Zβάρα

Αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης και μια ιδιάζουσα κοινωνική ύπνωση;
  Ζούμε νομοτελειακά σε μια συνεχόμενη κατηφόρα που οδηγεί σε κατρακύλισμα, με τραυματισμούς στη ζωή και το μέλλον;
  Εάν τα δεχθούμε αυτά, τότε  δεν απομένει τίποτα άλλο από το να κάνουμε μια προσευχή «για να πάνε καλύτερα τα πράγματα» και να συνεχίσουμε με το ίδιο σκηνικό. Το θέμα, βέβαια, είναι πως δεν πρόκειται για «σκηνικό», αλλά για τη ζωή μας.

  Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Από αυτό το σημείο μέχρι την απουσία οργής υπάρχει μια τεράστια απόσταση.

Εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως εάν κάτι έχουν πετύχει οι εξουσιαστές είναι να μετατρέψουν την οργή μας σε μια παθητική απέχθεια για τις καταστροφικές πολιτικές τους. Απέχθεια, ναι, αλλά παθητική. Ίσως καμιά φορά να υπάρχουν και ξεσπάσματα, ώστε να μην σκάσουμε, αλλά τελικά αυτά καταγράφονται ωςεκτόνωση.
  Το θέμα δεν είναι απαντήσουμε με τρόπους σαν κι αυτούς: Μα, εγώ οργίζομαι με όσα συμβαίνουν, οργίζομαι που βλέπω τη ζωή μου, την οικογένεια μου, να μην έχει μέλλον, οι άλλοι κοιμούνται. Μα, εγώ έχω μεγάλη οργή και πώς να μην έχω όταν δεν υπάρχει δουλειά,  με το μισθό δεν μπορώ να ζήσω, η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα φάρμακα, αλλά οι άλλοι κάθονται και το μόνο που κάνουν είναι να ψάχνουν λύση για την επόμενη μέρα.
  Δεν χρειάζονται μεταφυσικά κι «αιώνια αναπάντητα ερωτήματα» που θα εξηγήσουν με τρόπο αδιέξοδο αυτό που συμβαίνει…
  Εάν προσέξει κανείς οι πιο οργισμένοι φαίνονται να είναι αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν! Φωνάζουν ή απλά μιλούν με μια ελεγχόμενη ένταση, δηλώνοντας πως υπερασπίζονται το καλό της κοινωνίας. Αυτοί, που ψηφίζουν παράγραφο – παράγραφο κάθε είδους μνημόνια και κάνουν υποκλίσεις στους «σωτήρες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και των υπολοίπων οργανισμών και δομών της καταστροφής, (αυτο)παρουσιάζονται και οργισμένοι! Οι προηγούμενοι οργίζονται, γιατί ήρθε η κυβέρνηση και δεν ολοκλήρωσαν την «έξοδο στις αγορές» και τα στελέχη της κυβέρνησης, γιατί οι προηγούμενοι «κατέστρεψαν τη χώρα».
  Μαζί, παρέα, ψήφισαν την έναρξη του νέου βάρβαρου γύρου που οδηγεί πάλι σε εξαθλίωση. Και τώρα, οι προηγούμενοι έχουν ως επιχείρημα πως ξέρουν καλύτερα να εφαρμόζουν τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο, και οι κυβερνώντες, αφού έχουν πει αμέτρητα ψέματα, εμφανίζονται και ως υπερασπιστές του λαού, διαλύοντας μέρα με τη μέρα τη ζωή του.

  Κι έχουν το θράσος, όλοι αυτοί, να είναι οργισμένοι!

  Το γράψαμε και πριν. Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Αυτό το «άλλο» δεν είναι γενικό και αόριστο. Οργή, τεχνητή οργή, «παράγουν»και οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Και, μάλιστα, επειδή προσπαθούν να γίνουν εκφραστές μέρους της υπόγειας οργής που υπάρχει στην κοινωνία, χρειάζεται να μην υπάρχει καμία αμφιβολία: Αυτοί δεν είναι θυμωμένοι, δεν είναι οργισμένοι. Αυτοί είναι ναζιστές. –

  Ας επανέλθουμε στα αρχικά ερωτήματα:

 Αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης και μια ιδιάζουσα κοινωνική ύπνωση;
 Ζούμε νομοτελειακά σε μια συνεχόμενη κατηφόρα που οδηγεί σε κατρακύλισμα, με τραυματισμούς στη ζωή και το μέλλον;
  Η απάντηση είναι όχι και ο απόλυτος τρόπος απάντησης δεν περιέχει καμία διάθεση κατασκευής μιας αισιόδοξης πραγματικότητας.
  Η απάντηση είναι όχι, διότι, τελικά, η οργή υπάρχει, μια οργή για το άδικο, που δεν λειτουργεί με το θυμικό μόνο. Προκύπτει από την ίδια την πραγματική κοινωνική ζωή,με τις αντιθέσεις της και πρώτες και βασικές αντιθέσεις της είναι και παραμένουν, στο σύστημα που ζούμε, οι ταξικές αντιθέσεις.
  Οργή, λοιπόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει συνταγή στην έκφραση της,  σε προσωπικό επίπεδο. Οργή με κοινωνική διάσταση και όχι γιατί «μου συμβαίνει κάτι», αλλά γιατί «μας διαλύουν». 
   Θα το γράψουμε για τρίτη φορά: Η οργή, όταν δεν εξελίσσεται σε κάτι άλλο, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Κι επειδή το θέμα είναι κάπου να πάμε, ας το πούμε με μια άλλη λέξη:  Ζβάρα…

Γεράσιμος Χολέβας

 imerodromos.gr