεώνονται ατυχείς επιλογές, είναι η σιωπηρή απομάκρυνση του μέχρι πρότινος διπλωματικού συμβούλου του Αλ. Τσίπρα, Γ. Αϋφαντή, η οποία ενδέχεται να συμπαρασύρει και θύλακες των οποίων οι απόψεις για τα εθνικά και μειονοτικά ζητήματα προκάλεσαν τους πρόσφατους κλυδωνισμούς…”.
Ο διπλωμάτης καριέρας Γ. Αϋφαντής έγινε σύμβουλος του Τσίπρα μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2012 και σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα πολλοί τον θεωρούσαν σίγουρο υπ. εξωτερικών σε μια κυβέρνηση συριζα. Λεπτομέρεια: προέρχεται από το βαθύ πασοκ. Πόσοι τύποι σαν κι αυτόν υπάρχουν ακόμα στον συριζα; Άγνωστο.
Έχει κανείς να προσθέσει κάτι για την “ιστορική νίκη της αριστεράς”;

Σημειώσεις

1. Οι εσωκομματικές αντιδράσεις προήλαν κυρίως από δύο μεριές: την τοπική οργάνωση Ξάνθης του κόμματος (η οποία περιλαμβάνει και στελέχη προερχόμενα από τη μειονότητα) και τον συνυποψήφιό της Σ.Σ. στο ευρωψηφοδέλτιο και καθηγητή της Παντείου, Δ. Χριστόπουλο. Αυτοί αλλά και μερικοί ακόμα εκτός σύριζα, κατηγόρησαν την Σ.Σ. ουσιαστικά ως “δούρειο ίππο” του ελληνικού εθνικισμού και των υπηρεσιών του στην μειονότητα. Ειδικά η ανακοίνωση του συριζα Ξάνθης ήταν ιδιαίτερα δεικτική για το ποιόν της Σ.Σ.
[ επιστροφή ]

2. Λόγω χώρου δεν έχουμε τη δυνατότητα ν’ αναφερθούμε εδώ -ούτε καν σε αδρές γραμμές- στην πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία της ελληνικής κρατικής/παρακρατικής διαχείρισης της (τουρκικής) μειονότητας που παρέμεινε στη Θράκη μετά την ελληνοτουρκική συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών του 1923. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε σίγουρα είναι ότι η ελληνική πλευρά (όπως ανάλογα και η τουρκική με τους ελληνικούς πληθυσμούς σε Ισταμπούλ, Ίμβρο και Τένεδο) χρησιμοποίησε κάθε πιθανή μεθόδευση από τότε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, σε μια προσπάθεια ν’ αναγκάσει τους μειονοτικούς να φύγουν “εθελοντικά” για την Τουρκία και να πετύχει μ’ αυτό το βίαιο τρόπο την “εθνική ομογενοποίηση” της Θράκης. Λέγεται πως κατάφερε ν’ “απαλλαγεί” από περίπου 40.000 άτομα, τα οποία όμως δεν είναι καν ο μισός πληθυσμός της μειονότητας. Μπορεί λοιπόν ο στόχος να μην επετεύχθη πλήρως, γεγονός πάντως είναι πως η μηχανή του ελληνικού εθνικισμού και του παρακράτους έχει δουλέψει σε πολύ υψηλές στροφές όλ’ αυτά τα χρόνια.
[ επιστροφή ]

3. Το DEB ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από τον Σαδίκ Αχμέτ, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1995 και ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε στοχοποιηθεί επώνυμα από παρακρατικές φυλλάδες σαν τον «Στόχο». Επομένως δεν θα παίρναμε και όρκο για το πόσο «τυχαίο» ήταν το «τροχαίο». Ποιος ξέρει;
[ επιστροφή ]

4. Η Υ.Π.Υ. υπάγεται στο υπουργείο εξωτερικών και είναι επιφορτισμένη με τα «μειονοτικά θέματα». Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως στόχος της είναι η διάσπαση του ενιαίου εθνικού αυτοπροσδιορισμού της μειονότητας (ο μόνος προσδιορισμός που γίνεται δεκτός είναι ο θρησκευτικός/μουσουλμανικός) και η αναζήτηση συμμαχιών για τον ελληνικό εθνικισμό. Πως γίνεται αυτό; Μέσω των «μυστικών κονδυλίων» από τον προϋπολογισμό του υπ.εξ. τα οποία και διαχειρίζεται –με χαρακτηριστικά ελληνικό τρόπο- η υπηρεσία. Φυσικά είναι εντελώς παράδοξο –και ταυτόχρονα απόλυτα ενδεικτικό της κυρίαρχης ελληνικής οπτικής- που μια τέτοια υπηρεσία ασχολείται με ζητήματα που άπτονται της εσωτερικής πολιτικής. Ζούμε όμως στην Ελλάδα, στη χώρα όπου τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αποκαλούνται «εθνικά θέματα». Οπότε…
[ επιστροφή ]

Αυτονομία 2014

 

πηγή:

http://www.autonomia.gr/autonomia/barricada/barricada_33_ethnik.html