Γερμανοντυμένα μυαλά

Στην Ελλάδα στα χρόνια της χολέρας των Μνημονίων έχουναυτοκτονήσει πολλοί πολίτες. Ολων των ηλικιών και όλων των επαγγελμάτων.

Για αυτούς γνωρίζουμε λίγα ή μάλλον, γνωρίζουμε για λίγους εξ όσων έχουν αυτοκτονήσει, διότι οι αυτοκτονίες δεν δηλώνονται όλες. Οσο για αυτούς που γνωρίζουμε, όχι μόνον δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τους ίδιους – εκτός απ’ το ρεπορτάζ θανάτου που συνοδεύει ενίοτε κι όχι πάντοτε την εκδημία τους – αλλά σιγά σιγά οι θάνατοι αυτοί έγιναν στατιστική.

Ουδέποτε το θέμα ήρθε στη Βουλή.

Ουδέποτε εζητήθησαν ευθύνες.

Ουδέποτε ο κ. Πρωθυπουργός εκκλήθη να δώσει εξηγήσεις για ένα «φάκελο αυτοκτονιών» – φερ’ ειπείν 100 από τις 5.000 – 6.000 που μας είναι γνωστές και σχετίζονται ευθέως με την κρίση και τον τρόπο που οι κυβερνήσεις των ανδρεικέλων τη διαχειρίζονται, εναντίον του λαού.

Ομως, δεν είναι μόνον οι αυτοκτονίες, είναι και οι «παράπλευρεςαπώλειες» όπως θα χαρακτήριζαν στη χυδαία γλώσσα τους οι Επικυρίαρχοι των κρατών, των εθνών και των λαών τους θανάτους εκείνων που δεν αυτοκτονούν οι ίδιοι, αλλά η κρίση δολοφονεί.

Ηταν 29 ετών. Τρία χρόνια άνεργος. Προσπαθούσε. Δεν έβρισκε δουλειά. Μελαγχολούσε. Μαράζωνε. Κοίταζε τον τοίχο. Πλάνταξε. Πέθανε. Τον «πρόδωσε» η καρδιά του – τρίχες! τον σκότωσε το έργο των Γιωργάκη,Παπαδήμου, Σαμαρά, Βενιζέλου, Στουρνάρα, Χαρδούβαλη, Προβόπουλου καιόσων άλλων εμπλέκονται στη λεηλασία και τον κατ’ εξακολούθησιν βιασμό της Ελλάδας.

Είναι 30 χρονών. Εργάζεται. Με σύμβαση μιας ημέρας. Πληρώνεται με καθυστέρηση και έναντι – ένα δυο κατοστάρικα αντί των πέντε που θα έπρεπε να λαμβάνει μηνιαίως. Το αφεντικό τον έχει ήδη «μέσα» 1.200 ευρώ. Μαραζώνει. Εχει απελπιστεί. Θέλει να φύγει. Δεν ξέρει που να πάει. Με παρέες δεν βγαίνει πια παρά σπανίως. Με την κοπέλα του χώρισε. Για οικογένεια καμιά προοπτική. Δεν

γελάει πια. Κάποια μέρα θα τον «προδώσει» κι αυτόν η καρδιά του.Εδώ τον πρόδωσε η χώρα του, η καρδιά του θα παραλείψει; Ή ίσως να τον «προδώσει» το μυαλό του. Φρίκη! θα πάψει να τρώει σούσι ο κ. Στουρνάρας εις ένδειξιν συμπαράστασης.

Δύο πήδηξαν χθες απ’ τα μπαλκόνια – ο ένας σάλταρε και ο άλλος, 73 χρονώ, κρεμάστηκε – δεν άντεχε την ξεφτίλα της εγκατάλειψης και της πείνας. Δύο σε μια μέρα και τα έβαψε μαύρα ο κ. Σαμαράς, δεν μπόρεσε να φάει το βράδυ απ’ τη στεναχώρια του. Κι όμως! με δυο θύματα την ημέρα τρέχει ο ρυθμός των αυτοκτονιών στη χώρα. Και με υπερδεκαπλάσιο αριθμό τρέχει ο ρυθμός των «παράπλευρων απωλειών», εκείνων

που δεν αντέχουν να μην τους «αντέχει η οικονομία»,

εκείνων που δεν μπορεί να φροντίσει πλέον το σύστημα υγείας,

εκείνων «που αφήνουν πίσω τους κάθε ελπίδα», όπως η Κόλαση προειδοποιούσε στο έργο του Δάντη όσους διάβαιναν το κατώφλι της.

Στην Αχερουσία (της) βρίσκεται η Ελλάδα, μεσ’ τη μέση στα νερά της Στυγός. Εκεί πνέει τα λοίσθια, ακίνητη, αποκαμωμένη, όλο και να βυθίζεται στα νεκρά νερά, αιχμάλωτη, αλυσοδεμένη, πνιγμένη στις ύβρεις. Με κάτι

απόμακρες τσαλαφές φωνές να φθάνουν στα αυτιά της για successstory κι άλλα αισχρότατα.

Του άλλου του παίρνουν το σπίτι. Αύριο θα αρχίσουν να αρπάζουνσπίτια σωρηδόν, έχουν έτοιμο τον μηχανισμό. Πόσοι θα πεθάνουν απ’ αυτό;Πόσοι θα έρθουν σε αδιέξοδο; πόσες οικογένειες θα διαλυθούν; Πόσα παιδιά δεν θα γεννηθούν; Πόσοι θα αρχίσουν να κοιτούν τον τοίχο, ώσπου πίσω του να δουν το έρεβος της αβύσσου;

Ποιοι έκαναν τον θάνατο σ’ αυτήν τη χώρα στατιστική; Ποιοι έκαναν τον θάνατο πολλαπλό; Πώς έγινε ο θάνατος μια υπόθεση «δημιουργικής λογιστικής»; Πόση ακόμα παραγωγή θανάτου θα επιτύχει η πολιτική των κυβερνήσεων Κουΐσλινγκ;

Μεγάλη θλίψη. εγάλη απελπισία. Πάνω σε εκατομμύρια μικρές ζωές– πάνω σε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, τη ζωή μας, τον χρόνο μας πάνω σ’ αυτήν τη Γη…