Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, για ακόμη μια φορά, όλοι
ασχολούνταν με το ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, ποιο κόμμα
είναι ο καλύτερος διαχειριστής της κατεστραμμένης οικονομίας (μετά και
τα capital controls), αλλά με φόντο κυρίως την ηθική απαξίωση του
πολιτικού συστήματος. Ενώ το καινούριο, λόγω των debates, ήταν το «ποιος
τα ’πε καλύτερα». Κανείς όμως – ή σχεδόν κανείς – δεν συζητούσε για την
άνοδο του κοινωνικού εκφασισμού, που έδωσε για άλλη μια φορά στο
νεοναζιστικό μόρφωμα την τρίτη θέση στη βουλή. Πολύ περισσότερο, δεν
μίλησε για τις ευθύνες του «λαού» και της κοινωνίας για την άνοδο της
ρατσιστικής-ξενοφοβικής και φασιστικής ιδεολογίας. Η αφασία της
κοινωνίας, λοιπόν, έδωσε τον τόνο την τελευταία περίοδο.
Τα λόγια είναι περιττά (και βαρετά) πλέον. Δεν μπορείς να πείσεις τον μαζοποιημένο άνθρωπο με ορθολογικό τρόπο, με επιχειρήματα και γεγονότα-δεδομένα, διότι δεν λειτουργεί το συνειδητό αλλά το ανορθολογικό και συμβολικό-συναισθηματικό τμήμα του εγκεφάλου του. Το «πρωτόγονο» επιθετικό και κατακτητικό ένστικτο. Η συμπεριφορά της αγέλης, που νιώθει να απειλείται και να θεωρεί εχθρό της οτιδήποτε δε γνωρίζει, οτιδήποτε θεωρεί διαφορετικό και «ξένο». Με τίποτα λοιπόν η ψήφος στη Χ Α δεν μπορεί να θεωρεί γενικά και αόριστα, απλά και μόνο, μια ψήφος διαμαρτυρίας. Είναι μια ψήφος που υποβιβάζει και υποτιμά τον άνθρωπο – την ανθρωπότητα: γίνεται υπάνθρωπος, ένας πολύπλοκος οργανισμός με λειτουργίες αμοιβάδας. Μόνο η πράξη λοιπόν μετράει, το προσωπικό παράδειγμα της δράσης και τρόπου ζωής, που συνάδουν με τον ορθό λόγο και την επαναστατική συνείδηση, τη μόνη πραγματικά ανθρώπινη και γνήσια κοινωνική συνείδηση. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέσα από την όξυνση της ταξικής συνείδησης και την ανάπτυξη του αντιφασισμού-αντιναζισμού ως συνολικής ρήξης με την εξουσία.
Είναι η μόνη απάντηση στην προοπτική να γίνει σύντομα η ναζιστική εγκληματική οργάνωση εξουσία, δηλαδή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι και οπαδοί της Χ Α είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι-συμμέτοχοι στην άνοδο του φασισμού, στον εκφασισμό της κοινωνίας. Η δύναμη όμως του φασισμού είναι πολύ ευρύτερη της εκλογικής δύναμης της φασιστικής συμμορίας. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας χορεύει στον ρυθμό του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής (σωβινισμός), της μη ανοχής οποιουδήποτε «διαφορετικού». Νιώθει ότι απειλείται από κάθε εξωτερική πολιτισμική επίδραση, πιστεύει στην ανωτερότητα και καθαρότητα του «ελληνικού πολιτισμού» και «ταυτότητας». Μένει απαθής ή εχθρική απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες που έρχονται κατά κύματα, λόγω της καταστροφικής επίδρασης της δυτικής αποικιοκρατικής πολιτικής και των τοπικών «φυλάρχων» της, που για να μείνουν στην εξουσία κάνουν πολέμους και δημιουργούν επισιτιστικές κρίσεις.
Είναι λαϊκισμός και αντεπαναστατική νοοτροπία, το να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στην «εξουσία», γενικά και αόριστα, ενώ αφήνεις στο απυρόβλητο τους ανθρώπους, τις μάζες-λαούς. Τα ρατσιστικά-ξενοφοβικά ανακλαστικά των μαζοποιημένων κοινωνιών υψώνουν ένα κύμα αντίδρασης στους πρόσφυγες του πολέμου. Αυτό δίνει «επιχειρήματα» και λύνει τα χέρια στις αντιδραστικές και φασίζουσες κυβερνήσεις στα Βαλκάνια και όχι μόνο, ενώ πιέζει άλλες, πιο ανοικτές και φιλελεύθερες, να παίρνουν αντίστοιχα αντιδραστικά-ξενοφοβικά μέτρα. Άρα οι ευθύνες του κόσμου είναι καίριες και καθοριστικές. Οι κοινωνίες στη δύση, εκτός λίγων εξαιρέσεων, είναι συντηρητικές-ρατσιστικές. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι αντίθετες τάσεις, η αλληλεγγύη και η αναβαθμισμένη συνείδηση, κάτι οπωσδήποτε αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Και το οποίο επιβεβαιώνει πως κάποτε θα επέλθει η σύγκρουση μεταξύ των προοδευτικών-φιλελεύθερων-επαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων και των νεοσυντηρητικών-ρατσιστικών-ξενοφοβικών και φασιστικών μαζών. Η αντίδραση των τοπικών κοινωνιών στα νησιά αλλά και στον Εύρο ή άλλες παραμεθόριες περιοχές, είναι χαρακτηριστικές.
Στη γενικότερη αφασία κοινωνίας και πολιτικών εντάσσεται και η ανεκδιήγητη θέση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και έξοδο από την ΕΕ. Μια ανόητη και ιδεοληπτική άποψη, που ουσιαστικά αποτελεί στρουθοκαμηλισμό: δε μας αρέσει η ΕΕ και βγαίνουμε έξω, για να λύσουμε – ως δια μαγείας – όλα τα προβλήματά μας. Αντί να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός και με το να βγεις από έναν θεσμό θα πας αναγκαστικά σε άλλον καπιταλιστικό-εξουσιαστικό θεσμό, λέμε ότι έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ «θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματα του λαού». Δεν λέμε όμως την πικρή αλήθεια: έξω από την ΕΕ θα έχουμε πάλι καπιταλισμό, έναν μίζερο εθνικό καπιταλισμό. Γιατί πρέπει να είσαι τελείως άσχετος ή χωρίς μνήμη, για να λες ότι θα κάνεις σοσιαλισμό (πόσο μάλλον κομμουνισμό ή αναρχία) σε μια χώρα, ότι ένα εθνικό κράτος θα μετατραπεί ξαφνικά σε σοσιαλιστικό παράδεισο και σε ελευθερία για τους εργαζόμενους-καταπιεσμένους. Ή το ότι θα είναι ανεξάρτητο από μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί.
Έτσι λοιπόν, άλλον ένα εκλογικό πανηγύρι έλαβε χώρα πριν λίγες ώρες και αφού τελείωσε, όλα θα ξεκαθαρίσουν. Η αλήθεια θα φανεί σιγά-σιγά. Το déjà vu της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου ίσως λέει πολλά από μόνο του. Όσο για τον αρχηγό της φασιστικής αγέλης; Δεν είπε κάτι που δεν ήξεραν όλοι – μα όλοι! Απλώς κάποιοι δεν το ομολογούσαν ανοιχτά, ούτε στον εαυτό τους, ίσως… Η «κοινωνία» πάντως ξέρει, οι άνθρωποι ξέρουν – ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Όσον αφορά τους διάφορους «κορμούς»; Εγώ θα ’θελα ένα κορμό σοκολάτα με μπόλικα μπισκότα!
21/9/2015
Ααρών Τουμαϊνί
Τα λόγια είναι περιττά (και βαρετά) πλέον. Δεν μπορείς να πείσεις τον μαζοποιημένο άνθρωπο με ορθολογικό τρόπο, με επιχειρήματα και γεγονότα-δεδομένα, διότι δεν λειτουργεί το συνειδητό αλλά το ανορθολογικό και συμβολικό-συναισθηματικό τμήμα του εγκεφάλου του. Το «πρωτόγονο» επιθετικό και κατακτητικό ένστικτο. Η συμπεριφορά της αγέλης, που νιώθει να απειλείται και να θεωρεί εχθρό της οτιδήποτε δε γνωρίζει, οτιδήποτε θεωρεί διαφορετικό και «ξένο». Με τίποτα λοιπόν η ψήφος στη Χ Α δεν μπορεί να θεωρεί γενικά και αόριστα, απλά και μόνο, μια ψήφος διαμαρτυρίας. Είναι μια ψήφος που υποβιβάζει και υποτιμά τον άνθρωπο – την ανθρωπότητα: γίνεται υπάνθρωπος, ένας πολύπλοκος οργανισμός με λειτουργίες αμοιβάδας. Μόνο η πράξη λοιπόν μετράει, το προσωπικό παράδειγμα της δράσης και τρόπου ζωής, που συνάδουν με τον ορθό λόγο και την επαναστατική συνείδηση, τη μόνη πραγματικά ανθρώπινη και γνήσια κοινωνική συνείδηση. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέσα από την όξυνση της ταξικής συνείδησης και την ανάπτυξη του αντιφασισμού-αντιναζισμού ως συνολικής ρήξης με την εξουσία.
Είναι η μόνη απάντηση στην προοπτική να γίνει σύντομα η ναζιστική εγκληματική οργάνωση εξουσία, δηλαδή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι και οπαδοί της Χ Α είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι-συμμέτοχοι στην άνοδο του φασισμού, στον εκφασισμό της κοινωνίας. Η δύναμη όμως του φασισμού είναι πολύ ευρύτερη της εκλογικής δύναμης της φασιστικής συμμορίας. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας χορεύει στον ρυθμό του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής (σωβινισμός), της μη ανοχής οποιουδήποτε «διαφορετικού». Νιώθει ότι απειλείται από κάθε εξωτερική πολιτισμική επίδραση, πιστεύει στην ανωτερότητα και καθαρότητα του «ελληνικού πολιτισμού» και «ταυτότητας». Μένει απαθής ή εχθρική απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες που έρχονται κατά κύματα, λόγω της καταστροφικής επίδρασης της δυτικής αποικιοκρατικής πολιτικής και των τοπικών «φυλάρχων» της, που για να μείνουν στην εξουσία κάνουν πολέμους και δημιουργούν επισιτιστικές κρίσεις.
Είναι λαϊκισμός και αντεπαναστατική νοοτροπία, το να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στην «εξουσία», γενικά και αόριστα, ενώ αφήνεις στο απυρόβλητο τους ανθρώπους, τις μάζες-λαούς. Τα ρατσιστικά-ξενοφοβικά ανακλαστικά των μαζοποιημένων κοινωνιών υψώνουν ένα κύμα αντίδρασης στους πρόσφυγες του πολέμου. Αυτό δίνει «επιχειρήματα» και λύνει τα χέρια στις αντιδραστικές και φασίζουσες κυβερνήσεις στα Βαλκάνια και όχι μόνο, ενώ πιέζει άλλες, πιο ανοικτές και φιλελεύθερες, να παίρνουν αντίστοιχα αντιδραστικά-ξενοφοβικά μέτρα. Άρα οι ευθύνες του κόσμου είναι καίριες και καθοριστικές. Οι κοινωνίες στη δύση, εκτός λίγων εξαιρέσεων, είναι συντηρητικές-ρατσιστικές. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι αντίθετες τάσεις, η αλληλεγγύη και η αναβαθμισμένη συνείδηση, κάτι οπωσδήποτε αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Και το οποίο επιβεβαιώνει πως κάποτε θα επέλθει η σύγκρουση μεταξύ των προοδευτικών-φιλελεύθερων-επαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων και των νεοσυντηρητικών-ρατσιστικών-ξενοφοβικών και φασιστικών μαζών. Η αντίδραση των τοπικών κοινωνιών στα νησιά αλλά και στον Εύρο ή άλλες παραμεθόριες περιοχές, είναι χαρακτηριστικές.
Στη γενικότερη αφασία κοινωνίας και πολιτικών εντάσσεται και η ανεκδιήγητη θέση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και έξοδο από την ΕΕ. Μια ανόητη και ιδεοληπτική άποψη, που ουσιαστικά αποτελεί στρουθοκαμηλισμό: δε μας αρέσει η ΕΕ και βγαίνουμε έξω, για να λύσουμε – ως δια μαγείας – όλα τα προβλήματά μας. Αντί να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός και με το να βγεις από έναν θεσμό θα πας αναγκαστικά σε άλλον καπιταλιστικό-εξουσιαστικό θεσμό, λέμε ότι έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ «θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματα του λαού». Δεν λέμε όμως την πικρή αλήθεια: έξω από την ΕΕ θα έχουμε πάλι καπιταλισμό, έναν μίζερο εθνικό καπιταλισμό. Γιατί πρέπει να είσαι τελείως άσχετος ή χωρίς μνήμη, για να λες ότι θα κάνεις σοσιαλισμό (πόσο μάλλον κομμουνισμό ή αναρχία) σε μια χώρα, ότι ένα εθνικό κράτος θα μετατραπεί ξαφνικά σε σοσιαλιστικό παράδεισο και σε ελευθερία για τους εργαζόμενους-καταπιεσμένους. Ή το ότι θα είναι ανεξάρτητο από μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί.
Έτσι λοιπόν, άλλον ένα εκλογικό πανηγύρι έλαβε χώρα πριν λίγες ώρες και αφού τελείωσε, όλα θα ξεκαθαρίσουν. Η αλήθεια θα φανεί σιγά-σιγά. Το déjà vu της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου ίσως λέει πολλά από μόνο του. Όσο για τον αρχηγό της φασιστικής αγέλης; Δεν είπε κάτι που δεν ήξεραν όλοι – μα όλοι! Απλώς κάποιοι δεν το ομολογούσαν ανοιχτά, ούτε στον εαυτό τους, ίσως… Η «κοινωνία» πάντως ξέρει, οι άνθρωποι ξέρουν – ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Όσον αφορά τους διάφορους «κορμούς»; Εγώ θα ’θελα ένα κορμό σοκολάτα με μπόλικα μπισκότα!
21/9/2015
Ααρών Τουμαϊνί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου