Πώς εξηγείται η εμμονή των ολιγαρχών στην κυβέρνηση Tutti-Frutti;

Κώστας Παπαπαναγιώτου

 Το νέο μεγάλο κόλπο κλεπτοκρατών, πολιτικών και ολιγαρχών (με πρωτεργάτη τον Δ.Ο.Λ.) είναι το σενάριο «όλοι το ίδιο είμαστε», μια κυβέρνηση που έχει απ’ όλα: και προσκυνημένους συνεργάτες της Μέρκελ, και πούρους μερκελιστές και ηττημένους αντιπάλους της.  ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όλα σε ένα νοικοκυρεμένα.

Πρόκειται για ένα σενάριο καταφανώς παράλογο και ανεδαφικό. Πολύ πιο ρεαλιστικό θα ήταν να βρεθεί ένα modus vivendi μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΛΑΕ, έστω και με ψήφο ανοχής, παρά μια κυβέρνηση Tutti-Frutti. Οπότε, γιατί επιμένουν;

 

Ο στρατηγικός τους στόχος είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη και το πέρασμα της Αριστεράς οριστικά στο πολιτικό περιθώριο, ει δυνατόν στην ανυπαρξία. Προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργούν ένα κλίμα, ότι «και αυτό συζητιέται», «θα μπορούσε να γίνει». Άρα, σκέφτεται ο έτσι κι αλλιώς καχύποπτος ψηφοφόρος της Αριστεράς, που δικαιολογημένα βρίσκεται σε σύγχυση μετά τα τελευταία γεγονότα: «λες να μας έχουν πουλήσει από ψηλά και να ‘μαστε εμείς οι χρήσιμοι ηλίθιοι;». Έτσι ενισχύεται η αμφιβολία στο στρατόπεδο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει θετικό πρόταγμα από το Σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Δεν χρειάζεται καν. Αρκεί να οδηγηθεί ικανός αριθμός ανθρώπων στην πολιτική αποστράτευση, στην αποχή, στο λευκό, ή στην ψήφο σε ακίνδυνα κόμματα που δεν διεκδικούν άμεσα την εξουσία.

 

Ωραία, ας πούμε ότι πετυχαίνουν να νικήσει η Ν.Δ. Μετά, τι; Δεν τελειώνει εδώ το σχέδιο. Έχοντας στρώσει το χαλί, ελπίζουν ότι θα βρεθούν 20-30 ιδιοτελή καθάρματα στη νέα Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία θα προθυμοποιηθούν να συνεργαστούν με το Παλαιό Καθεστώς, ακολουθώντας μια επιχειρηματολογία τάχαμου εθνικής συναίνεσης (λες και δεν ήταν αποτέλεσμα εθνικής συναίνεσης η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ). Στην πραγματικότητα βασίζονται στον εθισμό στην εξουσία, στον οποίο είναι επιρρεπείς οι άνθρωποι (Στατιστικά, σε ένα δείγμα 130 ανθρώπων θα βρεις καμιά εικοσαριά τέτοιους).

 

Μα αυτό είναι αποστασία, θα πείτε. Φυσικά. Και ποιος αν όχι ο Δ.Ο.Λ είναι ο πιο ειδικός για κάτι τέτοιο; Ναι, αλλά το ’65 που το ξανακάνανε το κόλπο, ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι και τους έκαψε τα γραφεία. Μικρό το κακό. Επανήλθαν δριμύτεροι. Άρα, στο τέλος κέρδισαν. Άλλωστε όταν τα πράγματα φθάνουν στα άκρα, ο κόσμος είναι που την πληρώνει. Το σύστημα έχει απεριόριστες δυνατότητες κλιμάκωσης της βίας και θα του ήταν πάρα πολύ εύκολο να ξεμπερδέψει με τους αντιπάλους του λιώνοντας τα κεφάλια τους.

 

Το σενάριο ολοκληρώνεται με την σύνθλιψη του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ αποστατών και ΛΑΕ. Κάπου εκεί κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «Αριστερή διακυβέρνηση». Το χειρότερο είναι ότι, για μικροκομματικούς λόγους, δίνουν κύρος στο σενάριο Tutti-Frutti κόμματα που βρίσκονται από την ίδια πλευρά των διαχωριστικών γραμμών. Έτσι, η παλινόρθωση του Παλαιού Καθεστώτος – με όλο το ρεβανσισμό που συνεπάγεται- μοιάζει αναπόφευκτη. Ο χρόνος είναι πολύ λίγος για ορθολογική σκέψη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

 

* Κώστας Παπαπαναγιώτου / Από το βιβλίου του Σταύρου Λυγερού «Από την κλεπτοκρατία στην χρεοκοπία»

tvxs