Από Ευάγριος Αληθινός
Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν σωματικά με την ανυπόφορη φτώχεια κι ύστερα δοκιμάζουν να σε ευνουχίσουν πνευματικά με την επιβαλλόμενη λήθη. Κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο, υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι: οι αστυνομικές ράβδοι, τα ψυχιατρικά κελιά, τα δικαστικά έδρανα και τα τείχη του σωφρονισμού, οι σφαίρες των στρατηγών, τα μαχαίρια των μισάνθρωπων, η απόγνωση της ανέχειας, η θηλιά των χρεών, η διαγραφή των συναισθημάτων, μετατρέποντας τη ψυχή σε λευκό χαρτί.
Το συναίσθημα της απόλαυσης της ζωής και οι τρόποι που αυτό μπορεί να εφεύρει ώστε να συνεχίσουν οι άνθρωποι να ζουν και όχι απλά να επιβιώνουν, θα παραμένουν άγνωστες λέξεις, όσο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει πια στη μονοδιάστατη άσκηση του "δούναι και λαβείν". Της παροχής και αντιπαροχής αντί της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης. Της ανάθεσης αντί της οριζόντιας συμμετοχής στη λήψη της απόφασης και της πράξης.
Δεν θα είναι όμως τόσο ζοφερός ο κόσμος εφόσον ξαναθυμηθούμε εκείνα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που δημιούργησαν την ανθρώπινη γεωγραφία: Η περιέργεια για το άγνωστο, η εφευρετικότητα και ο πειραματισμός ήταν ανέκαθεν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των ανθρώπων και οι άνθρωποι, άσχετα από την ηλικία τους, τη χαρά του παιχνιδιού δεν την ξέχασαν ποτέ. Μπορεί με το βάρος των χρόνων που αναγκάζει τα κορμιά τους να σκύβουν, να τα κλείδωσαν σε ένα μικρο κουτάκι στη συρταριέρα του μυαλού τους ξεχνώντας πού έχουν βάλει το κλειδί και τελικά την ίδια την ύπαρξη του κουτιού, άλλα αυτό είναι πάντα εκεί καλά φυλαγμένο.
Το μόνο που περιμένει είναι: είτε το κλειδί που θα ξαναβρεθεί, τυχαία ή ακόμη καλύτερα μετά από την αναζήτησή του να το ξεκλειδώσει, είτε το κατσαβίδι που θα επιστρατευτεί για να παραβιάσει την κλειδαριά.
Ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουμε έναν ανελεύθερο χειραγωγημένο κόσμο, είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε και μόνο τόσο η ίδια μας η ύπαρξη να αποτελεί επαναστατική πράξη.
Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν σωματικά με την ανυπόφορη φτώχεια κι ύστερα δοκιμάζουν να σε ευνουχίσουν πνευματικά με την επιβαλλόμενη λήθη. Κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο, υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι: οι αστυνομικές ράβδοι, τα ψυχιατρικά κελιά, τα δικαστικά έδρανα και τα τείχη του σωφρονισμού, οι σφαίρες των στρατηγών, τα μαχαίρια των μισάνθρωπων, η απόγνωση της ανέχειας, η θηλιά των χρεών, η διαγραφή των συναισθημάτων, μετατρέποντας τη ψυχή σε λευκό χαρτί.
Το συναίσθημα της απόλαυσης της ζωής και οι τρόποι που αυτό μπορεί να εφεύρει ώστε να συνεχίσουν οι άνθρωποι να ζουν και όχι απλά να επιβιώνουν, θα παραμένουν άγνωστες λέξεις, όσο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει πια στη μονοδιάστατη άσκηση του "δούναι και λαβείν". Της παροχής και αντιπαροχής αντί της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης. Της ανάθεσης αντί της οριζόντιας συμμετοχής στη λήψη της απόφασης και της πράξης.
Δεν θα είναι όμως τόσο ζοφερός ο κόσμος εφόσον ξαναθυμηθούμε εκείνα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που δημιούργησαν την ανθρώπινη γεωγραφία: Η περιέργεια για το άγνωστο, η εφευρετικότητα και ο πειραματισμός ήταν ανέκαθεν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των ανθρώπων και οι άνθρωποι, άσχετα από την ηλικία τους, τη χαρά του παιχνιδιού δεν την ξέχασαν ποτέ. Μπορεί με το βάρος των χρόνων που αναγκάζει τα κορμιά τους να σκύβουν, να τα κλείδωσαν σε ένα μικρο κουτάκι στη συρταριέρα του μυαλού τους ξεχνώντας πού έχουν βάλει το κλειδί και τελικά την ίδια την ύπαρξη του κουτιού, άλλα αυτό είναι πάντα εκεί καλά φυλαγμένο.
Το μόνο που περιμένει είναι: είτε το κλειδί που θα ξαναβρεθεί, τυχαία ή ακόμη καλύτερα μετά από την αναζήτησή του να το ξεκλειδώσει, είτε το κατσαβίδι που θα επιστρατευτεί για να παραβιάσει την κλειδαριά.
Ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουμε έναν ανελεύθερο χειραγωγημένο κόσμο, είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε και μόνο τόσο η ίδια μας η ύπαρξη να αποτελεί επαναστατική πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου