Το τελευταίο γράμμα του Ν.Μπελογιάννη

-That is the question.     bestimmung.blogspot.gr

Η αρχαία μυθολογία μας διηγείται οτι οι θεοί του Ολύμπου κατέβαιναν να δικαστούν στα δικαστήρια της αρχαιίας Αθήνας. Αυτό λεγόταν, για να εξαρθεί το ύψος στο οποίο έπρεπε να βρίσκονται τα αρχαία δικαστήρια. Αν όμως αυτοί οι θεοί συνέβαινε να υπάρχουν σήμερα και να είναι πολιτικοί αντίπαλοι των μετά την απελευθέρωση ελληνικών κυβερνήσεων, τότε ασφαλώς θα φεύγαν πολύ μακριά από την Ελλάδα, για να σωθούν από τα δικαστήρια σκοπιμότητας, τα οποία λειτουργούν σαν εργοστάσια και βγάζουν τυποποιημένες αποφάσεις εναντίον των δημοκρατικών πολιτών.

Μέσα σε 5 χρόνια, 1945-1950, εκδόθηκαν περίπου 50.000 καταδικαστικές αποφάσεις και γύρω στους 5.000 ανθρώπους καταδικάστηκαν σε θάνατο! Από αυτούς περίπου 2.000 εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες, γριές ακόμη και κοπέλες 17 χρονών! Αυτού του είδους τα δικαστήρια θα μπορούσαν ίσως να δείξουν κατανόηση σε έναν κοινόν απατεώνα, δολοφόνο, κλέφτη κλπ. Αλλά για τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους δεν υπάρχει έλεος. Ιδού ένα πρόχειρο παράδειγμα: Δύο άριστοι εκπαιδευτικοί της χώρας μας, οι Σωτήρης Σ...γκαρούς [δεν φαίνονται κάποια γράμματα, ΘΛ] και Νίκος Κισκύρας καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κατάφεραν όμως να γίνει αναθεώρηση της δίκης των από τα τακτικά ποινικά δικαστήρια και αθωώθηκαν! Τέτοιες περιπτώσεις είναι πάρα πολλές!

Γεννιεται όμως τώρα το ερώτημα: Ποια είναι τα αίτια της πρωτοφανούς αυτής αγριότητας; Η Ελλάδα είναι χώρα φτωχή, γιατί οι ηγετικές τάξεις που κυβέρνησαν ως τα σήμερα τη χώρα βασίσθηκαν κυρίως στα παρασιτικά δεκανίκια των εξωτερικών δανείων και όχι στην ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Το γεγονός αυτό είχε σαν συνέπεια να μην βελτιωθεί καθόλου το βιωτικό επίπεδο του εργαζομένου λαού. Και όσον καιρό η οικονομική καθυστέρηση εσυμβάδιζε με την πολιτική καθυστέρηση των λαϊκών μαζών, η ολιγαρία του πλούτου μπορούσε να κυβερνά και να εκμεταλλεύεται το λαό με μια σχετική άνεση, χωρίς σοβαρούς κοινωνικούς τρανταγμούς. Περίπου όπως συνέβαινε στην Αγγλία πριν αρχίσει το κίνημα των Χαρτιστών.

Στην περίοδο όμως της Χιτλερικής σκλα- εδώ λείπει μια σελίδα.......

...ενώ εγώ και η Ιωαννίδου βρισκόμαστε σε αυστηρή φυλάκιση από το 1950! Και όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να μας καταδικάσουν σε θάνατο, επειδή δεν αποκηρύξαμε την ιδεολογία μας. Ενώ θα αρκούσε μια μόνο λέξη μας, όπως έκανε ο Γαλιλάδης, για να μη μας δικάσουν!

Γιατί η ιδεολογία μας είναι και η πραγματική αιτία της καταδίκη μας. Η κατηγορία για κατασκοπεία είναι άτιμη και συκοφαντική και δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό στοιχείο. Και η ίδια η ζωή μου τους διαψεύδει. Από ηλικία 17 χρονών, σπουδαστής ακόμη, πίστεψα στα ιδανικά του σοσιαλισμού και από τότε, 20 ολόκληρα χρόνια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την ανεξαρτησία και την ευημερία της πατρίδας μου. Για την ιδεολογία μου, οι αντιδραστικοί με έδιωξαν από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, με εξόρισαν, με εφυλάκισαν τον καιρό της μεταξικής δικτατορίας. Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας – και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω μια τέτοια – προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί καταταχτηταί με έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Κατάφερα να φύγω και τους πολέμησα, με όλη μου τη δύναμη, συνεργαζόμενος συχνά με αγγλικές αποστολές. Μετά την απελευθέρωση συνέχισα τους πολιτικούς αγώνες μου. Συγχρόνως εχρημάτισα διευθυντής στο πολιτικο-οικονομικό περιοδικό «Ελεύθερος Μωρηας». Η ανάπαυλα του 1945 μου δώσε την δυνατότητα να συνεχίσω διάφορες μελέτες μου και να τελειώσω και τα δυο βιβλία μου: «Η οικονική ανάπτυξη της Ελλάδος» και «Η ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας», που όμως είναι ακόμη ανέκδοτα, γιατί οι νέοι διωγμοί εμπόδισαν την έκδοσή τους.

Από το τέλος του 1946 με καταδιώκουν πάλι. Η οικογενειά μου όλη εξοντώνεται. Και τώρα η ίδια τύχη περιμένει και μένα. Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική. Είναι και πολλές άλλες. Αυτός ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος κατά των οπαδών της αριστεράς θα φέρει νέες μεγάλες συμφορές στην Ελλάδα. Ενώ, αν υπήρχε καλή θέληση από την πλευρά της δεξιάς, το πρόβλημα της σωτηρίας της άτυχης χώρας μας και του λαού μας θα ήταν αρκετά απλό, γιατί περικλείεται στις λέξεις: Δημοκρατία, Γενική αμνηστία, ειρήνευση και μέτρα για τη βελτίωση του βιωτικού επιπέδου του λαού. Αλλά ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα; That is the question, όπως λέει και ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας.

12/3/52                                                                                                              Νίκος  Μπελογιάννης

Υστερόγραφο: Οι γραμμές αυτές γράφονται, πρόχειρα και βιαστικά, από το κελλί των μελλοθανάτων όπου βρίσκομαι απομονωμένος, περιμένοντας το θάνατο. Ίσως όταν θα τις διαβάζετε να μην ζω πια. Θα ευχόμουνα το αίμα μας να συντελούσε στην ειρήνευση της πολύπαθης αυτής χώρας. Δυστυχώς όμως θα συμβεί το αντίθετο. Κι αυτό γιατί η δεξιά ποτέ δεν θέλησε την ειρήνευση και την συμφιλίωση του λαού μας. Εν πάσει περιπτώσει, ό,τι και να γίνει, θα θυμάμαι μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές με απέραντη ευγνωμοσύνη τις ευγενικές προσπάθειες των ανθρώπων, που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας σώστουν απο τον δήμιο.

Ο ίδιος

υγ. το σκαναρισμενο γραμμα το βρήκα εδώ: https://parekklisi.wordpress.com/2009/02/23/teleutaio-gramma-mpelogianni/. Δεν το βρήκα κάπου σε ψηφιοποιήμενη μορφή και θεώρησα χρήσιμο να το πράξω.