Μένουμε στην Ευρώπη πάση θυσία. Πάση για αυτούς θυσία για εμάς.
Μένουμε Ευρώπη με εκατομμύρια άνεργους.
Μένουμε Ευρώπη με χιλιάδες δολοφονημένους μετανάστες.
Μένουμε Ευρώπη με κλειστά σύνορα. Αφού πρώτα η Ευρώπη έχει στείλει στρατό στις χώρες της ανατολής για να τις διαλύσει.
Μένουμε Ευρώπη με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης.
Μένουμε Γαλλία με το πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει σκουπίδια τους μετανάστες Αλγερινούς στα
νότια προάστια του Παρισιού.
Μένουμε Ισπανία με τις τράπεζες να μπορούν βάση νομοθεσίας να κατάσχουν τη πρώτη κατοικία με αποτέλεσμα χιλιάδες αυτοκτονίες.
Μένουμε Λονδίνο με το μέσο πολίτη να καταγράφεται από κάμερες παρακολούθησης 1058 φορές τη μέρα.
Μένουμε Φρανκφούρτη στα εγκαίνια του κτιρίου Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κόστισαν 1,3 δις ευρώ.
Μένουμε στην Ευρώπη των επισφαλών εργαζομένων. Των προγραμμάτων Voucher.
Μένουμε στην Ευρώπη που ευαγγελίζεται τον Διαφωτισμό και προωθεί στο σκοταδισμό.
Μένουμε στην Ευρώπη που διοικείται από κλειστές τεχνοκρατικές ομάδες που δολοφονούν λαούς μέσω ακατανόητων οικονομικών και λογιστικών υποβαθμίσεων.
Μένουμε στην Ευρώπη της διάσωσης των τραπεζών. Κυρίως Γαλλικών και Γερμανικών.
Μένουμε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε κάθε παραγωγική
διαδικασία.
Μένουμε στην Ελλάδα, του ΣΚΑ(ΕΙ) που διοργανώνει αυθόρμητες πορείες υποστήριξης του παραπάνω κανιβαλισμού.
Μένουμε στην Ελλάδα που οι διαδηλωτές κατά του μνημονίου έτρωγαν ξύλο και χημικά και οι ευρωπαϊστές κάθονται στα σκαλάκια της βουλής.
Μένουμε Ελλάδα και στα σκαλάκια της βουλής κάθεται η Χριστίνα Σιδέρη, η γνωστή χρυσαυγίτισα του Αγίου Παντελεήμονα με τα εμετικά ρατσιστικά ξεσπάσματα μίσους.
Μένουμε Ελλάδα και στα ελπε του Λάτση που κατέχει μεταξύ άλλων το 11% της Εθνικής Τράπεζας, η οποία ανακεφαλεώθηκε από τα χρήματα τα οποία ”δάνεισε” το ΔΝΤ στη χώρα, δολοφονούνται εργάτες και στα δικαστήρια σέρνονται όσοι έτρεξαν να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους.
Μένουμε Ελλάδα και πέντε χρόνια τώρα καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα δίλημμα το οποίο δεν μας αφορά. Δραχμή ή ευρώ. Καλούμαστε δηλαδή να απαντήσουμε στο ερώτημα της κατάρρευσης για ακόμη μια φορά του καπιταλισμού. Δεν μας αφορά λοιπόν εντός αυτού του πλαισίου τι νόμισμα θα χρησιμοποιήσουμε την επόμενη μέρα. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού όσες δύσκολες και αγωνιώδεις στιγμές και αν φέρει μας αφήνει ένα χαμόγελο στο στόμα. Το σύστημα της αποκτήνωσης έφτασε για ακόμη μια φορά στα άκρα. Δυστυχώς αυτά τα άκρα ιστορικά έχουν φέρει τους μεγαλύτερους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά αυτή είναι η φυσική συνέπεια της αποκτήνωσης.
Μένουμε Ελλάδα παρέα με Άδωνι Γεωργιάδη και λοιπούς ευρωπαϊστές-ουμανιστές.
Μένουμε Ελλάδα με Ποταμι και Σταύρο Θεοδωράκη και μερικές δεκάδες εναλλακτικά έντυπα τα οποία έχουν κοινό αφμ με το ΣΚΑ(ΕΙ) και με το βαθύ Πασοκ.
Μένουμε Ελλάδα με τα σκοτεινά μπουρδελομάγαζα της παραλιακής, με τη Στεφανίδου, το Μπογδάνο και αρκετές εκατοντάδες τηλεσκουπίδια χρεοκοπημένων μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Μένουμε στην Ευρώπη που δεν παράγει πια ιδέες αλλά τυποποιημένες ρέπλικες παραγωγικής διαδικασίας με τελικό σκοπό να καταστρέψει τη δημιουργία και την ελευθερία των ανθρώπων.
Μένουμε στην Ευρώπη που δολοφονεί τα κινήματα με κάθε τρόπο. Στην Ευρώπη που τα πάντα έχουν ένα και μόνο αόριστο σκοπό. Την ανάπτυξη.
Και για να κλείσουμε. Αντί επιλόγου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”. Απλά πέντε χρόνια έβλεπες τα πάντα γύρω σου να μαραίνονται. Και εσύ έπρεπε να μείνεις ανθισμένος. Μερικές φορές τα κατάφερνες κάποιες άλλες όχι. Έπρεπε να μείνεις όρθιος και να δίνεις κουράγιο εσύ στους δικούς σου ανθρώπους. Να λες δεν πειράζει θα τη βρούμε την άκρη. Να λες θα τα καταφέρουμε. Και κάποιες φορές όντως να τα καταφέρνατε. Κάποιες άλλες φορές όμως τους έβλεπες να πεθαίνουν. Ηθικά, πνευματικά, σωματικά και πέθαινες κι εσύ σιωπηλά. Και ανακαλούσες στη θύμηση σου όμορφες και άγριες στιγμές τότε που ακόμα όλα συνεχίζονταν και έλεγες έχουμε ένα μπούσουλα και θα τα καταφέρουμε. Κάποιες άλλες φορές βέβαια τους έβλεπες χλωμούς σα φαντάσματα και απογοητευόσουν κι εσύ. Και η ζωντάνια χανόταν και μαζί της όλες οι αξίες που μπορούσαν να σε κρατήσουν ξύπνιο και ζωντανό. Και στη καθημερινότητα σου έπρεπε να προσποιηθείς πως τίποτα δεν συνέβη πως όλα είναι καλά και να συνεχίσεις. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση” απλά ανέδειξε συνολικά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Σε οικονομικό, σε πολιτικό, σε διαπροσωπικό επίπεδο, ανέδειξε όσα βιαστικά μπήκαν κάτω από το χαλί στη κορυφογραμμή του Γράμμου το ’49. Όπως τότε έτσι και τώρα θα πολεμήσουν δυο κόσμοι. Ο κόσμος της ανάπτυξης, των λογιστικών ακολουθιών, ο κόσμος των συμφερόντων με τον κόσμο που πιστεύει στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”…
societyvsdistortion
Μένουμε Ευρώπη με εκατομμύρια άνεργους.
Μένουμε Ευρώπη με χιλιάδες δολοφονημένους μετανάστες.
Μένουμε Ευρώπη με κλειστά σύνορα. Αφού πρώτα η Ευρώπη έχει στείλει στρατό στις χώρες της ανατολής για να τις διαλύσει.
Μένουμε Ευρώπη με το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης.
Μένουμε Γαλλία με το πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει σκουπίδια τους μετανάστες Αλγερινούς στα
νότια προάστια του Παρισιού.
Μένουμε Ισπανία με τις τράπεζες να μπορούν βάση νομοθεσίας να κατάσχουν τη πρώτη κατοικία με αποτέλεσμα χιλιάδες αυτοκτονίες.
Μένουμε Λονδίνο με το μέσο πολίτη να καταγράφεται από κάμερες παρακολούθησης 1058 φορές τη μέρα.
Μένουμε Φρανκφούρτη στα εγκαίνια του κτιρίου Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που κόστισαν 1,3 δις ευρώ.
Μένουμε στην Ευρώπη των επισφαλών εργαζομένων. Των προγραμμάτων Voucher.
Μένουμε στην Ευρώπη που ευαγγελίζεται τον Διαφωτισμό και προωθεί στο σκοταδισμό.
Μένουμε στην Ευρώπη που διοικείται από κλειστές τεχνοκρατικές ομάδες που δολοφονούν λαούς μέσω ακατανόητων οικονομικών και λογιστικών υποβαθμίσεων.
Μένουμε στην Ευρώπη της διάσωσης των τραπεζών. Κυρίως Γαλλικών και Γερμανικών.
Μένουμε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε κάθε παραγωγική
διαδικασία.
Μένουμε στην Ελλάδα, του ΣΚΑ(ΕΙ) που διοργανώνει αυθόρμητες πορείες υποστήριξης του παραπάνω κανιβαλισμού.
Μένουμε στην Ελλάδα που οι διαδηλωτές κατά του μνημονίου έτρωγαν ξύλο και χημικά και οι ευρωπαϊστές κάθονται στα σκαλάκια της βουλής.
Μένουμε Ελλάδα και στα σκαλάκια της βουλής κάθεται η Χριστίνα Σιδέρη, η γνωστή χρυσαυγίτισα του Αγίου Παντελεήμονα με τα εμετικά ρατσιστικά ξεσπάσματα μίσους.
Μένουμε Ελλάδα και στα ελπε του Λάτση που κατέχει μεταξύ άλλων το 11% της Εθνικής Τράπεζας, η οποία ανακεφαλεώθηκε από τα χρήματα τα οποία ”δάνεισε” το ΔΝΤ στη χώρα, δολοφονούνται εργάτες και στα δικαστήρια σέρνονται όσοι έτρεξαν να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους.
Μένουμε Ελλάδα και πέντε χρόνια τώρα καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα δίλημμα το οποίο δεν μας αφορά. Δραχμή ή ευρώ. Καλούμαστε δηλαδή να απαντήσουμε στο ερώτημα της κατάρρευσης για ακόμη μια φορά του καπιταλισμού. Δεν μας αφορά λοιπόν εντός αυτού του πλαισίου τι νόμισμα θα χρησιμοποιήσουμε την επόμενη μέρα. Η χρεοκοπία του καπιταλισμού όσες δύσκολες και αγωνιώδεις στιγμές και αν φέρει μας αφήνει ένα χαμόγελο στο στόμα. Το σύστημα της αποκτήνωσης έφτασε για ακόμη μια φορά στα άκρα. Δυστυχώς αυτά τα άκρα ιστορικά έχουν φέρει τους μεγαλύτερους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας αλλά αυτή είναι η φυσική συνέπεια της αποκτήνωσης.
Μένουμε Ελλάδα παρέα με Άδωνι Γεωργιάδη και λοιπούς ευρωπαϊστές-ουμανιστές.
Μένουμε Ελλάδα με Ποταμι και Σταύρο Θεοδωράκη και μερικές δεκάδες εναλλακτικά έντυπα τα οποία έχουν κοινό αφμ με το ΣΚΑ(ΕΙ) και με το βαθύ Πασοκ.
Μένουμε Ελλάδα με τα σκοτεινά μπουρδελομάγαζα της παραλιακής, με τη Στεφανίδου, το Μπογδάνο και αρκετές εκατοντάδες τηλεσκουπίδια χρεοκοπημένων μέσων μαζικής εξημέρωσης.
Μένουμε στην Ευρώπη που δεν παράγει πια ιδέες αλλά τυποποιημένες ρέπλικες παραγωγικής διαδικασίας με τελικό σκοπό να καταστρέψει τη δημιουργία και την ελευθερία των ανθρώπων.
Μένουμε στην Ευρώπη που δολοφονεί τα κινήματα με κάθε τρόπο. Στην Ευρώπη που τα πάντα έχουν ένα και μόνο αόριστο σκοπό. Την ανάπτυξη.
Και για να κλείσουμε. Αντί επιλόγου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”. Απλά πέντε χρόνια έβλεπες τα πάντα γύρω σου να μαραίνονται. Και εσύ έπρεπε να μείνεις ανθισμένος. Μερικές φορές τα κατάφερνες κάποιες άλλες όχι. Έπρεπε να μείνεις όρθιος και να δίνεις κουράγιο εσύ στους δικούς σου ανθρώπους. Να λες δεν πειράζει θα τη βρούμε την άκρη. Να λες θα τα καταφέρουμε. Και κάποιες φορές όντως να τα καταφέρνατε. Κάποιες άλλες φορές όμως τους έβλεπες να πεθαίνουν. Ηθικά, πνευματικά, σωματικά και πέθαινες κι εσύ σιωπηλά. Και ανακαλούσες στη θύμηση σου όμορφες και άγριες στιγμές τότε που ακόμα όλα συνεχίζονταν και έλεγες έχουμε ένα μπούσουλα και θα τα καταφέρουμε. Κάποιες άλλες φορές βέβαια τους έβλεπες χλωμούς σα φαντάσματα και απογοητευόσουν κι εσύ. Και η ζωντάνια χανόταν και μαζί της όλες οι αξίες που μπορούσαν να σε κρατήσουν ξύπνιο και ζωντανό. Και στη καθημερινότητα σου έπρεπε να προσποιηθείς πως τίποτα δεν συνέβη πως όλα είναι καλά και να συνεχίσεις. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση” απλά ανέδειξε συνολικά τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Σε οικονομικό, σε πολιτικό, σε διαπροσωπικό επίπεδο, ανέδειξε όσα βιαστικά μπήκαν κάτω από το χαλί στη κορυφογραμμή του Γράμμου το ’49. Όπως τότε έτσι και τώρα θα πολεμήσουν δυο κόσμοι. Ο κόσμος της ανάπτυξης, των λογιστικών ακολουθιών, ο κόσμος των συμφερόντων με τον κόσμο που πιστεύει στη δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Δεν ήταν σπουδαίο πράγμα αυτή η ”κρίση”…
societyvsdistortion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου