του Διονύση Ελευθεράτου
Ο ηλεκτρονικός Φορτσάκης, ο αδαής «φιλόσοφος», τα «κορακιασμένα» όργανα και η εφ’ όλης της ύλης αρπαγή
H ληστεία δεν είναι μόνο παρατεταμένη αλλά κι εφ’ όλης της ύλης οργανωμένη. Αρνείται να περιοριστεί στα του ΕΝΦΙΑ, της περικοπής μισθών και συντάξεων, της δημόσιας περιουσίας. Πλάι στην οικονομική αρπαγή, σηκώνουν τα μανίκια διάφοροι ακόμη «λήσταρχοι», βγαλμένοι μέσα από τη μούχλα και το έρεβος που διαδέχθηκαν τις φανφάρες του μεταμοντερνισμού. Αδημονούν λοιπόν να ληστέψουν -με τον τρόπο τους- και …«άνθρωποι του πνεύματος»....
Να ληστέψουν δικαιώματα και αλήθειες. Διαφέρουν από τους άλλους, ως προς το εξής: τα αντικείμενα της αρπαγής σκοπεύουν να τα αφανίσουν όχι να τα μεταβιβάσουν σε πορτοφόλια, θυρίδες ή ταμεία της οικονομικής ελίτ.
Φορτσάκηδες βάλθηκαν να αρπάξουν το δικαίωμα στη διεκδίκηση και να κάνουν delete στην ίδια την ύπαρξη και τη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων. Δεν μένει να πούμε πολλά για την πεμπτουσία του -εν προκειμένω διατυπωμένου σε ηλεκτρονική μορφή- δόγματος «απόφαση να λαμβάνεται με πλειοψηφία και επί των απόντων». Θα ασχοληθούμε σοβαρά (λέμε, τώρα) μόνο εάν κάποιος εκ των οπαδών της ιδέας εκτείνει το προτεινόμενο πεδίο εφαρμογής της προς τα «πάνω».
Γιατί δηλαδή να δεσμεύει τους κοινωνικούς – συνδικαλιστικούς φορείς κι όχι το πολιτικό σύστημα αυτή η… δημοκρατικότατη αρχή; Ας κανονιστεί λοιπόν, ώστε να μην εκλέγεται κυβέρνηση, εάν τις πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να τη συγκροτήσουν δεν τις έχει υπερψηφίσει το 50% +1 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Ας κανονιστεί, επίσης, να μη λαμβάνεται καμία απόφαση στο κοινοβούλιο εάν δεν την υπερψηφίζουν τουλάχιστον 151 βουλευτές.
Θα αναμείνουμε με ενδιαφέρον προτάσεις για το αν και πώς θα μπορούσαν να ψηφίζουν ηλεκτρονικά -και «ανεπηρέαστα», βεβαίως, βεβαίως- οι αδιάφοροι ή οι υπέργηροι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, καθώς και οι βουλευτές. Φανταζόμαστε ήδη τις διχογνωμίες στις εφορευτικές επιτροπές του εγγύς μέλλοντος: «Όχι, δεν απέχει ο μπάρμπα Μήτσος από την Αμαλιάδα, απλώς η ψήφος του βρέθηκε στα «σπαμ…». Επί του παρόντος, μας μένει η απορία: γιατί ωρέ Φορτσακολεβέντες κρίνετε ότι είναι αντιδημοκρατικό να αποφασίζουν 500 ή 800 φοιτητές σε μια συνέλευση σχολής, στην οποία σπουδάζουν 3.000 άνθρωποι, αλλά ταυτοχρόνως είναι λογικό να καθορίζουν το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων, νυχτιάτικα, μια χούφτα νυσταλέοι καθεστωτικοί «εθνοπατέρες», ψηφίζοντας ενίοτε άγνωστές τους τροπολογίες, ενταγμένες σε άσχετα νομοσχέδια;
Δίπλα στους υστερικούς Φορτσάκηδες νηφάλιοι «φιλόσοφοι» Ράμφοι φιλοδοξούν να αρπάξουν και να καταστρέψουν συλλογικές ιστορικές μνήμες, αδιάσειστα στοιχεία. Τμήματα του κοινωνικού πλούτου είναι κι αυτά αλλά, είπαμε, ο κοινωνικός πλούτος «πρέπει» τώρα είτε να μεταβιβαστεί είτε να παραδοθεί στην «δημιουργική καταστροφή». Λόγω της υπεροψίας τους οι Ράμφοι γίνονται τόσο απρόσεκτοι, ώστε γελοιοποιούνται μόνοι τους. Τι θεωρούν, άραγε, ότι είναι η «αυθεντία» τους; «Μαμή» μιας άλλης «ιστορίας» ή νόμιμος βιαστής της κανονικής; Νομίζουν ότι η «πληθωρική» τους παρουσία θα επιβάλλει στο ακροατήριό τους το «πίστευε και μη ερεύνα»;
Πέρα από τα αποσβολωμένα ακροατήρια, όμως υπάρχει κι ο περίγυρος. Άκουσε ο κόσμος εκείνο το αμίμητο «ραμφικό» -κι έως χθες αμιγώς «χρυσαυγίτικο»- φληνάφημα, πως η χούντα άφησε μηδενικό δημόσιο χρέος κι αμέσως το ειδικό βάρος του «φιλοσόφου» εξέπεσε στο επίπεδο της βαρύτητας του φελλού. Ας μην παραπονιέται. Δεν τον έκαναν ρόμπα εκείνοι που του «έτριψαν στη μούρη» όσα στοιχεία όφειλε να γνωρίζει, προτού αποφασίσει να εξωραΐσει με τον συγκεκριμένο τρόπο τη χούντα. Ο ίδιος έγινε ρόμπα.
Η αλήθεια είναι ότι ένας Ράμφος κρώζων εξ ονόματος του «πουλιού» της «εθνοσωτηρίου» δεν φαντάζει καθόλου ασύμβατος προς την εποχή που αναδεικνύει Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες και η οποία μόνο ένεκα .. ατυχημάτων εκτοπίζει από το προσκήνιο Μπαλτάκους. Το ωραίο είναι όμως ότι ο Ράμφος αποδείχθηκε χουντικότερος του… Μακαρέζου. «Κατά τους μετριώτερους υπολογισμούς, η Ελλάς προ του Σεπτεμβρίου θα χρειαστεί το ποσόν των 1.800.000.000 δολ. (σε δάνεια) δια να δυνηθεί να αποφύγει την κήρυξιν χρεοστασίου»: Το έλεγε στον αρχιεπίσκοπο Αμερικής ο «αρχιτέκτονας» (μέχρι τον Οκτώβριο του 1973) της χουντικής οικονομικής πολιτικής Μακαρέζος τον Απρίλιο του 1974, επί των ημερών της δεύτερης χούντας, του Ιωαννίδη, λίγους μήνες πριν από τη Μεταπολίτευση.
Στην απίθανη περίπτωση που ενδιαφέρεται να διαπιστώσει ποια είναι η πραγματικότητα, προτού την ξεκοιλιάσει, ο Ράμφος μπορεί να τα δει αυτά -και άλλα παρεμφερή- στον 7ο τόμο του Αρχείου Κώστα Καραμανλή. Διάβολε, στην Καθημερινή αρθρογραφεί. Όλο και κάποιος επιμελής «καραμανλικός» θα βρεθεί να δει το υλικό, να το φωτοτυπήσει και να το δώσει στον Ράμφο, ώστε να εξοικονομήσει ο ίδιος χρόνο για ανεκτίμητη σκέψη… Εκτός εάν για τα μέτρα της σημερινής Καθημερινής αποτελεί… αριστερόστροφο ολίσθημα η προσφυγή στο αρχείο του «εθνάρχη», ο οποίος ναι μεν έκανε «πολλά καλά», αλλά χρεώνεται την εξτρεμιστική έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την ανατριχιαστική «σοσιαλμανία» του 1976. Αν είναι έτσι πάμε πάσο. Αναμένουμε απλώς την επόμενη διάλεξη του… εμβριθούς Ράμφου, ψυχολογικά προετοιμασμένοι να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη του θέματος «σήμερα τον μπούσουλα η Ελλάς δεν θα ’χε χάσει, αν είχε αυτόν που έμενε στη βίλα του Ωνάση».
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: οικονομική αρπαγή, της οποίας έπεται η δέουσα «μεταβίβαση» – και οικειοποίηση, σε περιπτώσεις μίζας. Αρπαγή δικαιωμάτων και τμημάτων ιστορίας, που οδηγούνται για εκτέλεση. Να μην έχουμε και μικρές αρπαγές, για σκέτη οικειοποίηση; Ε, αυτό ακριβώς το «κενό» καλύπτουν ΜΑΤατζήδες και «Δελτάδες».
Όταν όλα γύρω είναι από το καθεστώς «απαλλοτριωμένα», δεν τρέχει τίποτα αν αρπάξεις -εσύ, το «όργανο»- και μερικά νερά εμφιαλωμένα. Διότι εδώ και δεκαετίες το «αξιόμαχο» της Αστυνομίας μετριέται όχι μόνο με σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών και «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» πιστολιών αλλά και με λάφυρα… Εκτός αν ξεχάσαμε το πλιάτσικο στο αμαξοστάσιο της ΕΑΣ ή τις διαπιστωμένες αρπαγές χρημάτων από μετανάστες, προτού αυτοί απελαθούν. Αφήστε που ορισμένοι ένστολοι ληστές μεταναστών, οι οποίοι «ατυχώς» πιάστηκαν στα πράσα, αργότερα επανήλθαν στο αστυνομικό σώμα, προς δόξαν της αιώνιας διαβεβαίωσης ότι η εκάστοτε «πολιτική ηγεσία δεν ανέχεται τα κρούσματα που αμαυρώνουν…», κ.λπ.
Τώρα λοιπόν, που εχθρός έγινε σχεδόν όλη η κοινωνία, δεν είναι δα και έγκλημα να «κατάσχουν» μερικά νεράκια τα όργανα, τα οποία «κοράκιασαν» από την πολλή δουλειά που κάνουν στην υπηρεσία των πολιτικών και οικονομικών αρπαχτικών. Θα μπορούσε ίσως κι ο Ράμφος να ανακαλύψει μια ενδιαφέρουσα, ευεργετική συνέχεια της πρακτικής την οποία ακολουθούσε η… οικονομικά συνετή χούντα, κατάσχοντας τα περιουσιακά στοιχεία των συλλόγων και των σωματείων που διέλυε. Ας το σκεφτεί ο «φιλόσοφος»…
Ώρα για αρωγή, λοιπόν. Νερό στα διψασμένα ΜΑΤ, βιβλία στον Ράμφο που ξεφτιλίστηκε, ηρεμιστικά στον Φορτσάκη, που σε λίγο θα ζητήσει γενική επιστράτευση για να «παταχθούν» οι φοιτητικές καταλήψεις. Κι ας φροντίσουμε εμείς να πάρουμε αυτό που χρειαζόμαστε: αέρα… Αέρα γιατί αυτή η χολέρα δεν αντέχεται άλλο! ΠΡΙΝ - Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς
Ο ηλεκτρονικός Φορτσάκης, ο αδαής «φιλόσοφος», τα «κορακιασμένα» όργανα και η εφ’ όλης της ύλης αρπαγή
H ληστεία δεν είναι μόνο παρατεταμένη αλλά κι εφ’ όλης της ύλης οργανωμένη. Αρνείται να περιοριστεί στα του ΕΝΦΙΑ, της περικοπής μισθών και συντάξεων, της δημόσιας περιουσίας. Πλάι στην οικονομική αρπαγή, σηκώνουν τα μανίκια διάφοροι ακόμη «λήσταρχοι», βγαλμένοι μέσα από τη μούχλα και το έρεβος που διαδέχθηκαν τις φανφάρες του μεταμοντερνισμού. Αδημονούν λοιπόν να ληστέψουν -με τον τρόπο τους- και …«άνθρωποι του πνεύματος»....
Να ληστέψουν δικαιώματα και αλήθειες. Διαφέρουν από τους άλλους, ως προς το εξής: τα αντικείμενα της αρπαγής σκοπεύουν να τα αφανίσουν όχι να τα μεταβιβάσουν σε πορτοφόλια, θυρίδες ή ταμεία της οικονομικής ελίτ.
Φορτσάκηδες βάλθηκαν να αρπάξουν το δικαίωμα στη διεκδίκηση και να κάνουν delete στην ίδια την ύπαρξη και τη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων. Δεν μένει να πούμε πολλά για την πεμπτουσία του -εν προκειμένω διατυπωμένου σε ηλεκτρονική μορφή- δόγματος «απόφαση να λαμβάνεται με πλειοψηφία και επί των απόντων». Θα ασχοληθούμε σοβαρά (λέμε, τώρα) μόνο εάν κάποιος εκ των οπαδών της ιδέας εκτείνει το προτεινόμενο πεδίο εφαρμογής της προς τα «πάνω».
Γιατί δηλαδή να δεσμεύει τους κοινωνικούς – συνδικαλιστικούς φορείς κι όχι το πολιτικό σύστημα αυτή η… δημοκρατικότατη αρχή; Ας κανονιστεί λοιπόν, ώστε να μην εκλέγεται κυβέρνηση, εάν τις πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να τη συγκροτήσουν δεν τις έχει υπερψηφίσει το 50% +1 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Ας κανονιστεί, επίσης, να μη λαμβάνεται καμία απόφαση στο κοινοβούλιο εάν δεν την υπερψηφίζουν τουλάχιστον 151 βουλευτές.
Θα αναμείνουμε με ενδιαφέρον προτάσεις για το αν και πώς θα μπορούσαν να ψηφίζουν ηλεκτρονικά -και «ανεπηρέαστα», βεβαίως, βεβαίως- οι αδιάφοροι ή οι υπέργηροι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, καθώς και οι βουλευτές. Φανταζόμαστε ήδη τις διχογνωμίες στις εφορευτικές επιτροπές του εγγύς μέλλοντος: «Όχι, δεν απέχει ο μπάρμπα Μήτσος από την Αμαλιάδα, απλώς η ψήφος του βρέθηκε στα «σπαμ…». Επί του παρόντος, μας μένει η απορία: γιατί ωρέ Φορτσακολεβέντες κρίνετε ότι είναι αντιδημοκρατικό να αποφασίζουν 500 ή 800 φοιτητές σε μια συνέλευση σχολής, στην οποία σπουδάζουν 3.000 άνθρωποι, αλλά ταυτοχρόνως είναι λογικό να καθορίζουν το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων, νυχτιάτικα, μια χούφτα νυσταλέοι καθεστωτικοί «εθνοπατέρες», ψηφίζοντας ενίοτε άγνωστές τους τροπολογίες, ενταγμένες σε άσχετα νομοσχέδια;
Δίπλα στους υστερικούς Φορτσάκηδες νηφάλιοι «φιλόσοφοι» Ράμφοι φιλοδοξούν να αρπάξουν και να καταστρέψουν συλλογικές ιστορικές μνήμες, αδιάσειστα στοιχεία. Τμήματα του κοινωνικού πλούτου είναι κι αυτά αλλά, είπαμε, ο κοινωνικός πλούτος «πρέπει» τώρα είτε να μεταβιβαστεί είτε να παραδοθεί στην «δημιουργική καταστροφή». Λόγω της υπεροψίας τους οι Ράμφοι γίνονται τόσο απρόσεκτοι, ώστε γελοιοποιούνται μόνοι τους. Τι θεωρούν, άραγε, ότι είναι η «αυθεντία» τους; «Μαμή» μιας άλλης «ιστορίας» ή νόμιμος βιαστής της κανονικής; Νομίζουν ότι η «πληθωρική» τους παρουσία θα επιβάλλει στο ακροατήριό τους το «πίστευε και μη ερεύνα»;
Πέρα από τα αποσβολωμένα ακροατήρια, όμως υπάρχει κι ο περίγυρος. Άκουσε ο κόσμος εκείνο το αμίμητο «ραμφικό» -κι έως χθες αμιγώς «χρυσαυγίτικο»- φληνάφημα, πως η χούντα άφησε μηδενικό δημόσιο χρέος κι αμέσως το ειδικό βάρος του «φιλοσόφου» εξέπεσε στο επίπεδο της βαρύτητας του φελλού. Ας μην παραπονιέται. Δεν τον έκαναν ρόμπα εκείνοι που του «έτριψαν στη μούρη» όσα στοιχεία όφειλε να γνωρίζει, προτού αποφασίσει να εξωραΐσει με τον συγκεκριμένο τρόπο τη χούντα. Ο ίδιος έγινε ρόμπα.
Η αλήθεια είναι ότι ένας Ράμφος κρώζων εξ ονόματος του «πουλιού» της «εθνοσωτηρίου» δεν φαντάζει καθόλου ασύμβατος προς την εποχή που αναδεικνύει Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες και η οποία μόνο ένεκα .. ατυχημάτων εκτοπίζει από το προσκήνιο Μπαλτάκους. Το ωραίο είναι όμως ότι ο Ράμφος αποδείχθηκε χουντικότερος του… Μακαρέζου. «Κατά τους μετριώτερους υπολογισμούς, η Ελλάς προ του Σεπτεμβρίου θα χρειαστεί το ποσόν των 1.800.000.000 δολ. (σε δάνεια) δια να δυνηθεί να αποφύγει την κήρυξιν χρεοστασίου»: Το έλεγε στον αρχιεπίσκοπο Αμερικής ο «αρχιτέκτονας» (μέχρι τον Οκτώβριο του 1973) της χουντικής οικονομικής πολιτικής Μακαρέζος τον Απρίλιο του 1974, επί των ημερών της δεύτερης χούντας, του Ιωαννίδη, λίγους μήνες πριν από τη Μεταπολίτευση.
Στην απίθανη περίπτωση που ενδιαφέρεται να διαπιστώσει ποια είναι η πραγματικότητα, προτού την ξεκοιλιάσει, ο Ράμφος μπορεί να τα δει αυτά -και άλλα παρεμφερή- στον 7ο τόμο του Αρχείου Κώστα Καραμανλή. Διάβολε, στην Καθημερινή αρθρογραφεί. Όλο και κάποιος επιμελής «καραμανλικός» θα βρεθεί να δει το υλικό, να το φωτοτυπήσει και να το δώσει στον Ράμφο, ώστε να εξοικονομήσει ο ίδιος χρόνο για ανεκτίμητη σκέψη… Εκτός εάν για τα μέτρα της σημερινής Καθημερινής αποτελεί… αριστερόστροφο ολίσθημα η προσφυγή στο αρχείο του «εθνάρχη», ο οποίος ναι μεν έκανε «πολλά καλά», αλλά χρεώνεται την εξτρεμιστική έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την ανατριχιαστική «σοσιαλμανία» του 1976. Αν είναι έτσι πάμε πάσο. Αναμένουμε απλώς την επόμενη διάλεξη του… εμβριθούς Ράμφου, ψυχολογικά προετοιμασμένοι να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη του θέματος «σήμερα τον μπούσουλα η Ελλάς δεν θα ’χε χάσει, αν είχε αυτόν που έμενε στη βίλα του Ωνάση».
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: οικονομική αρπαγή, της οποίας έπεται η δέουσα «μεταβίβαση» – και οικειοποίηση, σε περιπτώσεις μίζας. Αρπαγή δικαιωμάτων και τμημάτων ιστορίας, που οδηγούνται για εκτέλεση. Να μην έχουμε και μικρές αρπαγές, για σκέτη οικειοποίηση; Ε, αυτό ακριβώς το «κενό» καλύπτουν ΜΑΤατζήδες και «Δελτάδες».
Όταν όλα γύρω είναι από το καθεστώς «απαλλοτριωμένα», δεν τρέχει τίποτα αν αρπάξεις -εσύ, το «όργανο»- και μερικά νερά εμφιαλωμένα. Διότι εδώ και δεκαετίες το «αξιόμαχο» της Αστυνομίας μετριέται όχι μόνο με σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών και «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» πιστολιών αλλά και με λάφυρα… Εκτός αν ξεχάσαμε το πλιάτσικο στο αμαξοστάσιο της ΕΑΣ ή τις διαπιστωμένες αρπαγές χρημάτων από μετανάστες, προτού αυτοί απελαθούν. Αφήστε που ορισμένοι ένστολοι ληστές μεταναστών, οι οποίοι «ατυχώς» πιάστηκαν στα πράσα, αργότερα επανήλθαν στο αστυνομικό σώμα, προς δόξαν της αιώνιας διαβεβαίωσης ότι η εκάστοτε «πολιτική ηγεσία δεν ανέχεται τα κρούσματα που αμαυρώνουν…», κ.λπ.
Τώρα λοιπόν, που εχθρός έγινε σχεδόν όλη η κοινωνία, δεν είναι δα και έγκλημα να «κατάσχουν» μερικά νεράκια τα όργανα, τα οποία «κοράκιασαν» από την πολλή δουλειά που κάνουν στην υπηρεσία των πολιτικών και οικονομικών αρπαχτικών. Θα μπορούσε ίσως κι ο Ράμφος να ανακαλύψει μια ενδιαφέρουσα, ευεργετική συνέχεια της πρακτικής την οποία ακολουθούσε η… οικονομικά συνετή χούντα, κατάσχοντας τα περιουσιακά στοιχεία των συλλόγων και των σωματείων που διέλυε. Ας το σκεφτεί ο «φιλόσοφος»…
Ώρα για αρωγή, λοιπόν. Νερό στα διψασμένα ΜΑΤ, βιβλία στον Ράμφο που ξεφτιλίστηκε, ηρεμιστικά στον Φορτσάκη, που σε λίγο θα ζητήσει γενική επιστράτευση για να «παταχθούν» οι φοιτητικές καταλήψεις. Κι ας φροντίσουμε εμείς να πάρουμε αυτό που χρειαζόμαστε: αέρα… Αέρα γιατί αυτή η χολέρα δεν αντέχεται άλλο! ΠΡΙΝ - Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου