Η Ρήξη με την Πλάνη έχει ήδη συντελεστεί στα μυαλά των ανθρώπων
Ακούμε συνεχώς την εξής εξήγηση για τον μοιραία καταστροφικό σχεδιασμό της ευρωζώνης: “Το κάρο μπήκε μπροστά απ’το άλογο. Ήταν ένα λάθος των ηγετών που σχεδίασαν την ευρωζώνη.”
Η παρομοίωση αναφέρεται στη δημιουργία οικονομικής και νομισματικής ένωσης προτού υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ήταν όμως λάθος; Ας δούμε τι είναι αυτό που συνέβη, και ας αναλύσουμε τις συνέπειες αυτού του λάθους
Η οικονομική και νομισματική ένωση “κλείδωσε” με μόνιμο τρόπο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών που μοιράζονται το ευρώ. Οι οικονομίες του ανεπτυγμένου βορρά, που παράγουν προϊόντα εντάσεως κεφαλαίου (εφ’ όσον ενσωματώνουν υψηλή τεχνολογία, όπως βιομηχανικό εξοπλισμό ακριβείας, ιατρικά μηχανήματα, αυτοκίνητα), μετέτρεψαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε απόλυτη κυριαρχία. Οι κεφαλαιακές ροές, λόγω εμπορικών πλεονασμάτων, εισέρρεαν στα δικά τους τραπεζικά συστήματα, όπου αποταμιεύονταν τα υπερκέρδη των μεγάλων βιομηχανιών. Αυτά τα κεφάλαια, κατόπιν, αναζητούσαν υψηλό βραχυπρόθεσμο κέρδος σε επισφαλή χρηματοπιστωτικά προϊόντα που βασίστηκαν σε φούσκες τόσο στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό καζίνο, όσο και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Όχι όμως σε παραγωγικές επενδύσεις, που να αναπτύσσουν τα επί μέρους πλεονεκτήματα των περιφερειακών οικονομιών. Οι αυξημένες επισφάλειες (χρέη) που συσσώρευε η περιφέρεια, είτε ως ιδιωτικό, είτε ως δημόσιο χρέος, απλώς επέστρεφαν τροφοδοτώντας τα εμπορικά πλεονάσματα του πυρήνα της ένωσης. Δηλαδή την κατανάλωση πρωτίστως γερμανικών προϊόντων.
Μία νομισματική ένωση, λοιπόν, χωρίς τρόπο προώθησης αδρανούς κεφαλαίου σε επενδύσεις στην περιφέρεια, η οποία ήταν δεδομένο ότι θα αναπτύξει υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Και θεωρούσαν ότι αυτό είναι βιώσιμο, γιατί η ευρωζώνη λογιζόταν ως μία ενιαία οικονομία. Απίστευτο;
Ίσως ακριβώς αυτό έπρεπε να γίνει. Και δεν ήταν καθόλου πρόωρο. Έπρεπε, κατ’ αρχήν, η λήψη πολιτικών αποφάσεων καθώς και η οικονομική διακυβέρνηση να απομακρυνθούν κατά το δυνατόν από τον ευρωπαίο πολίτη. Πρώτον, με μία Ευρωπαϊκή ‘Ενωση διαβόητη για το έλλειμμα δημοκρατικών θεσμών, και η οποία έχει παίξει και τον δικό της ρόλο θέτοντας φραγμούς και εμπόδια, όπως για την αλιεία, την αγροτική ανάπτυξη, μέχρι και τους πολιτικούς συσχετισμούς (τρανό παράδειγμα η προστασία της διαπλοκής με τα εμπόδια στο νόμο περί βασικού μετόχου). Δεύτερον, με μία ευρωζώνη πεδίο άσκησης οικονομικής εξουσίας από μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν λογοδοτεί σε κανέναν και της οποίας το καταστατικό δεν περιέχει αναφορά στην προστασία της εργασίας (!), αντίθετα με την αντίστοιχη αμερικανική.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη, τα τελευταία χρόνια, είδαμε την άνοδο της οικονομικής και άρα πολιτικής ισχύος των BRICS να απειλεί τον μονοπολικό κόσμο της μίας και μόνης παγκόσμιας υπερδύναμης. Ατμομηχανή αυτής της ισχύος είναι το χαμηλό κόστος παραγωγής, σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, όπου βρήκαν προνομιακό πεδίο κέρδους οι βιομηχανίες της Δύσης.
Μετά την αποδυνάμωση του ρόλου του δολαρίου από ανερχόμενα νομίσματα όπως το Ευρώ, το Ρούβλι και το Ρεν Μιν Μπι, η αμερικανική βιομηχανική και χρηματιστική ολιγαρχία δεν έχει πλέον την ίδια άνεση να στέλνει τις παραγωγικές μονάδες της στην Κίνα. Εξού και η προσπάθεια των ΗΠΑ για τη νομοθέτηση της “TPP” (Trans-Pacific Partnership) δηλαδή της Δι-Ειρηνικής Συμφωνίας Συνεργασίας. Στόχος, κατά τα φαινόμενα, είναι η επέκταση της σφαίρας άμεσης επιρροής του δολαρίου και κίνητρα για τις μεγάλες βιομηχανίες να μετακινηθούν από την Κίνα και την Ινδία προς χώρες όπως η Μαλαισία και το Βιετνάμ.
Και αν “η Φρανκφούρτη” (κέντρο του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου) ήθελε να κάνει το ίδιο; Αν ήθελε να δημιουργήσει οικονομίες σκλαβοπάζαρα, αλλά σε περιοχή όπου θα έχει τον απόλυτο οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, ας πούμε ελέγχοντας το νόμισμα, και άρα να απεξαρτηθεί σταδιακά από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και συνολικά τις BRICS, χωρίς όμως να χάσει τα περιθώρια κερδών, τι θα μπορούσε άραγε να κάνει;
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ας δούμε τι συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια.
Όσον αφορά στη σύνθεση της οικονομίας
Αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας έχει συγκαλυφθεί και συγκαλύπτεται, προστατεύεται μάλιστα από πολλαπλά επίπεδα πλάνης, τα οποία θα επιχειρήσω να δω με αναλυτικό τρόπο.
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
Πρώτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-επαρχιωτισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Άδωνις Γεωργιάδης, Γρηγόρης Ψαριανός
Η εμπροσθοφυλακή του πολέμου ισοπέδωσης και αποικιοποίησης, πέρα από τη μισανθρωπία, τη μικρόνοια, και τον εθνο-κομπλεξισμό, στηρίζεται στις εξής ιδεολογικές εμμονές και ψευδαισθήσεις:
1.”Θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.”
Δεν θέλουν. Το χρέος είναι ο μοχλός πολιτικής επικυριαρχίας. Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και άμεση συνέπεια της που είναι η κατάρρευση των εσόδων δεν μπορεί μετά από 5 χρόνια να θεωρείται ατύχημα ή λάθος στην εφαρμογή του προγράμματος.
2.”Θέλουν να πετύχουμε τους στόχους που θέτουν για να είναι ισχυρό το ευρώ.”
Όποιος επιθυμεί την επίτευξη στόχων, θέτει στόχους που να μπορούν να επιτευχθούν. Η μη επίτευξη των στόχων, και άρα η επιβολή ανέφικτων όρων είναι η προϋπόθεση για την επιβολή συνεχώς νέων όρων, ώστε να εμπεδωθεί σταδιακά το καθεστώς πολιτικής επικυριαρχίας. Έχει, άλλωστε, λειτουργία και ως ψυχολογική τακτική, καθώς η υπόσχεση και η εν συνεχεία αθέτηση αυτής της υπόσχεσης τοποθετεί τον παράγοντα της ενοχής και άρα της περαιτέρω ψυχολογικής καθυπόταξης.
3.”Θέλουν να μας βοηθήσουν να βάλουμε σε τάξη το κράτος.”
Εντελώς αντιθέτως, η ρυθμιστική ισχύς του κράτους υπονομεύεται σκανδαλωδώς. Επιχειρείται η συστηματική αποδιάρθρωση των κρατικών δομών, διότι αυτές και μόνο αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν την τελευταία άμυνα της οικονομίας ενάντια στην καθιέρωση του κινεζοποιημένου τρόπου παραγωγής.
4.”Στόχος είναι να συγκλίνουμε με τον σοβαρό δυτικό κόσμο.”
Στόχος είναι να αποκλίνουμε από αυτόν με βίαιο τρόπο. Αυτό είναι περισσότερο από προφανές και συμβαίνει ήδη με μεγάλη ταχύτητα.
Δεύτερο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ραγιαδισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Σταύρος Θεοδωράκης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς
Η επικοινωνιακή στρατηγική αυτής της πλευράς συνίσταται στο αφήγημα ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε όλους τους όρους των δανειστών, διότι διαφορετικά κινδυνεύουμε από είτε “οικονομική καταστροφή”, είτε “απομάκρυνση από τους συμμάχους μας”, ακόμα και “πόλεμο και απώλεια εθνικού εδάφους”. Χαρτιά υγείας, πετρέλαια, Β. Κορέα, μέχρι και “ο Τούρκος”, τα πάντα επιστρατεύονται για να κατατρομοκρατηθεί ο κόσμος και να καθήσει στ’ αβγά του.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ομάδα ανθρώπων θέλει να δει μία κοινωνία πολύ πιο άνιση και ταξικά πολωμένη, όπου μία ισχυρή άρχουσα ελίτ θα αξιοποιεί το χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης του λαού για να χτίσει μία νέα σταθερότητα κερδοφορίας σε άμεσο συσχετισμό με το διεθνές κεφάλαιο. Σε αυτή την πλευρά της πραγματικότητας δεν υπάρχει καινοτομία και πραγματικά νέα οικονομία, πέρα από την “ιδιοφυή” καινοτομία να παραχθούν κέρδη από τη συμπίεση του κόστους εργασίας.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή η πλευρά αναγνωρίζει το μεγάλο πλάνο, έχει όμως την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ελιγμούς, εντός των πλαισίων της παραδοσιακής κομματικής ολιγαρχίας. Στόχος σε αυτή την περίπτωση είναι η επ’ άπειρον εγκαθίδρυση της εγχώριας κυριαρχίας της ίδιας κλίκας που νέμεται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, και ο δυνατόν μετριασμός των επιπτώσεων για το λαό ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί η εν λόγω κλίκα στην εξουσία. Ο φόβος τους απέναντι στην πιθανότητα απελευθέρωσης του λαού από τον φόβο δεν είναι τόσο το τέλος της πολιτικής αυτών από τους οποίους είναι εξαρτημένοι, αλλά κυρίως η αποσύνθεση του συστήματος εξουσίας που με κόπο έχουν εγκαταστήσει.
Τρίτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ονειροπόληση
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος
Αυτό το επίπεδο αντίληψης αναγνωρίζει την τοποθέτηση του κάρου μπροστά από το άλογο ως ατυχές “λάθος”, και τους ευρωπαίους ηγέτες ως “παραπλανημένες” ή “ανεπαρκείς” προσωπικότητες. Θεωρεί ότι το μέλλον της Ευρώπης, απλώς έπεσε στα χέρια των λάθος ανθρώπων τη λάθος στιγμή.
Στόχος αυτού του στρατοπέδου είναι μέσω πίεσης, άσκησης πολιτικής βούλησης και πειθούς, να αλλάξουν την ευρωζώνη, να επιδιορθώσουν την άμαξα και να της εγκαταστήσουν κινητήρα για να κινηθεί μέχρις ότου η πολιτική καταιγίδα καταλαγιάσει ώστε να μπορεί όλη η Ευρώπη να δεχτεί την επανατοποθέτηση του αλόγου μπροστά από το κάρο.
Με λίγα λόγια αυτό το στρατόπεδο προσπαθεί με κόλπα και πολιτική διαπραγμάτευση να λύσει κατά το δυνατόν το οικονομικό πρόβλημα μέχρι να καταφέρει να βάλει στην ευρωπαϊκή συζήτηση τη Μεγάλη Λύση που θα είναι κάποιου είδους μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα μαζί με συνολική λύση για το χρέος της περιφέρειας.
Ορίζοντας όμως παραμένη μία ειλικρινής και λαοφιλής ομοσπονδοποίηση. Πράγματι, αποτελούν ό,τι κοντινότερο σε Λίνκολν είχε ποτέ η Ευρώπη, παρ’ ότι γενήθηκαν στο Νότο. Όμως μένει να φανεί πόση επιρροή μπορούν να ασκήσουν, λόγω συσχετισμών, απέναντι σε πανίσχυρους θεσμούς που έχουν πλέον εμπεδώσει το νεοφιλελευθερισμό και τον έχουν ενσωματώσει στο κοινό νόμισμα.
ΡΗΞΗ
Ο ελληνικός λαός έχει αφήσει πολύ πίσω τα δύο πρώτα επίπεδα πλάνης. Πολύ γρήγορα, δε, φαίνεται να εγκαταλείπεται και το τρίτο.
Όχι μόνο σημαντικά, αλλά ζωτικώς απαραίτητα συστατικά της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αποδεικνύονται πλέον τρία σημεία, που δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτά αποτελούν τα βασικά σημεία τριβής με την αντιπολίτευση και ο στόχος των λυσσαλέων επιθέσεων από τα μέσα της διαπλοκής.
Το πρώτο σημείο είναι η πολυφωνία εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο σημείο είναι η επιλογή της Προέδρου της Βουλής που σηματοδοτεί ευθεία ρήξη με τη διαπλοκή και τη φαυλότητα στην πολιτική. Το τρίτο και σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι με κυβερνητικό εταίρο (ΑνΕλ) και Πρόεδρο της Δημοκρατίας προερχόμενους από την κεντροδεξιά, και σύνθεση της κυβέρνησης που εκπροσωπεί μία ευρύτατη κοινωνική συσπείρωση, δεν πρόκειται περί μίας αμιγώς αριστερής κυβέρνησης, αλλά μίας κυβέρνησης που αποπνέει τον αέρα πανεθνικού μετώπου.
Πέρα και πίσω από την πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ο λαός είναι έτοιμος για τη ρήξη. Ίσως η ετοιμότητα αυτή να αποτελέσει -κατ’ ειρωνεία- τον λόγο για κάποια υποχώρηση από την πλευρά των δανειστών. Πάντως η συνείδηση ότι βρισκόμαστε σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση είναι πιο διαδεδομένη απ’ ότι φαίνεται να είναι. Και η ρήξη με την πλάνη έχει ήδη συμβεί.
Ακούμε συνεχώς την εξής εξήγηση για τον μοιραία καταστροφικό σχεδιασμό της ευρωζώνης: “Το κάρο μπήκε μπροστά απ’το άλογο. Ήταν ένα λάθος των ηγετών που σχεδίασαν την ευρωζώνη.”
Η παρομοίωση αναφέρεται στη δημιουργία οικονομικής και νομισματικής ένωσης προτού υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ήταν όμως λάθος; Ας δούμε τι είναι αυτό που συνέβη, και ας αναλύσουμε τις συνέπειες αυτού του λάθους
Η οικονομική και νομισματική ένωση “κλείδωσε” με μόνιμο τρόπο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών που μοιράζονται το ευρώ. Οι οικονομίες του ανεπτυγμένου βορρά, που παράγουν προϊόντα εντάσεως κεφαλαίου (εφ’ όσον ενσωματώνουν υψηλή τεχνολογία, όπως βιομηχανικό εξοπλισμό ακριβείας, ιατρικά μηχανήματα, αυτοκίνητα), μετέτρεψαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε απόλυτη κυριαρχία. Οι κεφαλαιακές ροές, λόγω εμπορικών πλεονασμάτων, εισέρρεαν στα δικά τους τραπεζικά συστήματα, όπου αποταμιεύονταν τα υπερκέρδη των μεγάλων βιομηχανιών. Αυτά τα κεφάλαια, κατόπιν, αναζητούσαν υψηλό βραχυπρόθεσμο κέρδος σε επισφαλή χρηματοπιστωτικά προϊόντα που βασίστηκαν σε φούσκες τόσο στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό καζίνο, όσο και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Όχι όμως σε παραγωγικές επενδύσεις, που να αναπτύσσουν τα επί μέρους πλεονεκτήματα των περιφερειακών οικονομιών. Οι αυξημένες επισφάλειες (χρέη) που συσσώρευε η περιφέρεια, είτε ως ιδιωτικό, είτε ως δημόσιο χρέος, απλώς επέστρεφαν τροφοδοτώντας τα εμπορικά πλεονάσματα του πυρήνα της ένωσης. Δηλαδή την κατανάλωση πρωτίστως γερμανικών προϊόντων.
Μία νομισματική ένωση, λοιπόν, χωρίς τρόπο προώθησης αδρανούς κεφαλαίου σε επενδύσεις στην περιφέρεια, η οποία ήταν δεδομένο ότι θα αναπτύξει υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Και θεωρούσαν ότι αυτό είναι βιώσιμο, γιατί η ευρωζώνη λογιζόταν ως μία ενιαία οικονομία. Απίστευτο;
Ίσως ακριβώς αυτό έπρεπε να γίνει. Και δεν ήταν καθόλου πρόωρο. Έπρεπε, κατ’ αρχήν, η λήψη πολιτικών αποφάσεων καθώς και η οικονομική διακυβέρνηση να απομακρυνθούν κατά το δυνατόν από τον ευρωπαίο πολίτη. Πρώτον, με μία Ευρωπαϊκή ‘Ενωση διαβόητη για το έλλειμμα δημοκρατικών θεσμών, και η οποία έχει παίξει και τον δικό της ρόλο θέτοντας φραγμούς και εμπόδια, όπως για την αλιεία, την αγροτική ανάπτυξη, μέχρι και τους πολιτικούς συσχετισμούς (τρανό παράδειγμα η προστασία της διαπλοκής με τα εμπόδια στο νόμο περί βασικού μετόχου). Δεύτερον, με μία ευρωζώνη πεδίο άσκησης οικονομικής εξουσίας από μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν λογοδοτεί σε κανέναν και της οποίας το καταστατικό δεν περιέχει αναφορά στην προστασία της εργασίας (!), αντίθετα με την αντίστοιχη αμερικανική.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη, τα τελευταία χρόνια, είδαμε την άνοδο της οικονομικής και άρα πολιτικής ισχύος των BRICS να απειλεί τον μονοπολικό κόσμο της μίας και μόνης παγκόσμιας υπερδύναμης. Ατμομηχανή αυτής της ισχύος είναι το χαμηλό κόστος παραγωγής, σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, όπου βρήκαν προνομιακό πεδίο κέρδους οι βιομηχανίες της Δύσης.
Μετά την αποδυνάμωση του ρόλου του δολαρίου από ανερχόμενα νομίσματα όπως το Ευρώ, το Ρούβλι και το Ρεν Μιν Μπι, η αμερικανική βιομηχανική και χρηματιστική ολιγαρχία δεν έχει πλέον την ίδια άνεση να στέλνει τις παραγωγικές μονάδες της στην Κίνα. Εξού και η προσπάθεια των ΗΠΑ για τη νομοθέτηση της “TPP” (Trans-Pacific Partnership) δηλαδή της Δι-Ειρηνικής Συμφωνίας Συνεργασίας. Στόχος, κατά τα φαινόμενα, είναι η επέκταση της σφαίρας άμεσης επιρροής του δολαρίου και κίνητρα για τις μεγάλες βιομηχανίες να μετακινηθούν από την Κίνα και την Ινδία προς χώρες όπως η Μαλαισία και το Βιετνάμ.
Και αν “η Φρανκφούρτη” (κέντρο του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου) ήθελε να κάνει το ίδιο; Αν ήθελε να δημιουργήσει οικονομίες σκλαβοπάζαρα, αλλά σε περιοχή όπου θα έχει τον απόλυτο οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, ας πούμε ελέγχοντας το νόμισμα, και άρα να απεξαρτηθεί σταδιακά από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και συνολικά τις BRICS, χωρίς όμως να χάσει τα περιθώρια κερδών, τι θα μπορούσε άραγε να κάνει;
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ας δούμε τι συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια.
Όσον αφορά στη σύνθεση της οικονομίας
- Δημιουργήθηκε μία πελώρια δεξαμενή απελπισμένων ανέργων μέτριας και χαμηλής εξειδίκευσης μέσω τεράστιας ύφεσης
- Συνετρίβη η εγχώρια αγορά μέσω φόρων κατανάλωσης, φόρων στα καύσιμα και μείωσης των εισοδημάτων
- Ξεριζώθηκε ο μικρο-ιδιοκτησιακός τρόπος κατοίκησης και παραγωγής με το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων
- Προωθήθηκαν “ιδιωτικοποιήσεις” ξεπουλήματα των σημαντικότερων πλουτοπαραγωγικών δραστηριοτήτων σε πολυεθνικές και μεγάλα ευρωπαϊκά συμφέροντα.
- Αποδιαρθρώθηκε το κράτος και υπονομεύτηκε η ρυθμιστική του λειτουργία
- Αποσυντέθηκε το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας
- Καταργήθηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις
- Μειώθηκε βίαια ο κατώτατος μισθός
- Οδηγήθηκε σε μετανάστευση το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο, το πιο εξειδικευμένο και φιλόδοξο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό
- Να απαξιωθεί η νησιωτικότητα
- Να υποχωρήσει η ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος
- Να αυξηθεί μέσω ΦΠΑ και ιδιωτικοποίησης το κόστος της ενέργειας που λόγω εγχώριων πόρων (λιγνίτη) παραμένει ισχυρός στρατηγικός τομέας και έτσι να χτυπηθούν όσες βιομηχανίες έχουν απομείνει, και να εξαθλιωθεί περαιτέρω ο πληθυσμός στερώντας το ηλεκτρικό ρεύμα και βυθίζοντας χιλιάδες σπίτια επιπλέον στο σκοτάδι
- Με την προκαταβολή φόρου 100% για τους ελεύθερους επαγγελματίες να κλείσουν και οι εναπομείνασες μικρές επιχειρήσεις
Αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας έχει συγκαλυφθεί και συγκαλύπτεται, προστατεύεται μάλιστα από πολλαπλά επίπεδα πλάνης, τα οποία θα επιχειρήσω να δω με αναλυτικό τρόπο.
ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
Πρώτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-επαρχιωτισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Άδωνις Γεωργιάδης, Γρηγόρης Ψαριανός
Η εμπροσθοφυλακή του πολέμου ισοπέδωσης και αποικιοποίησης, πέρα από τη μισανθρωπία, τη μικρόνοια, και τον εθνο-κομπλεξισμό, στηρίζεται στις εξής ιδεολογικές εμμονές και ψευδαισθήσεις:
1.”Θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.”
Δεν θέλουν. Το χρέος είναι ο μοχλός πολιτικής επικυριαρχίας. Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και άμεση συνέπεια της που είναι η κατάρρευση των εσόδων δεν μπορεί μετά από 5 χρόνια να θεωρείται ατύχημα ή λάθος στην εφαρμογή του προγράμματος.
2.”Θέλουν να πετύχουμε τους στόχους που θέτουν για να είναι ισχυρό το ευρώ.”
Όποιος επιθυμεί την επίτευξη στόχων, θέτει στόχους που να μπορούν να επιτευχθούν. Η μη επίτευξη των στόχων, και άρα η επιβολή ανέφικτων όρων είναι η προϋπόθεση για την επιβολή συνεχώς νέων όρων, ώστε να εμπεδωθεί σταδιακά το καθεστώς πολιτικής επικυριαρχίας. Έχει, άλλωστε, λειτουργία και ως ψυχολογική τακτική, καθώς η υπόσχεση και η εν συνεχεία αθέτηση αυτής της υπόσχεσης τοποθετεί τον παράγοντα της ενοχής και άρα της περαιτέρω ψυχολογικής καθυπόταξης.
3.”Θέλουν να μας βοηθήσουν να βάλουμε σε τάξη το κράτος.”
Εντελώς αντιθέτως, η ρυθμιστική ισχύς του κράτους υπονομεύεται σκανδαλωδώς. Επιχειρείται η συστηματική αποδιάρθρωση των κρατικών δομών, διότι αυτές και μόνο αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν την τελευταία άμυνα της οικονομίας ενάντια στην καθιέρωση του κινεζοποιημένου τρόπου παραγωγής.
4.”Στόχος είναι να συγκλίνουμε με τον σοβαρό δυτικό κόσμο.”
Στόχος είναι να αποκλίνουμε από αυτόν με βίαιο τρόπο. Αυτό είναι περισσότερο από προφανές και συμβαίνει ήδη με μεγάλη ταχύτητα.
Δεύτερο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ραγιαδισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Σταύρος Θεοδωράκης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς
Η επικοινωνιακή στρατηγική αυτής της πλευράς συνίσταται στο αφήγημα ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε όλους τους όρους των δανειστών, διότι διαφορετικά κινδυνεύουμε από είτε “οικονομική καταστροφή”, είτε “απομάκρυνση από τους συμμάχους μας”, ακόμα και “πόλεμο και απώλεια εθνικού εδάφους”. Χαρτιά υγείας, πετρέλαια, Β. Κορέα, μέχρι και “ο Τούρκος”, τα πάντα επιστρατεύονται για να κατατρομοκρατηθεί ο κόσμος και να καθήσει στ’ αβγά του.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ομάδα ανθρώπων θέλει να δει μία κοινωνία πολύ πιο άνιση και ταξικά πολωμένη, όπου μία ισχυρή άρχουσα ελίτ θα αξιοποιεί το χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης του λαού για να χτίσει μία νέα σταθερότητα κερδοφορίας σε άμεσο συσχετισμό με το διεθνές κεφάλαιο. Σε αυτή την πλευρά της πραγματικότητας δεν υπάρχει καινοτομία και πραγματικά νέα οικονομία, πέρα από την “ιδιοφυή” καινοτομία να παραχθούν κέρδη από τη συμπίεση του κόστους εργασίας.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή η πλευρά αναγνωρίζει το μεγάλο πλάνο, έχει όμως την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ελιγμούς, εντός των πλαισίων της παραδοσιακής κομματικής ολιγαρχίας. Στόχος σε αυτή την περίπτωση είναι η επ’ άπειρον εγκαθίδρυση της εγχώριας κυριαρχίας της ίδιας κλίκας που νέμεται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, και ο δυνατόν μετριασμός των επιπτώσεων για το λαό ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί η εν λόγω κλίκα στην εξουσία. Ο φόβος τους απέναντι στην πιθανότητα απελευθέρωσης του λαού από τον φόβο δεν είναι τόσο το τέλος της πολιτικής αυτών από τους οποίους είναι εξαρτημένοι, αλλά κυρίως η αποσύνθεση του συστήματος εξουσίας που με κόπο έχουν εγκαταστήσει.
Τρίτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ονειροπόληση
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος
Αυτό το επίπεδο αντίληψης αναγνωρίζει την τοποθέτηση του κάρου μπροστά από το άλογο ως ατυχές “λάθος”, και τους ευρωπαίους ηγέτες ως “παραπλανημένες” ή “ανεπαρκείς” προσωπικότητες. Θεωρεί ότι το μέλλον της Ευρώπης, απλώς έπεσε στα χέρια των λάθος ανθρώπων τη λάθος στιγμή.
Στόχος αυτού του στρατοπέδου είναι μέσω πίεσης, άσκησης πολιτικής βούλησης και πειθούς, να αλλάξουν την ευρωζώνη, να επιδιορθώσουν την άμαξα και να της εγκαταστήσουν κινητήρα για να κινηθεί μέχρις ότου η πολιτική καταιγίδα καταλαγιάσει ώστε να μπορεί όλη η Ευρώπη να δεχτεί την επανατοποθέτηση του αλόγου μπροστά από το κάρο.
Με λίγα λόγια αυτό το στρατόπεδο προσπαθεί με κόλπα και πολιτική διαπραγμάτευση να λύσει κατά το δυνατόν το οικονομικό πρόβλημα μέχρι να καταφέρει να βάλει στην ευρωπαϊκή συζήτηση τη Μεγάλη Λύση που θα είναι κάποιου είδους μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα μαζί με συνολική λύση για το χρέος της περιφέρειας.
Ορίζοντας όμως παραμένη μία ειλικρινής και λαοφιλής ομοσπονδοποίηση. Πράγματι, αποτελούν ό,τι κοντινότερο σε Λίνκολν είχε ποτέ η Ευρώπη, παρ’ ότι γενήθηκαν στο Νότο. Όμως μένει να φανεί πόση επιρροή μπορούν να ασκήσουν, λόγω συσχετισμών, απέναντι σε πανίσχυρους θεσμούς που έχουν πλέον εμπεδώσει το νεοφιλελευθερισμό και τον έχουν ενσωματώσει στο κοινό νόμισμα.
ΡΗΞΗ
Ο ελληνικός λαός έχει αφήσει πολύ πίσω τα δύο πρώτα επίπεδα πλάνης. Πολύ γρήγορα, δε, φαίνεται να εγκαταλείπεται και το τρίτο.
Όχι μόνο σημαντικά, αλλά ζωτικώς απαραίτητα συστατικά της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αποδεικνύονται πλέον τρία σημεία, που δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτά αποτελούν τα βασικά σημεία τριβής με την αντιπολίτευση και ο στόχος των λυσσαλέων επιθέσεων από τα μέσα της διαπλοκής.
Το πρώτο σημείο είναι η πολυφωνία εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο σημείο είναι η επιλογή της Προέδρου της Βουλής που σηματοδοτεί ευθεία ρήξη με τη διαπλοκή και τη φαυλότητα στην πολιτική. Το τρίτο και σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι με κυβερνητικό εταίρο (ΑνΕλ) και Πρόεδρο της Δημοκρατίας προερχόμενους από την κεντροδεξιά, και σύνθεση της κυβέρνησης που εκπροσωπεί μία ευρύτατη κοινωνική συσπείρωση, δεν πρόκειται περί μίας αμιγώς αριστερής κυβέρνησης, αλλά μίας κυβέρνησης που αποπνέει τον αέρα πανεθνικού μετώπου.
Πέρα και πίσω από την πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ο λαός είναι έτοιμος για τη ρήξη. Ίσως η ετοιμότητα αυτή να αποτελέσει -κατ’ ειρωνεία- τον λόγο για κάποια υποχώρηση από την πλευρά των δανειστών. Πάντως η συνείδηση ότι βρισκόμαστε σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση είναι πιο διαδεδομένη απ’ ότι φαίνεται να είναι. Και η ρήξη με την πλάνη έχει ήδη συμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου