Εκεί που κοιμούνται τα παιδιά..

 

Η Lamar, 5 ετών κοιμάται σε μια κουβέρτα στο δάσος κοντά στο Χοργκός, στη Σερβία. Αυτή και η οικογένειά της είχαν πάει στην αγορά για τρόφιμα, όταν μια βόμβα έπεσε κοντά στο σπίτι τους. Μετά από δύο προσπάθειες να διασχίσουν τη θάλασσα από την Τουρκία με ένα μικρό φουσκωτό, κατέληξαν στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας.

 Στο ένα λείπει το κρεβάτι του. Στο άλλο η κούκλα του, εκείνη με τα σκούρα μάτια. Ένα τρίτο ονειρεύεται τον εαυτό του πίσω στο χρόνο, τότε που το μαξιλάρι του δεν ήταν εχθρός.

Ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται σχεδόν πέντε χρόνια και περισσότερα από δύο εκατομμύριαπαιδιά προσπαθούν να του  ξεφύγουν, εντός και εκτός των συνόρων της χώρας. Έχουν αφήσει πίσω τους φίλους, τα σπίτια, και τα κρεβάτια τους. Ακολουθούν στο παρακάτω  χρονικό μερικά μόνο από αυτά.

Ο Magnus Wennman, νικητής των δύο World Press Photo Awards και τετραπλά νικητής στη Σουηδία ως Φωτογράφος της Χρονιάς, φέτος συνάντησε  πρόσφυγες σε αμέτρητα στρατόπεδα αλλά και κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους στην Ευρώπη. Η ιστορία του, είναι μια ζωντανή αφήγηση που δεν έχει τέλος.

Κάθε βράδυ εδώ και ένα χρόνο η Ralia και η Rahaf, ηλικίας επτά και 13 ετών αντίστοιχα κοιμούνται σε κομμάτια από χαρτόνι στους δρόμους της Βηρυτού με τον πατέρα τους. Πίσω στη Δαμασκό, μια χειροβομβίδα σκότωσε τη μητέρα και τον αδελφό τους.

Ο Ahmad είναι 7 ετών και κοιμάται στο πεζοδρόμιο, στα σύνορα της Ουγγαρίας και της Αυστρίας. Στο σπίτι σε Idlib, όταν μια βόμβα χτύπησε το σπίτι της οικογένειάς του, δραπέτευσε με τη ζωή του παρά το χτύπημα στο κεφάλι από θραύσματα, ενώ ο νεώτερος αδελφός του πέθανε. Αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του όταν μια βόμβα, σκότωσε τον αδερφό του. ΟAhmad και η οικογένειά του κοιμούνταν σε στάσεις λεωφορείων, στο δρόμο και στο δάσος, μετά την φυγή τους από τη Συρία

Η Walaa, 5 ετών φοβάται το μαξιλάρι της, επειδή οι επιθέσεις συνέβησαν στο σπίτι της στο Χαλέπι την ώρα που ξεκουραζόταν.

Η 9χρονη Shiraz ήταν τριών μηνών όταν ανέβασε υψηλό πυρετό και διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα. Τώρα κοιμάται σε μια ξύλινη κούνια σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Suruc, της Τουρκίας. Οι γονείς της δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά για τα φάρμακά της.

Ο 5χρονος Moyad και η μητέρα του περπατούσαν στην αγορά όταν πέρασαν δίπλα από ένα ταξί στο οποίο κάποιος είχε βάλει μια βόμβα η οποία εξερράγη σκοτώνοντας τη μητέρα του. Τώρα βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο στο Αμμάν της Ιορδανίας, όπου υποβάλλεται σε θεραπεία για τα τραύματα στην πλάτη, το κεφάλι και τη λεκάνη του.

Η ενός έτους Sham από τη Συρία, κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της στα σύνορα της Αυστρίας και της Σερβίας. Το ζευγάρι, που προσπαθεί απεγνωσμένα να φτάσει στην Ευρώπη, έφτασε στην περιοχή μόλις μια ημέρα μετά το κλείσιμο των συνόρων.

Η 7χρονη Shehd αγαπά τη ζωγραφική. Μεγαλώνοντας όμως στη Συρία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, αντλεί τις εικόνες μόνο από τις μάχες, ζωγραφίζοντας συνεχώς όπλα. Η οικογένειά της δυσκολεύεται να βρει τροφή κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους στην Ουγγαρία.

Η Tamam 5 ετών, θυμάται τις αεροπορικές επιδρομές στη γενέτειρά της Χομς, που συνήθως γίνονταν τη νύχτα. Παρά το γεγονός ότι κοιμάται μακριά από το σπίτι της για σχεδόν δύο χρόνια τώρα, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το μαξιλάρι της δεν είναι η πηγή του κινδύνου. Εδώ κοιμάται στο Άζρακ της Ιορδανίας.

Η 2χρονη Juliana τις δύο τελευταίες ημέρες περπατά στη Σερβία, σε μια προσπάθεια να διασχίσει τα σύνορα της Ευρώπης. Κοιμάται κατά τη διάρκεια της ημέρας, επειδή η οικογένεια κινείται το βράδυ.

Η Maram, 8 ετών κοιμάται σε ένα προσωρινό κρεβάτι στο Αμμάν της Ιορδανίας. Είχε μόλις επιστρέψει από το σχολείο όταν ένας πύραυλος έπληξε το σπίτι της οικογένειάς της και ένα κομμάτι της οροφής προσγειώθηκε πάνω της. Το τραύμα στο κεφάλι προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία. Τις πρώτες 11 ημέρες, ήταν σε κώμα. Παρά το γεγονός ότι έχει πλέον ξυπνήσει έχει σπασμένο σαγόνι και δεν μπορεί να μιλήσει.

Η Iman, 2 ετών, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στην Ιορδανία. Πάσχει από πνευμονία και λοίμωξη στο στήθος. Η 19χρονη μητέρα της Olah, είπε ότι της άρεσε να παίζει στην άμμο και ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί – αλλά τώρα μόνο κοιμάται.

Η 2χρονη Fara βρίσκεται κάτω από μια κουβέρτα σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στο Άζρακ. Είναι φανατική φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ο πατέρας της, την καληνυχτίζει κάθε βράδυ με την ελπίδα ότι θα βρουν ένα χώρο για να παίξουν ποδόσφαιρο την επόμενη μέρα.

Η 9χρονη Fatima είναι από τα λίγα τυχερά παιδιά που κατάφεραν να φτάσουν στη Σουηδία. Ωστόσο, τον ύπνο της στοιχειώνουν οι μνήμες των φρικαλεοτήτων που έζησε στο ταξίδι. Μετά την φυγή από την Idlib της Συρίας, πέρασε δύο χρόνια με τη μητέρα και τα αδέλφια της σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στο Λίβανο. Μετά επιβιβάστηκαν σε μια υπερπλήρη βάρκα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, είδε μια μητέρα της να γεννά ένα νεκρό παιδί, το οποίο στη συνέχεια πέταξαν στη θάλασσα.

Παρά το γεγονός ότι είναι 20 μηνών, o Amir γελάει πολύ, αλλά ποτέ δεν έχει πει ούτε μια λέξη. Τώρα κοιμάται στο Λίβανο, και η μητέρα του πιστεύει ότι είχε τραυματιστεί όταν ήταν στη μήτρα.

Η Gulistan, 6 ετών, λέει ότι της λείπει το μαξιλάρι της στο παλιό σπίτι της στο Κομπάνι. Τώρα ζει στο Surucτης Τουρκίας και φοβάται να κοιμηθεί, αφού βλέπει συνεχώς εφιάλτες.

Ο 5χρονος Abdulah, κοιμάται σε ένα βρώμικο στρώμα έξω από τον κεντρικό σταθμό του Βελιγραδίου. Πάσχει από μια ασθένεια του αίματος και είδε τη δολοφονία της αδελφής του στο σπίτι τους στην Νταράα, της Συρίας. Η μητέρα του δεν έχει χρήματα για να πληρώσει για νοσοκομειακή περίθαλψη, είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ και υποφέρει από εφιάλτες.

Η Esra 11 ετών, η Esma 8, and η Sidra 6, κοιμούνται με τη μητέρα τους στην πόλη Majdal Anjar στο Λίβανο. Πολλές φορές βλέπουν εφιάλτες με τον πατέρα τους που απήχθη.

Ο Abdul Karim είναι 17 χρονών και κοιμάται στους δρόμους της Αθήνας. Δεν έχει καθόλου χρήματα. Με τα τελευταία του ευρώ, ο έφηβος αγόρασε ένα εισιτήριο για το πλοίο προς Αθήνα.Τώρα περνά τη νύχτα στην πλατεία Ομονοίας, όπου εκατοντάδες προσφύγων φθάνουν κάθε μέρα. Εδώ, λαθρέμποροι με αντάλλαγμα χρήματα βγάζουν πλαστά διαβατήρια, καθώς και εισιτήρια λεωφορείων. Αλλά χωρίς χρήματα, ο Abdul δεν μπορεί να φύγει.Ο έφηβος επιθυμεί δύο πράγματα – να κοιμηθεί σε κρεβάτι και πάλι και να αγκαλιάσει μικρότερη αδελφή του.

Ο Ahmed, 6 ετών, κοιμάται στο γρασίδι στην περιοχή Χοργκός, στη Σερβία. Κουβαλάει τη δική του τσάντα στο μακρύ ταξίδι της Ευρώπης. Τον Ahmed φροντίζεται ο θείος του, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στη γενέτειρά τους Ντέιρ αλ-Ζορ στη βόρεια Συρία.

Ο 13χρονος Μοχάμεντ, ελπίζει ότι κάποια μέρα θα γίνει αρχιτέκτονας. Εδώ είναι στο το νέο κρεβάτι του στο Nizip, της Τουρκίας.

nostimonimar

Ο ανθρωπισμός των σκατόψυχων

Ξεμπερδέψαμε και με τα προσχήματα. Η Ευρώπη, δηλαδή η Μέρκελ, αποφάσισε να δημιουργηθούν τα λεγόμενα hot spots, δηλαδή κέντρα ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων, τα οποία θα δημιουργηθούν σε Ελλάδα και Ιταλία. Όπως σχεδιάζεται, εκεί θα ταυτοποιούνται όσοι εισέρχονται στην Ε.Ε., θα διαχωρίζονται οι πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, οι μεν πρόσφυγες θα μπαίνουν στη διαδικασία του ασύλου και κατόπιν θα διαμοιράζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ενώ οι οικονομικοί μετανάστες θα απελαύνονται.

Τουτέστιν, θα ρωτάει ο υπεύθυνος διαλογής: «Εσύ από τι κινδυνεύεις;». Αν ο απεγνωσμένος θα απαντά «από σφαίρα» θα περνάει το τεστ, αν απαντά «από πείνα» θα παίρνει την απάντηση «ουστ, ψόφα καργιόλη». Αυτό το πράγμα τώρα είναι ανθρωπιστική πολιτική. Είναι πολιτισμός. Και το αποδέχονται όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. Δεξιές, αριστερές, σοσιαλιστικές. Το θεωρούν λογικό να επιλέγεις ποιον θα σώσεις και ποιον θα στείλεις να πεθάνει με μόνο κριτήριο το κομπόδεμα που έχει ο υποψήφιος.


Διότι ουσιαστικά αυτό γίνεται. Οι Σύριοι πρόσφυγες είναι πιο … ευκολοχώνευτοι από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό διαθέτοντας στην πλειοψηφία τους ένα καλό επίπεδο εκπαίδευσης ενώ ταυτόχρονα έχουν αφήσει πίσω τους περιουσίες και μαζί τους φέρνουν όσα χρήματα ή και κοσμήματα μπόρεσαν να βάλουν στο σακίδιο. Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι στην Ευρώπη, δηλαδή στη Γερμανία. Θα μπορέσουν σε πρώτη φάση να αποτελέσουν το νέο προλεταριάτο των επιστημόνων, ενώ υπάρχει και η βεβαιότητα πως όταν τελειώσει η σφαγή στη Συρία, αρκετοί πρόσφυγες θα ρευστοποιήσουν την όποια περιουσία είχαν στη χώρα τους και θα μεταφέρουν το χρήμα στο νέο τους ευρωπαϊκό φιλόξενο σπίτι.

Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι πλειστηριασμός. Όταν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» πήγαν και ισοπέδωσαν το Αφγανιστάν το βάφτισαν απελευθέρωση και εκπολιτισμό. Όταν οι πολυεθνικές της Δύσης πήγαν κι άρπαξαν όλο τον ορυκτό πλούτο των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής το βάφτισαν ανάπτυξη κι επενδύσεις. Τώρα κανείς δεν θέλει να αναλάβει τη φιλοξενία των θυμάτων που δημιούργησαν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» και οι πολυεθνικές. Παράπλευρες απώλειες του κέρδους. Πούρος ανθρωπισμός, δηλαδή.

Και τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας. Αυτή τη στιγμή ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει αν το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε με χρηματοδότηση του Άσαντ ώστε να υπάρχει ένας εχθρός για να μετατραπεί ο ίδιος σε σωτήρα και να διατηρήσει την εξουσία του ή αν ο ISIS χρηματοδοτήθηκε από μυστικές υπηρεσίες της Δύσης στα πρότυπα της Αλ Κάιντα. Πάντως αυθόρμητο κίνημα δεν είναι και μαλακίες δεν χρειάζεται να συζητάμε πια. Αυτή τη στιγμή το μόνο που βλέπω να συμβαίνει είναι ότι με απειλή θανάτου διώχνουν τους πολίτες και αδειάζουν τη Συρία. Ο λόγος είναι απλός. Πιο εύκολα ξεπουλάς τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις μια άδειας χώρας, παρά όταν υπάρχουν πολίτες που θα αντιδρούσαν στο ξεπούλημα.

Το Ισλαμικό Κράτος καταλαμβάνει πετρελαιοπηγές παραγωγής 25.000 βαρελιών αργού πετρελαίου ημερησίως και 4 εκατομμυρίων κυβικών φυσικού αερίου. Τι γίνεται με αυτό το πετρέλαιο; Ναι καλά, διαβάζω κι εγώ ότι τις πυρπολούν. Επιτρέψτε μου να θεωρήσω αυτή την περίπτωση παπαριές, καθώς οι αποδείξεις περί πυρπολήσεων προέρχονται από κάτι αυτόπτες μάρτυρες – συνοδούς πολιτοφυλάκων που είδαν από μακριά μαύρους καπνούς. Και πιστεύω ότι είναι παπαριές, διότι όταν ανακαταλαμβάνονται οι «πυρπολημένες» πετρελαιοπηγές είναι μια χαρά στην υγεία τους και η παραγωγή συνεχίζεται. Σε προϊόν λαθρεμπορίας μετατρέπεται το πετρέλαιο του ISIS και μάλιστα μιας λαθρεμπορίας σε τέτοιες ποσότητες που δε θα μπορούσε να γίνει δίχως τη βοήθεια και την προστασία μεγάλων δυνάμεων.

Ποιες δυνάμεις είναι αυτές; Αν από το άδειασμα της Συρίας και το λαθρεμπόριο θα βγει κερδισμένη η Ρωσία ή η Γερμανία με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ επίσης λίγο με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Το θέμα είναι ότι αυτή η Δύση, αυτή η Ευρώπη, πρώτα ρημάζει, μετά εκμεταλλεύεται και για κερασάκι στην υπόθεση βάζει λίγο συναίσθημα και θρήνο όταν πνίγεται κάποιο τρίχρονο. Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι κανονικό σκλαβοπάζαρο.

Ανεβάζουν πρόσφυγες στην εξέδρα περνάνε οι αγοραστές από μπροστά και κοιτάζουν το εμπόρευμα στα δόντια. Οι Σύριοι που έχουν πάνω από 10 χρυσά δόντια αγοράζονται από τη Γερμανία, αυτοί με 7 χρυσά δόντια από τη Γαλλία, με 5 χρυσά δόντια τους παίρνουν οι χώρες της Σκανδιναβίας και τους υπόλοιπους τους αφήνουν στην Ουγγαρία για να τους κάψουν οι ακροδεξιοί κι ό,τι βγάλουν κέρδος δικό τους. Αυτά για τους πρόσφυγες• για τους οικονομικούς μετανάστες είπαμε, επιστρέφονται βιαίως στις χώρες τους για τα ταΐσουν το τέρας της πείνας.

Μια επίδειξη σκατοψυχιάς είναι όλες αυτές οι σύνοδοι κορυφής και υπουργών για το προσφυγικό. Μία συνεδρίαση διοικητικού συμβουλίου πολυεθνικής για τον απολογισμό κερδών και τη χάραξη πολιτικής που θα αυξήσει τα κέρδη μειώνοντας ταυτόχρονα τις ζημιές από τη φιλοξενία ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Όσο για τους ελεεινούς που η σκέψη τους φτάνει μέχρι το «γιατί δεν τους πνίγουν τους βρωμιάρηδες και τους αφήνουν να φτάσουν στην Ελλάδα;», ένα έχω να τους πω. Με 3.500 πτώματα πνιγμένων στο βυθό της Μεσογείου μόνο το 2014, η αλανιάρα ψαρούκλα που παρήγγειλαν και χρυσοπλήρωσαν στο κυριλέ εστιατόριο για να πουλήσουν μούρη στην παρέα, ίσως είναι ταϊσμένη με αυτά τα πτώματα. Ας το κάνουν εικόνα για να ξεράσουν αποδεικνύοντας ότι το στομάχι τους έχει μεγαλύτερες ευαισθησίες από το σιχαμερό μυαλό τους. Θα προτιμούσα να ξεράσουν με την υποκρισία και τη βρωμιά των ηγετών της Ε.Ε., αλλά έχω πάψει να ελπίζω ότι οι ελεεινοί μπορούν ν’ αλλάξουν.
  Καρτέσιος

Η γενικευμένη αφασία

Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, για ακόμη μια φορά, όλοι ασχολούνταν με το ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, ποιο κόμμα είναι ο καλύτερος διαχειριστής της κατεστραμμένης οικονομίας (μετά και τα capital controls), αλλά με φόντο κυρίως την ηθική απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ενώ το καινούριο, λόγω των debates, ήταν το «ποιος τα ’πε καλύτερα». Κανείς όμως – ή σχεδόν κανείς – δεν συζητούσε για την άνοδο του κοινωνικού εκφασισμού, που έδωσε για άλλη μια φορά στο νεοναζιστικό μόρφωμα την τρίτη θέση στη βουλή. Πολύ περισσότερο, δεν μίλησε για τις ευθύνες του «λαού» και της κοινωνίας για την άνοδο της ρατσιστικής-ξενοφοβικής και φασιστικής ιδεολογίας. Η αφασία της κοινωνίας, λοιπόν, έδωσε τον τόνο την τελευταία περίοδο.

---

Τα λόγια είναι περιττά (και βαρετά) πλέον. Δεν μπορείς να πείσεις τον μαζοποιημένο άνθρωπο με ορθολογικό τρόπο, με επιχειρήματα και γεγονότα-δεδομένα, διότι δεν λειτουργεί το συνειδητό αλλά το ανορθολογικό και συμβολικό-συναισθηματικό τμήμα του εγκεφάλου του. Το «πρωτόγονο» επιθετικό και κατακτητικό ένστικτο. Η συμπεριφορά της αγέλης, που νιώθει να απειλείται και να θεωρεί εχθρό της οτιδήποτε δε γνωρίζει, οτιδήποτε θεωρεί διαφορετικό και «ξένο». Με τίποτα λοιπόν η ψήφος στη Χ Α δεν μπορεί να θεωρεί γενικά και αόριστα, απλά και μόνο, μια ψήφος διαμαρτυρίας. Είναι μια ψήφος που υποβιβάζει και υποτιμά τον άνθρωπο – την ανθρωπότητα: γίνεται υπάνθρωπος, ένας πολύπλοκος οργανισμός με λειτουργίες αμοιβάδας. Μόνο η πράξη λοιπόν μετράει, το προσωπικό παράδειγμα της δράσης και τρόπου ζωής, που συνάδουν με τον ορθό λόγο και την επαναστατική συνείδηση, τη μόνη πραγματικά ανθρώπινη και γνήσια κοινωνική συνείδηση. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέσα από την όξυνση της ταξικής συνείδησης και την ανάπτυξη του αντιφασισμού-αντιναζισμού ως συνολικής ρήξης με την εξουσία.

---

Είναι η μόνη απάντηση στην προοπτική να γίνει σύντομα η ναζιστική εγκληματική οργάνωση εξουσία, δηλαδή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι και οπαδοί της Χ Α είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι-συμμέτοχοι στην άνοδο του φασισμού, στον εκφασισμό της κοινωνίας. Η δύναμη όμως του φασισμού είναι πολύ ευρύτερη της εκλογικής δύναμης της φασιστικής συμμορίας. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας χορεύει στον ρυθμό του συντηρητισμού, του εθνικισμού, της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής (σωβινισμός), της μη ανοχής οποιουδήποτε «διαφορετικού». Νιώθει ότι απειλείται από κάθε εξωτερική πολιτισμική επίδραση, πιστεύει στην ανωτερότητα και καθαρότητα του «ελληνικού πολιτισμού» και «ταυτότητας». Μένει απαθής ή εχθρική απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες που έρχονται κατά κύματα, λόγω της καταστροφικής επίδρασης της δυτικής αποικιοκρατικής πολιτικής και των τοπικών «φυλάρχων» της, που για να μείνουν στην εξουσία κάνουν πολέμους και δημιουργούν επισιτιστικές κρίσεις.

---

Είναι λαϊκισμός και αντεπαναστατική νοοτροπία, το να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στην «εξουσία», γενικά και αόριστα, ενώ αφήνεις στο απυρόβλητο τους ανθρώπους, τις μάζες-λαούς. Τα ρατσιστικά-ξενοφοβικά ανακλαστικά των μαζοποιημένων κοινωνιών υψώνουν ένα κύμα αντίδρασης στους πρόσφυγες του πολέμου. Αυτό δίνει «επιχειρήματα» και λύνει τα χέρια στις αντιδραστικές και φασίζουσες κυβερνήσεις στα Βαλκάνια και όχι μόνο, ενώ πιέζει άλλες, πιο ανοικτές και φιλελεύθερες, να παίρνουν αντίστοιχα αντιδραστικά-ξενοφοβικά μέτρα. Άρα οι ευθύνες του κόσμου είναι καίριες και καθοριστικές. Οι κοινωνίες στη δύση, εκτός λίγων εξαιρέσεων, είναι συντηρητικές-ρατσιστικές. Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι αντίθετες τάσεις, η αλληλεγγύη και η αναβαθμισμένη συνείδηση, κάτι οπωσδήποτε αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Και το οποίο επιβεβαιώνει πως κάποτε θα επέλθει η σύγκρουση μεταξύ των προοδευτικών-φιλελεύθερων-επαναστατικών κοινωνικών δυνάμεων και των νεοσυντηρητικών-ρατσιστικών-ξενοφοβικών και φασιστικών μαζών. Η αντίδραση των τοπικών κοινωνιών στα νησιά αλλά και στον Εύρο ή άλλες παραμεθόριες περιοχές, είναι χαρακτηριστικές.

---

Στη γενικότερη αφασία κοινωνίας και πολιτικών εντάσσεται και η ανεκδιήγητη θέση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και έξοδο από την ΕΕ. Μια ανόητη και  ιδεοληπτική άποψη, που ουσιαστικά αποτελεί στρουθοκαμηλισμό: δε μας αρέσει η ΕΕ και βγαίνουμε έξω, για να λύσουμε – ως δια μαγείας – όλα τα προβλήματά μας. Αντί να πούμε ότι φταίει ο καπιταλισμός και με το να βγεις από έναν θεσμό θα πας αναγκαστικά σε άλλον καπιταλιστικό-εξουσιαστικό θεσμό, λέμε ότι έξω από την ευρωζώνη και την ΕΕ «θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματα του λαού». Δεν λέμε όμως την πικρή αλήθεια: έξω από την ΕΕ θα έχουμε πάλι καπιταλισμό, έναν μίζερο εθνικό καπιταλισμό. Γιατί πρέπει να είσαι τελείως άσχετος ή χωρίς μνήμη, για να λες ότι θα κάνεις σοσιαλισμό (πόσο μάλλον κομμουνισμό ή αναρχία) σε μια χώρα, ότι ένα εθνικό κράτος θα μετατραπεί ξαφνικά σε σοσιαλιστικό παράδεισο και σε ελευθερία για τους εργαζόμενους-καταπιεσμένους. Ή το ότι θα είναι ανεξάρτητο από μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις. Μόνο το αντίθετο μπορεί να συμβεί.

---

Έτσι λοιπόν, άλλον ένα εκλογικό πανηγύρι έλαβε χώρα πριν λίγες ώρες και αφού τελείωσε, όλα θα ξεκαθαρίσουν. Η αλήθεια θα φανεί σιγά-σιγά. Το déjà vu της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμένου ίσως λέει πολλά από μόνο του. Όσο για τον αρχηγό της φασιστικής αγέλης; Δεν είπε κάτι που δεν ήξεραν όλοι – μα όλοι! Απλώς κάποιοι δεν το ομολογούσαν ανοιχτά, ούτε στον εαυτό τους, ίσως… Η «κοινωνία» πάντως ξέρει, οι άνθρωποι ξέρουν – ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Όσον αφορά τους διάφορους «κορμούς»; Εγώ θα ’θελα ένα κορμό σοκολάτα με μπόλικα μπισκότα!

---

21/9/2015
Ααρών Τουμαϊνί

Όλα τα μωρά στην πίστα

• Μάκης Βορίδης: Αν εκλεγεί ο Μάκαρος, θα αντικαταστήσει τον πυρσό της ΝΔ με την πηγάδα του Μελιγαλά, μέσα από την οποία θα ξεπροβάλει η φατσούλα του Άδωνη. Ως εναλλακτική, υπάρχει και ο τάφος του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Μην εκπλήσσεστε που ο Βορίδης είναι ταυτοχρόνως ακροδεξιός και νεοφιλελεύθερος. Τι είναι, άλλωστε, ο φασισμός; Είναι καπιταλισμός χωρίς αναστολές.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στο ΚΟΚΚΙΝΟ


Είναι ευλογία να είσαι η Ν.Δ., είναι ευτυχία να είσαι η Ν.Δ. Να έχεις τόσα πρωτοκλασάτα- με το συμπάθιο- στελέχη, που να μην ξέρεις ποιο να πρωτοδιαλέξεις.

Ευάγγελος Μεϊμαράκης: Πρέπει να τον επανεκλέξει απαξάπαντος η ΝΔ τον Μεϊμαράκη, τέτοιο μουστάκι έχει να δει η Δεξιά από τις ένδοξε εποχές του στρατάρχη Παπάγου. Και δεν χρειάζεται και άλογο ο Ευάγγελος, ως Κένταυρος καλπάζει από μόνος του προς τα πεπρωμένα της φυλής. Ο Βαγγέλας είναι η συνιστώσα των φυλών της ΝΔ, η σάρκινη κιβωτός που διασώζει τα είδη, πάνω απ' όλα, όμως, ο Βαγγέλας σκορπάει κέφι κι αυτό το κέφι θα είναι εξόχως απαραίτητο για τη ΝΔ, εκεί στα μαύρα και ατέλειωτα χρόνια της αντιπολίτευσης. 

Κυριάκος Μητσοτάκης: Τα αρχηγικά προσόντα του είναι οι απολύσεις στο δημόσιο, η δήλωση ότι δεχόταν την Τρόϊκα στο γραφείο του μετά χαράς και η αγορά τηλεφωνικού κέντρου από τον Χριστοφοράκο της Siemens σε τιμή ευκαιρίας. Άμα είσαι καλός νοικοκύρης στο σπίτι σου, νοικοκυρεύεις και τη χώρα. Παρόλα αυτά, δεν έχει καμιά ελπίδα εκλογής, διότι έκανε το λάθος να πει ότι «η ΝΔ χρειάζεται reboot». «Ρε Βρασίδα, αυτός ο λιμοκοντόρος ο Κούλης θέλει να μας πιάσει, ρε το μπούτι», αναφώνησε έντρομος ο μέσος νεοδημοκράτης και λάκισε.

Ντόρα Μπακογιάννη: Στο Εργατικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας συγκρούστηκαν οι αδελφοί Miliband, στο αντεργατικό κόμμα της Ελλάδας θα συγκρουστούν, ενδεχομένως, οι αδελφοί Miilionband. Η σύγκρουση θα είναι επίπονη, ιδίως για τον ετεροδημότη Χριστοφοράκο, που δεν θα ξέρει ποιον να πρωτοψηφίσει, αν και στο τέλος μάλλον θα επιλέξει τον Κυριάκο. Η Ντόρα τον στενοχώρησε, παρομοιάζοντας δημοσίως τον Μεϊμαράκη με σκούπα Hoover. Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος, Μιχάλη μου.

Μανώλης Κεφαλογιάννης: Με το που τον βλέπεις, αναφωνείς ενστικτωδώς: «Να ένας απόφοιτος του London School of Economics!". Η λονδρέζικη αύρα εκκρίνεται από κάθε πόρο του Μανώλη, η λονδρέζικη ομίχλη επικάθεται σαν στεφάνι στα σγουρά μαλλιά του, αν ήταν λιγουλάκι ελαφρύτερος, θα πετούσε πάνω από τις λονδρέζικες καμινάδες σαν την Μέρι Πόπινς. Θα δώσει μάχη με τον Μεϊμαράκη και τον Βορίδη για τους ψηφοφόρους του τραμπούκικου τομέα της Δεξιάς.

Όλγα Κεφαλογιάννη: Είναι συγγενής του Μανώλη και μόνο για τούτο της αξίζει να πάρει την αρχηγία και να την πάει σπίτι της. Είναι και κόρη της οικογένειας Βαρδινογιάννη, οπότε, αν κερδίσει, θα είναι η πρώτη ελληνίδα αρχηγός με ιδιόκτητο κανάλι. Το δελτίο του ΜΕΓΚΑ θα δείχνει μισή ώρα Μαριάννα και μισή ώρα Όλγα, θα διώξουν και την Τρέμη για να μην μπερδεύει ο κόσμος της Όλγες, αν και είναι μάλλον αδύνατον να τις μπερδέψει.

Μάκης Βορίδης: Αν εκλεγεί ο Μάκαρος, θα αντικαταστήσει τον πυρσό της ΝΔ με την πηγάδα του Μελιγαλά, μέσα από την οποία θα ξεπροβάλει η φατσούλα του Άδωνη. Ως εναλλακτική, υπάρχει και ο τάφος του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Μην εκπλήσσεστε που ο Βορίδης είναι ταυτοχρόνως ακροδεξιός και νεοφιλελεύθερος. Τι είναι, άλλωστε, ο φασισμός; Είναι καπιταλισμός χωρίς αναστολές.

Η δικτατορία των αγορών και η TTIP

Γιώργος X. Παπασωτηρίου



Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της πόλης-βάλτου των Βρυξελλών υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο δεν έχει πρόσβαση οι καθένας.

Εκεί βρίσκονται τα πρακτικά των συζητήσεων για τη λεγόμενη «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών.

Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών.

Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει!

Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου.

Έτσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας. 

Ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Επίσης, η καπνοβιομηχανία Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο.

Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια εις βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας!

Η επίθεση δεν θα είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής.

Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ.

Στο στόχαστρο έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής. Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων, τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη.

Η δικτατορία των «αγορών» δείχνει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό της στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των τοξικών ομολόγων, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει παρελθόν.

Απορρύθμιση, λοιπόν, παντού.

Ο νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία, κανιβαλική του εφαρμογή. Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών.

Τα περιθώρια για εθνικές πολιτικές στην υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Βέβαια, για να νομιμοποιήσουν την υποδούλωση θα τα ντύσουν όλα αυτά με ψεύδη, όπως «ανάπτυξη» και «εξάλειψη της ανεργίας».

Πίσω από την αμερικανο-ευρωπαϊκή σύμπραξη υπάρχει ο γεωστρατηγικός στόχος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας έναντι της Κίνας. Πρόκειται για την προσπάθεια ΗΠΑ-Ευρώπης να θωρακίσουν τα κέρδη τους σε τεράστιες ζώνες ελεύθερου εμπορίου όπου η πρόσβαση των κινεζικών προϊόντων θα καθίσταται σχεδόν απαγορευτική.

Γι' αυτό υπογράφεται σύντομα ανάλογη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και 12 χωρών της Ασίας.

Τι θέλουν, λοιπόν, από τους λαούς; Την πλήρη εξάλειψη της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Να γίνουν οι χώρες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πηγές πάμφθηνης ενέργειας για τις πολυεθνικές.

Οι Έλληνες πολίτες θα αποδεχθούν αυτή την εξέλιξη;

Θα ψηφίσουν ξανά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους πολιτικούς εκπροσώπους των νεοαποικιοκρατών; Αν ναι, ας μην ισχυριστούν ότι δεν άκουσαν «...ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» που «Ανεπαισθήτως τους έκλεισαν από τον κόσμον έξω», για να παραφράσουμε τα «Τείχη» του Αλεξανδρινού.

ArtiNews

TTIP: Στην Βουλή το …Σύνταγμα των Πολυεθνικών

Ενημέρωση στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Συνεχίζονται οι μυστικές διαπραγματεύσεις. Αποζημιώσεις στις εταιρίες εάν …αλλάξει κάποιος νόμος. «Επιφυλακτικός» δήλωσε ο Γ. Σταθάκης, για καταστροφική συμφωνία μίλησαν...

Πετράκος, Κοδέλας, Λαπαβίτσας.

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
«Πιο πολύ με ανησυχούν αυτές οι διαπραγματεύσεις παρά εκείνες για την συμφωνία (σ.σ με τους δανειστές)». Η φράση αυτή ανήκει στον αναπληρωτή υπουργό ΠΑΠΕΝ Γιάννη Τσιρώνη και ειπώθηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, όπου συζητήθηκε η Συμφωνία για το Διατλαντικό Εμπόριο και τις Επενδύσεις (ΤΤΙΡ). Για όποιον γνωρίζει το εικαζόμενο περιεχόμενο των συζητήσεων που γίνονται τα τελευταία χρόνια -σε καθεστώς άκρας μυστικότητας- ανάμεσα στις ΗΠΑ (κυρίως) και την Ευρωπαϊκή Ένωση ο ισχυρισμός δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερβολικός. Όμως όπως ο ίδιος παρατήρησε για το θέμα «ο Τύπος, τηρεί σιγή ιχθύος». Έτσι μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση – όπως η χθεσινή- δεν θα «χωρέσει» στην ειδησεογραφία, έστω κι αν αυτό διακυβεύεται είναι το αν τα επόμενα χρόνια οι λαοί της Ευρώπης και της Β.Αμερικής, θα βρεθούν απέναντι σε καταστάσεις που θα κάνουν τον Βόλφανγκ Σόϊμπλε να μοιάζει αρνάκι και την νεοφιλελεύθερη Μπούντεσμπανκ …φιλανθρωπικό ίδρυμα!

Η ενημέρωση που έκανε για το θέμα ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, είχε ιδιαίτερα εντυπωσιακά στοιχεία, δημιουργεί όμως παράλληλα ερωτηματικά. Από την μία επιβεβαίωσε τον προσανατολισμό για ένα υπερεθνικό καθεστώς όπου η διατήρηση ενός ευνοϊκού περιβάλλοντος για τις επενδύσεις των πολυεθνικών θα είναι η …υπέρτατη υποχρέωση κάθε εθνικού κράτους, από την άλλη όμως αποτίμησε την όλη διαδικασία ως πεδίο παρέμβασης προκειμένου να επιτευχθούν αλλαγές. Γι αυτό το λόγο επισήμανε ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το θέμα με «ισχυρές επιφυλάξεις» ενώ εκτίμησε ότι η διαπραγμάτευση παρουσιάζει καθυστερήσεις. Διαφορετική θέση είχαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που μίλησαν για «ποδηγέτηση κρατών», «καταστροφική συμφωνία» χωρίς «κανένα απολύτως όφελος για την χώρα». Θετική προσέγγιση όσον αφορά την συμφωνία είχαν η εκπρόσωποι της Ν.Δ, Γιάννης Τραγάκης, του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέας Κωσνταντινόπουλος και του Ποταμιού Σπύρος Δανέλης αν και επίσης αναφέρθηκαν στο ενδεχόμενο ανατροπών στο ισχύον εργασιακό μοντέλο. Κατηγορηματικά αντίθετος ήταν ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος.

«Η θεματική και τα αντικείμενα καθώς και οι νέοι κανόνες που εισάγονται για πρώτη φορά έχουν τεράστια σημασία και για την Ευρώπη και για τους κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς» επισήμανε ο Γιώργος Σταθάκης επισημαίνοντας ότι το πλαίσιο συνοδεύεται για πρώτη φορά σε θεσμικό επίπεδο από ιδιαίτερο καθεστώς προστασίας των ξένων επενδυτών». Πιο συγκεκριμένα ανέφερε ότι «δεν είναι απλές συμφωνίες εμπορικές» αντίθετα «περιλαμβάνει θέματα για τις δημόσιες προμήθειες, θέματα που αφορούν πνευματικά δικαιώματα, μεγάλη γκάμα προϊόντων που φέρουν διακριτικές ενδείξεις» (πχ προστατευόμενη ονομασία προέλευσης). Επίσης σημείωσε πως με όσα προωθούνται «μια εταιρία μπορεί να στραφεί κατά ενός κράτους και να ζητήσει αποζημιώσεις ή αλλαγές στο ρυθμιστικό πλαίσιο που επηρεάζει τις επενδύσεις της εταιρίας». Παραδειγματικά είπε ότι «η πιο απλή είναι να ζητάς αποζημιώσεις για το δημόσιο χρέος μιας χώρας» εφόσον αυτό καταστεί επιζήμιο για τα εταιρικά συμφέροντα φτάνει όμως στο σημείο να ζητήσει αποζημίωση μια εταιρεία εφόσον αλλάξουν οι περιβαλλοντικοί ή οι κοινωνικοί κανόνες! Όπως είπε ο υπουργός Οικονομίας, αυτή η συζήτηση με αυτό το αντικείμενο, «γίνεται υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας. Χωρίς δυνατότητα πρόσβασης ακόμη και ευρωπαϊκών θεσμών»! Μάλιστα αξίζει να σημειώσουμε ότι η όλη διαπραγμάτευση ξεκίνησε το 2013 και σύμφωνα με όσα υποστήριξε ο υπουργός, έχουν πραγματοποιηθεί έως τώρα 9 γύροι.
Παράλληλα, ο Γιωργος Σταθάκης, περιέγραψε το περιβάλλον της διαπραγμάτευσης ως έναν πεδίο που «κάθε χώρα πιέζει για την ενσωμάτωση των δικών της συμφερόντων» ενώ έχουν κατατεθεί σειρά εθνικών ενστάσεων. Επί παραδείγματι ανέφερε ότι η Γερμανική πλευρά πιέζει για «απελευθέρωση των δημόσιων προμηθειών» ενώ οι κατατεθειμένες ενστάσεις της ελληνικής πλευράς αφορούν τις ονομασίες προέλευσης προϊόντων. Όσον αφορά τις προτεραιότητες της κυβέρνησης αναφέρθηκε στην κατοχύρωση «του αυτονόητου δικαιώματος κάθε κράτους να ρυθμίζει όποιον τρόπο επιθυμεί» τα κανονιστικά του πλαίσια «χωρίς να εγείρονται ενστάσεις από ιδιώτες για αποζημιώσεις» και το όποιο σχετικό δικαίωμα να περιοριστεί «μόνο στην περίπτωση καταχρηστική συμπεριφοράς ενός κράτους». Αυτό όμως την ίδια στιγμή που – όπως επισήμανε ο υπουργός- υφίσταται ζήτημα σχετικά με το ποιος θα αποφασίζει όταν υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων σημειώνοντας ότι «γίνεται προσπάθεια να παρακαμφθούν τα εθνικά δικαστήρια». Τέλος ο Γ.Σταθάκης σημείωσε ότι πρόκειται για μεικτή συμφωνία, που πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια.

Ιδιαίτερα ανήσυχος εμφανίστηκε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γ.Τσιρώνης αναφέροντας ότι «αν βγούμε στον δρόμο και ρωτήσουμε δεν θα ξέρει κανείς τι είναι αυτή η συμφωνία» υποστηρίζοντας ότι αν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση «θα δημιουργήσει τετελεσμένα». Μάλιστα είπε χαρακτηριστικά πως με βάση όσα προγραμματίζονται είναι πιθανό για θέματα περιβάλλοντος μια επιχείρηση ή μια εταιρία να ρυθμίζει αυτή του κανόνες! Για τα μεταλλαγμένα προϊόντα επισήμανε ότι ενώ γίνονται προσπάθεια να υπάρξει ανάχωμα, με την συμφωνία θα είναι δυνατόν τα προϊόντα αυτά να «ξεπεράσουν τους φραγμούς ποιότητας» που ισχύουν με βάση τους κανόνες της Ε.Ε και να καταλάβουν μεγάλο μέρος της αγοράς αφού θα είναι φθηνότερα από τα ελληνικά προϊόντα.
Για «πλήρη καθολική ποδηγέτηση κρατών» έκανε λόγο στην τοποθέτηση του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Κοδέλας, σημειώνοντας πως «θα γκρεμιστούν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα». Ο κυβερνητικός βουλευτής Θ.Πετράκος εκτίμησε ότι διαπραγματεύσεις «βρίσκονται στην τελική ευθεία» μιλώντας για «ρυθμίσεις προς όφελος των πολυεθνικών και τους ιδιωτικού κεφαλαίου» προσθέτοντας πως «επιχειρείται άλωση κάθε προστατευτικού κανόνα». Μάλιστα σημείωσε ότι «η συμφωνία επιχειρείται να μην περάσει ούτε από τα εθνικά κοινοβούλια, ούτε το ευρωκοινοβούλιο» διερωτώμενος: «Αν είναι καλή η συμφωνία, γιατί δεν δίνεται στην δημοσιότητα;». Επίσης ο βουλευτής Κ.Λαπαβίτσας τόνισε ότι είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι υφίσταται δασμολογικό πρόβλημα που εμποδίζει το εμπόριο σημειώνοντας πως η συμφωνία αυτή θα έχει αρνητικά αποτελέσματα στο ΑΕΠ και την απασχόληση ενώ «είναι απολύτως χωρίς κανένα πλεονέκτημα για την Ελλάδα».

Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, ο βουλευτής Γιάννης Τραγάκης, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, πέτυχε να «χαρακτηριστεί ως μεικτή» η συμφωνία ώστε να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια λέγοντας πως θα αυξήσει τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών ενισχύοντας την ευρωπαϊκή οικονομία με 575 δις ευρώ ετησίως. Παρόλα αυτά επισήμανε ότι «τα αποτελέσματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν θετικά», εστιάζοντας ιδιαίτερα στο θέμα της προστασίας των προϊόντων με ονομασία προέλευσης. «Δεν θα πρέπει να απορρίψουνε τη συμφωνία εκ των προτέρων αλλά να στηρίξουμε τις  θέσεις μας και τα ελληνικά συμφέροντα στις διαπραγματεύσεις και να αξιολογήσουμε το τελικό αποτέλεσμα συνολικά πριν εισηγηθούμε την έγκριση ή απόρριψη της» είπε ο εκπρόσωπος του Ποταμιού Σπ.Δανέλλη. Υπέρ μίας «συμμαχίας με χώρες του Νότου» ως να υπάρξει παρέμβαση στις διαπραγματεύσεις τάχθηκε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Οδ.Κωνσταντινόπουλος.
 

«Οικονομικό ΝΑΤΟ» χαρακτήρισε την συμφωνία ο Νίκος Καραθανασόπουλος εκ μέρους του ΚΚΕ, λέγοντας πως «η διαδικασία αυτή εντάσσεται στο παιχνίδι της διαπάλης και της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ, Κίνα, BRICS, για το πού θα προσανατολιστεί η ροή των επενδύσεων και του εμπορίου» προσθέτοντας ότι «θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την εργατική τάξη που θα δει μεγαλύτερη απαξίωση της εργατικής της δύναμης και κατάργηση των εναπομεινάντων δικαιωμάτων της σε Ασφαλιστικό, συλλογικές συμβάσεις κλπ».

Έρχεται απειλητική η Διατλαντική Συμφωνία

Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».

---

 
Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης. Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.

Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια; Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κινημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

*

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1.Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και  επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα  δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων  και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.  

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας  και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους  που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά  τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και οι δημόσιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να εφαρμόζει οικονομικές  πολιτικές που υπηρετούν κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς σκοπούς, όπως για παράδειγμα η προώθηση  προγραμμάτων για κατανάλωση τοπικών προϊόντων ή η προστασία  παραλιών και δρυμών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις.

2. Καθιερώνεται μια νέα λογική στις διακρατικές συμφωνίες. Η λογική αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά. Είναι γνωστή με το όνομα ’list it or lose it’  (‘δήλωσέ το ή το χάνεις’), που σημαίνει πως ό,τι δεν προβλέψεις στη λίστα εξαιρέσεων το χάνεις οριστικά. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού μιας χώρας σε αυτή τη λογική, σε αντίθεση με αυτό που μέχρι τώρα ισχύει, ότι δηλαδή κάθε συμφωνία περιλαμβάνει μόνον όσα ρητώς εμπεριέχονται σε αυτήν, καθιστά την κάθε συμφωνία παγίδα χωρίς έλεγχο και διαφυγή. Αυτό σημαίνει πως αν παραληφθεί στην αρχική συμφωνία κάποιο προϊόν ή υπηρεσία (ακόμα και δημόσια όπως η παιδεία) που προστατεύεται από την ιδιωτικοποίηση, δεν μπορεί στο μέλλον να αποφύγει την ιδιωτικοποίησή της και να επιστρέψει σε καθεστώς προστασίας.

3. Η εφαρμογή της διατλαντικής συμφωνίας αποτελεί κίνδυνο για τους φυσικούς πόρους και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Κατά τους υπολογισμούς των διαπραγματευτών η συμφωνία θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με έντεκα επιπλέον τόνους  διοξειδίου του άνθρακα τη στιγμή που υπάρχουν δεσμεύσεις για μείωση των εκπομπών με τη συμφωνία του Κιότο. Στην πράξη καταργεί βασικούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς που εγγυώνται σχετικά καλά επίπεδα ασφαλείας, όπως για παράδειγμα ο ευρωπαϊκός κανονισμός REACH για τα χημικά προϊόντα. Ο κανονισμός αυτός, που υπακούει στην αρχή της προφύλαξης,  υποχρεώνει τις βιομηχανίες να αποδείξουν ότι μια χημική ουσία είναι ασφαλής προκειμένου να λάβουν άδεια εμπορικής εκμετάλλευσης. Στις ΗΠΑ ο σχετικός νόμος για τον Έλεγχο των Τοξικών Ουσιών υποχρεώνει το δημόσιο να αποδείξει ότι μια χημική ουσία δεν είναι ασφαλής, ώστε να υποχρεωθεί η βιομηχανία να περιορίσει τη χρήση της. Όχι να την απαγορεύσει και η βιομηχανία να αποσύρει από το εμπόριο τα σχετικά προϊόντα που περιέχουν την ακατάλληλη χημική ουσία, μέχρι να αποδείξει πως δεν είναι επιβλαβής, δεδομένου ότι ο νόμος επιτρέπει τη λήψη του ‘λιγότερου επαχθούς’ μέτρου, που εν προκειμένω μεταφράζεται ως περιορισμός και όχι απόσυρση που κοστίζει στη βιομηχανία. Για του λόγου το αληθές ο αμερικανικός Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος έχει επιβάλλει περιορισμούς σε μόνον 6 από τις 84.000 χημικές ουσίες που κυκλοφορούν στην αγορά των ΗΠΑ. Ενώ η Ε.Ε. έχει απαγορεύσει τη χρήση 1200 χημικών ουσιών στα καλλυντικά, στις ΗΠΑ απαγορεύονται  μόνον 12.

Ακόμα κινδυνεύουν με κατάργηση οι κανόνες αειφορείας για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, καθώς συνιστούν το βασικό εμπόδιο για να επεκτείνουν και στην Ευρώπη τις δραστηριότητές τους οι αμερικανοί παραγωγοί αγροκαυσίμων. Αποδυναμώνεται η ευρωπαϊκή οδηγία για την ποιότητα των καυσίμων, ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές προς την Ε.Ε. από τα διυλιστήρια των ΗΠΑ βρώμικου καναδικού πετρελαίου που εξορύσσεται  από κοιτάσματα ασφαλτούχας άμμου με ανυπολόγιστες δυσμενείς επιπτώσεις στο περιβάλλον. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι η συμφωνία TTIP θα επεκτείνει και στον ευρωπαϊκό χώρο την εφαρμογή της μεθόδου της υδραυλικής ρωγμάτωσης  στην εξόρυξη φυσικού αερίου, μιας μεθόδου που χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες καταστροφές τις οποίες προκαλεί στο φυσικό περιβάλλον.

4. Με την TTIP καταργούνται οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, τη χρήση φυτοφαρμάκων και τη διάθεση βοδινού κρέατος με  ορμόνες και αυξητικές ουσίες, οι οποίοι ισχύουν σήμερα στην Ε.Ε.  

Στην Ε.Ε. ισχύει η ‘αρχή της προφύλαξης’,  που σημαίνει ότι οι εταιρείες που θέλουν να κυκλοφορήσουν ένα νέο  προϊόν υποχρεούνται να αποδείξουν ότι είναι ασφαλές πριν τη διάθεσή του προς κατανάλωση, αντί οι κρατικές υπηρεσίες να πρέπει να αποδείξουν ότι το προϊόν είναι επικίνδυνο και να εμποδίσουν την κυκλοφορία του. Στις ΗΠΑ δεν εφαρμόζεται αυτή η αρχή της προφύλαξης και τα πρότυπα ασφαλείας τροφίμων είναι πολύ κατώτερα των ευρωπαϊκών. Το 70% των  μεταποιημένων τροφών που πωλούνται στις ΗΠΑ περιέχουν γενετικά τροποποιημένα συστατικά. Στην Ε.Ε. οι αντίστοιχες τροφές φέρουν υποχρεωτική σήμανση, ενώ στις ΗΠΑ δεν φέρουν καμιά διακριτική σήμανση, ώστε να γνωρίζει τα στοιχεία του προϊόντος ο καταναλωτής. Το ίδιο ισχύει και για τη χρήση φυτοφαρμάκων. Η Ε.Ε. προστατεύει τις εισαγωγές  προϊόντων που αποδεδειγμένα διαταράσσουν το ανθρώπινο ορμονικό σύστημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκάρεται το 40% των εξαγωγών τροφίμων από τις ΗΠΑ προς την Ε.Ε. Με την TTIP αυτά καταργούνται. Στις ΗΠΑ το 90% του βοδινού κρέατος παράγεται με τη χρήση αυξητικών ορμονών που συνδέονται με διάφορα είδη καρκίνου στον άνθρωπο και η επεξεργασία κοτόπουλου και γαλοπούλας γίνεται με τη χρήση χλωρίου πριν την κατανάλωση,  μια πρακτική απαγορευμένη στην Ε.Ε. από το 1997. Οι ΗΠΑ έχουν ζητήσει την άρση αυτών των απαγορεύσεων μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τώρα την προωθούν μέσω της TTIP. Να σημειώσουμε και πάλι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπάθησε στο παρελθόν να άρει αυτές τις απαγορεύσεις, αλλά οπισθοχώρησε μπροστά στην αντίσταση που προέβαλλαν κτηνίατροι και το Ευρωκοινοβούλιο.

5. Στη διατλαντική συμφωνία προσβλέπουν και οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί για να καταργήσουν το ρυθμιστικό πλαίσιο που υιοθετήθηκε μετά την κρίση του 2008.

6. Και μέσα στις τόσες «απελευθερώσεις» να και μια  απαγόρευση. Που; Στο δικαίωμα πρόσβασης των πολιτών στην πληροφόρηση και τις ευρεσιτεχνίες. Η συμφωνία για την πνευματική ιδιοκτησία επεκτείνεται στα πνευματικά δικαιώματα, τις ευρεσιτεχνίες και τα εμπορικά σήματα με στόχο τον πλήρη έλεγχο της γνώσης από τη βιομηχανία και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Καταβάλλονται  προσπάθειες, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν απορρίφτηκαν,  να υποχρεώνονται οι πάροχοι  διαδικτυακών  υπηρεσιών να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να καταδίδουν οποιονδήποτε κρίνουν ύποπτο για παραβίαση των κανονισμών περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Τέρμα το κατέβασμα ταινιών και μουσικών. Αλλά η δραματική όψη του μέτρου είναι πως, για παράδειγμα, απαγορεύεται στις φτωχές χώρες να παρασκευάσουν φτηνά γενόσημα φάρμακα για ασθένειες που τις μαστίζουν (AIDS , ελονοσία, φυματίωση).

7. Υπάρχει και κερασάκι στην τούρτα. Το σύστημα Επίλυσης Διαφορών Επενδυτή-Κράτους  (Investor-State Dispute Settlement, ISDS). Με αυτό αποδίδεται στα υπερεθνικά κεφάλαια νομική υπόσταση ισοδύναμη με εκείνη του κράτους. Η προσάρτηση του ISDS στην TTIP δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αμφισβητούν αποφάσεις κυρίαρχων κρατών και να διεκδικούν από τα κράτη αποζημιώσεις, όταν αυτές οι αποφάσεις επηρεάζουν αρνητικά τα κέρδη τους (εννοείται ότι στις προσφυγές υπολογίζονται και διαφυγόντα κέρδη). Το σύστημα αυτό λειτουργεί ήδη με απαίτηση των ΗΠΑ, οι οποίες το συμπεριλαμβάνουν σε όλες τις διμερείς συνθήκες επενδύσεων που έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα (μόνον η Αυστραλία έχει εξαιρεθεί). Σε αυτά τα νέου τύπου διαιτητικά δικαστήρια οι δικαστές προέρχονται από μια μικρή ομάδα δικηγόρων του εταιρικού δικαίου, διορίζονται κατά περίπτωση και έχουν προσωπικό συμφέρον να αποφαίνονται υπέρ των εταιρειών. Τόσο ωραία! Οι δίκες διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και οι στρεψοδικίες είναι τόσο συνήθεις που ο θεσμός αμφισβητείται πλέον ακόμη και από τους πάτρωνές του. Πάνω από 500 προσφυγές έχουν γίνει μέχρι σήμερα εναντίον 95 χωρών και από αυτές οι 400 την τελευταία δεκαετία. Ο αριθμός  των προσφυγών μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος με δεδομένη τη μυστικότητα που περιβάλλει αυτή  τη διαδικασία διαιτησίας. Το αποκορύφωνα της υποκρισίας αλλά και της αναλγησίας στο ζήτημα αυτό το δίνει η βρετανική κυβέρνηση που ανάθεσε στο LSE (London School of Economics) τη διεξαγωγή μελέτης για το εάν συμφέρει ή όχι να προσαρτηθεί η συμφωνία ISDS στη διατλαντική με βάση την ανάλυση κόστους- οφέλους.

*

Στα εργασιακά

Φυσικά πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια υπάρχει και ο «εχθρός λαός». Ούτως ή άλλως η εποχή της κρίσης έθεσε μερικά αμείλικτα ερωτήματα τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην εργατική τάξη. Και όσο η εργατική τάξη εγκλωβίζεται στη λογική της «δικής μας Ε.Ε. και του δικού μας ευρώ», όσο θα υπολογίζει στο μικρότερο κακό, τόσο θα υποχρεώνεται στην υποταγή και στην ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης της. Καθότι οι καπιταλιστές δεν αυταπατώνται με ιδεολογήματα, είναι πρακτικοί και αδυσώπητοι, και θα παίρνουν από την εργατική τάξη ακόμα και την ανάσα της προκειμένου να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα κερδοφορίας, ρίχνοντας στις πλάτες της όλες τις συνέπειες της κρίσης. Όσον αφορά, λοιπόν, τις εργασιακές σχέσεις η TTIP προβλέπει πλήρη κατάργηση  των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μιας σειράς συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Με το τέχνασμα της εφαρμογής ίδιων κανόνων σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και με δεδομένη την άρνηση των ΗΠΑ να κυρώσουν (και φυσικά να εφαρμόσουν) τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μέσω των οποίων προβλέπονται τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και το συνδικαλιστικό δικαίωμα. Θυμίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη υποστηρίξει αίτημα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων για περικοπή των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ε.Ε.

Εκτιμάται ότι η TTIP θα επιφέρει παρατεταμένη και ουσιαστική ανεργία, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη απασχόληση. Το κύμα αυτό της ανεργίας που θα πλήξει, σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς, 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ε.Ε., προτείνουν να αντιμετωπιστεί με 70 δισ. ευρώ που ήδη έχουν προϋπολογιστεί και θα διοχετευθούν μέσω των Ειδικών Διαρθρωτικών Ταμείων σε επιδόματα συντήρησης της ανεργίας για την εξαετία 2014 – 2020. Οι εργαζόμενοι σε ανάλογες συμφωνίες βομβαρδίζονται από υποσχέσεις για νέες θέσεις εργασίες. Φυσικά η εμπειρία δείχνει ακριβώς τα αντίθετο. Έτσι συνέβη, για παράδειγμα, και με την περίφημη NAFTA, όπου οι απολυμένοι ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο στις ΗΠΑ και όσοι παρέμειναν εργαζόμενοι υπέστησαν σημαντική μείωση των αποδοχών τους.

Μια ουσιαστικά αυθαίρετη εκτίμηση είναι ότι η συμφωνία θα αυξήσει τις οικονομικές επιδόσεις της Ε.Ε. κατά 0,5% μέχρι το 2027. Εκτός του ασήμαντου ποσοστού το οποίο κινείται στα όρια στατιστικού σφάλματος  το σίγουρο είναι η απώλεια θέσεων εργασίας που θα επιφέρει.

*

Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός που συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της καπιταλιστικής οικονομίας βρίσκεται πίσω (και πάνω) από την εκκολαπτόμενη εμπορική συμφωνία. Η παγκοσμιοποίηση και τα κέρδη που αυτή έδωσε στο μεγάλο κεφάλαιο, άνοιξαν την όρεξη ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού και τώρα επιχειρείται μέσω της TTIP  η άλωση, κυριολεκτικά, κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια που το καθένα για λογαριασμό του εκτιμά ότι θα υπερισχύσει των ανταγωνιστών του, προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, και ελπίζουν εν τέλει να διαμορφώσουν και το νέο μοντέλο «ανθρώπου».

Οι διαπραγματεύσεις γι’ αυτή τη συμφωνία διεξάγονται από τη γραφειοκρατική ελίτ της Ε.Ε και των ΗΠΑ συνεπικουρούμενων από εκπροσώπους των μεγάλων βιομηχανικών  ομίλων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στις 20-24 Απριλίου εν κρυπτώ και παραβύστω έγινε ο 9ος γύρος των συνομιλιών, ενώ προβλέπουν, και θέλουν, να υπογράψουν τη συμφωνία μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου φέτος. Ουσιαστικά, το σύνολο των λεπτομερειών που αποτελούν τη συμφωνία αποκρύπτονται ως απόρρητα, με μοναδικό στόχο οι λαοί να μείνουν στην άγνοια και να βρεθούν μπροστά σε τελειωμένα γεγονότα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η συμφωνία μέχρι στιγμής επιχειρείται να μην περάσει προς έγκριση ούτε από το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια και να τεθεί σε εφαρμογή μόνο με την υπογραφή της ξεπουλημένης γραφειοκρατίας των Βρυξελών. Να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ το Κογκρέσο διατηρεί πολύ μεγαλύτερες επιφυλάξεις για τη συμφωνία που θα θίξει το περίφημο ‘Buy America’ (Αγοράζω αμερικανικά).

Απέναντι  στον επερχόμενο όλεθρο για τους λαούς υπάρχει αντίσταση που μεγαλώνει. Ακτιβιστές, εργαζόμενοι στους τομείς της υγείας, του περιβάλλοντος και πολλοί επιστήμονες ενώνουν τις δυνάμεις τους με συνδικάτα και ενώσεις καταναλωτών και προσπαθούν να αντιταχθούν. Είναι μια ευκαιρία οι εργαζόμενοι των διαφορετικών χωρών να ενωθούν και να αντιπαλέψουν τις προσπάθειες για  την διατλαντική συμφωνία σε διεθνές επίπεδο. Είναι μια ευκαιρία, αλλά και ένα καθήκον οι έλληνες εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους ν' αντισταθούν στα σχέδια για υπογραφή της συνθήκης. Είναι επίσης μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους να κατανοήσουν την εγκληματική σε βάρος τους δράση των θεσμών της Ε.Ε., όλης της γραφειοκρατίας των Βρυξελών που με αδιαφανή μέσα και αντιδημοκρατικές διαδικασίες απεργάζονται έναν σύγχρονο μεσαίωνα. Είναι μια ευκαιρία να πυκνώσουν το μέτωπο για οριστική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φυσικά τίθενται επί τάπητος και μερικά αμείλικτα ερωτήματα προς τις κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα την ελληνική που αναφέρεται στην Αριστερά. Αγνοεί άραγε όλα τα τεκταινόμενα σχετικά με την Διατλαντική Συμφωνία; Αν δεν τα αγνοεί πως τα αντιμετωπίζει; Και το στοιχειώδες για ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που θέλει να μιλάει εξ ονόματος της Αριστεράς. Τι κάνει για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό; Πολύ περισσότερο που οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, συλλογικές συμβάσεις κλπ. σαρώνονται από την εν λόγω συμφωνία. Ή μήπως θα ξαναβρεθούμε μάρτυρες τετελεσμένων; Όμως η σιωπή είναι συνενοχή. Και η υποταγή στους δήθεν συσχετισμούς είναι ξεπούλημα. Απέναντι στα ιστορικής σημασίας γεγονότα οι Αριστεροί, ή όσοι επικαλούνται την Αριστερά, δοκιμάζονται και κρίνονται, όχι ως εμποράκοι της πολιτικής αλλά ως καινοτόμοι.     


 

του Τάκη Κυπραίου και του Θανάση Σκαμνάκη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ.

Πρώτη νίκη κατά της Διατλαντικής Συμφωνίας

Ήττα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές αποτέλεσε η απόφαση που αναγκάστηκε να λάβει ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, την Τετάρτη 10 Ιουνίου, όταν κατόπιν σοβαρότατων αντιδράσεων αναγκάστηκε να αναβάλει επ’ αόριστο την ψηφοφορία και την ίδια τη συζήτηση για την Διατλαντική Συμφωνία.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Μόλις ένα χρόνο πριν φάνταζε αδιανόητη μια τέτοια εξέλιξη για την φιλόδοξη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, που σε πολλά σημεία θυμίζει ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Πολύ πιο αδιανόητες όμως φάνταζαν οι κοινωνικές αντιδράσεις ενάντια στην Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) που προηγήθηκαν κι επέβαλαν αυτήν την υποχώρηση της ΕΕ, καθώς το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας ήταν να υπογράψει τις σχετικές συνθήκες μακριά από το φως της δημοσιότητας και υπό συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας. Η αλλεργία τους άλλωστε απέναντι σε κάθε στοιχείο δημοκρατικής λογοδοσίας είναι τέτοια ώστε όχι μόνο έχει προβλεφθεί η απαγόρευση κάθε δημόσιας πρόσβασης στα πρακτικά των διαπραγματεύσεων για 30 ολόκληρα χρόνια, αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αξιοποίησης νόμων και ερμηνειών τα οποία να επικαλεστούν ώστε η ψήφιση της συμφωνίας από τα εθνικά κοινοβούλια να εμφανιστεί ως περιττή.
Η τιτάνια προσπάθεια τους να αφήσουν μακριά από την δημόσια κριτική την συμφωνία γίνεται καλύτερα κατανοητή αν εξετάσουμε το περιεχόμενό της. Η διατλαντική συμφωνία ισοδυναμεί με έναν νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα που έρχεται να ισοπεδώσει κάθε εθνική νομοθεσία η οποία στο παρελθόν προστάτευε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, βάζοντας φραγμό στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Τώρα, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται «ουδέτερες ζώνες» αλλά κι όταν κάνουμε λόγο για το κεφάλαιο που θα ευνοηθεί, εννοούμε το …πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Στα μέτρα αυτών των κοινωνικών δυνάμεων είναι φτιαγμένη η Συμφωνία.
Τέσσερις πλευρές της συζητούμενης Διατλαντικής Συμφωνίας, που δεν αφορά την κατάργηση τελωνειακών δασμών (καθώς αυτοί βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών) αλλά ρυθμιστικών διατάξεων, είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές για το περιεχόμενό της: Πρώτο, οι πολυεθνικές θα μπορούν να παρακάμπτουν την εθνική δικαιοσύνη προσφεύγοντας για την επίλυση διαφορών σε διεθνή δικαστήρια, οι αποφάσεις των οποίων θα επιβάλλονται σε κάθε χώρα. Το εθνικό δίκαιο έτσι θα καταστρατηγείται δια της παράκαμψής τους και της αναγνώρισής ως εθνικού δικαίου εκείνου που είναι πιο φιλικό προς τις επιχειρήσεις. Δεύτερο, προωθείται η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, με το ενδιαφέρον να είναι στραμμένο στις έως πρότινος αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες: υγεία, παιδεία, ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνίες, κ.λπ. Τρίτο, η νέα Συμφωνία θα προκαλέσει ένα πρωτοφανή κύκλο γιγαντισμού στην οικονομία, κλείνοντας χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με δραματικές επιπτώσεις στην απασχόληση. Χαρακτηριστικά, προβλέπεται πως θα χαθούν 1 εκ. θέσεις εργασίας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού χωρίς να υπολογίζεται η μείωση των μισθών που θα ακολουθήσει. Τέταρτο, η Διατλαντική Συμφωνία, που έχει χαρακτηριστεί και «οικονομικό ισοδύναμο του ΝΑΤΟ», φέρνει πιο κοντά ΗΠΑ και ΕΕ, ταυτόχρονα όμως σε κρίσιμους τομείς, όπως στην ενέργεια, αποκόβει την Ευρώπη από την Ρωσία, αναβιώνοντας ψυχροπολεμικές οικονομικές στρατηγικές.
Ελπιδοφόρο στοιχείο στην πάλη των λαών εναντίον των οικονομικών ολοκληρώσεων είναι κι η εκπληκτικής συμμετρίας απόφαση των εκπροσώπων του Δημοκρατικού Κόμματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων να μην παραχωρήσουν στον Ομπάμα τις διευρυμένες εξουσίες που ζητούσε για να υπογράψει μια παρόμοια συμφωνία με 11 χώρες του Ειρηνικού. Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Ο Απόστολος θέλει Κοκό

Γράφει ο mitsos175.

Το φίδι είναι ευέλικτο. Αν είναι μάλιστα ιοβόλο γίνεται επικίνδυνο. Όλοι οι υποψήφιοι της ΝΔ είναι δηλητηριώδεις έχιδνες. Με μια διαφορά από τα ερπετά. Τα φίδια είναι χρήσιμα, τρώνε τους αρουραίους και συμβάλουν στην ισορροπία του περιβάλλοντος ενώ οι ανισσόροποι κηφήνες καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους εκτός των τροκτικών που τρώνε το δημόσιο χρήμα.

Το πρόβλημα της ΝΔ είναι δομικό, βρίσκεται στην ιδεολογία της. Κόμμα του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας θα ακολουθήσει την πιο αντιλαϊκή πολιτική υποταγής στους τοκογλύφους, ανεξαρτήτως αρχηγού. Εν τούτης το πρόσωπο ενός συμπαθούς τσοπάνη θα κάνει περισσότερα γίδια να πάνε πιο ήσυχα στο σφαγείο του Μνημονίου.

Η ευελιξία του Περιφερειάρχη είναι μεγαλύτερη των άλλων υποψηφίων. Μάλιστα τον θεωρώ φαβορί εφόσον είναι ο πιο αδίστακτος. Οι νεοδημοκράτες βγάζουν αρχηγούς τους χειρότερους.

Ο Τζιτζικώστας ιδεολογικά είναι υπέρ της μοναρχίας, ανήκει σε μια ομάδα που δύσκολα μπορεί να μετρηθεί μετά το 1974, αλλά υπάρχει και δρα σιωπηλά μέσα στη γαλάζια πολυκατοικία. Διατηρεί εντούτοις άριστη σχέση με τον Καραμανλή, αν και οι νοσταλγοί της παλινόρθωσης δεν βλέπουν με καλό μάτι τον Καραμανλισμό, ακριβώς λόγω της στάσης του ιδρυτή της ΝΔ στο δημοψήφισμα του 1974.

Όμως ο Περιφερειάρχης είναι πρακτικός. Θέλει να τα έχει καλά με όλες τις φυλές της ΝΔ. Θα έλεγα σίγουρα ότι είναι με το εαυτό του, αλλά δε διστάζει να συνάψει συμμαχίες και να τις ακυρώσει με χαρακτηριστική άνεση.

Οι σχέσεις του με το Σαμαρά αρχικά ήταν πολύ καλές. Στενός φίλος του Πανίκα δεν δίστασε να τον αποκηρύξει όταν αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του. Η συμμαχία του με το Σαμαρά κράτησε μέχρι ο τέως αρχηγός της ΝΔ, να τον προτείνει στο δήμο Θεσσαλονίκης κι όχι στην Περιφέρεια την οποία ήθελε ο ίδιος. Ο Τζιτζικώστας τον παράκουσε, κατέβηκε ως "αντάρτης" κι εκμεταλλευόμενος τις αστοχίες του ΣΥΡΙΖΑ, τη δυσαρέσκεια για το Σαμαρά και την συγκυρία βγήκε ξανά Περιφερειάρχης. Τα ρουσφέτια που έκανε έπαιξαν φυσικά το ρόλο τους, όπως κι η απόφαση του Καραμανλή να στείλει μήνυμα στον Αντώνη για το ποιός ελέγχει το μαντρί.

Η ΝΔ θα κάνει επικοινωνιακή στροφή, θα προσπαθήσει να πείσει πως τάχα άλλαξε. Αυτό δεν μπορεί να το πετύχει ούτε με το Μεϊμαράκη που κάηκε, ούτε φυσικά με τον Κούλη ή το Βορίδη. Άλλωστε όλοι αυτοί ψήφισαν Προσωπικά το Μνημόνιο του Τσίπρα. Θέλουν λοιπόν ένα δήθεν "νέο" που έχει όμως τις πιο αναχρονιστικές αντιλήψεις. Το σύστημα μάλλον θα τον αβαντζάρει αφού η ευελιξία του μπορεί να συγκολλήσει για λίγο τα κομμάτια της δεξιάς. Αν βγει άλλωστε ο Μητσοτάκης, όσοι μπήκαν με το Σαμαρά θα φύγουν αμέσως. Διάσπαση θα γίνει επίσης αν βγει κάποιος εκλεκτός του Αντώνη, ώστε να λειάνει το δρόμο της επιστροφής του. Η οικογένεια του Επίτιμου δεν πρόκειται να ανεχθεί κάτι τέτοιο.

Φυσικά με την ανάληψη της αρχηγίας θα φανεί το πόσο αδίστακτος εγωιστής είναι καθώς κι όλα τα μειονεκτήματα τα οποία είναι πάρα πολλά. Όμως η λαϊκίστικη δεξιά θα ανασυνταχτεί σε ένα ακόμα πυροτέχνημα.

Η ΝΔ ετοιμάζεται για νέα επίθεση μετά την εκλογή τσοπάνη όποιος κι αν είναι αυτός κι αυτή η κατάσταση δεν προμηνύει τίποτα καλό. Σε συνδυασμό με την πολιτική που θα ακολουθήσει ο φιλελεύθερος πλέον ΣΥΡΙΖΑ τα συμφέροντα κάνουν κόλπα που μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε αλλαγή του πολιτεύματος προς το χειρότερο.

Ο ανθρωπισμός των σκατόψυχων

Ξεμπερδέψαμε και με τα προσχήματα. Η Ευρώπη, δηλαδή η Μέρκελ, αποφάσισε να δημιουργηθούν τα λεγόμενα hot spots, δηλαδή κέντρα ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων, τα οποία θα δημιουργηθούν σε Ελλάδα και Ιταλία. Όπως σχεδιάζεται, εκεί θα ταυτοποιούνται όσοι εισέρχονται στην Ε.Ε., θα διαχωρίζονται οι πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, οι μεν πρόσφυγες θα μπαίνουν στη διαδικασία του ασύλου και κατόπιν θα διαμοιράζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη, ενώ οι οικονομικοί μετανάστες θα απελαύνονται.

Τουτέστιν, θα ρωτάει ο υπεύθυνος διαλογής: «Εσύ από τι κινδυνεύεις;». Αν ο απεγνωσμένος θα απαντά «από σφαίρα» θα περνάει το τεστ, αν απαντά «από πείνα» θα παίρνει την απάντηση «ουστ, ψόφα καργιόλη». Αυτό το πράγμα τώρα είναι ανθρωπιστική πολιτική. Είναι πολιτισμός. Και το αποδέχονται όλες οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. Δεξιές, αριστερές, σοσιαλιστικές. Το θεωρούν λογικό να επιλέγεις ποιον θα σώσεις και ποιον θα στείλεις να πεθάνει με μόνο κριτήριο το κομπόδεμα που έχει ο υποψήφιος.

Διότι ουσιαστικά αυτό γίνεται. Οι Σύριοι πρόσφυγες είναι πιο … ευκολοχώνευτοι από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό διαθέτοντας στην πλειοψηφία τους ένα καλό επίπεδο εκπαίδευσης ενώ ταυτόχρονα έχουν αφήσει πίσω τους περιουσίες και μαζί τους φέρνουν όσα χρήματα ή και κοσμήματα μπόρεσαν να βάλουν στο σακίδιο. Αυτοί είναι καλοδεχούμενοι στην Ευρώπη, δηλαδή στη Γερμανία. Θα μπορέσουν σε πρώτη φάση να αποτελέσουν το νέο προλεταριάτο των επιστημόνων, ενώ υπάρχει και η βεβαιότητα πως όταν τελειώσει η σφαγή στη Συρία, αρκετοί πρόσφυγες θα ρευστοποιήσουν την όποια περιουσία είχαν στη χώρα τους και θα μεταφέρουν το χρήμα στο νέο τους ευρωπαϊκό φιλόξενο σπίτι.

Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι πλειστηριασμός. Όταν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» πήγαν και ισοπέδωσαν το Αφγανιστάν το βάφτισαν απελευθέρωση και εκπολιτισμό. Όταν οι πολυεθνικές της Δύσης πήγαν κι άρπαξαν όλο τον ορυκτό πλούτο των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής το βάφτισαν ανάπτυξη κι επενδύσεις. Τώρα κανείς δεν θέλει να αναλάβει τη φιλοξενία των θυμάτων που δημιούργησαν οι «δυτικές συμμαχικές δυνάμεις» και οι πολυεθνικές. Παράπλευρες απώλειες του κέρδους. Πούρος ανθρωπισμός, δηλαδή.

Και τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας. Αυτή τη στιγμή ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει αν το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε με χρηματοδότηση του Άσαντ ώστε να υπάρχει ένας εχθρός για να μετατραπεί ο ίδιος σε σωτήρα και να διατηρήσει την εξουσία του ή αν ο ISIS χρηματοδοτήθηκε από μυστικές υπηρεσίες της Δύσης στα πρότυπα της Αλ Κάιντα. Πάντως αυθόρμητο κίνημα δεν είναι και μαλακίες δεν χρειάζεται να συζητάμε πια. Αυτή τη στιγμή το μόνο που βλέπω να συμβαίνει είναι ότι με απειλή θανάτου διώχνουν τους πολίτες και αδειάζουν τη Συρία. Ο λόγος είναι απλός. Πιο εύκολα ξεπουλάς τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις μια άδειας χώρας, παρά όταν υπάρχουν πολίτες που θα αντιδρούσαν στο ξεπούλημα.

Το Ισλαμικό Κράτος καταλαμβάνει πετρελαιοπηγές παραγωγής 25.000 βαρελιών αργού πετρελαίου ημερησίως και 4 εκατομμυρίων κυβικών φυσικού αερίου. Τι γίνεται με αυτό το πετρέλαιο; Ναι καλά, διαβάζω κι εγώ ότι τις πυρπολούν. Επιτρέψτε μου να θεωρήσω αυτή την περίπτωση παπαριές, καθώς οι αποδείξεις περί πυρπολήσεων προέρχονται από κάτι αυτόπτες μάρτυρες – συνοδούς πολιτοφυλάκων που είδαν από μακριά μαύρους καπνούς. Και πιστεύω ότι είναι παπαριές, διότι όταν ανακαταλαμβάνονται οι «πυρπολημένες» πετρελαιοπηγές είναι μια χαρά στην υγεία τους και η παραγωγή συνεχίζεται. Σε προϊόν λαθρεμπορίας μετατρέπεται το πετρέλαιο του ISIS και μάλιστα μιας λαθρεμπορίας σε τέτοιες ποσότητες που δε θα μπορούσε να γίνει δίχως τη βοήθεια και την προστασία μεγάλων δυνάμεων.

Ποιες δυνάμεις είναι αυτές; Αν από το άδειασμα της Συρίας και το λαθρεμπόριο θα βγει κερδισμένη η Ρωσία ή η Γερμανία με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ επίσης λίγο με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Το θέμα είναι ότι αυτή η Δύση, αυτή η Ευρώπη, πρώτα ρημάζει, μετά εκμεταλλεύεται και για κερασάκι στην υπόθεση βάζει λίγο συναίσθημα και θρήνο όταν πνίγεται κάποιο τρίχρονο. Αυτό όμως δεν είναι ανθρωπισμός, είναι κανονικό σκλαβοπάζαρο.

Ανεβάζουν πρόσφυγες στην εξέδρα περνάνε οι αγοραστές από μπροστά και κοιτάζουν το εμπόρευμα στα δόντια. Οι Σύριοι που έχουν πάνω από 10 χρυσά δόντια αγοράζονται από τη Γερμανία, αυτοί με 7 χρυσά δόντια από τη Γαλλία, με 5 χρυσά δόντια τους παίρνουν οι χώρες της Σκανδιναβίας και τους υπόλοιπους τους αφήνουν στην Ουγγαρία για να τους κάψουν οι ακροδεξιοί κι ό,τι βγάλουν κέρδος δικό τους. Αυτά για τους πρόσφυγες• για τους οικονομικούς μετανάστες είπαμε, επιστρέφονται βιαίως στις χώρες τους για τα ταΐσουν το τέρας της πείνας.

Μια επίδειξη σκατοψυχιάς είναι όλες αυτές οι σύνοδοι κορυφής και υπουργών για το προσφυγικό. Μία συνεδρίαση διοικητικού συμβουλίου πολυεθνικής για τον απολογισμό κερδών και τη χάραξη πολιτικής που θα αυξήσει τα κέρδη μειώνοντας ταυτόχρονα τις ζημιές από τη φιλοξενία ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Όσο για τους ελεεινούς που η σκέψη τους φτάνει μέχρι το «γιατί δεν τους πνίγουν τους βρωμιάρηδες και τους αφήνουν να φτάσουν στην Ελλάδα;», ένα έχω να τους πω. Με 3.500 πτώματα πνιγμένων στο βυθό της Μεσογείου μόνο το 2014, η αλανιάρα ψαρούκλα που παρήγγειλαν και χρυσοπλήρωσαν στο κυριλέ εστιατόριο για να πουλήσουν μούρη στην παρέα, ίσως είναι ταϊσμένη με αυτά τα πτώματα. Ας το κάνουν εικόνα για να ξεράσουν αποδεικνύοντας ότι το στομάχι τους έχει μεγαλύτερες ευαισθησίες από το σιχαμερό μυαλό τους. Θα προτιμούσα να ξεράσουν με την υποκρισία και τη βρωμιά των ηγετών της Ε.Ε., αλλά έχω πάψει να ελπίζω ότι οι ελεεινοί μπορούν ν’ αλλάξουν.
Kartesios

H κρυφή γοητεία της εξουσίας

Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους.

 

 

Του Περικλή Κοροβέση

 

 

Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά.

Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί στο λεγόμενο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος (είχαν προηγηθεί άλλα δύο συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ που τα έφαγε η μαρμάγκα).

Στους εφτά μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ελάχιστα από αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί. Το κύριο κυβερνητικό έργο ήταν οι διαπραγματεύσεις. Αλλά τι διαπραγματεύσεις;

Κατά τον Βαρουφάκη, ο μόνος σκοπός αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας.

Τότε γιατί τις συνεχίσαμε; Για εσωτερική κατανάλωση και να περάσει η αντίληψη πως ο Τσίπρας πάλεψε με θηρία, ενώ στην ουσία είχε γίνει αποδεκτό το τρίτο Μνημόνιο και ήταν πια θέμα χρόνου η υπογραφή του.

Και από τον αντιμνημονιακό Τσίπρα (θα καταργήσουμε όλα τα Μνημόνια με έναν νόμο και με ένα άρθρο) περνάμε στον μνημονιακό Τσίπρα που το υποστηρίζει και το δικαιολογεί με το επιχείρημα: Δεν το ήθελα, αλλά μας ανάγκασαν.

Πόσες φορές ακόμα θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει; Ολες. Γιατί μπήκε στο κλαμπ των υποτελών της Μέρκελ. Ευρώπη σημαίνει υποταγή άνευ όρων στις Βρυξέλλες.

Σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία ο Τσίπρας είπε γενικόλογα και φλύαρα λόγια χωρίς καμία δέσμευση. Αλλά ούτε και όταν συγκρότησε την κυβέρνησή του έκανε κάποια διακήρυξη.

Και αυτό μπορεί να ερμηνευτεί πως από σήμερα κυβερνάει το Μνημόνιο.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί μια τέτοια μεταστροφή. Ενα αρχηγικό κόμμα εξουσίας δεν έχει αρχές. Αυτές είναι για διακόσμηση.

Στόχος είναι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας με τα προνόμιά της. Και χωρίς Μνημόνιο ο Τσίπρας δεν θα έμενε για πολύ καιρό στην εξουσία.

Το Μνημόνιο ήταν η προϋπόθεση για την εξουσία και όχι η ψήφος του ελληνικού λαού.

Αλλά και αυτή η ψήφος του ελληνικού λαού πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Το 45% προτίμησε την αποχή. Οποιοι και να ήταν οι λόγοι, εκτός από αυτούς που έχουν κάνει την αποχή πολιτικό κίνημα, σημαίνει πως δεν δέχονται κόμματα, Κοινοβούλιο, κυβερνήσεις.

Και αυτό σημαίνει απόρριψη του συστήματος μέσα από την απάθεια. Ενα άλλο πρόβλημα είναι αν ξέρει πραγματικά τι ψηφίζει αυτός ο λαός: 62% «όχι» στα Μνημόνια, αλλά σε δύο μήνες ψηφίζει Μνημόνια διά της λεωφόρου Τσίπρα.

Θα περίμενε κανείς πως ο Μανώλης Γλέζος θα είχε τουλάχιστον ένα 3% στο τσεπάκι του. Και όμως, όχι. Ο Λεβέντης ήταν πιο ελκυστικός για να μπει στη Βουλή αφήνοντας τον Γλέζο απ’ έξω.

Και το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα της Αριστεράς, η Λαϊκή Ενότητα, μένει εκτός Βουλής. Τον ρόλο αυτό θα τον παίξουν η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν. Η Χ.Α. θα ενισχυθεί σημαντικά την επόμενη τετραετία.

Πώς θα δικαιολογήσει μια πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου η Αριστερά του Τσίπρα; Με μια προπαγάνδα σοβιετικού τύπου, προσαρμοσμένη στα καθ’ ημάς.

Ηδη δεκάδες δημοσιολογούντες έχουν στρατευθεί και αναμένονται και πολλοί άλλοι. Η εξουσία γοητεύει. Και μην ξεχνάμε τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους. Αλλά όταν μιλήσει η τσέπη, όλα αυτά θα είναι άχρηστα, αν όχι γελοία.

Ενα από τα ερωτήματα που με απασχολούν είναι κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική επάρκεια για να καταλάβει τον κόσμο όπου ζούμε και φυσικά την Ε.Ε.

Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε δεκαπέντε πολέμους. Στην Αφρική έχουμε Ακτή Ελεφαντοστού, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Λιβύη, Μάλι, Νιγηρία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Νότιο Σουδάν και Μπουρούντι.

Στη Μέση Ανατολή είναι η Συρία, το Ιράκ και η Υεμένη, στην Ευρώπη η Ουκρανία και στην Ασία το Κιργιστάν, η Μιανμάρ και το Πακιστάν. Ολα αυτά στοιχίζουν 14 τρισεκατομμύρια στην παγκόσμια οικονομία. Είπε τίποτα γι’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η Ευρώπη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκε στις αποικίες της λευτεριά. Εκατομμύρια σκοτώθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο από τις αποικίες για την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού. Αλλά η λευτεριά δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, προστέθηκαν και νέες αποικίες.

Η Αγγλία πήρε το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Η Γαλλία τον Λίβανο και τη Συρία μαζί με τις αποικίες της Γερμανίας. Τις συνέπειες τις βλέπουμε μέχρι και σήμερα.

Τελικά ας μας δείξει κάποιος τη δημοκρατική πορεία της Ευρώπης. Και εδώ πρέπει να μιλήσουν οι αποικίες για να δούμε το μέλλον μας.

efsyn

Η TTIP θα σκοτώσει ό,τι δημοκρατικό έχει απομείνει στην Ε.Ε.

(της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ, στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Είμαστε όλοι πολύ απορροφημένοι από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με τις διαπραγματεύσεις για το νέο Μνημόνιο.
Λογικά, αφού τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμασταν ως Αριστερά. Κι αυτό μας γεμίζει θλίψη και αγωνία.
Αλλά, ταυτόχρονα, δεν μας επιτρέπεται να καταθέσουμε τα όπλα, να σταματήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ως εκπρόσωποι των εργαζόμενων και των πιο αδύναμων, στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή.
Αντίθετα, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε ολάνοιχτα τα μάτια σε όσα συμβαίνουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Χρειάζεται να έχουμε πάντα μπροστά μας τη μεγάλη εικόνα. Η δημοκρατία δέχτηκε βαρύ πλήγμα από το πραξικόπημα των δανειστών-εταίρων εις βάρος της χώρας μας.
Αλλά, δυστυχώς, ανάλογα πραξικοπήματα γίνονται πανευρωπαϊκά. Μερικές φορές με το περιτύλιγμα της δημοκρατίας.
Στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 8 Ιουλίου, εγκρίθηκε ψήφισμα για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ για τη Διατλαντική Συμφωνία Επενδύσεων και Εμπορίου, τη διαβόητη TTIP.
Είναι μια συμφωνία που απειλεί να σαρώσει ό,τι θετικό υπάρχει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι τα εργασιακά δικαιώματα και από την ασφάλεια των τροφίμων μέχρι την κυριαρχία των κρατών της Ε.Ε.
Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 436 ψήφους υπέρ και 231 κατά. Το υπερψήφισαν όλοι οι ευρωβουλευτές του δεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Συντηρητικών-Μεταρρυθμιστών, τα 5/6 των Φιλελευθέρων και τα 2/3 των Σοσιαλιστών.
Καταψηφίστηκε από το σύνολο της Αριστεράς και των Πρασίνων, από το 1/3 των Σοσιαλιστών και από τους ευρωβουλευτές των δύο ακροδεξιών-εθνικιστικών ομάδων (Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας, Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας, που είναι η νέα ομάδα της Λεπέν).
Απείχαν, επίσης αρκετοί Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι Ευρωβουλευτές.
Στο site του Ευρωκοινοβουλίου αξίζει να δει κανείς πώς ψήφισε κάθε ομάδα και κάθε ευρωβουλευτής.
Είναι χρήσιμο να δει πώς ψήφισαν και οι Ελληνες ευρωβουλευτές, ιδιαίτερα όσοι δηλώνουν «βαθιά ευρωπαϊστές».
Η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην ψηφοφορία αυτή ήταν το ρήγμα που προκάλεσε στην ομάδα των Σοσιαλιστών η διαπραγμάτευση για την επικίνδυνη συμφωνία TTIP, που προωθείται στο όνομα της ενίσχυσης των οικονομιών και της απασχόλησης σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αν και όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι μόνες κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές των δύο περιοχών.
Το ρήγμα στους Σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, που τον Ιούνιο ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ευρωβουλής Μ. Σουλτς κατάφερε να το κουκουλώσει με το πραξικοπηματικό τρικ αναβολής της ψηφοφορίας, δείχνει ότι οι αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί κατά της TTIP στην Ευρώπη (δυστυχώς, ελάχιστα στην Ελλάδα) πιάνουν τόπο.
Κι αν διευρυνθούν, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ματαίωση της επικίνδυνης για τους λαούς συμφωνίας.
Αναφέρω ένα χαρακτηριστικό: Ενα από τα επίμαχα στοιχεία της συμφωνίας αυτής είναι ο ISDS, ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή και κράτους.
Ο μηχανισμός αυτός δίνει στις πολυεθνικές το δικαίωμα να ενάγουν ένα κράτος και να ζητούν δισεκατομμύρια αποζημιώσεις όποτε κρίνουν ότι τα συμφέροντά τους πλήττονται από μια κρατική απόφαση που προστατεύει τους πολίτες, το περιβάλλον, τα εθνικά συμφέροντα.
Αρκεί να προσφύγουν σε ένα «ανεξάρτητο» διαιτητικό δικαστήριο, αποτελούμενο από δικηγόρους του διεθνούς εμπορικού δικαίου, κατά κανόνα υπερασπιστές των ίδιων των πολυεθνικών.
Προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις των ευρωβουλευτών σε αυτή την κραυγαλέα υποβάθμιση της κρατικής κυριαρχίας, στο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου υιοθετήθηκε η υπόδειξη να αντικατασταθεί ο ISDS «με έναν νέο μηχανισμό για την επίλυση των διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών, που θα υπόκειται σε δημοκρατικές αρχές και έλεγχο, στο πλαίσιο του οποίου οι ενδεχόμενες υποθέσεις θα εξετάζονται με διαφάνεια από δημόσια διορισμένους, ανεξάρτητους επαγγελματίες δικαστές, σε δημόσιες δίκες, και θα περιλαμβάνει μηχανισμό άσκησης έφεσης που θα διασφαλίζει τη συνέπεια των δικαστικών αποφάσεων και τον σεβασμό της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων της Ε.Ε. και των κρατών-μελών, όπου τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν θα μπορούν να υπονομεύσουν τους στόχους της κρατικής πολιτικής».
Το χάπι χρυσώθηκε, αλλά το «δικαίωμα» των πολυεθνικών να είναι το ίδιο κυρίαρχες με τα κράτη και τους λαούς έμεινε ανέπαφο. Κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι ηγεσίες Ε.Ε.-ΗΠΑ και οι επικεφαλής της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ολοκληρωθεί η συμφωνία και να ξεπεραστούν οι αντιδράσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κομισιόν επιμένει να αγνοεί τα πάνω από 2 εκατομμύρια υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί στην «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών» κατά της TTIP.
Αυτό είναι ένα ακόμη από τα «πραξικοπήματά» τους. Υποκρίνονται ότι θέλουν «περισσότερη Ευρώπη», αλλά στην πραγματικότητα δουλεύουν για να μετατρέψουν και την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική σε ένα τεράστιο ευρωατλαντικό οικόπεδο ασυδοσίας για τις πολυεθνικές τους. Αυτό έχει τελικά στον νου της και η αμερικανική ηγεσία όταν δηλώνει ότι «ανησυχεί και ενδιαφέρεται» για τη συνοχή της Ε.Ε. και της ευρωζώνης ή για το Grexit.
Κι αυτό εννοώ κι εγώ όταν λέω πως πρέπει να βλέπουμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα μέσα στη μεγάλη εικόνα του κόσμου. Του κόσμου των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Αυτή την εικόνα παλεύουμε να αλλάξουμε. Με τα μικρά και μεγάλα ρήγματα που μπορούμε να προκαλέσουμε. Η TTIP είναι ένα σχέδιο, το σχέδιο των πολυεθνικών, που πρέπει να μείνει σχέδιο.
Οπου οι κοινωνίες ενημερώνονται για τους πραγματικούς στόχους αυτής της συμφωνίας, ξεσηκώνονται αντιδράσεις.
Κι όταν υπάρχουν αντιδράσεις, οι ευρωβουλευτές, αλλά και οι βουλευτές των εθνικών κοινοβουλίων, που θα έχουν λόγο σ’ αυτή τη συμφωνία, δεν μπορούν να παίζουν κρυφτό, να κρύβονται πίσω από την άγνοια των λαών, να δηλώνουν φανατικοί «ευρωπαϊστές», αλλά τελικά να ψηφίζουν σαν πειθήνιοι «ευρωατλαντιστές».
anemosantistasis

Το δικαίωμα βέτο στην συμφωνία διάβολο TTIP ως ένα ακόμα διακύβευμα των εκλογών της 20/9

Η μόνη κυβέρνηση στην Ευρώπη που μπορεί να ασκήσει βέτο σε αυτή την συμφωνία είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ...ένας ακόμη λόγος που την πολέμησαν με λύσσα να την ρίξουν...ας μην τους κάνουμε το χατήρι. 


Γιάννης Χατζηχρήστος στο ιδεολόγιο


Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα τα σοβαρά πολιτικά διακυβεύματα για όσα συμβαίνουν ή σχεδιάζονται στην ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο δεν αποτέλεσαν κύριο στοιχείο πολιτικής αντιπαράθεσης στις εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων που ζητούν την ψήφο για να κυβερνήσουν. Όμως αυτή την φορά υπάρχει ένα τουλάχιστον θέμα που δεν μπορεί να μην τεθεί και προεκλογικά για να μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Έχει όνομα και επώνυμο και λέγεται TTIP (Transatlantic Trade and Investment Partnership).

Τι είναι η TTIP

Πρόκειται για μία συμφωνία υπό διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Κομισιόν και την κυβέρνηση των ΗΠΑ με στόχους γεωπολιτικούς, αλλά όχι μόνο. Εκτός από το σύνολο των οικονομικών και εμπορικών πρακτικών, στόχο έχει τη μεταβολή της ίδιας της θεσμικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών και κεφαλαίων. Κάτι που επιδιώκεται μέσω της επαναθέσμισης του κοινωνικού χώρου προς όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή με τη δημιουργία των κατάλληλων θεσμών που θα εξασφαλίζουν την ασυδοσία της αγοράς, οι οποίοι φυσικά δεν προβλέπεται να ιδρυθούν μετά από κοινωνική διαβούλευση, κάποιο δημοψήφισμα ή έστω με νομοθετική διαδικασία μέσω του ενδεδειγμένου οργάνου, δηλαδή της Ευρωβουλής.

Οι εμπνευστές του TTIP μιλάνε για άρση των εμποδίων στο εμπόριο και για προστασία των επενδύσεων. Δεδομένου ότι οι δασμοί μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ είναι πολύ χαμηλοί, όταν καλούνται να αποσαφηνίσουν σε ποια εμπόδια αναφέρονται, γίνεται σαφές ότι εννοούν τα προνοιακά κρατικά προγράμματα, τους κανονισμούς που σχετίζονται με την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών, καθώς και τους περιορισμούς στην είσοδο των ιδιωτών σε τομείς κρατικής ευθύνης, όπως η εκπαίδευση και η υγεία.

Επί της ουσίας, και παρά την μυστικοπάθεια που χαρακτηρίζει τις διαπραγματεύσεις σε ερμητικά κλειστές πόρτες διαπραγματεύσεων όπου έχουν πρόσβαση μόνο τα lobbies, επιδιώκεται μια άλλη διευθέτηση του παγκόσμιου εμπορίου σε ζώνες, μετά την αποτυχία της περίφημης παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε την δεκαετία του 80. Όμως εντός της τελευταίας, «καλόμαθε η γριά του καπιταλισμού στα σύκα» και επιδιώκεται τώρα να μεταφερθεί τώρα το καθεστώς της ασυδοσίας των πολυεθνικών σε βάρος των δημοκρατικών θεσμών σε όλες τις χώρες στις ζώνες που θα ενταχθούν στις πρόνοιες της νέας συνθήκης (δηλαδή όλη η ΕΕ), με την ουσιαστική τους κατάργηση.

Το αληθινό περιεχόμενο αυτών των επιχειρούμενων «προνοιών» θα έχει επιπτώσεις στην υγεία, την ασφάλεια, το περιβάλλον και, ναι, ακόμα και στους οικονομικούς κανόνες που ισχύουν. Οι εταιρείες θα μπορούν να μηνύουν κυβερνήσεις απαιτώντας πλήρεις αποζημιώσεις για κάθε απώλεια εσόδων ή κερδών που θα ισχυρίζονται ότι έχουν από την εφαρμογή οποιασδήποτε κανονιστικής αλλαγής!…”

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πρώιμης εφαρμογής αυτών των συνθηκών αποτελεί η δικαστική διαμάχη της πολυεθνικής βιομηχανίας Philip Moris με τις κυβερνήσεις της Ουρουγουάη και της Αυστραλίας. Η εταιρεία μήνυσε τις δύο κυβερνήσεις ζητώντας υπέρογκες αποζημιώσεις για διαφυγόντα κέρδη επειδή τόλμησαν να κάνουν λίγο πιο αποκρουστικές τις φωτογραφίες που εκτυπώνονται στα πακέτα τσιγάρων, κατ’ εφαρμογή των τοπικών τους αντικαπνιστικών πολιτικών!

Κατά την ίδια λογική, και με όσα έχουν γίνει γνωστά από το περιεχόμενο της ΤΤΙP, άλλες εταιρίες θα μπορούν να μηνύουν με ισχυρά νομικά ερείσματα κυβερνήσεις για τα μέτρα που λαμβάνουν για τον περιορισμό των ρύπων που σχετίζονται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή για κάποια μέτρα περιορισμού της ασυδοσίας εξορυκτικών δραστηριοτήτων (πχ στις Σκουριές), για οποιοδήποτε μέτρο απαγόρευσης γενετικά τροποποιημένων τροφίμων ή σπόρων, για κάθε απόπειρα προστασίας Προϊόντων με ονομασία προέλευσης (όπως πχ η φέτα) ή ακόμα και για οποιοδήποτε φιλεργατικό μέτρο θα ήθελαν να λάβουν, όπως πχ τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ή τον περιορισμό των ομαδικών απολύσεων κλπ, μιας και όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε πιθανή απώλεια εσόδων και κερδών. Από την στόχευση τους κινδυνεύουν και οι όποιες ανεμικές δομές στήριξης της παραγωγής έχουν παραμείνει, όπως για παράδειγμα οι επιδοτήσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής για ορισμένα προϊόντα, μιας και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ότι εμποδίζει το ελεύθερο εμπόριο και τις επενδύσεις στον αγροτοδιατροφικό τομέα.

Ο νεοφιλελευθερισμός όπως τον γνωρίσαμε μέχρι τώρα, ωχριά μπροστά σε αυτές τις επιδιώξεις του νέο υπερ-μνημονίου που σχεδιάζεται.

Πως τοποθετούνται οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις ως προς την συμφωνία TTIP

Οι μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις συνοδεύονται από «πειραματικές ψηφοφορίες» στο Ευρωκοινοβούλιο για να μετρηθεί η αντίδραση πάνω στα λίγα που έχουν διαρρεύσει. Στην τελευταία ψηφοφορία (8/7/2015), σύσσωμες οι ελληνικές πολιτικές παρατάξεις του νεοφιλελεύθερου τόξου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Χρυσή Αυγή) έδωσαν θετική ψήφο για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων αποδεχόμενες το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της TTIP «αν διαφωνήσουμε μπορεί αυτό να θεωρηθεί σαν αδυναμία των Ευρωπαϊκών Πολυεθνικών ως προς τις Αμερικάνικες». Επί της ουσίας, αποδέχτηκαν να παίξουν τον ρόλο των τμημάτων μάρκετινγκ κάποιων Ευρωπαϊκών Πολυεθνικών! Και όπως πάντα, όλη η έγκυρη δημοσιογραφία της διαπλοκής, αποφάσισε αυτά τα «θέματα» να περνούν στα ψιλά και να θάβονται…

Σε αυτό το μπλοκ αντιτάχθηκε το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και οι Πράσινοι, που για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια κατάφεραν να κερδίσουν και ψήφους από το Σοσιαλιστικό Ευρωπαϊκό Κόμμα, παρ όλο που ο κύριος όγκος των ευρωβουλευτών του συντάχθηκε πάλι και χωρίς δεύτερη σκέψη με τους νεοφιλελεύθερους.
Τι είναι να γίνει εντός των προσεχών μηνών

Ήδη έχουν κινητοποιηθεί τα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη (και με την συλλογή μέχρι σήμερα πάνω από 2.5εκ υπογραφών κατά της συμφωνίας) και όλα δείχνουν ότι η πολιτική μάχη γύρω από την TTIP θα ενταθεί όσο πλησιάζουμε τον Νοέμβριο και θα κορυφωθεί μέσα στο 2016. Τότε προβλέπεται να ζητηθεί η ψήφος από το Ευρωκοινοβούλιο και τα Εθνικά Κοινοβούλια ή τις Κυβερνήσεις. Και γι αυτή την συμφωνία, τα τελευταία έχουν το δικαίωμα του veto.

H τελευταία αυτή «λεπτομέρεια» δείχνει ότι είναι καθοριστική. Τόσο για την λυσσασμένη επίθεση των Ευρωπαίων κάθε λόγής νεοφιλελεύθερων στην κυβέρνηση Τσίπρα όσο και στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να την ρήξουν με κάθε τρόπο ή να την απομονώσουν από τις ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες που άρχισαν να οικοδομούνται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο γίρω από το «Ελληνικό ζήτημα», ή να την εγκλωβίσουν με συμμαχίες που θα βάουν αυτές βέτο στο βέτο.

Στις 20/9 δίνεται μια ακόμα μάχη στον πόλεμο που συνεχίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό και τις στοχεύσεις του. Μπορεί να είναι νικηφόρα, είναι στο χέρι μας.
anemosantistasis