Κυβέρνηση εκτός ορίων !!!

“ Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, να εμπιστεύεται κάποιος (κυβερνών έστω) βουλευτής τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ότι δίνουν τον υπέρ των αδυνάτων αγώνα; Πώς είναι δυνατό να…δίνει αξιοπιστία στα λόγια τους, όταν και την πιο απλή πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτήν για την προστασία από τους πλειστηριασμούς, την αντιμετωπίζουν με χλευασμό; ”

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Δεν ήταν η ώρα της ψηφοφορίας επί της πρότασης δυσπιστίας, την οποία είχε προ ολίγων εβδομάδων καταθέσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν ήταν ούτε κατά τις ονομαστικές ψηφοφορίες, θυελλώδεις κάποιες από αυτές. Να μην είναι και τώρα, που πλησιάζει το τέλος της κατοικίας και της μεταφοράς-κατά τις συστάσεις των θρασυτέρων της τρόικας-των Ελλήνων ιδιοκτητών σε οίκους αστέγων, ή (θα το πουν κι αυτό) στους καταυλισμούς τους προορισμένους για τους άτυχους μετανάστες που είχαν την έμπνευση να έρθουν στη χώρα μας, για το καλύτερο αύριο;

Πιθανόν να είναι τώρα, που ορισμένοι βουλευτές της κυβερνώσας πλειοψηφίας δηλώνουν ότι έφτασαν στο μη περαιτέρω. Από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανάκατοι. Αν και ψήφισαν  το ένα μετά το άλλο τα απεχθή μέτρα που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη βίαιη φτωχοποίηση, αν και νομιμοποίησαν την απαξίωση κρίσιμων οργανισμών του δημόσιου τομέα, αν και έδειξαν το δρόμο της εξόδου από την εργασία τους σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, αν και εκχώρησαν στα σκλαβοπάζαρα των δανειστών, αντί δόσεις δανείων, το δικαίωμα του πολίτη στην ελπίδα, τώρα, λένε, θα αντισταθούν και θα συμβάλουν στην αντιστροφή, σε μια άλλη πορεία προς την ανάκαμψη και την αξιοπρέπεια.

Ενδεχομένως.

Οι παγιδευμένοι πολίτες στις προεκλογικές εξαγγελίες και μετεκλογικές διαβεβαιώσεις των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου αναμένουν να (τους) δουν. Χωρίς, αυτή τη φορά, να κρυφτούν πίσω από διατάξεις ασάφειας και εύνοιας υπέρ των κυνηγών κεφαλών και οικιών. Διότι το δόγμα «ας πρόσεχαν», το οποίο υφίσταται από εποχής Σημίτη, πρέπει κάποια στιγμή να ανατραπεί.

Τότε, στο χρηματιστήριο τους οδήγησε ο τότε πρωθυπουργός, για να έχουν καλύτερες αποδόσεις στις αποταμιεύσεις τους, όταν έριξε τα επιτόκια ταμιευτηρίου σε μηδενικά επίπεδα. Με την εγγύηση της καλπάζουσας προς την επιτυχία οικονομίας, μιας οικονομίας που γινόταν πρότυπο της Ευρώπης και μπορούσε να φιλοξενήσει τα όνειρα και τις ορέξεις κάθε τυχάρπαστου, και συνακόλουθα να φιλοξενήσει και χλιδάτους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρπαχτής και της κοπανιστής.

 

 

Ναυάγησαν όσοι τον πίστεψαν. Όπως ναυάγησαν και όσοι στη συνέχεια πίστεψαν στο κραταιό τραπεζικό σύστημα και τις διαβεβαιώσεις μεγάλων πιστωτικών ομίλων, ότι με την εγγύησή τους μπορούν να αποκτήσουν το σπίτι που ονειρεύονταν, να αποκτήσουν αγαθά που δεν ονειρεύονταν, να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, ν’ ανοίξουν τα πανιά τους σε κάτι καλύτερο. Κι ακολούθησαν, στον ίδιο δρόμο προς την άβυσσο, όσοι έκαναν το σταυρό τους που τις αποταμιεύσεις τους είχαν εμπιστευτεί στα κρατικά ομόλογα, θωρακισμένα καθώς ήταν με την εγγύηση του δημοσίου… Ποιο δημόσιο όμως; Αυτό που απαξίωνε και  καταργούσε τον εαυτό του, θα προστάτευε αυτούς που επένδυσαν στην αξιοπιστία του;

Τι πάει να πει, τώρα, «μέχρις ενός ορίου» θα είναι η προστασία για την πρώτη κατοικία; Ποιος και με ποια κριτήρια ορίζει αυτά τα όρια; Οι τράπεζες που έδωσαν τα δάνεια με την εγγύηση των εισοδημάτων του κάθε δανειολήπτη; Η εφορία που απειλεί με δημεύσεις τους άνεργους και τους αμειβόμενους με αποδοχές ημιαπασχολούμενο εργαζόμενους; Ή η τρόικα, η οποία ορίζει ποιοι, πόσοι και σε ποια όρια θα ζουν σ’ αυτόν τον τόπο; Και ποια από την ακίνητη περιουσία που έχει αποκτήσει ο καθένας είναι η εκτός ορίου;

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν, να εμπιστεύεται κάποιος (κυβερνών έστω) βουλευτής τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ότι δίνουν τον υπέρ των αδυνάτων αγώνα; Πώς είναι δυνατό να δίνει αξιοπιστία στα λόγια τους, όταν και την πιο απλή πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτήν για την προστασία από τους πλειστηριασμούς, την αντιμετωπίζουν με χλευασμό; Όποια σκοπιμότητα και αν τους κρατάει ακόμα το χέρι, για να ψηφίζουν «ναι». Ακόμα και η σκοπιμότητα διατήρησης της έδρας τους. Γιατί κινδυνεύει πια να χαθεί κι αυτή (όπως ακόμα και οι φίλιες πια δημοσκοπήσεις δείχνουν), μαζί με τα κινητά και ακίνητα της περιουσίας των ψηφοφόρων τους.

Εκτός ορίων είναι εδώ και καιρό η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός της, ο οποίος συνεντευξιαζόμενος (αρχές Νοεμβρίου) με τον Γιάννη Πρετεντέρη διαβεβαίωνε, ότι το 2013 θα ήταν η τελευταία χειρότερη χρονιά!