κομμάτια ενός μέλλοντος που έρχεται από παλιά

[ποστίδιο αποτελούμενο από τέσσερα αστεία και μία πρόταση]

αστείο Ι (προτάσεις για την παιδεία)

Δυστυχώς το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού πανεπιστημίου ναυάγησε. Το πανεπιστήμιο είναι και πολυδάπανο και συνιστά όχημα προς την ανεργία. Η τελευταία κρίση στο ελληνικό πανεπιστήμιο με επίκεντρο το ζήτημα των διοικητικών υπαλλήλων είναι απλώς ένα σύμπτωμα της ασθένειας. Δυστυχώς, όμως, η κρίση δεν φαίνεται να μας κάνει να θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Είμαστε μια χώρα στην οποία η υποκρισία υπεραφθονεί και η σχέση μας με τον ορθολογισμό αποδεικνύεται χαλαρή.
Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε άμεσα να αλλάξουμε υπόδειγμα, καθώς δεν μπορούμε να συντηρούμε ένα τόσο μεγάλο, κατακερματισμένο και πολυδάπανο πανεπιστήμιο. Πρέπει λοιπόν να διαλέξουμε: ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε δίδακτρα στη φοίτηση ώστε οι χρήστες να καλύπτουν ένα μέρος της δαπάνης που προορίζεται για αυτούς ή θα μειώσουμε σημαντικά τον αριθμό των εισακτέων μέσα από το κλείσιμο μεγάλου αριθμού σχολών ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν μπορεί να θέλουμε ταυτόχρονα εκπαίδευση για όλους χωρίς ανταπόκριση στην αγορά εργασίας και αυτό να απαιτούμε να το πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
(Νίκος Μαραντζίδης , πηγή: Καθημερινή )

(υπουργείο Εθνικής Παιδείας 1937, πηγή: ο Ελληνικός Φασισμός στον Μεσοπόλεμο – Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, εκδ. antifa scripta)

αστείο ΙΙ (παρουσίαση ποιητικής συλλογής)

(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Ωραίο μου πλυντήριο νούμερο 4.382.
Ό,τι κρεμάστηκε σε περίπτερα, ό,τι ακούστηκε σε θέατρα βράχων και ό,τι βγήκε στο «έχει γούστο» ως αριστερός πολιτισμός βουτάει στη σκάφη και σαπουνίζει να ξεπλύνει την ποίηση του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα. Ο Καββαδίας, τα μαλαματένια λόγια, το παραποιημένο βίντεο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και τα σηκωμένα μανίκια του Μ. Καψή βράζουν στην ίδια κατσαρόλα, δημιουργώντας μια απίθανη σύγχυση. Ένας παρατηρητής θα αναρωτηθεί τί εννοούσε ο ίδιος του ο εαυτός όταν τραγούδαγε παλιά κάτι απ’ τους εικονιζόμενους ή ποιά υλικά συνέθεταν την κάποτε συγκίνησή του. Άλλος παρατηρητής απλά θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους.

αστείο ΙΙΙ (από την ίδια εκδήλωση)

(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Το μάτι πέφτει λίγο παραπέρα απ’ τον πρωθυπουργό. Στο ίδιο ή διπλανό τραπέζι αντιμνημονιακός δημοσιογράφος και ο άνθρωπος που διαπόμπευσε αλλοδαπές πόρνες, που έσωσε την ελληνική οικογένεια, που έβαλε το πρώτο λιθαράκι στην κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος  (ο άνθρωπος δηλαδή που προετοίμασε το δρόμο).

αστείο IV (παρουσίαση πολιτικής κίνησης)

(πηγή: PressProject)
Το νέο, το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό συνοψίζονται σε αυτά τα πρόσωπα (άντε και στου Πρωτόπαππα που βρισκόταν επίσης εκεί). Ο αντικομφορμιστής και ο μετριοπαθής (που εκτός των άλλων ξέπλυναν επιτυχημένα τον Βορίδη) και βέβαια ο μέγας μεταρρυθμιστής, ο άνθρωπος που θα μας οργάνωνε. Αλίμονο όμως εμείς αποδειχτήκαμε ανατολίτες, βάρβαροι, χωριάτες, λαϊκιστές.

και κάτι πραγματικά ενδιαφέρον

ένα βιβλίο, που προσφέρει αφενός ιστορικά ντοκουμέντα, αφετέρου (ή κυρίως) οπτική, προοπτική, κατανόηση μιας διαδρομής. Κατάδυση στην ιστορία και (αναπόφευκτα) το παρόν του ελληνικού κράτους.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

“να σώσουμε τον Ράλλη και τον Φον Γιοσμά, τον μαυραγορίτη και τον δωσίλογο, το πρώην μέλος της ΕΟΝ και μετέπειτα μέλος της ναζιστικής ΕΣΠΟ, ακόμη και τον ταπεινό χωρικό των ταγμάτων ασφαλείας, να σώσουμε όλους αυτούς τους φονιάδες από την τεράστια συγκατάβαση των μεταγενέστερων, να τους ανακαλύψουμε ξανά ως κομμάτι της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, να τους αναδείξουμε ως λογικά, δολοφονικά, απολύτως εχθρικά και κατά καιρούς κυρίαρχα συμφέροντα και επιδιώξεις. Να μια δουλειά που δεν θα την κάνει κανείς πραγματικός πατριώτης για λογαριασμό μας. Να μια δουλειά για ανθέλληνες προλετάριους!”

 Το βυτίο