Βαγγέλας και Τραμπ: Δείγματα νεοφιλελέ βαρβαρότητας

Τι κοινό έχουν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Ντόναλντ Τραμπ; Τα λένε έξω απ'τα δόντια, θα μπορούσε να πει κάποιος. Τόσο έξω, που καταργούν κάθε πρόσχημα, κάθε ίχνος πολιτικού πολιτισμού, κάθε απόπειρα επαναπροσέγγισης καυτών ζητημάτων έξω από τα όρια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ντυμένης με ίχνη ενός πρόχειρα κατασκευασμένου ψευδο-πατριωτισμού.

του system failure

Ο Μεϊμαράκης αναφέρθηκε πρόσφατα στον Αλέξη Τσίπρα, με φράσεις όπως "είναι λίγο ψευτράκος". Σκεφτείτε αν ο Τσίπρας τολμούσε να μιλήσει έτσι για τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό τι θα γινόταν. Τα μίντια της διαπλοκής θα τον είχαν στήσει για εκτέλεση στα έξι μέτρα. Αλλά ο Τσίπρας είναι Αριστερός και δεν είναι πρέπον να μιλάει έτσι. Ενώ ο "μάγκας" νεοφιλελέ Δεξιός Μεϊμαράκης μπορεί. "Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του", είναι η πρόχειρη, άκρως επιφανειακή έως βλακώδης δικαιολογία που προβάλλεται από τα μίντια για τις απαράδεκτες εκφράσεις του.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο γραφικός δισεκατομμυριούχος Τραμπ, επιτίθεται κατά πάντων, ακόμα και στους εσωκομματικούς του αντιπάλους με χαρακτηρισμούς όπως "losers". Με ακόμα πιο κυνικό τρόπο, επιτίθεται στους Μεξικανούς μετανάστες λέγοντας πως είναι βιαστές και έμποροι ναρκωτικών. Η υποκρισία “made in USA” πιάνει κορυφή, καθώς είναι γνωστές οι μπίζνες της CIA με τα καρτέλ των ναρκωτικών σε όλη τη Λατινική Αμερική, αλλά και η ακραία εκμετάλλευση των μεταναστών από το Αμερικανικό κεφάλαιο, στο οποίο ανήκει και ο ίδιος ο Τραμπ.

Από την άλλη, ο Μεϊμαράκης επιτίθεται στους δημόσιους υπάλληλους που επαναπροσλήφθηκαν, χαρακτηρίζοντάς τους ευθέως ως "άχρηστους". Ξέρει ότι έτσι και αλλιώς είναι χαμένοι ψήφοι, αφού πετάχτηκαν στο δρόμο επί κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και ποντάρει τώρα στο ευαίσθητο σημείο των Δεξιών "νοικοκυραίων", που από την αρχή της κρίσης τα'χουν βάλει με τους δημόσιους υπάλληλους. Διότι κατάπιαν αμάσητο το παραμύθι που τους σέρβιραν τα μίντια, προκειμένου να κρύψουν τις τεράστιες ευθύνες των τραπεζιτών και της ντόπιας ολιγαρχίας που ρήμαξαν τη χώρα σε συνεργασία με το σάπιο παλαιοκομματικό κατεστημένο.

Η ρητορική του ακραίου κυνισμού που χρησιμοποιείται από Μεϊμαράκη και Τραμπ, έχει κοινή καταγωγή. Πάει πίσω στον Θατσερικό κυνισμό και στον διαχωρισμό των ανθρώπων σε ικανούς και άχρηστους, δημιουργικούς “νοικοκυραίους” και περιθωριακά αποβράσματα. Στη δαιμονοποίηση του κράτους ως το τελευταίο οχυρό υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είναι όμως και ένας κυνισμός που λίγο αργότερα πάτησε πάνω σε μια ψευδεπίγραφη ελευθερία έκφρασης. Η πλαστή ευημερία που πρόσφερε ο νεοφιλελευθερισμός μέσα από την οικονομία της φούσκας τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, έθρεψε μια απολιτίκ κουλτούρα και έναν διάχυτο κυνισμό ενάντια σε όποιον δεν παραδέχονταν την "αξιοθαύμαστη" ευημερία της Δύσης. Ενάντια σε όποιον επέμενε να γκρινιάζει για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ακόμα και μέσα σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Που δεν κοιτούσε να "περνάει καλά" αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω του, όπως ήθελαν τα λάιφ στάιλ περιοδικά. Που δεν χαιρόταν την "ελευθερία" του μέσα από την σκλαβιά της αδιάλειπτης κατανάλωσης και του τζογαρίσματος στα χρηματιστήρια.

Η ανικανότητα της πολιτικής εξουσίας να διαχειριστεί αποτελεσματικά το μεταναστευτικό και η ξενοφοβία που φρόντισαν να σπείρουν προηγουμένως τα μίντια, γιγάντωσε τους εθνικιστές και την άκρα Δεξιά. Έτσι, οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού, έχοντας ως όπλο το κληροδότημα του ακραίου αυτού κυνισμού, επιτίθενται κατά πάντων: κατά των μεταναστών, κατά των φτωχών, κατά των "άχρηστων", ή, αν προτιμάτε, των "losers". Και φαίνεται ότι αυτό έχει αποτελέσματα. Ο Κάμερον κέρδισε τις εκλογές, χρησιμοποιώντας ακροδεξιά ρητορική και τώρα συνεχίζει να σαρώνει με έναν νέο γύρο λιτότητας τη Βρετανική κοινωνία. Ο Τραμπ προηγείται στις δημοσκοπήσεις για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.

Ο γνωστός κωμικός Τζον Στιούαρτ, καυτηριάζει εύστοχα την βαρβαρότητα του κυνισμού του Τραμπ. Παριστάνει για λίγο τον Τραμπ, παίρνει το ύφος του και λέει: "δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που πάσχουν από καρκίνο". Αλλά ούτε το χιούμορ φαίνεται ικανό να ανακόψει τη δημοτικότητα του Τραμπ, τουλάχιστον για την ώρα.

Η μόνη διαφορά Μεϊμαράκη και Τραμπ είναι ότι ο πρώτος είναι μια από τις πολλές μαριονέτες του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ ο δεύτερος έρχεται απευθείας από τα σπλάχνα του. Οι Αμερικανοί πάντα πρωτοτυπούν. Την αρχή έκανε ο Μιτ Ρόμνεϊ και τώρα ήρθε η σειρά του Τραμπ. Ήρθε η ώρα οι "άχρηστοι" πολιτικοί να φύγουν απ'τη μέση. Ο νεοφιλελευθερισμός πετάει και το τελευταίο φύλο συκής: Ναι, είμαστε το ένα τοις εκατό που σας εκμεταλλευόμαστε και σας φτωχοποιούμε και θέλουμε να σας κυβερνήσουμε για να είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσετε κεφάλι ...