Το διαρκές λάθος του Τσίπρα και ο πανικός του Σόιμπλε

του system failure

 

Πολλοί ενστερνίζονται θεωρίες συνωμοσίας με βάση τις οποίες ο Τσίπρας λειτούργησε εξαρχής βάσει σχεδίου. Τίποτα δεν αποκλείεται σ’άυτή τη ζωή, αλλά στην περίπτωση αυτή μάλλον κάνουν λάθος. Ο Τσίπρας απλώς “εξημερώθηκε” σιγά-σιγά (ή γρήγορα) από το σύστημα εντός και εκτός Ελλάδας και αυτό αποδεικνύεται από τον ανελέητο πόλεμο και την προπαγάνδα που κηρύξαν τα συστημικά μίντια στον ίδιο και σε όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, όταν είδαν την ‘Αριστερή απειλή’ έτοιμη να αναλάβει την εξουσία, δηλαδή, όταν δεν τον είχαν φέρει ακόμα στα μέτρα τους.

 

Το τελικό κληροδότημα του Τσίπρα τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τελικά ένα τρίτο, σκληρό μνημόνιο, που ψηφίστηκε με διαδικασίες εξπρές, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της προέδρου της βουλής να το καθυστερήσει, επιμένοντας στις προβλεπόμενες διαδικασίες.

 

Παρόλα αυτά, η όλη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και ο τρόπος χειρισμού της από την διαπραγματευτική ομάδα και τον Αλέξη Τσίπρα, επέφεραν μερικά πολύ σημαντικά οφέλη:

 

Πρώτον, αναδείχθηκαν οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ευρω-δικτατορίας και ήρθαν τα πρώτα ρήγματα στον υποτίθεται συμπαγή Γαλλο-Γερμανικό άξονα.

 

Δεύτερον, φανερώθηκε το πραγματικό πρόσωπο της ευρωζώνης, η εικόνα της οποίας υπέστη σοβαρό πλήγμα, σε βαθμό που να φαντάζει αποκρουστική ακόμα και σε χώρες οι οποίες σκέφτονται την ένταξη στους κόλπους της.

 

Τρίτον, άλλαξε ριζικά η στάση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης απέναντι στην Ελλάδα, καθώς αποκαλύφθηκε πλήρως ο πραγματικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Δικτατορίας.

 

Τέταρτον, απέτυχαν τα σχέδια της ευρω-δικτατορίας για πλήρη υποταγή και ταπείνωση του Ελληνικού λαού, αφού στο δημοψήφισμα απάντησε με ένα ξεκάθαρο ‘ΟΧΙ’, παρά την προπαγάνδα του τρόμου από τα συστημικά μίντια και τις κλειστές τράπεζες. Ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να δει η Γερμανική ηγεσία και οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών, που έκαναν τα πάντα για να επικρατήσει το ‘ΝΑΙ’, καθώς η αντίσταση του Ελληνικού λαού μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για τους άλλους λαούς που υποφέρουν από την σκληρή λιτότητα.

 

Ενδεχομένως, μέχρι εκεί μπορούσε να πάει ο Τσίπρας. Αυτό μπόρεσε, αυτό έκανε και ίσως αυτό να επιδίωκε στην ουσία. Το ότι δεν εφάρμοσε εναλλακτικό σχέδιο για έξοδο από το ευρώ, οφείλεται κυρίως στον σκληρό πυρήνα των μετριοπαθών στελεχών που τον περικύκλωσαν και τον απομόνωσαν από κάθε άλλη προσέγγιση και πρόταση που προέρχονταν από τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και το πιο ριζοσπαστικό του κομμάτι.

 

Αλλά και ο ίδιος ο Τσίπρας ανήκει στο μετριοπαθές κομμάτι της Αριστεράς που θεωρεί ότι ο διεθνισμός στον οποίο πιστεύει, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει πράξη μέσα από το κοινό νόμισμα και με αλλαγή συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Η πίστη αυτή φαίνεται ότι διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και έχει αρχίσει ήδη να επιφέρειδιασπαστικές τάσεις και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

 

Απ’ότι φαίνεται, ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι υποψήφιοι για μετάλλαξη, όπως ο Pablo Iglesias των Podemos που στήριξε τις επιλογές του, επιμένουν στο ίδιο λάθος. Θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, όταν αλλάξουν (αν αλλάξουν) οι συσχετισμοί πολιτικών δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά εντός του ευρώ. Θα ανακαλύψουν και πάλι πόσο λάθος κάνουν και πολύ σύντομα. Και αυτό γιατί το ευρώ είναι το εργαλείο των ελίτ για να επιβάλουν οριστικά τη νέα Φεουδαρχία, κατασκευάστηκε ακριβώς γι’αυτό το σκοπό.

 

Το ευρώ επομένως είναι το εργαλείο για την επιβολή του νεοφιλελεύθερου διεθνισμού και όχι του διεθνισμού που ονειρεύεται η Αριστερά. Γι’αυτό, η δικτατορία της ευρωζώνης πρέπει να διαλυθεί και να γίνει επανεκκίνηση προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση με πρωταγωνιστές τους Ευρωπαϊκούς λαούς και όχι τις τράπεζες και τα λόμπι.

 

Οι απειλές του Σόιμπλε προς τον Τσίπρα, δεν δείχνουν μόνο ότι οι μαριονέτες της ευρω-δικτατορίας είναι αδίστακτες, αλλά και ότι έχουν αρχίσει να πανικοβάλλονται. Σημαίνει, ότι δεν ελέγχουν πλήρως την κατάσταση, καθώς φοβούνται ακόμα την πιθανότητα ενός συμπαγούς μετώπου κατά των νεοφιλελεύθερων καταστροφικών πολιτικών στην Ευρώπη.

 

Οι εκλογές σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και αργότερα σε Ιρλανδία θα κρίνουν πολλά. Πολλά θα κριθούν από το αν οι λαοί τολμήσουν να ξεφορτωθούν καταρχάς τα παραδοσιακά κόμματα που έχουν υποταχθεί οριστικά στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, ώστε να δοθεί η επόμενη μάχη με καλύτερους όρους. Ο Τσίπρας υπέστη μια βαριά ήττα, αλλά ο λαός έδειξε διάθεση να αγωνιστεί μέσω του δημοψηφίσματος. Ο πανευρωπαϊκός πόλεμος κατά της νέας Φεουδαρχίας, τώρα ξεκινάει.