Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo

[1]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας είναι η αδυνατότητα της αξιακής μορφής να επαναορίσει τον κόσμο της, να επαναθεμελιώσει τις ίδιες της βασικές της κατηγορίες (αξία, χρήμα, εμπόρευμα, αφηρημένη εργασία, κράτος-έθνος). Το τρέχον γενικό πλαίσιο της κρίσης αξιοποίησης είναι, ταυτόχρονα, κρίση της δυνατότητας του κεφαλαίου να επανεκκινεί από τον εαυτό του και να ιδρύει εκ νέου τον παλιό κόσμο.

[2]

Θεμελιακό στοιχείο αυτού του αξεπέραστου καπιταλιστικού αδιεξόδου είναι η αποουσιοποίηση της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου και -κατ’ επέκταση- ως κοινωνικής επένδυσης. Η “εργασία”, ως σιωπηλός οικονομικός εξαναγκασμός και πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz), έφτασε να έχει πλήρως αποδεσμευτεί από τη σταθερή προοπτική της κοινωνικής ανόδου μέσα από τις συμπληγάδες της συσσώρευσης.

[3]

Η υπεραφθονία του εμπορεύματος “εργασιακή δύναμη” εξωθεί τους πωλητές και τις πωλήτριες αυτού του ιδιόμορφου εμπορεύματος σ’ έναν ατομικό νομαδισμό ανεύρεσης εργασίας και αυτοπειθάρχησης στο πλασάρισμα του εαυτού τους, αν θέλουν να “βρουν δουλειά”. Όσοι-ες τα καταφέρνουν δεν μπορούν παρά να δένουν τη μοίρα τους στο συρρικνούμενο άρμα της συσσώρευσης (από εδώ και η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια για το “μέλλον” κτλ). Το μαστίγιο στη γαλέρα της μισθωτής εργασίας-σε-κρίση δεν είναι η απαρχαιωμένη προτεσταντική Ηθική της Εργασίας αλλά η ψυχαναγκαστική ιδέα της πιθανής κατάληξης στη “χωρίς ιδιότητες μάζα” των αποκλεισμένων.

[4]

Αντιστρόφως ανάλογη της καπιταλιστικής κατάργησης της εργασίας ως παραγωγικής “ταυτότητας, νοήματος και της αίσθησης του μέλλοντος” (Will Barnes) είναι η επέκταση της λογικής της Επιχείρησης σε κάθε λειτουργικά διαχωρισμένη σφαίρα της αστικής κοινωνίας. Από το Κράτος μέχρι το Πανεπιστήμιο και την Οικογένεια η γενικευμένη αφαίρεση του “κόστους – οφέλους” ρυθμίζει την υλικότητα των καθημερινών ανθρώπινων σχέσεων, η ίδια η δομή των ανθρώπινων αναγκών διαμορφώνεται συστηματικά με βάση την ψευδο-αρχή της γενικής ανταλλαξιμότητας μετατρέποντας εν δυνάμει τα πάντα σε συμβολικο-πρακτικές εστίες ανταγωνισμού και κερδοφορίας.

[5]

Η αποδόμηση του μεταπολεμικού Κράτους-Δικαίου και η απορρόφησή του από το Κράτος-Δίκτυο (Jacques Wajnsztejn) οργανωμένο ως Επιχείρηση μετέτρεψε την πρόσβαση-στην-αξία (στη δουλειά, στο χρήμα κτλ) σε πιο “προσωπική υπόθεση” που δεν συνδέεται απλώς και μόνο άμεσα με την ίδια την ατομικότητα και την προσωπικότητα του ατόμου: η “αξία” έγινε η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ύπαρξής του, το “άτομο” προκατηγορικά έχει ως ύψιστο καθήκον του, σε συνθήκες απεριόριστου ανταγωνισμού, να δείχνει συνεχώς την “αξία” του ενάντια-σε-όλα τα άλλα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσωπική αποτυχία από την αποτυχία στην πρόσβαση-της-αξίας: ισοδυναμεί με κάτι το ασυγχώρητο, με την ίδια την εκμηδένιση του “προσώπου” ως μάσκας κοινωνικά αποδεκτού χαρακτήρα, ισοδυναμεί με τον ίδιο το θάνατο.

[6]

Η αποουσιοποίηση της εργασίας ως κεντρική στιγμή του τέλους της Νεωτερικότητας δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την τροποποίηση των αμοιβαίων σχέσεων μεταξύ των τριών συστατικών της καπιταλιστικής Αγίας Τριάδας, μεταξύ της Οικονομίας της Αγοράς, του Κράτους-Έθνους και της Κοινωνίας των Πολιτών. Συρρίκνωση της διαδικασίας αξιοποίησης του κεφαλαίου σημαίνει, στον ίδιο χρόνο, βίαιη προσαρμογή της ιδιότητας του Πολίτη σε αυτή τη διογκούμενη συρρίκνωση που καθοδηγείται από το Κράτος.

[7]

Ο “καθολικός εθνικός πολίτης” είναι ανθρώπινος μόνο ως υποκείμενο της εργασίας και ως ιδιοκτήτης του εμπορεύματός του. Από τη στιγμή που η δομική υπερπροσφορά των πωλητών εργασιακής δύναμης πετάει πάντα κάποιους “άλλους” εκτός, χωρίς να βρίσκεται τελικός αγοραστής γιαυτό το εμπόρευμα, οι “φορείς” του κινδυνεύουν να αποκλειστούν και από αυτή την ψευδοκαθολική ιδιότητα του Πολίτη που στο αστικό σύμπαν είναι συνώνυμη με αυτήν του “ανθρώπου”. Η μεταναστευτική-προσφυγική κρίση και ο τρόπος αντιμετώπισής της από τα Κράτη είναι χαρακτηριστική επί αυτού και αποτελεί τον προάγγελο της κόλασης, αν τα πράγματα “μείνουν ως έχουν”. Με τη ρευστοποίηση των σχέσεων μεταξύ της Οικονομίας της Αγοράς, του Κράτους-Έθνους και της Κοινωνίας των Πολιτών η αξιακή μορφή δεν καταργεί, ούτε υπερβαίνει τίποτε αλλά παρακάμπτει τις ενδιάμεσες διαμεσολαβήσεις της για να γίνει η ίδια η “απόλυτη” διαμεσολάβηση που οδηγεί στο σημείο Μηδέν της βαρβαρότητας και της κατάρρευσης.

[8]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας και η αυγή μιας Εποχής καπιταλιστικής νεο-δουλείας φέρνει στο φως και το οριστικό τέλος της ιστορικής Αριστεράς, της Αριστεράς της οντολογικοποιημένης και γιαυτό διϊστορικής και αιώνιας “ταξικής πάλης”, με τις δυϊστικές θεωρητικές κατηγορίες της “εξωτερικής εκμετάλλευσης” (η καπιταλιστική τάξη ιδιοποιείται το ουδέτερο υπερπροϊόν της εργατικής τάξης) και γιαυτό ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός ανάγεται λίγο-πολύ σε ζήτημα οργανωτικής μορφής ενός αδιάφορου περιεχομένου, με άλλα λόγια στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και στην κρατικοποίηση όλων των καπιταλιστικών δεινών και αδιεξόδων για να γίνουν οι εργάτες “αφέντες στο χώρο τους”. Η Αριστερά ως κομμάτι της ανάδυσης και της διεύρυνσης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων είναι πλέον νεκρή και στις καλύτερες στιγμές της ακόμα δεν τα κατάφερε να πάει πέρα από μια άλλου είδους διαχείριση των αστικών κατηγοριών. Η καπιταλιστική αποουσιοποίηση της εργασίας, ως αναγκαίος όρος της ρευστοποίησης των σχέσεων μεταξύ του Κράτους και της Αγοράς, έφερε και τη λήξη του δίπολου “Αριστεράς και Δεξιάς” διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για την ίδια την κρίση της “πολιτικής” εν γένει.

[9]

Ο αστός άνθρωπος έχει δυο ψυχές σε ένα σώμα: τον Homo Economicus και τον Homo Politicus. Η αρρώστια της μιας ψυχής εκφράζει το πόσο άρρωστη είναι η άλλη και το αντίστροφο, αδιαχώριστες όπως είναι μέσα στο ένα και το αυτό σώμα που νοσεί. Φαινόμενα τύπου Τrump στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η άνοδος Le Pen στη Γαλλία, το “Κίνημα 5 Αστέρων” στην Ιταλία, η αριστεροδεξιά κυβέρνηση στην Ελλάδα, το αγγλικό BREXIT, με άλλα λόγια ο εκφασισμός του δημοκρατικού Κράτους ως όψη του εκδημοκρατισμού του Φασισμού και το αντίστροφο είναι τα συμπτώματα α) τόσο του τέλους της “πολιτικής της ενσωμάτωσης” όσο β) και της αρχής της “πολιτικής της εξόντωσης” που θα διαχειριστεί τους ανίκανους-για-αξιοποίηση πληθυσμούς.

[10]

Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Προλετάριοι όλων των χωρών, σταματήστε τη δουλειά!

πηγή:

https://theshadesmag.wordpress.com/2017/02/13/katareusitisneoterikotitas/