ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Θα ήθελα να σας γράψω για το φιάσκο του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, για τα «ραβασάκια» της εφορίας που έρχονται, για τα «κόκκινα» δάνεια και τα stress test των τραπεζών, για τη διάλυση του συστήματος υγείας, για τις βάσεις που ανέβηκαν, για τα εκλογικά σενάρια που «παίζουν», για το αν θα μαζευτούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή προέδρου, για τους αιγιαλοκτόνους και δασοκτόνους νόμους, για την κρίση που μας έχει εξουθενώσει, για την κατάθλιψη στα πρόσωπα των επιβατών του μετρό. Κοιτάζω τις σημειώσεις που έχω μαζέψει εδώ και μία εβδομάδα, τις τσαλακώνω και τις πετάω στα σκουπίδια. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό δεν με αφήνει να τις κάνω κείμενο. Η οθόνη μου, όποια ιστοσελίδα, όποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης κι αν ανοίξω, στάζει αίμα. Τα μάτια μου στάζουν αίμα. Το μυαλό μου πνίγεται στο αίμα. Δεν αντέχεται αυτό, όχι, δεν αντέχεται.
Δεν είναι αυτός ο 21ος αιώνας που περιμέναμε όσοι γεννηθήκαμε τον προηγούμενο αιώνα. Κάπως αλλιώς τα φανταζόμασταν τα πράγματα τότε. Προβλέπαμε ευημερία, τεχνολογίες που θα έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη, φάρμακα και θεραπείες που θα μας έκανα πιο υγιείς, μικρότερο ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς, επίλυση των μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων, πράσινη ανάπτυξη, στροφή σε περιβαλλοντικές λύσεις. Αυτά ονειρευόμασταν κι αυτά ελπίζαμε…
Αντιπαθώ τα συναισθηματικά δημοσιογραφικά κείμενα είτε φανερώνουν οργή είτε συντριβή. Σε αντίθεση με τον οποιονδήποτε άλλο πολίτη, δεν πληρωνόμαστε για να γράφουμε δακρύβρεχτα κείμενα και βέβαια κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει τον δικό μας πόνο, το δικό μας μαράζι ή ψυχικό τραύμα κουβαλάμε. Τα αντιπαθώ και για έναν ακόμη λόγο: προσπαθούν να ανταγωνιστούν και να ξεπεράσουν την οδύνη που προκαλεί η ίδια η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται σε μία φωτογραφία ή στην κραυγή μιας μάνας που έχασε τα παιδιά της, ενός παιδιού που αναζητάει τον νεκρό πατέρα του.
Ομολογώ πως τόσο λόγω ηλικίας όσο και λόγω δουλειάς είμαι κάτι παραπάνω από ψύχραιμος μπροστά στο θάνατο ενός ενήλικου, όσο τραγικός ή αποτρόπαιος κι αν είναι αυτός. Μια φωνή μέσα μου λέει: «μη λυπάσαι. Κάτι έζησε αυτός. Κάτι πρόλαβε να ζήσει, να γευτεί, να δει, να ακούσει, να νιώσει». Όμως αυτή η φωνή σιωπά μπροστά στο θάνατο ενός παιδιού. Για την ακρίβεια, δεν σιωπά. Ουρλιάζει!
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα κι αυτό που συνέβη με το μαλαισιανό αεροπλάνο ξεπερνάει τα όρια και τις αντοχές μου, φαντάζομαι –και ελπίζω- των περισσοτέρων από εσάς. Και γι’ αυτό φοβάμαι μήπως το κείμενο γίνει ουρλιαχτό…
Πιο πολύ φοβάμαι για τα δικά μου παιδιά. Γιατί αν αυτός ο κόσμος επιτρέπει τη σφαγή παιδιών σε μια έστω και στενή Λωρίδα γης, τότε την επιτρέπει παντού. Ακόμη και σε μία χώρα που ο μεγαλύτερος φόβος των πολιτών της είναι η ανεργία, το πώς θα πληρώσουν τα χρέη τους σε τράπεζα και δημόσιο, πως θα βγάλουν τον μήνα…
Φοβάμαι πολύ τον εφιάλτη του 21ου αιώνα!
matrix24
Θα ήθελα να σας γράψω για το φιάσκο του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, για τα «ραβασάκια» της εφορίας που έρχονται, για τα «κόκκινα» δάνεια και τα stress test των τραπεζών, για τη διάλυση του συστήματος υγείας, για τις βάσεις που ανέβηκαν, για τα εκλογικά σενάρια που «παίζουν», για το αν θα μαζευτούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή προέδρου, για τους αιγιαλοκτόνους και δασοκτόνους νόμους, για την κρίση που μας έχει εξουθενώσει, για την κατάθλιψη στα πρόσωπα των επιβατών του μετρό. Κοιτάζω τις σημειώσεις που έχω μαζέψει εδώ και μία εβδομάδα, τις τσαλακώνω και τις πετάω στα σκουπίδια. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό δεν με αφήνει να τις κάνω κείμενο. Η οθόνη μου, όποια ιστοσελίδα, όποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης κι αν ανοίξω, στάζει αίμα. Τα μάτια μου στάζουν αίμα. Το μυαλό μου πνίγεται στο αίμα. Δεν αντέχεται αυτό, όχι, δεν αντέχεται.
Δεν είναι αυτός ο 21ος αιώνας που περιμέναμε όσοι γεννηθήκαμε τον προηγούμενο αιώνα. Κάπως αλλιώς τα φανταζόμασταν τα πράγματα τότε. Προβλέπαμε ευημερία, τεχνολογίες που θα έκαναν τη ζωή μας πιο εύκολη, φάρμακα και θεραπείες που θα μας έκανα πιο υγιείς, μικρότερο ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς, επίλυση των μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων, πράσινη ανάπτυξη, στροφή σε περιβαλλοντικές λύσεις. Αυτά ονειρευόμασταν κι αυτά ελπίζαμε…
Αντιπαθώ τα συναισθηματικά δημοσιογραφικά κείμενα είτε φανερώνουν οργή είτε συντριβή. Σε αντίθεση με τον οποιονδήποτε άλλο πολίτη, δεν πληρωνόμαστε για να γράφουμε δακρύβρεχτα κείμενα και βέβαια κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει τον δικό μας πόνο, το δικό μας μαράζι ή ψυχικό τραύμα κουβαλάμε. Τα αντιπαθώ και για έναν ακόμη λόγο: προσπαθούν να ανταγωνιστούν και να ξεπεράσουν την οδύνη που προκαλεί η ίδια η πραγματικότητα όπως αποτυπώνεται σε μία φωτογραφία ή στην κραυγή μιας μάνας που έχασε τα παιδιά της, ενός παιδιού που αναζητάει τον νεκρό πατέρα του.
Ομολογώ πως τόσο λόγω ηλικίας όσο και λόγω δουλειάς είμαι κάτι παραπάνω από ψύχραιμος μπροστά στο θάνατο ενός ενήλικου, όσο τραγικός ή αποτρόπαιος κι αν είναι αυτός. Μια φωνή μέσα μου λέει: «μη λυπάσαι. Κάτι έζησε αυτός. Κάτι πρόλαβε να ζήσει, να γευτεί, να δει, να ακούσει, να νιώσει». Όμως αυτή η φωνή σιωπά μπροστά στο θάνατο ενός παιδιού. Για την ακρίβεια, δεν σιωπά. Ουρλιάζει!
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα κι αυτό που συνέβη με το μαλαισιανό αεροπλάνο ξεπερνάει τα όρια και τις αντοχές μου, φαντάζομαι –και ελπίζω- των περισσοτέρων από εσάς. Και γι’ αυτό φοβάμαι μήπως το κείμενο γίνει ουρλιαχτό…
Πιο πολύ φοβάμαι για τα δικά μου παιδιά. Γιατί αν αυτός ο κόσμος επιτρέπει τη σφαγή παιδιών σε μια έστω και στενή Λωρίδα γης, τότε την επιτρέπει παντού. Ακόμη και σε μία χώρα που ο μεγαλύτερος φόβος των πολιτών της είναι η ανεργία, το πώς θα πληρώσουν τα χρέη τους σε τράπεζα και δημόσιο, πως θα βγάλουν τον μήνα…
Φοβάμαι πολύ τον εφιάλτη του 21ου αιώνα!
matrix24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου