Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 · by kseeath ·

Βομβαρδισμοί και εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη και το Αφγανιστάν, πόλεμος για αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη και τη Συρία, ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα με αιχμή του δόρατος φασίστες στην Ουκρανία. Κλιμακούμενη περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας, με τις συνεχείς προκλήσεις εναντίον των χωρών αυτών να απειλούν να προκαλέσουν γενικευμένο πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός απειλεί με έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες, από τον οποίο είναι συζητήσιμο το αν θα καταφέρει να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Η πάλη ενάντια στη μιλιταριστική αυτή έξαρση είναι σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων.

Την ίδια στιγμή, η Ιαπωνία ξαναθυμάται το μιλιταριστικό της παρελθόν και αναθεωρεί το μέχρι πρότινος «ειρηνικό» της σύνταγμα ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Γερμανία, στέλνοντας στρατεύματα στη Συρία για να πάρει κι αυτή ένα κομμάτι από την πίττα. Η βρετανική κυβέρνηση προσπαθεί να κλιμακώσει τη βρετανική επέμβαση στη Συρία, με τον Κάμερον να λέει ξεδιάντροπα ψέματα για 70,000 μετριοπαθείς αντάρτες στους οποίους μπορεί να στηριχτεί μια εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών με στόχο το ISIS. Πρόκειται για ψέμα αντίστοιχης χυδαιότητας με το ψέμα που χρησιμοποίησε ο Μπλερ περί «όπλων μαζικής καταστροφής» για να δικαιολογήσει την εισβολή στο Ιράκ – και αντίστοιχης εγκληματικότητας.

Η Βρετανία έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί το Σεπτέμβρη εκλέχτηκε αρχηγός του Εργατικού Κόμματος ο Τζέρεμι Κόρμπιν (αριστερός, με σημαντική συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα κλπ) με σημαία του την αντίθεση στη λιτότητα και τον πόλεμο. Δε θα επεκταθούμε εδώ για τον Κόρμπιν, τις προοπτικές που άνοιξε η εκλογή του και τα όρια του ρεφορμισμού, αλλά θα επικεντρωθούμε στη στάση του στη διαπάλη που άνοιξε στη Βρετανία σχετικά με τη σχεδιαζόμενη επέμβαση στη Συρία. Ο Κόρμπιν είχε δηλώσει πως «διαφωνεί» με την πρόταση του πρωθυπουργού για βομβαρδισμούς. Η εσωτερική δεξιά αντιπολίτευση στο Εργατικό Κόμμα, που υποστηρίζει την επέμβαση, υπερασπιζόταν το δικαίωμα των βουλευτών να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» επικαλούμενη τη δημοκρατία. Μα πώς μπορεί κανείς να επιβάλει στους βουλευτές ενός κόμματος μιας δημοκρατικής χώρας τι να ψηφίσουν; Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιδημοκρατικό!

Ο Κόρμπιν υπέκυψε (χωρίς καν να δώσει μάχη) στην πίεση στις 30 Νοέμβρη και έδωσε το ελεύθερο στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος που τάσσονται υπέρ της επέμβασης είναι αρκετοί, οπότε είναι σχεδόν βέβαιο πως θα υπερψηφιστεί στην επικείμενη ψηφοφορία της Τετάρτης. Καθ’ όλα δημοκρατικά. Δημοκρατικά θα πέσουν οι βόμβες στα κεφάλια των Σύρων! Αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του Κ. Ρουσίτη από την Εργατική Εξουσία που αναφέρεται ακριβώς στη σχέση της δημοκρατίας που απολαμβάνουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες με τις δικτατορίες και τις μπόμπες που «απολαμβάνουν» οι εκμεταλλευόμενες χώρες. Μολονότι γράφτηκε πριν από 14 χρόνια, διατηρεί την επικαιρότητά του.

Επαναλαμβάνουμε, τέλος, πως το συνειδητό προλεταριάτο που του έλαχε να γεννηθεί στην ιμπεριαλιστική Δύση πρέπει να πάψει να ψάχνει τον εχθρό στο εξωτερικό, σε μυθικά πλάσματα όπως ο «ρώσικος ή ο κινέζικος ιμπεριαλισμός» και να θυμηθεί ότι «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα» – και είναι η αστική «του» τάξη και το κράτος της. Ποιος ξέρει, ίσως η ολοένα εντεινόμενη λιτότητα σε συνδυασμό με την ανάδυση του κράτους έκτακτης ανάγκης και την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών σε έναν αριθμό χωρών (υπό το πρόσχημα της «αντιτρομοκρατίας», στην πραγματικότητα όμως ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό») να το βοηθήσει να το θυμηθεί μια ώρα αρχύτερα. Μόνο όταν το θυμηθεί αυτό και αρχίσει να παλεύει ενάντια στη δράση της αστικής του τάξης στο εξωτερικό θα είναι ικανό να παλέψει στα σοβαρά εναντίον της και στο εσωτερικό. Προλεταριάτο που ανέχεται έστω και την παραμικρή βία σε άλλα έθνη από το ‘δικό του’ έθνος δε μπορεί να είναι σοσιαλιστικό προλεταριάτο, όπως έλεγε και ένας παλιός επαναστάτης.

Π. Παπ.

Η ιμπεριαλιστική δημοκρατία στηρίζεται στη ληστεία του τρίτου κόσμου

Τα τελευταία χρόνια οι καπιταλιστές συνηθίζουν να παρουσιάζουν κάθε αντιδραστική τους επιλογή σαν υπεράσπιση της δημοκρατίας. Υπεράσπιση της δημοκρατίας βάφτισαν την τεράστια καμπάνια δυσφήμισης του σοσιαλισμού μετά το 90. Υπεράσπιση της δημοκρατίας ονομάζεται ο βομβαρδισμός αμάχων, η ισοπέδωση πόλεων, οι βάρβαροι πόλεμοι. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «κάποιες μειοψηφίες» ονομάζεται η καταστολή των απεργιών, των διαδηλώσεων και των αγώνων. Υπεράσπιση της δημοκρατίας από «την τρομοκρατία» βαφτίζουν τώρα τον βάρβαρο πόλεμο ενάντια στις ισλαμικές μάζες της Ασίας.

Μιλάν για τη δημοκρατία τους σαν να πρόκειται για την καλύτερη δυνατή ανθρώπινη κοινωνία. Εμείς λέμε πως η δημοκρατία τους είναι ένα τεράστιο οικοδόμημα ψευτιάς και απάτης που οικοδόμησε η μπουρζουαζία για να κρύψει από τους καταπιεσμένους την αλήθεια πως η καπιταλιστική κοινωνία είναι η εποχή της μεγαλύτερης ανισότητας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι η εποχή που οι πλούσιοι είναι πιο πλούσιοι από ποτέ και συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι φτωχοί είναι απόλυτα φτωχοί και συνεχίζουν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο από την πείνα και τις ασθένειες. Η αστική δημοκρατία είναι ένα λούστρο ανθρωπισμού και πολιτισμού πάνω από τη σάπια κοινωνία της βαρβαρότητας.

Η «δημοκρατία» στην ιστορική της διαδρομή

Ακόμα και σήμερα διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία ότι η «δημοκρατία» είναι ένα γέννημα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Πως στην αρχαία Αθήνα πραγματώθηκε η πιο «αγνή» μορφή διακυβέρνησης της ανθρωπότητας. Αυτό που «ξεχνούν» να γράψουν στα σχολικά βιβλία είναι ότι η αθηναϊκή δημοκρατία μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο στο έδαφος της πιο ανυπόφορης βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης. Δίπλα στους «αθηναίους πολίτες» που απολάμβαναν το δικαίωμα της δημοκρατίας, ζούσε σε άθλιες συνθήκες πενταπλάσιος αριθμός δούλων. Στα μεταλλεία αργύρου του Λαυρίου (πρωταρχικός παράγοντας συσσώρευσης πλούτου της Αθήνας) οι δούλοι σπάνια ξεπερνούσαν τα 10 χρόνια εξαντλητικής εργασίας πριν πεθάνουν για τη «δημοκρατία». Αντικαθιστούνταν από νέες στρατιές «βαρβάρων-μη ελλήνων» δούλων, που μάζευε ο αθηναϊκός στόλος από τις άκρες της Μεσογείου. Αλλά και τότε ακόμα, η συσσώρευση πλούτου δεν ήταν αρκετή για ένα πέρασμα σε δημοκρατική διακυβέρνηση. Αυτή κατορθώθηκε μόνο τον 5ο αιώνα, όταν η αθηναϊκή στρατιωτική μηχανή μπόρεσε να υποτάξει δεκάδες πόλεις-κράτη και να τις ανάγκαζε να καταβάλλουν κάθε χρόνο το βαρύ «συμμαχικό φόρο» στο ταμείο του Παρθενώνα.

Στο μεσαίωνα η γενικευμένη φτώχεια δεν επέτρεπε γενικά καμιά απολύτως δημοκρατική διαχείριση της φεουδαρχικής κοινωνίας. Κι όμως, σε μια περίπτωση που υπήρξε μια σχετική συσσώρευση, έκαναν δειλά την εμφάνισή τους δημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης, στη δημοκρατία της Βενετίας, που είχε τη βάση της στην τεράστια αρπαγή πλούτου που οι βενετοί έμποροι μετέφεραν στην μητρόπολη.

Η δημοκρατία γενικεύτηκε στα χρόνια του καπιταλισμού, αλλά μόνο στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Το αντίτιμο για την δημοκρατία στις μητροπόλεις, ήταν η υποδούλωση των αποικιών. Στις παραμονές του Β΄ Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι ιμπεριαλιστές της δύσης παρουσίαζαν το νέο ματοκύλισμα που ετοίμαζαν σαν πάλη της δημοκρατίας ενάντια στο φασισμό. Να πως ο Τρότσκι τοποθετούσε τότε το ζήτημα: «Τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν είναι δυνατά παρά για έθνη που ευημερούν. Το δημοκρατικό καθεστώς είναι το πιο αριστοκρατικό μέσο για τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Και αυτό δεν είναι δυνατό παρά για ένα πλούσιο έθνος. Κάθε βρετανός δημοκράτης διαθέτει 9 ή 10 σκλάβους που δουλεύουν στις αποικίες. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν μια δημοκρατία που βασιζόταν στη δουλεία. Με μια ορισμένη έννοια μπορεί να πει κανείς το ίδιο πράγμα για τη βρετανική, την ολλανδική, τη γαλλική τη βέλγικη δημοκρατία. Με την ακριβή έννοια της λέξης, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διαθέτουν αποικίες, έχουν όμως τη Λατινική Αμερική και ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα είδος αποικίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες». (Τρότσκι, Μια συζήτηση πάνω στο Μεταβατικό, σελ 90)

Καμιά δημοκρατία για τους φτωχούς

Σήμερα, αποικίες με την αυστηρή έννοια της λέξης δεν υπάρχουν. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη λειτουργεί σαν πεδίο εκμετάλλευσης 30 χωρών. Οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις πάνω στην απάτη της δημοκρατίας στηρίζουν το σύστημα υποδούλωσης και εξαθλίωσης, στο οποίο έχουν υποτάξει τον υπόλοιπο πλανήτη. Ποτέ άλλοτε οι θάνατοι από πείνα και από αρρώστιες δεν ήταν περισσότεροι από τη σύγχρονη εποχή, την εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την εποχή των ιμπεριαλιστικών «δημοκρατιών». Μια χούφτα χωρών κρατάν στα χέρια τους το σύνολο του πλούτου και οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη μένουν να επιβιώνουν στην φτώχια ή αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Από τα 5,5 δις κατοίκων του πλανήτη 1 δις επιβιώνει με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα. Δίπλα στους πεινασμένους οι ανήμποροι απ τις αρρώστιες, οι άστεγοι, οι φτωχοί.

Το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών πηγών, των προϊόντων, του πλούτου αυτών των χωρών πηγαίνουν στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπως ακριβώς και την εποχή της αποικιοκρατίας. Αυτό που έχει ενταθεί είναι η κλοπή της υπεραξίας των εργαζομένων των φτωχών χωρών. Για να μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή την Ελλάδα χρειάζεται οι εργάτες στις κλωστοϋφαντουργίες του Μπαγκλαντές να δουλεύουν 80 ώρες τη βδομάδα για 14 δολάρια το μήνα! Αυτή είναι η βάση της δημοκρατίας τους.

Σε κοινωνίες όμως γενικευμένης φτώχιας δεν είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή δημοκρατικής διακυβέρνησης. Εκεί που η απλή επιβίωση γίνεται καθημερινή μάχη -και συχνά όχι με πολλές ελπίδες- δεν μπορεί να υπάρξει η πολυτέλεια της δημοκρατίας. Η κοινωνία είναι αναγκασμένη να λειτουργεί με σχήματα που διαχειρίζονται τον αγώνα για επιβίωση. Έτσι εξηγείται σε φτωχιές κοινωνίες η επιβίωση μορφών κοινωνικής οργάνωσης τόσο αρχαϊκών όπως οι φυλές ή τα γένη. Συμβαίνει σε μαζικότερη κλίμακα, ότι ακριβώς και σε ένα γκέτο φτωχών και άνεργων μιας ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Το στο κουμάντο στο γκέτο δεν το κάνει μια δημοκρατικά εκλεγμένη επιτροπή γειτονιάς, αλλά μια συμμορία.

Συχνά ένα τέτοιο πλαίσιο οργάνωσης προσφέρει η θρησκεία. Είναι εύκολο να μεταθέτει κανείς τις ελπίδες του σε μια μετά θάνατον ζωή, όταν από αυτή τη ζωή δεν έχει να ελπίσει τίποτα. Η καταφυγή στη θρησκεία κρύβει κοινωνικές επιδιώξεις σε συλλογικό – μαζικό επίπεδο (για μια καλύτερη ζωή) και λειτουργεί σαν ύστατο καταφύγιο σε ατομικό επίπεδο. Σε κάθε χώρα και οι παραδόσεις της. Αν στις μουσουλμανικές χώρες το όχημα το δίνει ο ισλαμισμός, στη Λατινική Αμερική -τηρουμένων των αναλογιών- το όχημα το δίνει ο χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου περίεργο που η «θεολογία της απελευθέρωσης» βλάστησε στη Νότια Αμερική και μάλιστα στις φτωχότερες χώρες της και όχι στην καθολική Γαλλία ή Ισπανία.

Στις εξαρτημένες χώρες ακόμα και στο βαθμό που τυπικά υπάρχει μια δημοκρατική κυβέρνηση -προσωρινά και μέχρι να ανατραπεί- πρόκειται για μια αστική δημοκρατία μόνο κατ’ επίφαση. Από κάτω συνεχίζουν να λειτουργούν οι στρατιωτικές, αστυνομικές και παρακρατικές συμμορίες σαν το μοναδικό όργανο εξουσίας που διαφυλάσσει την ομαλή κρατική λειτουργία.

Η βάση της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας είναι η εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου

Ακόμα περισσότερο, είναι οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές που συντηρούν συνειδητά και ανοιχτά τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες και ο λόγος είναι απλός. Για να διατηρήσουν την κατάσταση εκμετάλλευσης, δεν έχουν την πολυτέλεια να επιτρέψουν τη δημοκρατία και για αυτές τις χώρες. Για να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης και θανάτου οι εργαζόμενοι στο Μπαγκλαντές ή στη Γουατεμάλα, χρειάζεται να αστυνομεύονται από ένα σκληρό δικτατορικό καθεστώς. Οι ιμπεριαλιστές μπορούν να προστατέψουν τη δημοκρατία στο εσωτερικό των μητροπόλεων, μόνο προασπίζοντας τις χούντες και τα αντιδραστικά καθεστώτα στις εξαρτημένες χώρες. Η κοινωνία των ΗΠΑ μπορούσε να απολαμβάνει το «αγαθό της δημοκρατίας», μόνο γιατί ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έστησαν και υπεράσπιζαν τις χούντες της Χιλής, της Ινδονησίας, της Αργεντινής, της Κολομβίας και του μισού πλανήτη. Τα αιματοβαμμένα καθεστώτα σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική είναι ο μόνος τρόπος για να «απολαμβάνουν» κοινοβουλευτικά καθεστώτα οι κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Στην πάλη των λαών των εξαρτημένων χωρών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις για το τσάκισμα αυτής της εκμετάλλευσης, οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι συγκρούεται η «δημοκρατία τους» με το «σκοταδισμό και την καθυστέρηση» των εξεγερμένων. Στην προπαγάνδα τους οι πόλεμοι για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης, είναι η μάχη της «δημοκρατίας» ενάντια στον «χασάπη» Σαντάμ, ενάντια στον «φασίστα» Μιλόσεβιτς και σήμερα ενάντια στους «υπάνθρωπους, σκοταδιστές» Ταλιμπάν. Εμείς λέμε, πως πίσω από τη φάρσα της ιμπεριαλιστικής τους δημοκρατίας κρύβεται η βαρβαρότητα. Πως ακόμα και κάτω από αντιδραστικές ηγεσίες, ο αγώνας των λαών για το τίναγμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης είναι δίκαιος και τον υπερασπίζουμε ολόψυχα. Ο Τρότσκι, θέλοντας να τραβήξει αυτή την θέση στις ακρότατες συνέπειές της, αντιμετώπισε το υποθετικό ερώτημα πως, στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ο Χίτλερ θα μπορούσε να ενισχύσει μια εξέγερση των ινδών, αν αυτό αποδυνάμωνε συγκυριακά τον αντίπαλο βρετανικό ιμπεριαλισμό. «Αν ο Χίτλερ υποχρεωνόταν αύριο να στείλει όπλα στους επαναστατημένους ινδούς, θα έπρεπε οι επαναστάτες γερμανοί εργάτες να αντιταχθούν σε αυτή τη συγκεκριμένη πράξη με απεργίες ή σαμποτάζ; Το αντίθετο, θα έπρεπε να βεβαιωθούν πως οι επαναστατημένοι θα λάβουν τα όπλα το συντομότερο». (Τρότσκι, Στην υπεράσπιση του μαρξισμού, σελ 105)

Τα κοινωνικά θεμέλια της δημοκρατίας στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις

Οι καπιταλιστές μπορούν να παραχωρούν καλά μερίδια από τα υπερκέρδη που αποκομίζουν από την εκμετάλλευση των εξαρτημένων χωρών σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης της μητρόπολης, στο στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας και της εργατικής γραφειοκρατίας. Έτσι, δημιουργούν μια σταθερή συμμαχία με ένα τμήμα της εργατικής τάξης που έχει συμφέρον να υπερασπίσει αυτή την κατάσταση εκμετάλλευσης. Εξαγοράζοντας αυτό το τμήμα, οι καπιταλιστές προσπαθούν να κρατήσουν πειθαρχημένη συνολικά την εργατική τάξη της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Αυτός ο συγκεκριμένος οικονομικός δεσμός της εργατικής αριστοκρατίας με την αστική της τάξη, μεταφράζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα με την ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας. Τα καθεστώτα της αστικής δημοκρατίας είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους καπιταλιστές, στο βαθμό που με αυτά εξαγοράζουν μια «πιο ειρηνική» διεξαγωγή της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των μητροπόλεων.

Ο Τρότσκι εξηγούσε αυτή τη διαδικασία με δυο ξεκάθαρες γραμμές: «Η κυρίαρχη τάξη δεν ζει στο κενό. Διατηρεί κάποιες σχέσεις με τις άλλες τάξεις. Στο «δημοκρατικό» καθεστώς της εξελιγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας, η μπουρζουαζία στηρίζεται κυρίως πάνω στην εργατική τάξη που την έχουν μερέψει οι ρεφορμιστές». (Τρότσκι, Και τώρα; σελ.29).

Η εξαγορά της εργατικής αριστοκρατίας αποτελεί για τους καπιταλιστές μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Ας θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ η κυβέρνηση Σημίτη. Στο ενδεχόμενο της ιδιωτικοποίησης ακόμα και οι ρεφορμιστές ηγέτες του σωματείου πρότειναν απεργίες και αγώνες μπροστά στο φόβο να θιγούν τα προνόμιά τους. Οι κυβέρνηση τελικά προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση, μόνο όταν έταξε και έδωσε στους ίδιους τους εργαζόμενους του ΟΤΕ κάποιες μετοχές από το ξεπούλημα του οργανισμού. Μπορεί σε λίγα χρόνια το χρηματιστήριο να έδειξε τα όριά του, αλλά τότε οι μετοχές έπαιξαν το ρόλο τους: Αποτελούσαν μερίδιο των κερδών που θα εξασφάλιζε ο ΟΤΕ με την επέκταση των δραστηριοτήτων του στη Σερβία, την Αλβανία, την Αρμενία και τη Μακεδονία. Η μετοχή ήταν ένα μερίδιο της υπεραξίας από την εργασία των σέρβων, αλβανών, αρμενίων και μακεδόνων που θα αποσπούσε συνολικά ο ΟΤΕ με την επέκτασή του. Ίσως κάποιοι θυμούνται πως μετά από αυτό το συμβιβασμό οι απεργίες τελείωσαν και μάλιστα στην τελευταία πορεία στη βουλή, οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ κατέβηκαν με τις γαλανόλευκες σημαίες τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

Η δυναμική ισορροπία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας

Όσο όμως η επιλογή της αστικής δημοκρατίας είναι μια συνειδητή επιλογή από την πλευρά των αφεντικών, άλλο τόσο είναι και μια κατάσταση ανάγκης. Οι πιο κυνικοί εκπρόσωποι των καπιταλιστών δεν δίστασαν να το παραδεχτούν ανοιχτά άπειρες φορές στην ιστορία. Ο Βενιζέλος εξηγούσε στην δημοκρατικότατα εκλεγμένη ελληνική βουλή το 1919 την ανάγκη να παρθούν άμεσα κάποια φιλεργατικά μέτρα, λέγοντας πως «ο βασικός λόγος για τη χάραξη της εργατικής πολιτικής του κόμματός μας είναι η πρόληψη της εκτροπής των εργατών προς τον μπολσεβικισμό».

Η δημοκρατία στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις είναι συνεπώς ένα σημείο ισορροπίας της ταξικής πάλης στο ίδιο τους το εσωτερικό. Τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα δεν τα παραχώρησε καμιά μπουρζουαζία. Για πολλά χρόνια, στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας την και παλεύοντας ενάντιά της, οι εργάτες έχτισαν τα φρούριά τους, τις βάσεις τους, τις εστίες της προλεταριακής δημοκρατίας τους: συνδικάτα, κόμματα, συλλόγους, αθλητικές οργανώσεις, συνεταιρισμούς κλπ. Η καθολική ψηφοφορία, το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι», η ελευθερία του λόγου και του τύπου κερδίθηκαν με αίμα και ήταν το αποτέλεσμα συγκρούσεων ενάντια στους καπιταλιστές που σήμερα θέλουν να παρουσιάζονται σαν θεματοφύλακες των «δημοκρατικών αξιών». Η ισορροπία αυτή είναι δυναμική και ευμετάβλητη. Η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί την αστική δημοκρατία όσο αυτό την βοηθά να κρατά υποταγμένο και αποκοιμισμένο το προλεταριάτο. Όταν, σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, κρίνει πως η ταχτική αυτή δεν την εξυπηρετεί πια, δεν αργεί να καταφύγει στην πιο γενικευμένη χρήση των όπλων και της βίας, όπως το έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η ιμπεριαλιστική δημοκρατία είναι η «δημοκρατική» διαχείριση της ανισότητας στο ίδιο το εσωτερικού των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Πίσω από τη δημοκρατία τους η πιο ανυπόφορη ανισότητα

Στις ίδιες τις αστικές δημοκρατίες, η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί το ψέμα της δημοκρατίας για να κρύψει το γεγονός ότι μες το εργοστάσιο, το γιαπί και το χωράφι, μέσα σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα, δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία και ο κάθε εργαζόμενος το νιώθει πολύ καλά, καθώς είναι αναγκασμένος να υπακούει στο αφεντικό του. Και ακόμη παραπέρα, η ίδια ανισότητα μεταφέρεται σε κάθε θεσμό του αστικού εποικοδομήματος, και πρώτα απ’ όλα στον κεντρικό θεσμό της αστικής κοινωνίας, το αστικό κράτος, μπροστά στους μηχανισμούς του οποίου κάθε εργαζόμενος, ατομικά, είναι ανίσχυρος. Ακολουθώντας την ανισότητα στις σχέσεις παραγωγής όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί του εποικοδομήματος, η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός, κλπ είναι δομημένοι στην πιο ανυπόφορη ανισότητα. Που βρίσκεται λοιπόν αυτή η περίφημη δημοκρατία στις πιο δημοκρατικές καπιταλιστικές κοινωνίες;
Το μόνο πεδίο που η ισονομία αποκτά κύρος είναι το πεδίο των ατομικών σχέσεων ανάμεσα σε ατομικοποιημένους πολίτες, οι οποίοι είναι έτσι κι αλλιώς άνισοι σε όλα τα άλλα επίπεδα. Γιατί έχοντας η μπουρζουαζία στα χέρια της όλα τα μέσα παραγωγής, έχει και την απόλυτη χρήση των μέσων διαμόρφωσης θελήσεων και στάσεων. Οι καπιταλιστές, απέναντι στην επιστημονική αλήθεια του μαρξισμού, κρατάν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να αντιπαραθέτουν πολλούς τόνους συκοφαντιών, ψεμάτων, σκοταδιστικών προλήψεων και κούφιων υποσχέσεων. Έχουν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να εξαγοράζουν, να εξαπατούν, να βιάζουν συνειδήσεις με τους πιο ύπουλους τρόπους. Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να αντισταθεί κάθε εργάτης ατομικά σ’ αυτό το βάρος. Ο αγώνας στα πλαίσια της δημοκρατίας τους είναι απόλυτα άνισος και πάντα σε βάρος του προλεταριάτου.

Να τσακίσουμε τη δημοκρατία τους

Κάτω από το βάρος της κυριαρχίας της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, μια μερίδα της αριστεράς (ακόμα και αυτής που θέλει να ονομάζεται επαναστατική αριστερά) έχει υποταχτεί τελείως σε δημοκρατικίστικες αντιλήψεις, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Φαντάζεται πως τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων είναι η μοναδική επιλογή των αστών, είναι λίγο πολύ αιώνια, μέχρι που να αντικατασταθούν από έναν κάποιο σοσιαλισμό, που αυτοί τον φαντάζονται σαν την πιο «πλέρια, βαθιά και ολόπλευρη δημοκρατία». Η πάλη τους εξαντλείται σε μια προσπάθεια να εκδημοκρατικοποιήσουν τους θεσμούς και η προπαγάνδα τους στη λατρεία της δημοκρατίας, συνηθίζοντας έτσι τις μάζες να υποτάσσονται στην αστική νομιμότητα και να διεξάγουν την πάλη τους μόνο στα όρια που καθορίζουν από πριν τα αφεντικά τους. Με απόψεις σαν αυτές για «κοινωνίες των πολιτών» το μόνο που κατορθώνουν είναι να δέσουν τους εργάτες με δημοκρατικές αλυσίδες και να τους παρασύρουν σε ένα μάταιο όσο και εύθραυστο παιχνίδι «δημοκρατικών διεκδικήσεων» από τα αφεντικά τους.

Μια τέτοια στάση μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο σε περιόδους ειρηνικής ταξικής πάλης. Σε κάθε όξυνση της αυτή η αριστερά δεν διστάζει να υπερασπίσει τη «δημοκρατία» ενάντια στην κοινωνική όξυνση. Δείτε σήμερα. Πόσοι και πόσοι αριστεροί αρνούνται να μιλήσουν ανοιχτά για τη νίκη του Αφγανιστάν επειδή οι Ταλιμπάν είναι αντιδημοκράτες. Υπερασπίζοντας τη δημοκρατία όταν αυτή αμφισβητείται από τους από κάτω, παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος των αφεντικών. Όταν οι από κάτω θέτουν με ορμή τα αιτήματά τους ετούτοι πασχίζουν να πείσουν τον καταπιεσμένο πως είναι δυνατόν να ζήσει καλύτερα αν συζητήσει «δημοκρατικά και πολιτισμένα» με τον καταπιεστή του. Ετούτη είναι μια αριστερά που μπορεί να ζήσει μόνο στην προστασία της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας και τελικά γίνεται το άλλοθί της. Είναι η ιμπεριαλιστική αριστερά.

Καμιά σχέση δεν έχουμε με οι επαναστάτες που ζούμε στις ιμπεριαλιστικές χώρες με την ιμπεριαλιστική αριστερά. Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών στην πρώτη γραμμή, όταν αυτά χτυπιούνται από τους καπιταλιστές, το κράτος τους και την αστυνομία τους. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε να «βαθύνουμε» τη σάπια αστική δημοκρατία και να κάνουμε τους θεσμούς της «δημοκρατικότερους». Αντίθετα δεν κρύβουμε ότι θέλουμε να τη διαλύσουμε. Προσπαθούμε να αποκαλύπτουμε συνέχεια στους εργάτες με ποιον τρόπο κάθε φορά η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί τη δημοκρατία για να τους εκμεταλλεύεται. Να βγάζουμε στο φως κάθε ψέμα, κομπίνα, σκάνδαλο, κάθε κοινοβουλευτική απάτη που χρησιμοποιούν οι αστοί, ώστε να κλονίσουμε την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι μάζες στην αστική δημοκρατία. Απέναντι στο ψέμα της ισονομίας τους εμείς αντιπαραβάλλουμε τη μοναδική κοινωνία ισότητας, την κομμουνιστική κοινωνία.

πηγή:

https://avantgarde2009.wordpress.com/2015/11/30/imperialistikh_dhmokratia_sthrizetai_sth_lhsteia/