Μετά την, εκτός των άλλων, ηθική κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Πολωνία και κατά την διάρκεια των «ελεύθερων» κοινοβουλευτικών εκλογών, στις αρχές της δεκαετίας του 90, μία πολυπληθής ομάδα Πολωνών κλακαδόρων κατήλθε στις εκλογές με την «πολιτική» επωνυμία «Οι φίλοι της μπύρας». Εκλέχτηκαν βουλευτές και, στην συνέχεια, διασπάστηκαν στους «Φίλους της μεγάλης μπύρας» και στους «Φίλους της μικρής μπύρας».
Λίγα χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στην πρώην «λαϊκή» Βουλγαρία ο εκθρονισθείς το 1946 (σε ηλικία εννέα (9) ετών) πρώην βασιλιάς, Συμεών Σάξεμπουργκ-Γκότα και αφού, εκβουλγάρισε το γερμανικό του όνομα, συνέστησε πολιτικό κόμμα που πρώτευσε στις κοινοβουλευτικές εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση. Ούτε οι Πολωνοί, ούτε και οι Βούλγαροι εκείνων των χρόνων ήσαν συλλήβδην μωροί. Δεν ήσαν ούτε σύγχρονοι «κακοδαιμονισταί» που προκαλούσαν δηλαδή εσκεμμένα την καθεστηκυία τάξη και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανίας και βλακείας. Πολλώ δε μάλλον, δεν όριζαν, την εκ προοιμίου αστεία, επιλογή τους ως την σύγχρονη αριστοφανική «Νεφελοκοκκυγία» (ονειρική χώρα εκπληρωμένων επιθυμιών). Απλά, σε καιρούς αντιδραστικής παλινδρόμησης και επελαύνοντος ανορθολογισμού, τους χρειαζόταν μια ΤΕΤΟΙΑ επιλογή, ένα ευχάριστο ξεγέλασμα, μια και ο ορθολογισμός έφερνε (πάντα φέρνει) μαζί του πραγματικούς και φανταστικούς κινδύνους που ΔΕΝ τους άντεχαν. Ήταν (και εξακολουθεί να είναι, ιδίως σήμερα) η εποχή που οι άνθρωποι μονάχα μια πολύ μικρή δόση πραγματικότητας μπορούν να αντέξουν!
Οι Πολωνοί «Φίλοι της μπύρας» και ο πρώην βασιλιάς της Βουλγαρίας Συμεών, ενσάρκωναν την «ιδεολογία» μιας εποχής ΧΩΡΙΣ ιδεολογία. Ήσαν τα φρούτα του δέντρου της α-νοησίας δηλαδή της γενικευμένης αίσθησης του κενού και της ερήμωσης που παρίσταται ως ανασταλτικός παράγοντας κάθε πολιτικής δράσης· και κάθε έλλογης σκέψης.
Αν μεταφερθούμε στην σημερινή Ελλάδα θα παρατηρήσουμε, εκόντες άκοντες, ένα κλίμα παραίτησης, μιαν ατμόσφαιρα κόπωσης, ένα αίσθημα απόγνωσης που κατατρύχουν την χειμαζόμενη κοινωνία. Έχει παρατηρηθεί στην ιστορία πως όταν η απόγνωση συναντήσει την ΕΛΠΙΔΑ, τότε έχουμε κοινωνική νιτρογλυκερίνη (ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ). Η ελπίδα, λοιπόν, είναι αυτή που λείπει. Η απόγνωση είναι ήδη περισσή. Πώς, όμως, θα ανιχνεύσουμε αυτήν την Ελπίδα, πώς δηλαδή, θα γκρεμίσουμε την συσσωρευμένη δυσπιστία των πλατειών λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην πολιτική όταν η τελευταία παρίσταται ως κερδοσκοπική δραστηριότητα, κατά την «λαϊκότροπη» έκφραση «όλοι ίδιοι είναι, όλοι για την πάρτη τους»; Σε συνθήκες δεσπόζουσας βαρειάς πνευματικής δίαιτας ΔΕΝ αρκούν, προς τούτο, οι αναιμικές αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ που μας σέρνουν σ’ ένα κάτισχνο «όραμα ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης»· αυτή η Ε.Ε. ΔΕΝ μεταρρυθμίζεται· η Ε.Ε. από την ίδρυσή της έχει, ως καταστατική αρχή, την απόλυτη ελευθερία για το κεφάλαιο· στρατηγικό στόχο έχει την ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου, την σάρωση όσων δικαιωμάτων αναγκάστηκε, κατά καιρούς, να παραχωρήσει στις δυνάμεις της εργασίας τον τελευταίο αιώνα, την επιβολή της «ολοκληρωτικής δημοκρατίας», στο πλαίσιο της οποίας νόμος θα είναι οι υλακές του κάθε τηλεοπτικού χαμάλη-Κακαντέρη, όπου «δικαίωμα» και καθήκον της «πολιτείας» θα είναι η εξάλειψη της ατομικής συνείδησης και η αντικατάστασή της απ’ την υποχρέωση του πολίτη-ανθρώπου να σκέφτεται αποκλειστικά σύμφωνα με την κρατική-τηλεοπτική «λογική», επ’ απειλή ποινικής κύρωσης. Στο κάτω-κάτω μια «τηλεοπτική- κρατική συλλογική συνείδηση» είναι πάρα πολύ κατάλληλη για να αναπληρώσει, ό,τι σ’ έναν άνθρωπο λείπει σε αυτοσυνείδηση! Στο πλαίσιο αυτής της Ε.Ε, οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών της θα ελέγχονται και θα εγκρίνονται από τις Βρυξέλλες, θα απαγορεύεται, επί ποινή οικονομικού θανάτου-αναστολής καταβολής κοινοτικών επιδοτήσεων-όχι μόνον η καταγγελία του μνημονίου αλλά και κάθε παραβίαση των συστάσεων των γραφειοκρατών της. Ε.Ε. σημαίνει «άβατο» υπεράκτιων εταιριών και τραπεζικών συναλλαγών. Χάριν αυτού του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» (τί έκφραση κι’ αυτή θεέ μου!) που προτάσσει άκριτα ο ΣΥΡΙΖΑ, θ’ αποκτήσει ΕΛΠΙΔΑ ο κατ’ εξακολούθηση ληστευμένος Έλληνας; Μήπως αυτό επισυμβεί, τελικά, χάριν της «ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης» στην οποία εσχάτως προσέτρεξε, ως «διψώσα έλαφος», η κα Ρένα ΔΟΥΡΟΥ; Προφανώς, ΟΧΙ.
Τουναντίον· σ’ αυτόν τον κοινωνικό βάλτο της λαϊκής απελπισίας έχει τις πηγές του το κάθε «Ποτάμι» (και όχι μόνο στην πρίζα του MEGA), από εκεί υδρεύεται η ακαδημαϊκή μωρολογία των καθηγητών του (που εμφανίζουν τους δωσίλογους ως πατριώτες που έτυχε να είναι αντικομμουνιστές), από εκεί αρδεύεται η δημοσιογραφική αγυρτεία των δημοσιογράφων-στελεχών του (που καλούσαν, μ’ ένα μείγμα αναίδειας και μίσους, την κυβέρνηση να καταργήσει ορισμένα άρθρα του Συντάγματος και δη εκείνο που καθιερώνει το δικαίωμα της απεργίας, που χειροκροτούσαν τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς των αμάχων της Γιουγκοσλαβίας). Το «Ποτάμι» και ο εκ του παραχρήμα ηγέτης του, ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ πολιτική· ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ την πολιτική (όπως οι «Φίλοι της μπύρας»). Όταν, όμως, η πολιτική αποσύρεται, στην θέση της υπεισέρχεται η ακροδεξιά-φασιστική πολιτική που εξοβελίζει την έλλογη σκέψη και αποβάλλει το επιχείρημα. Στον χώρο αυτόν το επιχείρημα είναι αυτό που περιττεύει.
Εκεί ανθίζει το άνθος του επελαύνοντος κυνισμού. Αλλά με τον κυνισμό η αδικία δεν βελτιώνεται. Το «Ποτάμι» βασίζεται στην απουσία έλλογης σκέψης· επενδύει σ’ αυτήν. Απεχθάνεται την κριτική σκέψη (γιατί αυτή απαιτεί εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια και όχι ζητωκραυγές και δημοσιογραφικό στόμφο). Αδιαφορεί για την σωστή χρήση των λέξεων (γιατί αυτή είναι πρόβλημα όχι μόνο γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής). Καμώνεται πως δεν ενδιαφέρεται για «δεξιούς» και «αριστερούς» αλλά μόνο για «έντιμους», σαν τους «έντιμους» Ιταλούς δικαστές που επιχείρησαν την κάθαρση της ιταλικής πολιτικής ζωής αντικαθιστώντας, τελικά, μια διεφθαρμένη πολιτική κυβέρνηση με μια πιο διεφθαρμένη διοίκηση ποδοσφαιρικής ομάδας.
Το’ χουμε ξαναπεί: δεν είναι η κατάρρευση της οικονομίας εκείνο που βυθίζει τις ανθρώπινες ψυχές στην απόγνωση όσο η κατάρρευση της πίστης τους σ’ ένα μέλλον που θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το παρόν. Η πεποίθηση ότι το Συριζαϊκό μέλλον θα αντιγράψει το παρόν, καταπνίγει την ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα γίνεται αυτό, το κάθε λογής «Ποτάμι» και οι δύσοσμες φερτές του ύλες, θα συνεχίσει προσκαίρως να ρέει. Τα «πλεονεκτήματά» του, όμως, θα είναι μακροπρόθεσμα και τα θανατηφόρα μειονεκτήματά του. Είναι νεκρό πριν ακόμη πεθάνει.
Πέτρος Πέτκας
πηγή:
http://stratigos-anemos.blogspot.ca
Λίγα χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στην πρώην «λαϊκή» Βουλγαρία ο εκθρονισθείς το 1946 (σε ηλικία εννέα (9) ετών) πρώην βασιλιάς, Συμεών Σάξεμπουργκ-Γκότα και αφού, εκβουλγάρισε το γερμανικό του όνομα, συνέστησε πολιτικό κόμμα που πρώτευσε στις κοινοβουλευτικές εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση. Ούτε οι Πολωνοί, ούτε και οι Βούλγαροι εκείνων των χρόνων ήσαν συλλήβδην μωροί. Δεν ήσαν ούτε σύγχρονοι «κακοδαιμονισταί» που προκαλούσαν δηλαδή εσκεμμένα την καθεστηκυία τάξη και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανίας και βλακείας. Πολλώ δε μάλλον, δεν όριζαν, την εκ προοιμίου αστεία, επιλογή τους ως την σύγχρονη αριστοφανική «Νεφελοκοκκυγία» (ονειρική χώρα εκπληρωμένων επιθυμιών). Απλά, σε καιρούς αντιδραστικής παλινδρόμησης και επελαύνοντος ανορθολογισμού, τους χρειαζόταν μια ΤΕΤΟΙΑ επιλογή, ένα ευχάριστο ξεγέλασμα, μια και ο ορθολογισμός έφερνε (πάντα φέρνει) μαζί του πραγματικούς και φανταστικούς κινδύνους που ΔΕΝ τους άντεχαν. Ήταν (και εξακολουθεί να είναι, ιδίως σήμερα) η εποχή που οι άνθρωποι μονάχα μια πολύ μικρή δόση πραγματικότητας μπορούν να αντέξουν!
Οι Πολωνοί «Φίλοι της μπύρας» και ο πρώην βασιλιάς της Βουλγαρίας Συμεών, ενσάρκωναν την «ιδεολογία» μιας εποχής ΧΩΡΙΣ ιδεολογία. Ήσαν τα φρούτα του δέντρου της α-νοησίας δηλαδή της γενικευμένης αίσθησης του κενού και της ερήμωσης που παρίσταται ως ανασταλτικός παράγοντας κάθε πολιτικής δράσης· και κάθε έλλογης σκέψης.
Αν μεταφερθούμε στην σημερινή Ελλάδα θα παρατηρήσουμε, εκόντες άκοντες, ένα κλίμα παραίτησης, μιαν ατμόσφαιρα κόπωσης, ένα αίσθημα απόγνωσης που κατατρύχουν την χειμαζόμενη κοινωνία. Έχει παρατηρηθεί στην ιστορία πως όταν η απόγνωση συναντήσει την ΕΛΠΙΔΑ, τότε έχουμε κοινωνική νιτρογλυκερίνη (ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ). Η ελπίδα, λοιπόν, είναι αυτή που λείπει. Η απόγνωση είναι ήδη περισσή. Πώς, όμως, θα ανιχνεύσουμε αυτήν την Ελπίδα, πώς δηλαδή, θα γκρεμίσουμε την συσσωρευμένη δυσπιστία των πλατειών λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην πολιτική όταν η τελευταία παρίσταται ως κερδοσκοπική δραστηριότητα, κατά την «λαϊκότροπη» έκφραση «όλοι ίδιοι είναι, όλοι για την πάρτη τους»; Σε συνθήκες δεσπόζουσας βαρειάς πνευματικής δίαιτας ΔΕΝ αρκούν, προς τούτο, οι αναιμικές αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ που μας σέρνουν σ’ ένα κάτισχνο «όραμα ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης»· αυτή η Ε.Ε. ΔΕΝ μεταρρυθμίζεται· η Ε.Ε. από την ίδρυσή της έχει, ως καταστατική αρχή, την απόλυτη ελευθερία για το κεφάλαιο· στρατηγικό στόχο έχει την ριζική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου, την σάρωση όσων δικαιωμάτων αναγκάστηκε, κατά καιρούς, να παραχωρήσει στις δυνάμεις της εργασίας τον τελευταίο αιώνα, την επιβολή της «ολοκληρωτικής δημοκρατίας», στο πλαίσιο της οποίας νόμος θα είναι οι υλακές του κάθε τηλεοπτικού χαμάλη-Κακαντέρη, όπου «δικαίωμα» και καθήκον της «πολιτείας» θα είναι η εξάλειψη της ατομικής συνείδησης και η αντικατάστασή της απ’ την υποχρέωση του πολίτη-ανθρώπου να σκέφτεται αποκλειστικά σύμφωνα με την κρατική-τηλεοπτική «λογική», επ’ απειλή ποινικής κύρωσης. Στο κάτω-κάτω μια «τηλεοπτική- κρατική συλλογική συνείδηση» είναι πάρα πολύ κατάλληλη για να αναπληρώσει, ό,τι σ’ έναν άνθρωπο λείπει σε αυτοσυνείδηση! Στο πλαίσιο αυτής της Ε.Ε, οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών της θα ελέγχονται και θα εγκρίνονται από τις Βρυξέλλες, θα απαγορεύεται, επί ποινή οικονομικού θανάτου-αναστολής καταβολής κοινοτικών επιδοτήσεων-όχι μόνον η καταγγελία του μνημονίου αλλά και κάθε παραβίαση των συστάσεων των γραφειοκρατών της. Ε.Ε. σημαίνει «άβατο» υπεράκτιων εταιριών και τραπεζικών συναλλαγών. Χάριν αυτού του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» (τί έκφραση κι’ αυτή θεέ μου!) που προτάσσει άκριτα ο ΣΥΡΙΖΑ, θ’ αποκτήσει ΕΛΠΙΔΑ ο κατ’ εξακολούθηση ληστευμένος Έλληνας; Μήπως αυτό επισυμβεί, τελικά, χάριν της «ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης» στην οποία εσχάτως προσέτρεξε, ως «διψώσα έλαφος», η κα Ρένα ΔΟΥΡΟΥ; Προφανώς, ΟΧΙ.
Τουναντίον· σ’ αυτόν τον κοινωνικό βάλτο της λαϊκής απελπισίας έχει τις πηγές του το κάθε «Ποτάμι» (και όχι μόνο στην πρίζα του MEGA), από εκεί υδρεύεται η ακαδημαϊκή μωρολογία των καθηγητών του (που εμφανίζουν τους δωσίλογους ως πατριώτες που έτυχε να είναι αντικομμουνιστές), από εκεί αρδεύεται η δημοσιογραφική αγυρτεία των δημοσιογράφων-στελεχών του (που καλούσαν, μ’ ένα μείγμα αναίδειας και μίσους, την κυβέρνηση να καταργήσει ορισμένα άρθρα του Συντάγματος και δη εκείνο που καθιερώνει το δικαίωμα της απεργίας, που χειροκροτούσαν τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς των αμάχων της Γιουγκοσλαβίας). Το «Ποτάμι» και ο εκ του παραχρήμα ηγέτης του, ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ πολιτική· ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ την πολιτική (όπως οι «Φίλοι της μπύρας»). Όταν, όμως, η πολιτική αποσύρεται, στην θέση της υπεισέρχεται η ακροδεξιά-φασιστική πολιτική που εξοβελίζει την έλλογη σκέψη και αποβάλλει το επιχείρημα. Στον χώρο αυτόν το επιχείρημα είναι αυτό που περιττεύει.
Εκεί ανθίζει το άνθος του επελαύνοντος κυνισμού. Αλλά με τον κυνισμό η αδικία δεν βελτιώνεται. Το «Ποτάμι» βασίζεται στην απουσία έλλογης σκέψης· επενδύει σ’ αυτήν. Απεχθάνεται την κριτική σκέψη (γιατί αυτή απαιτεί εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια και όχι ζητωκραυγές και δημοσιογραφικό στόμφο). Αδιαφορεί για την σωστή χρήση των λέξεων (γιατί αυτή είναι πρόβλημα όχι μόνο γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής). Καμώνεται πως δεν ενδιαφέρεται για «δεξιούς» και «αριστερούς» αλλά μόνο για «έντιμους», σαν τους «έντιμους» Ιταλούς δικαστές που επιχείρησαν την κάθαρση της ιταλικής πολιτικής ζωής αντικαθιστώντας, τελικά, μια διεφθαρμένη πολιτική κυβέρνηση με μια πιο διεφθαρμένη διοίκηση ποδοσφαιρικής ομάδας.
Το’ χουμε ξαναπεί: δεν είναι η κατάρρευση της οικονομίας εκείνο που βυθίζει τις ανθρώπινες ψυχές στην απόγνωση όσο η κατάρρευση της πίστης τους σ’ ένα μέλλον που θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το παρόν. Η πεποίθηση ότι το Συριζαϊκό μέλλον θα αντιγράψει το παρόν, καταπνίγει την ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα γίνεται αυτό, το κάθε λογής «Ποτάμι» και οι δύσοσμες φερτές του ύλες, θα συνεχίσει προσκαίρως να ρέει. Τα «πλεονεκτήματά» του, όμως, θα είναι μακροπρόθεσμα και τα θανατηφόρα μειονεκτήματά του. Είναι νεκρό πριν ακόμη πεθάνει.
Πέτρος Πέτκας
πηγή:
http://stratigos-anemos.blogspot.ca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου