Ένας «άλλος»-νέος κόσμος αποκαλύπτεται (τέλος εποχής): ο κόσμος των ονείρων μας

Εδώ και σχεδόν εκατό χρόνια έχει ανατραπεί το κοσμοείδωλο του σύγχρονου ανθρώπου, χάρη στις ανατροπές που επέφεραν οι θετικές επιστήμες και ιδιαίτερα η φυσική και η κοσμολογία. Η απόδειξη θεωρητικά και πειραματικά ότι η αντίληψη και η εικόνα για τον κόσμο που έχουμε είναι ψευδής, ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι μια ψευδαίσθηση, έτσι όπως τον βιώνουμε και τον αντιλαμβανόμαστε. Ακόμη περαιτέρω, ότι ουσιαστικά όλα τα πράγματα (ζωντανά και ανόργανα) είναι Ένα: ενωμένα σε μια αδιάσπαστη ενότητα με κοινά τα θεμελιώδη συστατικά της ύπαρξης, τα στοιχειώδη σωματίδια. Ουσιαστικά η αίσθηση-αντίληψη ότι τα πράγματα είναι διακριτά και ξεχωριστά, ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι ξέχωρο από την υπόλοιπη φύση, ότι είμαστε ξεχωριστά άτομα, δεν είναι παρά μια ψευδής και παραπλανητική εικόνα. Είμαστε όλοι και όλα άρρηκτα συνδεδεμένοι σε μια «σούπα» σωματιδίων, δηλαδή ύλης και ενέργειας αδιάσπαστης. Έτσι λοιπόν, αυτή η νέα ανατρεπτική επιστημονική κοσμοεικόνα συντάραξε τα θεμέλια της ανθρώπινης συνείδησης. Κι όμως, αυτή η επαναστατική αλλαγή στη σκέψη-νόηση δεν φαίνεται να επηρέασε ουσιαστικά και καθοριστικά τη ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Εννοώντας τον τρόπο ζωής, την αντίληψη για την πραγματικότητα, τη νοοτροπία και την κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία. Μόνο η τεχνολογία έχει αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά μας, όχι πάντα προς το καλύτερο, δηλαδή ποιοτικότερο και ουσιαστικότερο.

---

Αυτή η νέα εικόνα του κόσμου δεν έχει γίνει ευρύτερα γνωστή στις «μάζες» τόσο γιατί είναι εξαιρετικά παράδοξη και αντιφατική με την κοινή αντίληψη όσο κυρίως γιατί δεν έχει ενσωματωθεί στην παιδεία, πόσο μάλλον στην εξουσιαστική εκπαίδευση. Έτσι ζούμε σε έναν κόσμο ιλιγγιώδους ταχύτητας λόγω των τεχνολογικών εραρμογών, σ’ έναν κόσμο από το μέλλον, στον οποίο όμως η ανθρώπινη σκέψη, αντίληψη και συνείδηση έχουν αγκιστρωθεί στο παρελθόν – για να μην πούμε ότι πάνε προς τα πίσω. Η γνώση λοιπόν, η παιδεία και η σκέψη είναι στην πραγματικότητα παρωχημένες και ξεπερασμένες. Τώρα όμως που η κατάσταση της ανθρωπότητας και της φύσης έχει φτάσει στο απροχώρητο, διανύοντας μια περίοδο βαθύτατης κρίσης και κατάρρευσης, είναι επιτακτικότατη ανάγκη το πέρασμα σε μια νέα κοσμοεικόνα, και κατ’ επέκταση σε μια νέα κοινωνία και πολιτισμό. Η άρδην ανατροπή αυτού του γερασμένου και πλάνου κόσμου, η επαναστατική αλλαγή συνείδησης και τρόπους σκέψης-αντίληψης.

---

Χρειάζεται λοιπόν να αποκαλυφτεί η ψευδαίσθηση της επίπλαστης «πραγματικότητας» που δεν αφήνει την ανθρωπότητα να εξελιχτεί αλλά, αντίθετα, τη ρίχνει στο βάραθρο της αυτοκαταστροφής. Αυτή η βαθιά υπαρξιακή, συνεδησιακή, ηθική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση εκφράστηκε με την κορύφωση του καπιταλισμού και την βίαιη επέκτασή του σε όλη την υφήλιο. Η έξαρση και κυριαρχία της εξουσιαστικής ιδεολογίας της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιεραρχίας, του διαχωρισμού των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, η αποθέωση-επικράτηση με βίαιο τρόπο (με στρατιωτικά μέσα αλλά και μαζική πλύση εγκεφάλου) του άκρατου υλισμού, του ατομισμού-καταναλωτισμού, του ανταγωνισμού και του οικονομισμού έχει φέρει τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής: οικονομικής, οικολογικής. Αλλά και στα πρόθυρα νέων μεγάλων πολέμων, ίσως και ενός ακόμη παγκόσμιου καταστροφικού αλληλοσπαραγμού με όπλα μαζικής καταστροφής.

---

Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με την παραπάνω σχιζοειδή κατάσταση που ζει η ανθρωπότητα: τεχνολογικός και υλιστικός αχαλίνωτος ναρκισσισμός, από τη μια, πρωτογονισμός και συνειδησιακή τύφλωση μπροστά στην αδικία, την ανισότητα και την πραγματική πραγματικότητα (την αληθινή εικόνα του κόσμου) από την άλλη. Πώς λοιπόν θα αλλάξει η συνείδηση και η εντελώς λάθος πορεία της ανθρωπότητας;

---

Και ερχόμαστε τώρα στο καυτό ζήτημα της παιδείας-μόρφωσης-γνώσης. Η υποκρισία και η αυταπάτη-ψευδαίσθηση που επικρατεί σε κοινωνικό-ηθικό-πολιτισμικό επίπεδο είναι αναπόφευκτα κυρίαρχο γνώρισμα και στον χώρο της παιδείας. Ο ανταγωνισμός, ο ατομισμός και ο παραγωγισμός-παραγωγικότητα, είναι οι κυρίαρχες συνθήκες-καταστάσεις και αξίες της σύγχρονης αστικής-εξουσιαστικής εκπαίδευσης. Ο καθωσπρεπισμός, η εξουσία-αυθεντία των μεγάλων απέναντι στους νέους επιβάλλονται αυταρχικά, αν και με τρόπο τυπολατρικό και επιφανειακό, αφού στην πράξη η αυθεντία του ενήλικα έχει κι αυτή καταρρεύσει μαζί με τον φανταχτερό κόσμο του της υποκρισίας, της καταπίεσης, της αδικίας, της παράνοιας και του ψέματος. Φυσικά τα χαρακτηριστικά αυτά συνιστούν συνέχεια και προέκταση της οικογένειας, των δομών και σχέσεων που διαμορφώνουν την ίδια την κοινωνία και τον πολιτισμό.

---

Έτσι, αντί να ξαναγίνουμε παιδιά, ως οφείλαμε, κάναμε τα παιδιά γέρους πριν την ώρα τους. Αυτοσκοπός η πειθάρχηση και η επιβεβαίωση των ενηλίκων απέναντι στα παιδιά. Παρόλο που τα παιδιά (και λόγω της φύσης τους) τους αμφισβητούν και τους απαξιώνουν. Γιατί οι νέες ηλικίες έχουν μεγαλώσει σε έναν άλλο χωρόχρονο από αυτό των μεγάλων, με άλλους κώδικες και συνείδηση, οπότε οι δύο κόσμοι είναι ασύμβατοι και η ουσιαστική επικοινωνία ανύπαρκτη. Μόνο τυπική-διεκπαιρεωτική και επιφανειακή επικοινωνία υπάρχει: τα παιδιά προσαρμόζονται αναγκαστικά στις εντολές και στην καθοδήγηση-συμμόρφωση (επιβολή) του κόσμου των μεγάλων, για να επιβιώσουν. Μόνο που τελικά τα περισσότερα συμβιβάζονται και ξεχνούν την παιδικότητά τους. Έτσι αναπαράγεται το σύστημα της εξουσίας και ιεραρχίας, εκμετάλλευσης και αδικίας. Δηλαδή ο πλαστός κόσμος που ξέραμε (πιστεύαμε) πριν τις μεγάλες επαναστατικές επιστημονικές αλήθειες.

---

Το «κυνήγι της διδακτέας ύλης», η μονοδιάστατη-μονιστική σκέψη (με το ένα εγχειρίδιο), η παπαγαλία, το άγχος, ο ανταγωνισμός, η βαθμοθηρία, η αξία και η λογική της παραγωγικότητας, δεν έχουν καμιά σχέση με τη γνώση και τη συνείδηση. Το αντίθετο μάλιστα: σκοτώνουν και τις δύο. Η πειθάρχηση, η εμμονή σε άχρηστους κανόνες, ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός, η άρνηση και η καταστολή της αυθόρμητης-πηγαίας αμφισβήτησης του παιδιού προς όλα αυτά τα ψεύτικα εξουσιαστικά χαρακτηριστικά, στρώνουν τον δρόμο προς τον εκφασισμό και τον συντηρητισμό – τον έχουν ήδη στρώσει, για να μην πούμε ότι έχουν πετύχει τον στόχο τους οι εξουσιαστές και οι φασίστες. Φτιάχνουν αντί για ανθρώπους ζόμπι, στρατιωτάκια, χωρίς ζωή μέσα τους. Η αναπαραγωγή της ιδεολογίας του μιλιταρισμού, του εθνικισμού και του πολέμου μέσα από τις παρελάσεις, τα παραγγέλματα το πρωί πριν την προσευχή και τις εθνικές επετείους τι άλλο κάνουν παρά να παράγουν πειθήνια ανθρωπάκια;

---

Αλλά και η υποκρισία περί θρησκευτικής πίστης: η τελετουργία της προσευχής, τυπική και άσχετη με το θρησκευτικό συναίσθημα, θέλει να μας πείσει ότι είμαστε πιστοί – όμως, αλήθεια πώς γίνεται να πιστεύουν και να λένε ότι είναι χριστιανοί; Τι κάνουν στην καθημερινή ζωή τους; Νοιάζονται για τους άλλους, τους συνανθρώπους τους; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τη στάση τους απέναντι στους κολασμένους και κατατρεγμένους, από την κατάσταση αδικίας, δυστυχίας, πολέμου, πείνας και αρρώστιας που επικρατεί στον πλανήτη. Αλήθεια, αν πιστεύεις πραγματικά σε μια ανώτερη δύναμη, γιατί πρέπει να κάνεις τον σταυρό σου και να προσεύχεσαι δημόσια; Για να αποδείξεις κάτι; Και γιατί μια θρησκεία να θεωρείται καλύτερη και ανώτερη από τις άλλες; Έχει κάποια ανώτερη (θεϊκή) «πιστοποίηση»; Δεν είναι όλες ανθρώπινες – και άρα μειονεκτικές, παρά τα όποια ψήγματα αλήθειας – ερμηνείες και κατασκευές; Βέβαια το ίδιο το θρησκευτικό συναίσθημα κάτι άλλο μας δείχνει, όσον αφορά το βαθύτερο νόημά του.

---

Η ανασφάλεια του μεγάλου για την εικόνα του, η τραυματική απώλεια και της δικής του παιδικότητας, όλα αυτά αποπνέουν μιζέρια, θάνατο. Η εκπαίδευση μαθαίνει τους νέους ανθρώπους στο ψέμα και στην υποκρισία, στην υποταγή και στην φιλαυτία. Με το να καταστέλλει και να πνίγει τον παιδικό ψυχισμό όμως, η ανθρωπότητα δεν συνειδητοποιεί ότι σκάβει τον ίδιο της τον λάκκο. Ότι θα πνιγεί μέσα στην ασυδοσία, την υποκρισία, την αδικία, τη χλιδή και την υπερβολή-ύβρις που η ίδια καλλιέργησε και θέριεψε. Το μοίρασμα του κόσμου (του πλανήτη) σε προνομιούχο και μη, η μετατροπή ηπείρων και θαλασσών σε οικόπεδα προς εκμετάλλευση και των ανθρώπων σε νούμερα και στατιστικά μεγέθη, η κλοπή του πλούτου των φτωχών χωρών, η υποδούλωσή τους στις πλαστές ανάγκες του σύγχρονου ανθρωπάκου (όλος ο πλανήτης έχει γίνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα κάτεργο όπου τα δύο τρία των ανθρώπων δουλεύουν για να έχει το πλούσιο ένα τρίτο την αποχαυνωτική του ευμάρεια και χλιδή), έχουν δημιουργήσει το σημερινό αδιέξοδο. Διότι όλα αυτά είναι ανισορροπίες και δυσαρμονίες που έχουν φέρει την απύθμενη κρίση και έχουν ξεθεμελιώσει το καπιταλιστικό-εξουσιαστικό σύστημα.

---

Επομένως είναι επιτακτική ανάγκη, ιστορική αναγκαιότητα και μονόδρομος, για να προχωρήσει η ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή, να κηρυχθεί πανηγυρικά, και τυπικά το τέλος της παλιάς εποχής (αφού ουσιαστικά έχει εκπνεύσει) και η έλευση μιας άλλης επαναστατικής εποχής. Ένας νέος κόσμος, αληθινός, που δεν θα έχει καμιά σχέση με τον προηγούμενο, όπου θα ταιριάζει με την κοσμοεικόνα που μας έχει αποκαλύψει η νέα επιστήμη και όπου η απογύμνωση-απομυθοποίηση και αποδόμηση της ψευδαίσθησης είναι ήδη εδώ.

---

9/12/2015

---

Δημήτρης Φασόλης

 πηγή:

https://amesoslogosdrash.wordpress.com/