Οι πολιτικά τελειωμένοι, η ελληνική κοινωνία και η Ευρώπη…

“ Ο χρόνος πια είναι αμείλικτος και δεν περισσεύει. Αν δεν γίνει κατανοητό τότε θα υπάρξουν και άλλες «εκπλήξεις» από τα ακραία νεοφιλελεύθερα σταγονίδια, αλλά και τα «παιδιά» τους που δεν είναι άλλα από την Ακροδεξιά… ”

Είναι πλέον ξεκάθαρο, με…

αποδείξεις πια, (η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα είναι η πιο τρανή) ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων αρκετών ετών, δεν υπηρέτησαν τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα. Κάθε φορά δε που κάποιο κυβερνητικό στέλεχος ανοίγει το στόμα του, τις περισσότερες φορές, άσχετο με το γνωστικό αντικείμενο του εκάστοτε θέματος συζήτησης και μιλά με τον τεχνοκρατικό τρόπο αντίληψης της λογικής του «μέσου όρου», λέει συνειδητά ψέματα, παραπλανεί τον ελληνικό λαό και υπηρετεί μονάχα ιδιοτελή και ιδιωτικά συμφέροντα.

Του Κώστα Καπνίση

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της σήψης και της παρακμής είναι η ανάθεση και παράδοση των πολιτικών «σκήπρων», δηλαδή των πολιτικών ευθυνών, σε τεχνοκράτες – κρατικοδίαιτους σύμβουλους. Είπε τις προάλλες, ξεδιάντροπα μάλιστα, ο διορισμένος από τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, ότι «Δεν υπάρχει υπερφορολόγηση στην Ελλάδα». Τόλμησε να ξεστομίσει τέτοια προσβολή, τέτοια ύβρη απέναντι στην συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει γονατίσει κυριολεκτικά και βρίσκεται πλέον, σύμφωνα με αλλεπάλληλες εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, στα όρια της εξαθλίωσης, της ανθρωπιστικής καταστροφής και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού με δείγματα μάλιστα εμφυλιοπολεμικών τάσεων.

Η ωμή αλήθεια βέβαια, σύμφωνα πάντα με τις συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, στην οποία ζουν οι κρατικοδίαιτοι, δηλαδή οι πληρωμένοι με δημόσιο χρήμα των φορολογουμένων, είναι ότι τα στοιχεία (τους) μιλούν πάντα με μέσους όρους. Η βούλησή τους, και αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα, είναι η πλήρης διάλυση του Κοινωνικού Κράτους και η παράδοση των δημοσίων αγαθών σε ιδιώτες «επενδυτές», οι οποίοι αρκετές φορές είναι υπόδικοι και αναζητούνται με διεθνή εντάλματα σύλληψης. Οι αριθμοί στους οποίους «πατούν» οι τεχνοκράτες είναι «πειραγμένοι». Για την ακρίβεια χρησιμοποιούν ένα πολύ μικρό κομμάτι αλήθειας και το παρουσιάζουν ως το «όλον».

Ουσιαστικά πρόκειται για μύθευμα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι μύθοι πάντοτε έχουν ψήγματα αλήθειας. Ένα παράδειγμα, το οποίο «βγάζει μάτι», είναι τα ψέματα για να κατορθώσει η εκάστοτε κυβέρνηση να συκοφαντήσει έναν δημόσιο οργανισμό είναι η μισθοδοσία του προσωπικού που υπηρετεί σε αυτόν. Για παράδειγμα μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι ο μισθός του συμβούλου ή του διευθυντή, ο οποίος είναι στα 5.000 ευρώ μηνιαίως, μαζί με τον μισθό ενός απλού εργαζομένου (και μάλιστα παραγωγικού, αυτού δηλαδή που βγάζει την δουλειά), στα 1.000 ευρώ. Τι κάνει ο τεχνοκράτης; Λέει με συνειδητή διάθεση διαστρέβλωσης της αλήθειας ότι το άθροισμα των δύο μισθών είναι στα 6.000 ευρώ, το διαιρεί δια δύο και καταλήγει στο γελοίο συμπέρασμα ότι ο μέσος όρος μισθολογικής δαπάνης ανά εργαζόμενο στον τάδε οργανισμό είναι 3.000 ευρώ. Παράλογο; Όχι βέβαια. Η παρουσίαση και το άκουσμα της «είδησης», οδηγεί στο φαινόμενο του κοινωνικού αυτοματισμού. Ακούει δηλαδή ο άνεργος, ο ανενημέρωτος, ο παραπληροφορημένος, ότι αυτά συμβαίνουν στον τάδε οργανισμό και «επαναστατεί» ή ακόμα χειρότερα βυθίζεται στην πλήρη κατάθλιψη και στην αδιαφορία.

Σε αυτό το μήκος κύματος, έρχεται να «καλύψει» το κενό, ένα ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας και όχι μόνο, το οποίο έχει εκλεγεί από ένα απογοητευμένο, αδιάφορο και αρκούντως παραπληροφορημένο εκλογικό σώμα. Τα αποτελέσματα τραγικά για το σύνολο και όχι για το μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζεται η ευημερία ενός μέρους έναντι του όλου και μάλιστα με την νομιμοποίηση του συντριπτικού ποσοστού της ελληνικής κοινωνίας. Παράλογο και αυτό; Και πάλι όχι, καθώς η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων και βασίζεται στην επικράτηση της ανθρώπινης αδυναμίας για πρόσκαιρη και απόλυτα ευκαιριακή αποκομιδή κερδών. Έστω και ψιχίων. Η εκάστοτε αντιλαϊκή κυβέρνηση ή τυραννική εξουσία, έχοντας γνώση αυτού του δεδομένου, εκμεταλλεύεται ιδανικά την κατάσταση και συνεχίζει να «νομοθετεί», απροκάλυπτα πια, προς όφελος των ολίγων και σε βάρος των πολλών. Στην ερώτηση «Γιατί δεν αντιδρά κανείς» ή πιο σωστά «Γιατί δεν αντιδρά κανείς οργανωμένα, ειρηνικά και αποτελεσματικά», η απάντηση είναι ήδη δεδομένη και έχει αναλυθεί αρκετές φορές από τις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες. Μα η κοινωνία, έχει ήδη διαιρεθεί, ενώ οι ολίγοι είναι πάντοτε δυνατοί και ενωμένοι.

Αναμφίβολα, η ταξικότητα είναι κάτι υπαρκτό και ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια όλων στην Ευρώπη των τελευταίων 20 ετών. Το γιατί οι ευρωπαϊκοί λαοί στηρίζουν με την ψήφο τους εδώ και τόσα χρόνια αυτή την νοσηρή κατάσταση είναι το κρίσιμο ερώτημα από την απάντηση του οποίου θα κριθούν τα πάντα. Κυρίως το αν θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν οι ενώσεις, οι ευρωπαϊκοί λαοί μαζί ή χωριστά, αν θα ζουν οι κοινωνίες ως άνθρωποι ή ως σύγχρονοι δούλοι. Σε αυτό το ερώτημα έχει γίνει πια ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να απαντήσουν τα νεοφιλελεύθερα σταγονίδια, τα οποία έχουν αλώσει την Ευρώπη, αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο την τελευταία εικοσαετία. Είναι πια προφανές, ακόμα και για όσους εθελοτυφλούν, ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν να στείλουν στα σκουπίδια της Ιστορίας, αυτά τα απομεινάρια και μαζί τους και όσους τους υπηρετούν προς ίδιον όφελος.

Οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις από όλους τους πολιτικούς χώρους, οφείλουν να απαντήσουν ουσιαστικά και χωρίς περιστροφές και αγκυλώσεις, να κάνουν τις επιλογές τους, να δώσουν το ερέθισμα στους λαούς της Ευρώπης να αντισταθούν. Η αρχή μπορεί και πρέπει να γίνει από την Ελλάδα. Οι συνθήκες και η συγκυρία άλλωστε το ευνοούν. Είναι καθαρά συμβολικό και ταυτόχρονα ουσιαστικό. Ο χρόνος πια είναι αμείλικτος και δεν περισσεύει. Αν δεν γίνει κατανοητό τότε θα υπάρξουν και άλλες «εκπλήξεις» από τα ακραία νεοφιλελεύθερα σταγονίδια, αλλά και τα «παιδιά» τους που δεν είναι άλλα από την Ακροδεξιά…