Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Πρέπει να είναι πολιτικά ηλίθιοι αυτοί στο Μέγαρο Μαξίμου, αν πραγματικά νόμιζαν ότι θα μπορούσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς , ταξιδεύοντας στο Βερολίνο, να αποσπάσει τη συναίνεση της Μέρκελ για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, τη στιγμή ακριβώς που η Γερμανία καταρτίζει τον πρώτο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της ύστερα από… 45(!) χρόνια, από το 1969. Φυσικά, αυτού του είδους η πολιτική ηλιθιότητα καθόλου δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Μια ακριβώς ημέρα πριν από τον Σαμαρά πήγε στην καγκελαρία με ακόμη πιο προκλητικά αιτήματα ο γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος έγινε πανευρωπαϊκά ρεζίλι από τις «σφαλιάρες» και τις «κατραπακιές» άρνησης που έφαγε από τους Γερμανούς!
Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό παρηγορεί τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε. Μπορεί στην Ευρώπη να μην τους κρέμασαν κουδούνια, γιατί όλοι ασχολούνται με το διασυρμό της Γαλλίας, αλλά υποθέτουμε ότι τους προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους απασχολεί περισσότερο η ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίματος για την κυβέρνηση, μετά και την αποτυχία της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Γερμανία. Το γεγονός ότι ο Σαμαράς γύρισε από το Βερολίνο με άδεια χέρια, χωρίς να μπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό ότι έστω και τώρα είναι σε θέση να προβεί σε κάποια φοροελάφρυνση ή να πάρει κάποιο υποτυπώδες φιλολαϊκό μέτρο απογοήτευσε φυσικά τον κοσμάκη που τον πιστεύει, καταβαραθρώνοντας τις πιθανότητες νίκης της ΝΔ στις βουλευτικέςεκλογές. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα τελευταία γεγονότα και οι επιπτώσεις τους σε ό,τι αφορά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης προβληματίζουν πολύ σοβαρά τους Γερμανούς όσο και το οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας αναφορικά με τη δυνατότητα επιβίωσης της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εξετάζουν κατά πόσο πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ή, αντιθέτως, αν πρέπει να δρομολογήσουν τις διαδικασίες της ανατροπής της.
Όλοι πάντως οι ισχυροί παράγοντες προεξοφλούν την ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Τις τελευταίες μάλιστα μέρες ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ακόμη ότι δεν θα έχουμε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο. Αναπτύσσεται δε η θεωρία ότι τουλάχιστον αν γίνουν εκλογές τον Νοέμβριο η ήττα της ΝΔ θα είναι περιορισμένη σε 3-4 εκατοστιαίες μονάδες υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αν γίνουν τον Μάρτιο η διαφορά θα είναι υπερδιπλάσια! Ανεξαρτήτως αν είναι ορθή ή όχι η εκτίμηση αυτή, το πρόβλημα με τον Σαμαρά είναι πως κινδυνεύει σοβαρότατα να μπει σε πολιτική τροχιά ανάλογη με εκείνη του Κώστα Σημίτη στα τέλη του 2003 – αρχές του 2004. Τότε δηλαδή που στα μέσα Δεκεμβρίου του 2003 τα Νέα δημοσίευσαν δημοσκόπηση που τον έδειχνε με τεράστια διαφορά «καταλληλότερο» πρωθυπουργό και σε είκοσι μέρες είχε… καθαιρεθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και είχε αντικατασταθεί από τον Γιωργάκη! Ο λόγος ήταν απλούστατος: Πέντε μυστικές δημοσκοπήσεις (εκ των οποίων οι τρείς από γαλλικές εταιρίες) έδειχναν ότι με τον Σημίτη αρχηγό, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις εκλογές με… 10 ως 15(!) μονάδες διαφορά. Τον καθαίρεσαν και όντως ο Γιωργάκης έχασε τις βουλευτικές εκλογές με μόνο 5 μονάδες διαφορά από τον Κώστα Καραμανλή. Τον Σημίτη δεν τον καθαίρεσε το ΠΑΣΟΚ. Τον καθαίρεσαν οι οικονομικοί παράγοντες που τον στήριζαν και εκτιμούσαν την πολιτική του, υπακούοντες με επιχειρηματικό ρεαλισμό στην αδήριτη ανάγκη των γεγονότων. Θα ήταν ανόητοι να πάνε με τον χαμένο!
Δεν γνωρίζουμε αν ο Σαμαράς θα έχει την ίδια τύχη με τον Κ. Σημίτη. Είναι ακόμη νωρίς για οποιαδήποτε εκτίμηση, αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν γρήγορα – πόσο μάλλον που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν όλο και λιγότερο φόβο στην οικονομική ελίτ ότι προτίθενται να κινηθούν εκτός συστήματος. Πληθαίνουν παράλληλα οι ενδείξεις ότι ισχυροί παράγοντες της ολιγαρχίας, οι οποίοι θίγονται από πτυχές της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι έτοιμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν σοβαρές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Προσωπικά δεν νομίζουμε ότι η οικονομική ελίτ θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές τον Νοέμβριο. Δεν έχει διαμορφωθεί πλειοψηφία στους κόλπους της μεγάλης αστικής τάξης υπέρ της άποψης αυτής κι έτσι κι αλλιώς η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας θα αρχίσει τρεις μήνες αργότερα. Δεν πιέζεται από κάποιο γεγονός, ούτε καν από λαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί επομένως να βιάσει τα πράγματα; Τρείς μήνες υπομονή δεν είναι δα και τίποτα. Αν μάλιστα ο λαός συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, όσο απελπισμένη κι αν είναι, η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα θα προσλάβει ρυθμούς που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις όποιες προθέσεις του συνόλου ή κάποιου μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε σε φάση ανατροπών εκ βάθρων στο κομματικό σκηνικό. Σε μερικούς μήνες τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, το οποίο σήμερα εξάλλου ήδη σε τίποτα δεν θυμίζει τους κομματικούς συσχετισμούς πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια.
Μαζί με τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους όμως κατέρρευσαν και οι λαϊκές αντιδράσεις εναντίον όσων τους κυβερνούσαν, έχοντας προδώσει όλα όσα υποσχέθηκαν. Οι διαδηλωτές που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονταν στους δρόμους μετά τις εκλογές του 2012 τώρα έχουν αράξει στους καναπέδες και περιμένουν την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία, δηλώνοντας βαθιά απογοητευμένοι και βυθισμένοι στο τέλμα της απραξίας και της αμάθειας. Αν η Αριστερά δεν μπορέσει να αλλάξει γρήγορα και ριζικά αυτή την κατάσταση, το μέλλον όλων μας είναι ζοφερό.
*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" της Κυριακής 28/09/14
Πρέπει να είναι πολιτικά ηλίθιοι αυτοί στο Μέγαρο Μαξίμου, αν πραγματικά νόμιζαν ότι θα μπορούσε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς , ταξιδεύοντας στο Βερολίνο, να αποσπάσει τη συναίνεση της Μέρκελ για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, τη στιγμή ακριβώς που η Γερμανία καταρτίζει τον πρώτο ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της ύστερα από… 45(!) χρόνια, από το 1969. Φυσικά, αυτού του είδους η πολιτική ηλιθιότητα καθόλου δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Μια ακριβώς ημέρα πριν από τον Σαμαρά πήγε στην καγκελαρία με ακόμη πιο προκλητικά αιτήματα ο γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, ο οποίος έγινε πανευρωπαϊκά ρεζίλι από τις «σφαλιάρες» και τις «κατραπακιές» άρνησης που έφαγε από τους Γερμανούς!
Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό παρηγορεί τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε. Μπορεί στην Ευρώπη να μην τους κρέμασαν κουδούνια, γιατί όλοι ασχολούνται με το διασυρμό της Γαλλίας, αλλά υποθέτουμε ότι τους προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους απασχολεί περισσότερο η ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίματος για την κυβέρνηση, μετά και την αποτυχία της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Γερμανία. Το γεγονός ότι ο Σαμαράς γύρισε από το Βερολίνο με άδεια χέρια, χωρίς να μπορεί να ισχυριστεί στον ελληνικό λαό ότι έστω και τώρα είναι σε θέση να προβεί σε κάποια φοροελάφρυνση ή να πάρει κάποιο υποτυπώδες φιλολαϊκό μέτρο απογοήτευσε φυσικά τον κοσμάκη που τον πιστεύει, καταβαραθρώνοντας τις πιθανότητες νίκης της ΝΔ στις βουλευτικέςεκλογές. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα τελευταία γεγονότα και οι επιπτώσεις τους σε ό,τι αφορά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης προβληματίζουν πολύ σοβαρά τους Γερμανούς όσο και το οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας αναφορικά με τη δυνατότητα επιβίωσης της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εξετάζουν κατά πόσο πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ή, αντιθέτως, αν πρέπει να δρομολογήσουν τις διαδικασίες της ανατροπής της.
Όλοι πάντως οι ισχυροί παράγοντες προεξοφλούν την ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Τις τελευταίες μάλιστα μέρες ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ακόμη ότι δεν θα έχουμε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο. Αναπτύσσεται δε η θεωρία ότι τουλάχιστον αν γίνουν εκλογές τον Νοέμβριο η ήττα της ΝΔ θα είναι περιορισμένη σε 3-4 εκατοστιαίες μονάδες υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αν γίνουν τον Μάρτιο η διαφορά θα είναι υπερδιπλάσια! Ανεξαρτήτως αν είναι ορθή ή όχι η εκτίμηση αυτή, το πρόβλημα με τον Σαμαρά είναι πως κινδυνεύει σοβαρότατα να μπει σε πολιτική τροχιά ανάλογη με εκείνη του Κώστα Σημίτη στα τέλη του 2003 – αρχές του 2004. Τότε δηλαδή που στα μέσα Δεκεμβρίου του 2003 τα Νέα δημοσίευσαν δημοσκόπηση που τον έδειχνε με τεράστια διαφορά «καταλληλότερο» πρωθυπουργό και σε είκοσι μέρες είχε… καθαιρεθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και είχε αντικατασταθεί από τον Γιωργάκη! Ο λόγος ήταν απλούστατος: Πέντε μυστικές δημοσκοπήσεις (εκ των οποίων οι τρείς από γαλλικές εταιρίες) έδειχναν ότι με τον Σημίτη αρχηγό, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις εκλογές με… 10 ως 15(!) μονάδες διαφορά. Τον καθαίρεσαν και όντως ο Γιωργάκης έχασε τις βουλευτικές εκλογές με μόνο 5 μονάδες διαφορά από τον Κώστα Καραμανλή. Τον Σημίτη δεν τον καθαίρεσε το ΠΑΣΟΚ. Τον καθαίρεσαν οι οικονομικοί παράγοντες που τον στήριζαν και εκτιμούσαν την πολιτική του, υπακούοντες με επιχειρηματικό ρεαλισμό στην αδήριτη ανάγκη των γεγονότων. Θα ήταν ανόητοι να πάνε με τον χαμένο!
Δεν γνωρίζουμε αν ο Σαμαράς θα έχει την ίδια τύχη με τον Κ. Σημίτη. Είναι ακόμη νωρίς για οποιαδήποτε εκτίμηση, αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν γρήγορα – πόσο μάλλον που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν όλο και λιγότερο φόβο στην οικονομική ελίτ ότι προτίθενται να κινηθούν εκτός συστήματος. Πληθαίνουν παράλληλα οι ενδείξεις ότι ισχυροί παράγοντες της ολιγαρχίας, οι οποίοι θίγονται από πτυχές της πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι έτοιμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν σοβαρές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Προσωπικά δεν νομίζουμε ότι η οικονομική ελίτ θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές τον Νοέμβριο. Δεν έχει διαμορφωθεί πλειοψηφία στους κόλπους της μεγάλης αστικής τάξης υπέρ της άποψης αυτής κι έτσι κι αλλιώς η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας θα αρχίσει τρεις μήνες αργότερα. Δεν πιέζεται από κάποιο γεγονός, ούτε καν από λαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί επομένως να βιάσει τα πράγματα; Τρείς μήνες υπομονή δεν είναι δα και τίποτα. Αν μάλιστα ο λαός συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ, όσο απελπισμένη κι αν είναι, η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα θα προσλάβει ρυθμούς που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις όποιες προθέσεις του συνόλου ή κάποιου μέρους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε σε φάση ανατροπών εκ βάθρων στο κομματικό σκηνικό. Σε μερικούς μήνες τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, το οποίο σήμερα εξάλλου ήδη σε τίποτα δεν θυμίζει τους κομματικούς συσχετισμούς πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια.
Μαζί με τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους όμως κατέρρευσαν και οι λαϊκές αντιδράσεις εναντίον όσων τους κυβερνούσαν, έχοντας προδώσει όλα όσα υποσχέθηκαν. Οι διαδηλωτές που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ξεχύνονταν στους δρόμους μετά τις εκλογές του 2012 τώρα έχουν αράξει στους καναπέδες και περιμένουν την εξ ύψους βοήθεια και σωτηρία, δηλώνοντας βαθιά απογοητευμένοι και βυθισμένοι στο τέλμα της απραξίας και της αμάθειας. Αν η Αριστερά δεν μπορέσει να αλλάξει γρήγορα και ριζικά αυτή την κατάσταση, το μέλλον όλων μας είναι ζοφερό.
*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν" της Κυριακής 28/09/14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου