πολιτικό ηγέτη κο Θεοδωράκη. Ο χαρακτησισμός de jure απότομη αναβάθμιση προκύπτει από το γεγονός ότι από όσα χρόνια υπήρξα άκων δέκτης της δημοσιογραφικής του ενασχόλησης, δεν δέχθηκε ποτέ ο περιορισμένος εγκέφαλός μου κάποιο σήμα για το ενδιαφέρον του πομπού για την πολιτική, παρά μόνο την εναντίωσή του σε αυτή, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πρακτική στην εποχή μας, αλλά και γενικά ως δικαίωμα του όχλου – κοπαδιού, σε κάθε περίπτωση.
Την εικόνα αυτή, μάλιστα, ο κος Θεοδωράκης αποφάσισε να μου την επιβεβαιώσει στην εκπομπή, όταν απευθύνθηκε στον κο Τσίπρα, λέγοντας ότι όταν γίνεσαι πρωθυπουργός δεν μπορείς να ασχολείσαι με κόμματα, συνιστώσες (δηλαδή διαφορετικές απόψεις, συλλογικότητες κ.λ.π.), είσαι ηγέτης (π.χ. όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κ.λπ;) και εσύ χαράσσεις πολιτική (π.χ. Πινοσέτ, η πρώτη δοκιμή του νεοφιλελευθερισμού) και λειτούργησε για την κοινωνία (το 1% που πραγματικά αντιπροσωπεύουν οι θέσεις που εκφέρω). Δεν μπορούσα να διακρίνω αν το ίνδαλμα στην οθόνη ήταν προπονητής ηγετών, ηγέτης των ηγετών, ή ο μοναδικός ηγέτης που είχε εμφανιστεί στην ιστορία. Αισθάνθηκα, όμως, ότι απευθυνόταν ακόμα μια φορά σε μένα και ακολουθώντας το παράδειγμά του σκέφτομαι να σταματήσω το επάγγελμα του οδηγού ταξί και να αναλάβω την καρδιοχειρουργική στο Ωνάσειο. Ξέρετε πόσους έχω μεταφέρει στο Ωνάσειο; Το επάγγελμα του καρδιοχειρουργού το έχω μάθει στο δρόμο, αλλά το ξέρω καλά. Όπως και ο συμπαθέστατος κατά τα υπόλοιπα την πολιτική και την ηγεσία.
Με μια μόνο συνέντευξη θα μπορούσε να γραφτεί ένας τόμος. Αυτό όμως που κίνησε το ενδιαφέρον μου ήταν η αναφορά στην παιδεία και στον υπουργό Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά. Ήταν οι 3 άξονες που χαράσσουν τη στρατηγική της παραπληροφόρησης και την πλέον ταξική άποψη, η οποία μπορεί να εκφραστεί σε περίοδο κρίσης, άρα και αναδιανομής, προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι συγκεκριμένες πολυ-επανα-διατυπωμένες θέσεις παρατίθενται παρακάτω, με τις σχετικές επιφυλάξεις και την αυθόρμητη κριτική.
Ο Υπουργός είναι απολυταρχικά κατά της αριστείας και καταργεί το πρότυπα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η λειτουργία και ο στόχος των προτύπων σχολείων διέφεραν από συστάσεώς τους από αυτή των πειραματικών, ενώ στην πορεία απώλεσαν αμφότερα το στόχο τους συγχωνευόμενα. Τα πρότυπα δημιουργήθηκαν επί Μεταξά, κάτι αντίστοιχο έγινε στην Γερμανία εκείνη την εποχή. Η ουσία όμως βρίσκεται στο δίλημμα αν επιλέγεις: (i) διακεκριμένους άριστους πρωταγωνιστές (στους οποίους αυθαίρετα συγκαταλέγεις τον εαυτό σου, καθώς και τους συνεργάτες σου) και επιφυλάσσεις για την υπόλοιπη κοινωνία αναγκαστικά και δια βίου το επάγγελμα του σερβιτόρου, ή (ii) μια καλύτερη παιδεία για την πολιτιστική και επιστημονική άνοδο του συνόλου της κοινωνίας. Ενηλικιωμένος πλέον, έχω ερμηνεύσει εδώ και πολλά χρόνια τα πολλαπλά προσωπικά βιώματα της αριστείας και τα υπερέβην ως ώριμος όφειλα, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο πρωταγωνιστής τα βίωσε ποτέ, όπως και αν ωρίμασε, αν και πρεσβύτερος.
Ο Υπουργός μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω. Πράγματι. Αυτό που έχω να αντιτείνω είναι ότι και ο Σουάρεθ γύρισε την Ισπανία 40 χρόνια πίσω, με αντίστοιχη κατεύθυνση, δηλαδή στην επαναφορά στη δημοκρατία, μετά την δικτατορία του Φράνκο. Τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη βιώνουμε την άνθιση και εξάπλωση των MBAs και τον αργό θάνατο της παιδείας. Ο Υπουργός διαφέρει στο γεγονός ότι θέλει μια παιδεία για την κοινωνία. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι η επιστροφή 30 χρόνια πίσω είναι μια τεράστια πρόοδος 400 χρόνων σε σχέση με τη μεσαιωνική παιδεία που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως, το επόμενο βήμα της οποίας είναι να αποκαταστήσει ως επιστήμη την αλχημεία, καθώς οι βάσεις υπάρχουν και έχουν όνομα, marketing, financial engineering, business administration κ.λ.π.
Έχουμε προτείνει τη δημιουργία δυο ιδιωτικών πανεπιστημίων, θεσμού που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα φέρουν την ανάπτυξη, καθώς θα εγγράφονται σε αυτά φοιτητές από Βαλκάνια και Μέση Ανατολή, αντί να πηγαίνουν σε άλλες χώρες της Βαλκανικής, όπως η Αλβανία και Βουλγαρία. Αυτή η πρόταση, τελευταίο και πιο ουσιώδες απόφθεγμα, αναλύεται παρακάτω.
Η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, με βάση της συνθήκες που επικρατούν στην Ε.Ε. δεν συνεπάγεται ότι θα προκαλέσει εισροή πόρων και κατά συνέπεια ανάπτυξη, ακόμα και αν το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι θα εγγράφονται φοιτητές από άλλες χώρες γίνει πραγματικότητα. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας θα πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Τότε, η έδρα των πανεπιστημίων, ως εταιρίες, θα πρέπει να είναι στο κρατίδιο Τσουγκ στην Ελβετία, για φορολογικούς λόγους. Οι πληρωμές των διδάκτρων θα πρέπει να μεταφέρονται αυθημερόν σε λογαριασμούς μεγάλων τραπεζών στο Λουξεμβούργο, πάντα για τη διασφάλιση των φοιτητών. Οι ξένοι φοιτητές θα πρέπει να διαμένουν σε ειδικά compounds (πολεοδομικά συγκροτήματα πλήρους διαβίωσης, βλ. Μέση Ανατολή), τα οποία θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές και ως εκ τούτου να κατασκευαστούν από τις πλέον εξειδικευμένες τεχνικές εταιρίες στην Ευρώπη, οι οποίες θα εισπράττουν και τα ενοίκια, τα οποία θα μεταφέρον αυθημερόν στο Λουξεμβούργο. Πολυεθνικές εταιρίες που θα λειτουργούν εσωτερικά στα compounds και θα καλύπτουν ανάγκες σίτισης, ένδυσης και ψυχαγωγίας, θα εισπράττουν τα λοιπά έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, τα οποία θα πρέπει επίσης μεταφέρουν αυθημερόν στο Λουξεμβοιύργο. Κοινώς, μηδενικά έσοδα για την Ελλάδα.
Είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς ανάπτυξη απο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αν δεν την συνδυάζει με μια χώρα φορολογικό παράδεισο και κρυψώνα καταθέσεων. Αυτό που πιθανώς να ενόχλησε τον κο Θεοδωράκη είναι ότι ο Υπουργός ήθελε να αναβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια, κάτι που προφανώς δεν δίνει σωρευμένο πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Όταν ακούτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια, σκέφτεστε για έρευνα και ανάπτυξη, ακριβά εργαστήρια και κύκλους σπουδών για μηχανικούς, ιατρούς και βιολόγους ή υψηλών διδάκτρων αλλά χαμηλού κόστους σπουδές marketing, management και οικονομικών, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματά τους, παρά μόνο με βάση τα δίδακτρα που απαιτούν και επακολούθως την κατάταξη που έχουν σε διαβάθμιση κύκλου σπουδών, βάσει εισοδημάτων των αποφοίτων τους; Αυτά τα δύο συνδέονται μέσω της αγοράς εργασίας. Όσα περισσότερα έχεις πληρώσει για σπουδές, τόσο αυξάνεις την προσδοκώμενη αμοιβή από την εργασία. Κοινώς, κληρονομική ταξική παιδεία.
Η λύση στην παιδεία είναι η επένδυση σε δημόσια πανεπιστήμια. Η βελτίωσή τους, η μετάκληση ξένων φοιτητών που θα πληρώνουν για να μένουν και να φοιτούν εδώ, έξοδα διαβίωσης σε ελληνικές τράπεζες, επί των οποίων το ελληνικό δημόσιο θα ασκεί την διοίκηση που του ανήκει, όσμωση και πολιτιστικές ανταλλαγές με την κοινωνία, αντί της αποξένωσης των compounds.
Νομίζω ότι η επιστροφή του κου Θεοδωράκη στην ενασχόληση με το αξιόλογο πόνημά του, το διαδικτυακό Protagon θα ήταν πολύ μεγαλύτερη προσφορά στην ελληνική κοινωνία, από την προσφορά χάρτινου καταφυγίου σε πολιτικά αστέγους...
Ο Συστημικός
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου