Αν είμαι αισιόδοξος για το 2016; Δεν έχω περιθώριο να είμαι απαισιόδοξος...

Το 2015 δεν ήταν μια χρονιά την οποία οι ιστορικοί τού μέλλοντος θα προσπεράσουν δίχως να τη μελετήσουν εξονυχιστικώς. Μέσα σε ένα χρόνο ο ελληνικός λαός έζησε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, ακόμα κι αν δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις δύο βουλευτικές εκλογές ή «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών τής κυβέρνησης της Αριστεράς, η αγωνία για την έκβαση της διαπραγμάτευσης, η απογοήτευση από το τρίτο μνημόνιο επηρέασαν τους περισσότερους. Η ελπίδα, άλλωστε, είναι ένα από τα ισχυρότερα ναρκωτικά. Ήταν, με λίγα λόγια, σαν να ζήσαμε τη χρονιά που μας εγκαταλείπει το ζενίθ ενός μεγάλου έρωτα και το ναδίρ τής φθοράς του μέσα σε 12 μήνες. Όπως κι αν έχει, όμως, στο τέλος τής ζωής του ο καθένας μας δεν θυμάται τα ξερά ηλιοβασιλέματα όπου όλα πήγαιναν με βάση την κανονικότητα αλλά εκείνα τα έντονα, τα παθιασμένα, που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους μέσα στο χρόνο…

Το παρελθόν, ωστόσο, είναι χρήσιμο για να σε βοηθά να εξάγεις συμπεράσματα για το μέλλον, όχι και για να ζεις βουτηγμένος σε αυτό. Οφείλεις να μαθαίνεις από τα λάθη σου, να τα διορθώνεις στο εδώ και τώρα και να βελτιώνεις τις αδυναμίες σου. Αλίμονο, όμως, αν σπαταλάς το λιγοστό σου καιρό σε αυτόν τον πλανήτη αναρωτώμενος «τί θα γινόταν αν». Ο γράφων δεν σας μιλά αφ’ υψηλού, αφού κι ο ίδιος έχει πέσει πολλάκις σε αυτήν την παγίδα, η οποία δεν οδηγεί πουθενά. Αν κάτι μπορούμε, εξάλλου, να αλλάξουμε είναι το μέλλον και σε αυτό πρέπει να επικεντρώνουμε τις θνητές μας δυνάμεις. Και το άμεσο μέλλον λέγεται 2016. Οι μαντικές μου ικανότητες είναι αδύναμες για να προβλέψω τί θα γίνει, μολονότι τα σύννεφα φαίνεται πως κρύβουν τον ήλιο. Η Ελλάδα δεν γλίτωσε από τα μνημόνια το 2015, οπότε είναι λογικό η απαισιοδοξία να κυριαρχεί…

Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μας επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια να αλλάξουμε τους δυσμενείς σε βάρος μας συσχετισμούς. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία τού τόπου αλλά τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Οσο υφίσταται κοινωνική αδικία είναι χρέος μας να την αντιπαλεύουμε από όποιο μετερίζι έχουμε επιλέξει να περάσουμε τα λίγα χρόνια που μας δίνονται στη Γη. Η συλλογικότητα περνά μέσα από την ατομική ευθύνη, στο ύψος τής οποίας καλούμαστε να φανούμε αντάξιοι. Το 2016 μπαίνει με μια χώρα ηττημένη από πολιτικές που διασφαλίζουν την ηγεμονία των ελίτ σε βάρος των πολλών. Εχουμε διαβεί, ωστόσο, τον κάβο τού «βαρύ χειμώνα τού ‘41», το σκοτάδι είναι λιγότερο πηχτό από όσο μοιάζει διά γυμνού οφθαλμού κι αχνοφαίνεται ένας ήλιος με δόντια, που είναι στο χέρι των λαών τής Ευρώπης να μην τον παραδώσουν βορά στο νεοφιλελευθερισμό, στο νεοφασισμό, στην ταξική υποδούλωση και στην κοινωνική μισαλλοδοξία. Με ρωτάτε αν είμαι αισιόδοξος; Σας απαντώ πως δεν έχω περιθώριο, δεν έχουμε περιθώριο να είμαστε απαισιόδοξοι. Οσο το μέλλον, άλλωστε, παραμένει άγραφο χαρτί είναι στο χέρι μας να το γεμίσουμε με τις ομορφότερες λέξεις και εικόνες…

Υ.Γ.: Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή Χρονιά σε όλους, ο vromostomos επανέρχεται τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου!

 vromostomos στο τρύπιο ευρώ