Τρεις άτολμες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στον «υγιή εθνικό κορμό». Οι εποχές που αποχωρούσε από τη Βουλή την ώρα της ορκωμοσίας ή που κατέθετε δήλωση αντίρρησης παροχής θρησκευτικού όρκου, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Βεβαίως υπήρχαν πάντα και υπάρχουν οι εξαιρέσεις κάποιων ελάχιστων, όπως των προερχόμενων από το ‘πατριωτικό’ ΠΑΣΟΚ, Γλέζου, Μητρόπουλου, Σακοράφα, κλπ παράλληλα με αυτές του προέδρου (και των μισών βουλευτών) της ΔΗΜΑΡ και της κας Κανέλλη, που δεν δίστασαν-αν και υποδύθηκαν τους πιστούς-να συμπροσευχηθούν όχι μόνο με αιρετικούς αλλά και με αλλόθρησκους (τους φυλετιστές ή και Σατανιστές της Χ.Α.), παραβιάζοντας έτσι την ουσία δυο (45ου και 65ου) Αποστολικών Κανόνων. Από τους συγκεκριμένους όμως δεν περιμένει κανείς σοβαρός άνθρωπος κάτι καλύτερο.

 Τώρα είχαμε μια μεσοβέζικη στάση που εκφράζει αυτό ακριβώς που προσπαθεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο απ’όλα. Το βλέπουμε συνεχώς αυτό όπως στο νίψιμο των χεριών απέναντι στις προκλητικές προνομιακές αυξήσεις των μισθών των ‘ένστολων’ και των δικαστικών, που κατά τον κ.Τσίπρα έχουν “κοινωνική υπεραξία”. Η (καθαρώς πατριωτική) στάση του ΣΥΡΙΖΑ να μη θίγει συμφέροντα ιθαγενών ομάδων, έχει κάνει σχεδόν μοναδικό στόχο βολής του κόμματος τη Μέρκελ, το ΔΝΤ και το διεθνή καπιταλισμό, δημιουργώντας ένα κενό εσωτερικής πολιτικής. Το «σκίσιμο» (!) των μνημονίων δεν αποτελεί δυστυχώς ρεαλιστική προοπτική, θα ήταν ωφελιμότερο αν ο  ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να συγκρουστεί-έχοντας ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις- με διαρθρωτικά προβλήματα όλων των πτυχών της δημόσιας ζωής και με συγκεκριμένους  ιθαγενείς απατεώνες και εκμεταλλευτές, οι οποίοι απολαμβάνουν ασυλίες σε βάρος της Οικονομίας και των πολιτών.

 Οι τρεις κυρίες του κόμματος που κατέλαβαν τις θέσεις των βουλευτών του που εκλέχτηκαν στην Ευρωβουλή, η Μάνια Παπαδημητρίου (στη θέση του Γλέζου), η Άννα Χατζησοφιά (Δ.Παπαδημούλη) και η Φωτεινή Κούβελα (Σ.Σακοράφα), παρέστησαν στην ορκωμοσία αλλά προς τιμήν τους σεβάστηκαν τον εαυτό τους και το Ευαγγέλιο  που απαγορεύει αυστηρά τον όρκο και δεν το προσέβαλαν απλώνοντας το χέρι τους πάνω  του, όπως έκαναν με τόση άγνοια ή υποκρισία οι τρεις άνδρες συνάδελφοί τους της ΝΔ και του κόμματος Καμμένου. Ούτε ακολούθησαν τη γελοία συνήθεια να ακουμπήσουν τη δεξιά τους στον ώμο του προηγούμενου, ώστε να μεταδοθεί ο όρκος ‘δίκην ηλεκτρικού ρεύματος’, όπως σημείωνε ο αείμνηστος καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης, ειρωνευόμενος τα καραγκιοζιλίκια των ορκιζόμενων υπουργών από τον εκάστοτε αθεόφοβο και θεομπαίχτη Αρχιεπίσκοπο. Όμως οι τρεις κυρίες δεν αποτόλμησαν να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους με μια σαφή δήλωση ή ακόμη καλύτερα να ανοίξουν ένα δρόμο απαιτώντας το αυτονόητο, δηλαδή να δώσουν «πολιτικό όρκο». Στην ουσία, επικύρωσαν και νομιμοποίησαν μια ασεβή, και προσβλητική της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, διαδικασία με την παθητική συμμετοχή τους σε αυτήν και με την αποφυγή λήψης σαφούς θέσης. Έδωσαν στους πολίτες ένα μάθημα αμφίσημης συμπεριφοράς, ηθικού συμβιβασμού και δειλίας. Επιπλέον από τη στιγμή που δεν συμμετείχαν πραγματικά στην ορκωμοσία, παραβίασαν το άρθρο 59, παρ.2 του Συντάγματος, που δεν προβλέπει εικονική ή υποκριτική συμμετοχή και ορίζει σαφώς πως “Aλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος”. Ασφαλώς στο συνταγματικό όρο ‘αλλόθρησκοι’ αναγκαστικά θα εντάξουμε και τις περιπτώσεις “άθρησκοι”, “αγνωστικιστές” ή “άθεοι”, των οποίων ο όρκος ασφαλώς θα είναι πολιτικός. Αν οι τρεις βουλευτίνες περιφρονούν το Σύνταγμα, ακόμη μάλιστα φοβούνται να αξιώσουν διαβεβαίωση “στην τιμή και στη συνείδησή τους”, δηλαδή να πουν και να εφαρμόσουν τη γνώμη τους και αυτά που πιστεύουν ως ορθά, πράγμα για το οποίο πληρώνονται αδρά, αν δεν σέβονται τους πολίτες και κυρίως τις αξίες που εκπροσωπούν, πόσοι απλοί άνθρωποι θα αποτολμήσουν στα Δικαστήρια ως μάρτυρες, μόνοι χωρίς συμπαράσταση, να ασκήσουν το δικαίωμά τους για πολιτικό όρκο, ενδεχομένως στοχοποιούμενοι έτσι στο υποσυνείδητο των θρήσκων (ή και θρησκόληπτων) δικαστών, ως ιδιόρρυθμοι, προκλητικοί ή και ψευδόμενοι; Τρεις νεοεισερχόμενες στην πολιτική ακολούθησαν στην πρεμιέρα τους την παλαιοκομματική συνταγή να μην ενοχλείς και να μην είσαι σαφής. Θα μείνουμε με την απορία. Είναι καλές Χριστιανές που σέβονται τα λόγια του Χριστού, του Ιάκωβου του αδελφόθεου, του Ι.Χρυσόστομου, του Μ. Βασιλείου κλπ, και γι’ αυτό δεν δίνουν θρησκευτικό όρκο ή είναι απλά άθεες; Και στις δυο περιπτώσεις αυτό είναι δικαίωμά τους. Όμως όφειλαν να καταγγείλουν αυτήν την αντιδημοκρατική, αναξιοπρεπή, βλάσφημη,  τριτοκοσμική  και μεσαιωνική διαδικασία με συμμετοχή κληρικού, που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ε.Ε. Ούτε ακόμη και στη μη αιρετή και καθαρά αντιδραστική Βουλή των Λόρδων, ένα θεσμό του 14ου αι., όπου οι επίσκοποι μέλη της απαγορεύεται να διαβάσουν τον όρκο υποδοχής των λαϊκών μελών, τα περισσότερα από τα οποία δίνουν πολιτικό όρκο. Οι τρεις γυναίκες αποδέχτηκαν σιωπηλά τη θρησκευτική τελετή, κρατώντας απλά μια διπλωματική και αδιευκρίνιστη απόσταση, περιφρονώντας έτσι τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός τους, που (τυπικά τουλάχιστον) είναι (ή μήπως ήταν;)  υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, υπέρ της ανεξιθρησκείας, του πολιτικού όρκου και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η παρθενική τους εμφάνιση δεν τις τιμά ιδιαίτερα. Αυτή δεν είναι στάση δημοκρατικών ευρωπαίων πολιτικών, γιατί ασφαλώς το «Αριστερές ριζοσπάστριες» θα ακουστεί σα χλευασμός. Το ότι η συμπεριφορά τους προκάλεσε τις γελοίες και υποκριτικές καταγγελίες διαφόρων νεαντερτάλιων φαρισαϊκών δεξιών ιστότοπων με περίεργα ελληνικά [«..δεν καταδέχθηκαν να κάνουν τον σταυρό τους και να ορκισθούν στο Ιερό Ευαγγέλιο, πιστές στο ουμανικό (sic) τους κόμμα και την ανθελληνική τους πεποίθηση ότι η Χριστιανική θρησκεία αποτελεί "μίασμα" για την Ελλάδα... Χαιρετίστε τες»], που δεν έχουν ιδέα τι λέει το Ευαγγέλιο, δεν αποτελεί ικανό άλλοθι. Είμαστε απαιτητικοί πολίτες της Ε.Ε. ζούμε στον 21^ο αιώνα και ζητούμε σεβασμό των ανθρωπιστικών αξιών της Δημοκρατίας, της Ευρώπης και της Αριστεράς. Στην ουσία είναι αυτή ακριβώς η δειλή σιωπή τους που αφήνει έδαφος στην φαρισαϊκή Δεξιά να ζητάει και τα ρέστα. Ο πολιτικός δεν είναι «λύχνος», που τίθεται και καίει «υπό το μόδιον», πρέπει να είναι κανόνας αρετής, οφείλει να ενεργεί με παρρησία, διαφάνεια και καθαρότητα, να εξηγεί τις συμπεριφορές του, να διαφωτίζει και να συμβάλλει στο προχώρημα της κοινωνίας. Οι θολές και ημιτελείς, έστω και με προοδευτική χροιά, στάσεις ευνοούν τις δεξιές και τις λαϊκίστικες δημαγωγίες σε βάρος τους. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτή η τοποθέτηση των τριών, καθόλου τυχαίων,  γυναικών, μιας ηθοποιού (που “ποιεί ήθος”), μιας συγγραφέως και μιας συνδικαλίστριας, είναι προσωπική επιλογή ή αν έγινε με υπόδειξη της ηγεσίας του κόμματός τους, η οποία είναι πολιτικά και ηθικά υπόλογη για σχέσεις σκοπιμότητας με την Ιεραρχία της κρατικής Εκκλησίας.  Ο κλήρος βεβαίως επιφυλάσσει στον εαυτό του την εξαίρεση από την ταπεινωτική διαδικασία του όρκου, που προσιδιάζει μόνο σε φοβισμένους δούλους. Οι κληρικοί σύμφωνα με τη νομοθεσία δεν ορκίζονται αλλά διαβεβαιώνουν στην ιεροσύνη ή στην αρχιεροσύνη τους.

Δεν μου αρέσει να κάνω τον έξυπνο σε τρεις μητέρες του Έθνους, αλλά η ανεπάρκειά τους για καιρούς πολύ κρίσιμους είναι τόσο εξοργιστική, που θέλω να τις κάνω να ντραπούν. Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος κάθισε το 1979 στο εδώλιο του κατηγορούμενου αρνούμενος να δώσει θρησκευτικό όρκο. Η σύγκρισή του με τα απερίγραπτα καραγκιοζιλίκια του ανόητου ναρκισσευόμενου και υπερτιμημένου Γλέζου, δείχνει τη διαφορά μεταξύ του αξιοπρεπή διανοούμενου αριστερού Δημοκράτη και του λαϊκιστή πολιτικάντη του ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Να τι έχει πει αυτός ο σοφός ακαδημαϊκός δάσκαλος, ΕΑΜίτης, Μακρονησιώτης, υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας του παλιού ΣΥΝ: «Ο όρκος είναι ντροπή για την ανθρωπότητα, είναι επιστροφή στη μαγική νοοτροπία. … Στην ελληνική αρχαιότητα, ήδη, αλλά και από τότε, οι φιλοσοφημένοι άνθρωποι αντιδρούσαν. Έλεγαν για παράδειγμα,  ότι ένας, ονόματι Κλεινίας, με πυθαγόρεια μόρφωση, επροτίμησε να χάσει δίκη τριών ταλάντων, μεγάλου ποσού, παρά να ορκιστεί. Διότι θεωρούσε ότι ο όρκος είναι ανάξιος ανθρώπου λογικευμένου και μειωτικός της αξιοπρέπειας, κυρίως ο όρκος του μάρτυρος. Όταν το δικαστήριο –είναι σαν να λέει και λέει- στον μάρτυρα, ευυπόληπτο άνθρωπο που έρχεται να βοηθήσει τη Δικαιοσύνη, δεν σε πιστεύω ως ειλικρινή και για να σε αναγκάσω να πεις την αλήθεια, επισείω τον όρκο που συνδυάζεται με φόβο θεόθεν τιμωρίας.  Χρησιμοποιείται στην Ελλάδα το Ευαγγέλιο ως όργανο ορκωμοσίας. Με τον τρόπο αυτό,  γίνεται και βεβήλωση του Ευαγγελίου και είναι και απάτη.  …Ο Πατριάρχης Άνθιμος, το 1837 …γράφει: «Η Εκκλησία ημών, απαγορεύει τον όρκον. Εάν όμως κάποιος, πιεζόμενος αφορήτως υπό της κρατικής εξουσίας, και ορκισθεί, θα δεηθώμεν εις την ευσπλαχνίαν του Κυρίου, να τον συγχωρήσει..».

Να σημειώσω πως το παράδειγμα του Κλεινία του Ταραντίνου επικαλείται ως δείγμα ελληνικής αρετής, που προσομοιάζει με τη χριστιανική και ο Μέγας Βασίλειος («Προς τους νέους, πως να οφελούνται από τα Ελληνικά γράμματα»): «Τι έκανε ο Κλεινίας; Αν ορκιζόταν, θα γλίτωνε πρόστιμο τριών ταλάντων. Αλλά προτίμησε να πληρώσει αυτό το υπέρογκο ποσό για να μη πάρει όρκο, έστω κι αν ο όρκος θα ήταν αληθινός. Κι αυτό το έκανε, ίσως γιατί άκουσε την εντολή, που απαγορεύει τον όρκο». Ιδού λοιπόν ελληνοχριστιανικό πεδίο δόξης λαμπρό για τους ανελλήνιστους και φαρισαίους Ελληνοχριστιανούς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΞΕΛ, αλλά και για τους αριστερούς ψευτοευσεβείς θεατρίνους του είδους των Κουβέλη, Γλέζου ή Λιάνας Κανέλλη.  

Αυτοί οι βουλευτές που φοβούνται να δώσουν πολιτικό όρκο, μήπως και θυμώσουν οι μητροπολίτες Πειραιώς και Καλαβρύτων, “θα σκίσουν τα μνημόνια”, θα συγκρουστούν με το ΔΝΤ, με τη “μαντάμ”(!) Μέρκελ και με τον “Ολαντρέου”(!!) και με συμπολεμιστές τους ΑΝΕΞΕΛ, υποστηρικτές των φυλακών ‘υψίστης ασφαλείας’, θα βγάλουν τη χώρα από το λάκκο των λεόντων; Ακούγεται αστείο. Γι’αυτό θέλω να θυμίσω, πολύ φιλικά, στις τρεις άτολμες, χλιαρές και σιωπηλές κυρίες, που δεν τολμούν να διακηρύξουν ούτε αυτά που ο χριστιανικός πολιτισμός, η μαρξιστική σκέψη και ο ευρωπαϊκός ουμανισμός θεωρούν αυτονόητα, πως: «Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ».

 http://roides.wordpress.com