Κιμωλία

Πήρα μια κιμωλία και νοητά χάραξα στο μυαλό μου μια γραμμή.
Με ποιους είμαστε αναρωτήθηκα;
Είμαστε με τους πεισματάρηδες και τους ξεροκέφαλους.
Είμαστε με τους τους ρομαντικούς.
Είμαστε με αυτούς που κλαίνε αλλά ποτέ δεν κλαίγονται.
Είμαστε με όσους ατσαλώνουν τις αρνήσεις τους.
Είμαστε με όσους δεν έκαναν βήμα πίσω.
Είμαστε με τις πληγές.
Είμαστε με του  ροκάδες και τους πάνκηδες.
Είμαστε με τους από κάτω.
Είμαστε με τους αναστεναγμούς των χαραμάτων.
Είμαστε με τους αντισυμβατικούς.
Είμαστε με τους αντικοινωνικούς.
Είμαστε με τις φωτιές.
Είμαστε με τις κοπέλες και τα αγόρια που δεν προσπερνούν τα πάντα εύκολα.
Είμαστε με τις ”οπλισμένες” επιθυμίες.
Είμαστε τους καταθλιπτικούς.
Είμαστε με όσους ονειρεύονται αλλά δεν κοιμούνται.
Είμαστε με τους αληθινά ερωτευμένους.
Είμαστε με τα παιδιά στο πεζόδρομο.
Είμαστε με τους ”ξένους”.
Είμαστε με τους απροσάρμοστους.
Είμαστε με τους μοναχικούς.
Είμαστε με την ελπίδα.
Είμαστε με την αλληλεγγύη.
Είμαστε με τους ”μέσα”.
Είμαστε με όσους λείπουν.
Είμαστε με όσους θα έρθουν ή δεν θα έρθουν ποτέ.
Είμαστε με τα αδιέξοδα.
Είμαστε με την επόμενη και τη προηγούμενη μέρα.
Είμαστε με τ’ αστέρια που πέφτουν.
Είμαστε με το μαύρο.
Είμαστε με τους μαθητές.
Είμαστε με το χάος.
Είμαστε με κάθε καταπιεσμένη μειονότητα οπουδήποτε στο πλανήτη.
Είμαστε με τους ξεροκέφαλους που επιμένουν να τρώνε τα μούτρα τους.
Είμαστε με εκείνο το παράξενο φως εκείνης της νύχτας, ανάμεσα σε οδομαχίες και δακρυγόνα.
Είμαστε με εκείνο το πνιχτό αίσθημα οργής και θλίψης.
Είμαστε με εκείνο τη φωτεινή ανατολή σε ένα καταπράσινο λιβάδι.
Είμαστε με εκείνο το έντονο ηλιοβασίλεμα στο κέντρο της πόλης.
Είμαστε ερώτηση, δεν είμαστε απάντηση.
Είμαστε εικόνα από το μέλλον.
Είμαστε με τους 42 στο Μεξικό.
Είμαστε με τις μειονότητες του Σαν Ντενί στο Παρίσι.
Είμαστε με όσους λύγισαν, έσπασαν και ενώθηκαν ξανά.
Είμαστε με τα οδοφράγματα.
Είμαστε με όσες ”βάφουν το πρόσωπο με βλέμμα”.
Είμαστε με όσους δεν ενημερώνονται 8 με 9.
Είμαστε με όσους δεν τρομοκρατούνται.
Είμαστε με ένα όμορφο τραγούδι.
Είμαστε με ένα ρυθμικό σύνθημα.
Είμαστε με την οργή που σωματοποιείται.
Είμαστε με τους έναστρους ουρανούς που δεν ζητάνε πιστοποιητικά.
Είμαστε με τα συναισθήματα που μας λυγίζουν.
Είμαστε με όσους κάνουν λάθη.
Είμαστε με όσους παραδέχονται τα λάθη τους και πράττουν.
Είμαστε με τα άδεια μπουκάλια που συντρόφεψαν τις δύσκολες νύχτες μας.
Είμαστε με τα γεμάτα μπουκάλια που ακολούθησαν το νόμο της βαρύτητας.
Είμαστε με όσους σιχάθηκαν να τους κατηγοριοποιούν.
Είμαστε με τους ανένταχτους, τους ανεξάρτητους,τους ”επικίνδυνους”.
Είμαστε με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας.
Είμαστε με εκείνη την υπέροχη μυρωδιά από κυκλάμινα.
Είμαστε με τους λύκους.
Είμαστε με όσους προσπαθούν να παραμείνουν άνθρωποι.
Είμαστε με το παραλήρημα σαν κι αυτό εδώ.
Είμαστε με όσους δεν είναι αυθεντίες.
Είμαστε με όσους δεν είναι επαγγελματίες ανθρωπιστές.
Είμαστε με τους απεργούς πείνας.
Είμαστε με την οργή του χθες και την ελπίδα του αύριο.
Είμαστε με όσα ξεβολεύουν αυτό που είμαστε.
Είμαστε με όσα παλεύουμε να γίνουμε.
Είμαστε με…
(Συμπληρώστε τα δικά σας και τιμήστε τα)
Για τον Νοέμβρη πριν το Δεκέμβρη…
 societyvsdistortion