Η συνιστώσα Σόιμπλε (στο Ποτάμι του Σταύρου)

Παρ’ ότι στον ελληνικό Τύπο δεν αρθρογραφούν ο Μαρκ Τουαίην κι ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, ούτε ο Αρθουρ Κόναν Ντόυλ ή ο Στίβεν Κινγκ, αφθονεί το παράδοξο. Επί παραδείγματι, ο ΔΟΛ καλεί καθημερινώς τον κ. Τσίπρα να ξεριζώσει από μέσα του τον κ. Λαφαζάνη και να γίνει άνθρωπος - δηλαδή κεντροαριστερός.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, νομίζω ότι ένας εξορκισμός θα ήταν πιο αποδοτικός. Εξελθε πνεύμα μιαρόν και σοσιαλιστικόν, έξελθε πνεύμα ακάθαρτον και λαϊκίστικον, έξελθε - για να βρει την υγειά του και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης,
τον οποίον η σκληρότης του κόσμου τούτου καταδίκασε στην ανάγκη να κάνει ο έρμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ανασχηματισμό στην κυβέρνηση και κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο αναδόμηση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχετε ξαναδεί ποτέ αρχηγό κόμματος να υπαγορεύει (με τη συνέπεια και την επιμονή που ένας καντηλανάφτης ανάβει τα καντήλια μιας εκκλησίας) σε άλλον πρόεδρο κόμματος με ποιους να πάει (απ’ το κόμμα του) και ποιους ν’ αφήσει; Ισως να
πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία η οποία θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Καλό θα ήταν λοιπόν ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης να υπαγορεύει κάθε μέρα στον κ. Πρετεντέρη τι να γράφει, στη θεία μου τη Φωτούλα τι να μου μαγειρεύει, και στον κ. Σαμαρά τι να κάνει με την κυρία Μπακογιάννη.
Φοβάμαι ότι το ταλέντο του Σταύρου να λέει στους άλλους τι θα έκανε αν ήταν στη θέση τους πάει χαμένο, όσον το περιορίζει στην ενασχόλησή του με τον κ. Τσίπρα, καταντάει μονότονο. Σαν το κοριτσάκι με τα λουλούδια που επαναλαμβάνει έτσι στο ξεκούδουνο στις περιπέτειες του Λούκυ Λουκ «αυτά τα ωραία λουλούδια» ή σαν τον Ραν Ταν Πλαν που όποιον κι αν βλέπει μονολογεί (αν και με κάποια χρονοκαθυστέρηση) «κάπου τον ξέρω αυτόν τον κύριο».
Είναι εντυπωσιακό ότι η συνιστώσα Σταύρος (έτσι που το πάει, έχει γίνει δικός μας άνθρωπος) ουδέποτε έχει κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την όποια υποχώρηση από την όποια θέση του (όπως, λόγου χάριν, για την προστασία της πρώτης κατοικίας), ενώ του κάνει μονίμως κριτική για την όποια αντίστασή του στις απαιτήσεις και τις υπαγορεύσεις των δανειστών. Οπερ έδει δείξαι.
Θα συνεχίζαμε να κάνουμε πλάκα (διότι ούτε καν περί σάτιρας πρόκειται) αν τα πράγματα δεν ήταν πολύ σοβαρά. Οι διαπραγματεύσεις όλο προοδεύουν κι όλο στάσιμες μένουν. Σήμερα, 27 Μαΐου, τα μόνα θέματα που έχουν κλείσει είναι αυτά στα οποία έχει υποχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση, όπως ο ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ κι άλλα. Για κάθε άλλο επίδικο ζήτημα
οι συνομιλητές μας υπαναχωρούν, κι αν έχουν πάρει το λάδι, ζητάνε και το ξίδι. Αν μας έχουν πάρει την ψυχή, μας ζητάνε και τον οβολό για ναύλα. Οταν εμείς κάνουμε ένα βήμα πίσω, αυτοί κάνουν δυο βήματα μπρος και μας χορεύουν στο ταψί.
Αλλά, αν έτσι (κακήν κακώς) έχουν τα πράγματα περί τις διαπραγματεύσεις, συνεχίζονται επίσης κακήν κακώς και πολλά απ’ τα πράγματα περί τη διακυβέρνηση. Χθες (και κάποιος να τον μαζέψει) ο κ. Βαρουφάκης ξαναχτύπησε! Εξήγγειλε την είσπραξη ενός «μικρού τέλους» από τις αναλήψεις. Αυτό μαζί με την εξώθηση των πολιτών στο πλαστικό χρήμα συναπαρτίζουν ένα επίτευγμα του κ. Υπουργού, που θα ήταν δύσκολο να μην πάρει Οσκαρ ηχοληψίας (βόγγων και στεναγμών, γελώτων και γελώτων).
Καταλαβαίνω ότι ο κ. Βαρουφάκης είναι ένας χομπίστας της πολιτικής, αλλά ούτε και στον πλανήτη που ζει όλοι οι πολίτες είναι καλωδιωμένοι με τις τράπεζες, τους τόκους που παίρνουν για τις πιστωτικές κάρτες, τις συνδρομές που τσιμπάνε για τις χρεωστικές και τον Μεγάλο Αδελφό που τα παρακολουθεί όλα αυτά.
Οχι μόνον ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν έχει ιδέα από ταμπλέτες και κομπιούτερ (θα αναστενάξουν τα γκισέ), αλλά ούτε οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται την παραβίαση του Συντάγματος ή να αναγκάζονται να το παραβιάζουν οι ίδιοι. Διότι η αναγκαστική χρήση του πλαστικού χρήματος παραβιάζει την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων, όταν τους υποχρεώνει να αφήνουν πίσω τους ένα ηλεκτρονικό ίχνος ανιχνεύσιμο από πάντα ενδιαφερόμενον.
Αν αυτό συνιστά αριστερή αντίληψη για τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και τη διακυβέρνηση, τότε αριστερό είναι και ένα κατσαβίδι όταν ξεβιδώνει.
Και μη μου πει κανείς ότι επιστρατεύω το «αριστερόμετρο», διότι υπάρχουν και τα βλακόμετρα...