Και ο καπιταλισμός θέλει τον Χίτλερ του...

Πώς η γερμανική κεφαλαιοκρατία επέβαλε τους ναζί στην εξουσία. Η στάση του ΚΚΓ στο Μεσοπόλεμο.

γράφει: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος 

  

Το Περιοδικό

Το σκάνδαλο Volkswagen έρχεται να προστεθεί στο διαρκές σκάνδαλο του καπιταλισμού. Δεν αποδεικνύει μόνο την απληστία του κεφαλαίου και την με κάθε τρόπο απόκτηση κέρδους. Αποκαλύπτει (άθελα του;) και τη διαπλοκή που υπάρχει από το ξεκίνημα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, τη θέση που επιφυλάσσει για το πολιτικό προσωπικό και δεν είναι άλλη από αυτή του διαχειριστή. Του θεματοφύλακα των «αξιών» και των κερδών του απάνθρωπου τέρατος που δολοφονεί και εκμεταλλεύεται εργάτες. Η ρύθμιση της αγοράς λειτουργεί μόνο αν οι πολιτικοί «ηγέτες» ακολουθούν πιστά τις εντολές των καπιταλιστών.

H σχέση από δυαδική γίνεται «τριαδική», όταν ξεσπούν κρίσεις του συστήματος. Τότε, έρχεται στο προσκήνιο το τέρας του φασισμού. Πιστό σκυλί που είναι έτοιμο να δαγκώσει, να ξεσκίσει καθετί διαφορετικό. Ειδικά «κόκκινο». Από το 2009 και μέχρι σήμερα η αποκρουστική τρόικα –Κεφάλαιο, πολιτικό προσωπικό, φασίστες- σπέρνει τον όλεθρο. Επιβάλλει συσκότιση διεκδικήσεων, ανατροπών.

Η λυκοσυμμορία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου

Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Στο παρελθόν η σχέση αυτή οδήγησε ως την τυραννία του Χίτλερ. Την περίοδο του Μεσοπολέμου στη Γερμανία το τρίπτυχο ήταν «Γερμανική Κεφαλαιοκρατία-Σοσιαλδημοκράτες-Ναζί». Τη λυκοσυμμορία προσπάθησε να τσακίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Απέτυχε, αλλά τα διδάγματα του πολλά και χρήσιμα. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε τη σχέση γερμανικού καπιταλισμού-αστικού πολιτικού προσωπικού, η οποία επέβαλλε τους Ναζί στην εξουσία. Φυσικά, και τη συνεπή στάση του Κ.Κ.Γ (KPD).

Από τη σοβιετική δημοκρατία Βερολίνου, στο KPD και τα Φράικορπς

Η αρχή του νήματος εντοπίζεται το 1917. Οι συμφορές του πολέμου, η πείνα και οι αμέτρητοι νεκροί, προκαλούν τον Απρίλη τις πρώτες μαζικές απεργίες στη Γερμανία. Τον Μάρτιο του 1918 ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επιβάλλει στην αδύναμη ακόμη σοβιετική εξουσία τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Εξασφαλίζοντας τη νίκη στο Ανατολικό Μέτωπο, το γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο προσανατολίζεται σε γενική επίθεση στο Δυτικό Μέτωπο. Τα γερμανικά στρατεύματα ηττώνται.

Στις 4 Νοέμβρη του 1918 οι ναύτες του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού στο Κίελο αρνούνται να συμμετάσχουν σε μια μάταια επίθεση και εξεγείρονται. Οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, αναλαμβάνουν την παραγωγή, οπλίζονται και συγκροτούν σοβιέτ. Η αστική τάξη της Γερμανίας αποσύρει τη στήριξη της στην αυτοκρατορία, η μοναρχία πέφτει και το SPD σχηματίζει κυβέρνηση. Στις 9 Νοέμβρη ο κομμουνιστής Καρλ Λίμπκνεχτ κηρύσσει τη σοβιετική δημοκρατία της Γερμανίας στο Βερολίνο. To SPD, το μεγαλύτερο εργατικό κόμμα, με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε το έναυσμα για τη μεγάλη προδοσία της εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η καταστροφή κι η εξαθλίωση, μαζί με τις πρώτες προλεταριακές αντιδράσεις έφεραν την πρώτη σημαντική κρίση στο SPD. Αρκετοί σοσιαλδημοκράτες βουλευτές αρνήθηκαν να ψηφίσουν πολεμικές πιστώσεις. Ακολουθώντας μια πολιτική θέση που έπαιρνε ίσες αποστάσεις από τη στρατηγική της προλεταριακής επανάστασης και την ευθεία στήριξη του γερμανικού στρατιωτικού επιτελείου, ιδρύουν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τοUSPD. Στα ηγετικά κλιμάκια του νέου σχηματισμού συμμετέχουν ο Χούγκο Χάσε, Καρλ Κάουτσκι, Ρούντολφ Χίλφερντιγκ. Ανάμεσα τους βρίσκεται και μια ομάδα επαναστατών που εξαρχής διαφώνησε με τη συμμετοχή στον πόλεμο. Είναι οι «Σπαρτακιστές», Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φραντς Μέριγκ, Κλάρα Τσέτκιν, Βίλχελμ Πικ, κ.α.

Καρλ Λίμπκνεχτ

Κατά την έκρηξη της επανάστασης στη Γερμανία, η εργατική τάξη στερείτο επαναστατικού πολιτικού φορέα που να είναι δοκιμασμένος στις μεγάλες καμπές της ταξικής πάλης. Έτσι, δεν μπορούσε  να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη δημαγωγία και την εξαπάτηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και να οδηγήσει την εργατική επανάσταση ως το τέλος. Οι ηγέτες του SPD ήταν η χρυσή εφεδρεία της αστικής τάξης της Γερμανίας.

Οι «Σπαρτακιστές» υπό την καθοδήγηση των Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ, ίδρυσαν στις 30 Δεκεμβρίου 1918στο επαναστατημένο Βερολίνο το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας). Το Γενάρη του 1919 η αστική τάξη θα εξαπέλυε την επίθεση της. Το SPD συνωμοτούσε με τους αρχηγούς τους γενικού επιτελείου του γερμανικού στρατού, προκειμένου να συντρίψουν την επανάσταση στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. ΟΦρίντριχ Έμπερτ έκλεισε μυστική συμφωνία με τον νέο επιτελάρχη Βίλχελμ Γκρένερ. Το SDP θα άφηνε τηΡάιχσβερ (γενικό επιτελείο στρατού) να δρα με απόλυτη αυτονομία. Ο Κουρτ φον Σλάιχερ συνέλαβε το σχέδιο συγκρότησης στρατού από φασιστικά στοιχεία. Τα λεγόμενα Φράικορπς.

Φράικορπς

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών, το πραξικόπημα Καπ και η εισβολή των Γάλλων στο Ρουρ

Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όμως, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη στην αστική τάξη. Γι’ αυτήν ακόμη και η υποψία «αριστερής» συμπεριφοράς ήταν καταδικαστέα. Έτσι, οι εκπρόσωποι του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου ανατρίχιαζαν και μόνο στη σκέψη ότι ο πρόεδρος του Ράιχ, ο Έμπερτ, συνεδρίαζε ως επικεφαλής των σοβιέτ στο Βερολίνο τον Νοέμβρη του 1918. Κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να επαναληφθεί σε γερμανικό έδαφος. Παρ’ όλα αυτά, οι σοσιαλδημοκράτες δεν είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να επικυρώσουν και να επιβάλουν τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Αμέσως μετά, τα Φράικορπς, μαζί με τμήματα του γερμανικού στρατού πραγματοποίησαν πραξικόπημα για να ανατρέψουν τη δημοκρατία και να βάλουν τέλος στις στοιχειώδεις ελευθερίες που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη με το αίμα της.

Η συνθήκη των Βερσαλλιών προέβλεπε αστρονομικού ύψους πολεμικές επανορθώσεις από την ηττημένη Γερμανία προς τους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το βάρος επωμιζόταν, σχεδόν αποκλειστικά, το γερμανικό προλεταριάτο, είτε μέσω της μείωσης μισθών και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας είτε μέσω της ληστρικής φορολόγησης. Η Γερμανία έχανε 65.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την επικράτεια της και εφτά εκατομμύρια γερμανούς πολίτες!

Στις 13 Μαρτίου 1920 η ταξιαρχία Έρχαρντ, τμήμα των Φράικορπς, διάβαινε την πύλη του Βραδεμβούργου, κατευθυνόμενη προς το χώρο της καγκελαρίας. Ο Βόλφγκανγκ Καπ, επικεφαλής ομάδας ακροδεξιών στελεχών, πραγματοποιούσε, με τη βοήθεια των Φράικορπς, πραξικόπημα ανατρέποντας την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών.

Έχουμε φτάσει στη διάσπαση του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (USPD) και την ένωση της πλειοψηφίας με το KPD. Τον πρώτο χρόνο μετά τη συνένωση της αριστερής πτέρυγας του USPD με το KPD, σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης στις κεντρικές περιοχές της Γερμανίας βρισκόταν στις γραμμές των κομμουνιστών.

Τον Γενάρη του 1923 η κυβέρνηση του Κούνο (τεχνοκράτες από διάφορα κεντρώα κόμματα) δεν μπορούσε να καταβάλει τις επανορθώσεις με τον ρυθμό που υπαγόρευε η συνθήκη των Βερσαλλιών. Η κυβέρνηση υιοθέτησε πολιτική επιδότησης των γερμανικών βιομηχανιών έναντι των ξένων ιμπεριαλιστών, υποτίμησε το μάρκο και κήρυξε στάση πληρωμών. Τότε, ο γαλλικός στρατός εισέβαλε στη βιομηχανική περιοχή του Ρουρ,θέτοντας τη λειτουργία των βιομηχανιών υπό κατοχικό διοικητικό και οικονομικό έλεγχο, με αντάλλαγμα τη δόση των αποζημιώσεων που χρωστούσε η Γερμανία στη Γαλλία.

Το “κόκκινο”  Αμβούργο και ο “ηγέτης” Χίτλερ

Ξημερώματα 23 Οκτώβρη 1923, οι εργάτες του Αμβούργου, υπό την καθοδήγηση του Ερνστ Τέλμαν,επιτέθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, απαλλοτρίωσαν τον οπλισμό και έστησαν οδοφράγματα στην πόλη. Αντιμετώπισαν τις επιθέσεις της αστυνομίας και περίμεναν ενισχύσεις από την κυβέρνηση της Σαξονίας. Ο στρατός, σε Σαξονία-Θουριγγία, αιφνιδίασε τους εργάτες, συλλαμβάνοντας τους ηγέτες τους και ανατρέποντας την κυβέρνηση του ενιαίου μετώπου. Στο Αμβούργο οι εξεγερμένοι εργάτες αντιστάθηκαν σθεναρά στο στρατό. Στο τέλος υποχώρησαν, όμως είχαν φτιάξει τον θρύλο του κόκκινου Αμβούργου. Γεγονός που θα στοίχειωνε τους αστούς και του βασικού τους στηρίγματος, τους σοσιαλδημοκράτες.

Ερνστ Τέλμαν

Τα τάγματα θανάτου (Φράικορπς) αρχίζουν να σχηματίζουν τις πρώτες πολιτικές ομαδοποιήσεις. Ανάμεσα τους θα ξεχώριζε ως ηγετική φυσιογνωμία ο Αδόλφος Χίτλερ. Το 1920 θα έπαιρνε από τον Καπ τα εύσημα του δεινού ρήτορα και αξιόλογου οργανωτή στο «κίνημα» των Φράικορπς. Το 1923 ο Χίτλερ θα οδηγούσε μια ομάδα του πραξικοπήματος Καπ στο «πραξικόπημα της μπιραρίας». Ο Χίτλερ προσπάθησε να οδηγήσει τους επικεφαλής του πραξικοπήματος σε μια «μεγάλη πορεία» προς το Βερολίνο, κατά το πρότυπο του Μουσολίνι το 1922. Η αντίσταση που προέβαλε η ομάδα του σε μιαχούφτα μπάτσους δεν κράτησε ούτε ώρα.

Ο Χίτλερ κατανοούσε ήδη από το 1923 ότι μόνο ένα κίνημα που θα χρησιμοποιούσε  ένα πρόγραμμα κοινωνικής δημαγωγίας με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, σε συνδυασμό με τρομοκρατικές μεθόδους από πειθαρχημένα και οργανωμένα τάγματα εφόδου, θα ήταν σε θέση να χτυπήσει αποφασιστικά το επαναστατικό κίνημα, να αποκτήσει ερείσματα στην εργατική τάξη και να επιβάλει τη φασιστική δικτατορία της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια του βρήκε εξαρχής χρηματοδότηση στο πρόσωπο του μεγιστάνα Φριτς Τίσεν. Δεν στήριξε εξαρχής το σύνολο της αστικής τάξης τον Χίτλερ, παρά μόνο το κέντρο της.

Οι ΗΠΑ μπαίνουν στο παιχνίδι

Οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να απουσιάσουν από αυτή την ιμπεριαλιστική κούρσα. Μετά την κρίση του Ρουρ «πατάνε πόδι» στο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων. Υπό την άμεση εποπτεία του χρηματιστικού κολοσσού της JP Morgan, εκπονήθηκε σχέδιο καταβολής πιστώσεων και δανείων στη Γερμανία, καθώς και αναβολής πληρωμής των δόσεων των γερμανικών επανορθώσεων. Ήταν το σχέδιο της αμερικανικήςεπιτροπής Ντόουζ.

Η ενίσχυση και ανάκαμψη της γερμανικής βιομηχανίας ήταν αναγκαία τόσο για να εξασφαλιστεί η μελλοντική καταβολή των επανορθώσεων όσο και ευκαιρία για το αμερικανικό κεφάλαιο να εισβάλει στην Ευρώπη. Το επαναστατικό κύμα είχε αρχίσει να υποχωρεί σε όλη την Ευρώπη. Το SPD, με πρωτεργάτη τον Έμπερτ και με τη στήριξη της Δεύτερης Διεθνούς όσο και της Διεθνούς του Άμστερνταμ, πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του σχεδίου Ντόουζ.

Μετά τα χρόνια της επανάστασης, η επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης είχε συγκεντρωθεί στο KPD. Η τεράστια διείσδυση του στον εργατικό ξεσηκωμό του Ρουρ θορύβησε το γερμανικό –και όχι μόνο- μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Καπιταλιστικές διαφωνίες και ο “σοβαρός” Αδόλφος

Το κεφάλαιο της Γερμανίας στήριξε την επιβολή της δικτατορίας του Χίτλερ το 1933. Μολαταύτα, την περίοδο1929-1933 μόνο μια μερίδα του στάθηκε υπέρ της λύσης Χίτλερ. Το 1929 η κυβέρνηση συνεργασίαςκέντρου-σοσιαλδημοκρατών και δεξιάς, υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Χέρμαν Μίλερ, ανέλαβε να ανανεώσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, υιοθετώντας το σχέδιο Γιανγκ. Αυτό προέβλεπε την επέκταση της καταβολής επανορθώσεων από τη Γερμανία έως το 1988! Η εφαρμογή του σήμαινε αμέσως αντεργατικά μέτρα: Κατάργηση οκταώρου, μείωση μισθών, υψηλοί έμμεσο φόροι σε είδη λαϊκής κατανάλωσης, κ.α. Η πλειοψηφία των εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, με πρωτεργάτες τους εκπροσώπους της ηλεκτροβιομηχανίας και του τεράστιου τραστ της χημικής βιομηχανίας (μετέπειτα μονοπώλια Bayer, Hoechst,BASF), καθώς και τμήμα της βαριάς βιομηχανίας του Κρουπ, στήριξαν το σχέδιο. Προσέβλεπαν σε διευθέτηση του χρέους και των αντιτιθέμενων συμφερόντων με το χρηματιστικό κεφάλαιο της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η ομάδα αυτή θεωρούσε ότι το SPD είναι το βασικό κοινωνικό-πολιτικό στήριγμα στην πολιτική αφοπλισμού και υποταγής της εργατικής τάξης.

Ο παλιός ευεργέτης του Χίτλερ, το αφεντικό της βαριάς βιομηχανίας χάλυβα, ο Φριτς Τίσεν και μαζί ο Εμίλ Κίρντορφ, της βιομηχανίας άνθρακα, απέρριψαν το σχέδιο Γιανγκ. Η ομάδα αυτή επιθυμούσε την εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής στρατιωτικοποίησης της οικονομίας, μονομερούς κατάργησης του χρέους, υποτίμηση του νομίσματος για ενίσχυση των εξαγωγών έναντι των άλλων ιμπεριαλιστών. Θεωρούσε ότι αυτός ο στόχος μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας που θα έβαζε την εργατική τάξη στον γύψο. Μάλιστα, χρηματοδότησε την καμπάνια συλλογής υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος ενάντια στο σχέδιο Γιανγκ το καλοκαίρι του 1929. Σύμμαχος ο βαρόνος των ΜΜΕ Αλφρεντ Χούγκενμπεργκ, ηγέτης του Εθνικού Γερμανικού Λαϊκού Κόμματος (DNVP), Ο Χίτλερ και ο επικεφαλής των «χαλυβδόκρανων» (παραστρατιωτική οργάνωση του DNVP). Σε αυτό το γκρουπ  ο Χίτλερ απέκτησε το κύρος του «σοβαρού» ηγέτη της «εθνικής αντιπολίτευσης» και ένα βήμα που δεν διέθετε πριν.

Φριτς Τίσεν

Το KPD έδειχνε τον δρόμο και προειδοποιούσε…

Το Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) πολύ πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1930, όταν οι ναζί αναδείχτηκαν δεύτερο κόμμα, έβλεπε τη δυναμική άνοδο τους. Ο Ερνστ Τέλμαν, ηγέτης του KDP, είχε περιγράψει  αναλυτικά τον κίνδυνο άλματος των ναζί που το 1928 είχαν πάρει μόλις 2.6%. Είχε εντοπίσει τη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που τους στήριζε, καθώς και τα στρώματα που έλκονταν από την κοινωνική δημαγωγία του Χίτλερ. Συγκεκριμένα, φτωχούς και μεσαίους αγρότες, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου της υπαίθρου.

Οι γερμανοί κομμουνιστές δεν καλλιεργούσαν αυταπάτες. Εδειχαν την επαναστατική προοπτική, αλλά τόνιζαν ότι η Γερμανία  δεν είχε ακόμη επαναστατική κατάσταση. Δεν μετέδιδαν μεταβατικά συνθήματα (εργατικός έλεγχος, εθνικοποιήσεις, κ.α) αποπροσανατολίζοντας και απομακρύνοντας τους εργάτες από το τεράστιο έργο της συγκέντρωσης των αναγκαίων δυνάμεων για την προλεταριακή επανάσταση και την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δεν αποπειράθηκαν να εγκλωβίσουν την εργατική τάξη σε ρεφορμιστικές λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού. Διακήρυτταν  ότι οποιαδήποτε λύση και να ακολουθηθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα είναι ολέθρια για την εργατική τάξη.

Στρώνεται ο δρόμος για τους ναζί. Οι εργάτες αντιστέκονται

Φτάνουμε στην περίοδο διακυβέρνησης Μπρίνινγκ. Εξαρχής πήρε μέτρα λιτότητας. Η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη. Στα τέλη του 1931 το 44% του ενεργού πληθυσμού ήταν άνεργο. Περίπου 6 εκατομμύρια Γερμανοί! Η εργατική τάξη είχε δεχτεί ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα στην ιστορία της. Οι σοσιαλδημοκράτες στήριξαν και αυτή την επίθεση του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην εργατική τάξη.

Στις αρχές του 1932 η διακυβέρνηση Μπρίνινγκ έστρωνε το έδαφος για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η απουσία μαζικών αγώνων, ταξικής οπτικής, «έσπρωχνε» την πλειοψηφία των εργατών στη «λύση» των εκλογών. Σε αυτό πόνταρε και μεγάλη μερίδα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που στήριζε τη διακυβέρνηση. Η χρονική διεύρυνση της κυβέρνησης μειοψηφίας, χωρίς τη λειτουργία του κοινοβουλίου, αλλά με έκδοση προεδρικών διαταγμάτων βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης, περνούσε από την επανεκλογή του μοναρχοφασίστα Χίντενμπουργκ στη θέση του προέδρου του Ράιχ. Η θητεία του έληγε τον Μάρτιο του 1932.

Χίντενμπουργκ

Ο Χίντενμπουργκ επανεκλέγεται και τον Ιούνιο του 1932 ακολουθεί η κυβέρνηση μειοψηφίας του Φραντς φον Πάπεν, εκπροσώπου της δεξιάς, φιλομοναρχικής τάσης του Κέντρου. Η νέα διακυβέρνηση εξακολουθούσε να έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οι εκπρόσωποι της ηλεκτροβιομηχανίας και της χημικής βιομηχανίας άναψαν πράσινο φως στον φον Πάπεν να διερευνήσει συμμετοχή του Χίτλερ στην κυβέρνηση. Ο Χίτλερ, όμως, όπως και οι υποστηρικτές του βιομήχανοι, ήθελε την καγκελαρία. Στις διαπραγματεύσεις πήρε την άρση της παρανομίας των ταγμάτων εφόδου των ναζί. Οι κομμουνιστές, μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες συγκρούονται μαζί τους. Η τρομοκρατία των ναζί δεν έπιανε. Μόνο με την ενίσχυση από τις δυνάμεις καταστολής της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας μπορούσαν να υπερισχύσουν. Έτσι και έγινε.

Τα αφεντικά επιβάλλουν τον Χίτλερ

Το KPD, παρά τον άνισο αγώνα, άντεχε. Μάλιστα, στις εκλογές του Νοέμβρη του 1932, πέντε μέρες πριν την απεργία στα ΜΜΜ του Βερολίνου, το ποσοστό των ναζί πέφτει στο 33%. Αντιθέτως το KPD έπαιρνε άλλες 600 χιλιάδες ψήφους από το SPD, φτάνοντας στο 16.9% και τις 6.000.000 ψήφους συνολικά. Το SPD έπεφτε στο20.4%. Τα αποτελέσματα αυτά έφεραν πανικό στα επιτελεία του μονοπωλιακού γερμανικού κεφαλαίου.

Τα αφεντικά της ηλεκτρικής και χημικής βιομηχανίας έβλεπαν ως μοναδική διέξοδο σωτηρίας τον Χίτλερ. Μαζί με τους Τίσεν και Κίρντορφ επέβαλαν στον Χίντενμπουργκ τον διορισμό του Χίτλερ στην καγκελαρία στις 30 Γενάρη του 1933.  Μάλιστα, στην παράδοση της εξουσίας δεν είναι τυχαία η επιστολής στήριξης των Εθνικοσοσιαλιστών που απέστειλαν ο τραπεζίτης Κουρτ φον Σρέντερ, ο πρόεδρος του Δ.Σ των μεταλλείων Ε. Χέκερ. Από κοντά φυσικά και οι Κέπλερ, Ρόστεργκ, ο γενικός διευθυντής των χαλυβουργείων, εκπρόσωποι της βιομηχανίας Hoesch, κ.α.

Το KPD απηύθυνε έκκληση στην ηγεσία του SPD για πραγματοποίηση γενικής απεργίας προκειμένου να εμποδιστεί η είσοδος των ναζί στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ είχαν καταγγείλει την κυβέρνηση φον Πάπεν ως κυβέρνηση «Ναζί-Βαρόνων», δεν θα δίσταζαν να ψηφίσουν το πρόγραμμα εξωτερικής πολιτικής του Χίτελρ στις προγραμματικές του δηλώσεις στο Ράιχσταγκ. Ο Τέλμαν πάσχιζε να κρατήσει τη φλόγα της ταξικής πάλης. Οι κομμουνιστές πρέπει πάση θυσία να πυροδοτούν μεγάλα ή μικρά γεγονότα μαζικών συγκρούσεων παρασύροντας τμήματα εργατικών μαζών στον αγώνα. Κύριος στόχος η ανατροπή της κυβέρνησης Χίτλερ. Οι ναζί όμως, θα κάνουν την κίνηση ματ. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ στις27 Φεβρουαρίου 1933 και απόδοση της ευθύνησς στους κομμουνιστές, έδωσε τη δυνατότητα στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες να προβοκάρουν το ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές. Στις 3 Μαρτίου 1933συλλαμβάνεται ο Τέλμαν και στην ουσία οι ναζί επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα στο KPD.

Πηγές:

-«Διδάγματα από τον Μεσοπόλεμο. KPD. Η συνεπής αντιφασιστική και επαναστατική οργάνωση της γερμανικής εργατικής τάξης» εφημ. «Κόντρα», Μάης 2015.

 -moneypro.gr

dithen2010