Εν αρχή ην η Τράπεζα, και η Τράπεζα ην προς τον Θεόν, και Θεός ην
η Τράπεζα. Ούτη ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι’ αυτής εγένετο, και
χωρίς αυτής εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν.
Αξέχαστοι καιροί. Αυτοί της άνθησης του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών.
Όταν ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδος δήλωνε σε πρωτοσέλιδο ότι στις 6000 μονάδες το Χρηματιστήριο ήταν φτηνό.
Αξέχαστες στιγμές, όταν ο βοσκός με το iPad, (τότε δεν είχαμε iPad) σαλάγαγε τα πρόβατα ενώ την ίδια στιγμή έδινε εντολές στον broker.
Και τον βοσκό δεν το είχε ενοχλήσει που η Connection είχε φτάσει και ξεπεράσει τις 3.800 Δρχ. (11,40€) αλλά στο ότι ανάμεσα στα χαρτιά προς διαπραγμάτευση ήταν και αυτό της Τράπεζας της Ελλάδος
Στο ίδιο τραπέζι η Τράπεζα της Ελλάδος με την ΓΕΝΑΚ;
Στο ίδιο τραπέζι η εκδότρια Τράπεζα του Ελληνικού χαρτονομίσματος με την Λαυρεωτική;
Είναι η ΤτΕ εταιρεία με σκοπό το κέρδος;
Κοινή απαίτηση των δύο Εθνοσυνελεύσεων (1822-1823) ήταν “θέλει διατάξει νέον σύστημα νομισμάτων χαραττομένων εις όνομα του Έθνους δια του εκτελεστικού σώματος”,
Χαρακτηριστικό και δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους η έκδοση νομίσματος,
Στα επόμενα Συντάγματα το δικαίωμα έκδοσης νομίσματος για μεν στα Ηγεμονικά-Βασιλικά το δικαίωμα πάει στον Ηγεμόνα-Βασιλέα ” ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα να κόπτη νομίσματα κατά τον νόμον, για τα δε Δημοκρατικά “νόμος ορίζει”.
Μάλλον η προστασία του δικαιώματος έκδοσης νομίσματος δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες των ανά τους αιώνες συνταγματολόγων.
Κάπως έτσι λοιπόν, ανάμεσα στο “δικαίωμα του Βασιλέα” στο “όσα ο νόμος ορίζει” η εποχή της αθωότητας έσβησε μαζί με την Εθνική Χρηματιστηριακή Τράπεζα
Με την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος από τον Γεώργιο Σταύρου το 1841, το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος άρχισε να γνωρίζει τον Δυτικό πολιτισμό.
Χρειάστηκε την βοήθεια ενός Εθνικού Ευεργέτη κάποιες χρεωκοπίες, την οδυνηρή εμπειρία της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης την ακόμα οδυνηρότερη Μικρασιατική Καταστροφή για να απεμπολήσει οριστικά το δικαίωμα του στην έκδοση νομίσματος με την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος το 1927.
Το δικαίωμα του Βασιλιά που αναφέρεται στα Συντάγματα μέχρι και αυτό του 1952 έδινε το δικαίωμα να τυπώνονται νομίσματα ή χαρτονομίσματα ευτελούς αξίας.
( Για αυτόν τον λόγο βρίσκουμε στην ίδια χρονιά χαρτονομίσματα με δύο εκδότες: Π.χ. Βασίλειον Της Ελλάδος και Τράπεζα της Ελλάδος.)
Η έκδοση νομίσματος ήταν και είναι εργαλείο αμύθητης δύναμης και για αυτόν τον λόγο δεν θα μπορούσε να μείνει σε χέρια κρατών ή εθνών.
Σήμερα τα κράτη με δικαίωμα έκδοσης νομίσματος μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Αποτέλεσμα το κάθε κράτος να αγοράζει (δανείζεται είναι ο όρος που χρησιμοποιείται, αλλά νομίζω ότι “αγοράζει” είναι ποιό δόκιμος) να αγοράζει το χρήμα που θα μπορούσε απλά να τυπώσει, και όλα αυτά για τον φόβο του “πληθωρισμού.”
Αυτό λοιπόν που μας έχουν πείσει πως δεν μπορεί να κάνει το κράτος, το κάνουν ιδιώτες τεχνοκράτες, παίρνοντας την μερίδα του λέοντος από τα φορολογικά έσοδα των κρατών όλου του πλανήτη
Οι Αγορές, αγαπητέ φορολογούμενε, οι Αγορές που δεν ξέρεις ποιοί είναι τροφοδοτούνται, ζουν και γιγαντώνονται από τους φόρους που εσύ πληρώνεις.
Ένα απλό παράδειγμα:
Σήμερα το πρωί ο κ. Draghi άνοιξε τον εκτυπωτή για να τυπώσει ένα χαρτονόμισμα των 100€ που χρειάζεται η Ελληνική Δημοκρατία.
Δεν έχει όμως δικαίωμα να το δώσει-δανείσει-πουλήσει κατευθείαν στην Ελληνική Δημοκρατία.
Έτσι λοιπόν θα το δανείσει-πουλήσει αντί 100,05 € (0,05% είναι το επιτόκιο της ΕΚΤ) σε μια ιδιωτική τράπεζα. (Εθνική- Piraeus-Eurobank-HSBC, RBS π.χ.)
Η Τράπεζα με την σειρά της θα το δανείσει- πουλήσει στην Ελληνική Δημοκρατία με τον ανάλογο τόκο π.χ. 3%.
Αυτό σημαίνει ότι το χαρτονόμισμα των 100€ στοιχίζει, γιατί τόσο το αγοράζει, στην Ελληνική Δημοκρατία 103€
(Το χρέος των κρατών όλου του πλανήτη ανέρχεται κοντά στα 60 τρισεκατομμύρια δολάρια Αμερικής.)
Και δεν είναι μόνο τα κρατικά έσοδα-έξοδα.
Είναι και ο ιδιωτικός τομέας. Το δικαίωμα χρήσης του νομίσματος, αυτό που οι αγορές ονομάζουν κόστος χρήματος, είναι ακόμα ποιό βαρύ για τον ιδιωτικό τομέα.
Κάθε φορά που μια ιδιωτική εταιρεία, αγοράζει-δανείζεται χρήμα για τις ανάγκες της πληρώνει και αυτή το βιδάνιο-τόκο στις αγορές.
Το σύστημα δουλεύει με τέτοιον τρόπο που άπαντες κράτη, επιχειρήσεις, ιδιώτες πληρώνουμε ενοίκιο για το χρήμα που χρησιμοποιούμε και τίποτε από ότι παράγουμε δεν μεταφράζεται σε αξία χωρίς την παρουσία του.
Έτσι λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι της υπεραξίας της εργασίας του καθενός από εμάς, πηγαίνει στο κόστος χρήματος, στο ενοίκιο που λέγαμε, με αποτέλεσμα όταν γυρίζει πίσω να έχει μετατραπεί σε τίποτε περισσότερο από δεσμά.
Δεσμά και έλεγχο σε κράτη, επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Για όποιον-α αμέλησε να ανοίξει τον σύνδεσμο ( δυστυχώς μπήκαν πάρα πολλοί) θα θυμίσω πως σύμφωνα με την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ:
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι Α.Ε.
Το Ελληνικό Κράτος δεν έχει άλλη αρμοδιότητα στη Τράπεζα παρά μόνον να ορίζει τον Διοικητή και τον Υποδιοικητή.
Το Ελληνικό Κράτος, σύμφωνα με το καταστατικό της Τράπεζας, δεν μπορεί να κατέχει περισσότερο από το 35% των μετοχών της ΑΕ.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μέτοχος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ποσοστό 1,8974%.
Εύκολα λοιπόν μπορεί κάποιος να καταλάβει, πως η Τράπεζα της Ελλάδος απλά κινήθηκε με γνώμονα μόνο τα συμφέροντα των μετόχων της όταν πούλησε τους 20 τόνους χρυσού το 2003, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του Ελληνικού κράτους.
Και ακόμα ευκολότερα να εννοήσει την λύσσα με την οποία η ΕΚΤ επιτέθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία τον Μάρτιο του 2013.
Κάποιοι θα πουν ότι φταίει ο καπιταλισμός, κάποιοι άλλοι ο κομμουνισμός, η αναρχία, ο φασισμός, η απουσία περισσότερης Δημοκρατίας, η διαφθορά, ο καταναλωτισμός, ο πόλεμος, η πείνα, η φύση του ανθρώπου.
Και κάποιος τεχνοκράτης-οικονομολόγος μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας θα μπορέσει να αποδημήσει την κάθε λέξη και παράγραφο από τα παραπάνω.
Αν όμως διαβάσεις προσεκτικά την Ιστορία θα βρεις πίσω από κάθε νικητή, πίσω από κάθε ηττημένο, πίσω από κάθε Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Γενικό Γραμματέα, Στρατηγό, το ίδιο “χρώμα” χρήματος.
Όσο για μένα, για σένα, ακόμα και για όσους μας κυβερνούν, η ποσότητα από τα ψίχουλα που συλλέγουμε, μας κάνει, όσο μας κάνει, διαφορετικούς.
Τράπεζες και Κεντρικές Τράπεζες, στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας, αόρατες και χωρίς κανέναν εχθρό.
© HeadWaiter.
toufekiastoskotadi
Αξέχαστοι καιροί. Αυτοί της άνθησης του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών.
Όταν ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδος δήλωνε σε πρωτοσέλιδο ότι στις 6000 μονάδες το Χρηματιστήριο ήταν φτηνό.
Αξέχαστες στιγμές, όταν ο βοσκός με το iPad, (τότε δεν είχαμε iPad) σαλάγαγε τα πρόβατα ενώ την ίδια στιγμή έδινε εντολές στον broker.
Και τον βοσκό δεν το είχε ενοχλήσει που η Connection είχε φτάσει και ξεπεράσει τις 3.800 Δρχ. (11,40€) αλλά στο ότι ανάμεσα στα χαρτιά προς διαπραγμάτευση ήταν και αυτό της Τράπεζας της Ελλάδος
Στο ίδιο τραπέζι η Τράπεζα της Ελλάδος με την ΓΕΝΑΚ;
Στο ίδιο τραπέζι η εκδότρια Τράπεζα του Ελληνικού χαρτονομίσματος με την Λαυρεωτική;
Είναι η ΤτΕ εταιρεία με σκοπό το κέρδος;
Κοινή απαίτηση των δύο Εθνοσυνελεύσεων (1822-1823) ήταν “θέλει διατάξει νέον σύστημα νομισμάτων χαραττομένων εις όνομα του Έθνους δια του εκτελεστικού σώματος”,
Χαρακτηριστικό και δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους η έκδοση νομίσματος,
Στα επόμενα Συντάγματα το δικαίωμα έκδοσης νομίσματος για μεν στα Ηγεμονικά-Βασιλικά το δικαίωμα πάει στον Ηγεμόνα-Βασιλέα ” ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα να κόπτη νομίσματα κατά τον νόμον, για τα δε Δημοκρατικά “νόμος ορίζει”.
Μάλλον η προστασία του δικαιώματος έκδοσης νομίσματος δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες των ανά τους αιώνες συνταγματολόγων.
Κάπως έτσι λοιπόν, ανάμεσα στο “δικαίωμα του Βασιλέα” στο “όσα ο νόμος ορίζει” η εποχή της αθωότητας έσβησε μαζί με την Εθνική Χρηματιστηριακή Τράπεζα
Με την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος από τον Γεώργιο Σταύρου το 1841, το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος άρχισε να γνωρίζει τον Δυτικό πολιτισμό.
Χρειάστηκε την βοήθεια ενός Εθνικού Ευεργέτη κάποιες χρεωκοπίες, την οδυνηρή εμπειρία της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης την ακόμα οδυνηρότερη Μικρασιατική Καταστροφή για να απεμπολήσει οριστικά το δικαίωμα του στην έκδοση νομίσματος με την ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος το 1927.
Το δικαίωμα του Βασιλιά που αναφέρεται στα Συντάγματα μέχρι και αυτό του 1952 έδινε το δικαίωμα να τυπώνονται νομίσματα ή χαρτονομίσματα ευτελούς αξίας.
( Για αυτόν τον λόγο βρίσκουμε στην ίδια χρονιά χαρτονομίσματα με δύο εκδότες: Π.χ. Βασίλειον Της Ελλάδος και Τράπεζα της Ελλάδος.)
Η έκδοση νομίσματος ήταν και είναι εργαλείο αμύθητης δύναμης και για αυτόν τον λόγο δεν θα μπορούσε να μείνει σε χέρια κρατών ή εθνών.
Σήμερα τα κράτη με δικαίωμα έκδοσης νομίσματος μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Αποτέλεσμα το κάθε κράτος να αγοράζει (δανείζεται είναι ο όρος που χρησιμοποιείται, αλλά νομίζω ότι “αγοράζει” είναι ποιό δόκιμος) να αγοράζει το χρήμα που θα μπορούσε απλά να τυπώσει, και όλα αυτά για τον φόβο του “πληθωρισμού.”
Αυτό λοιπόν που μας έχουν πείσει πως δεν μπορεί να κάνει το κράτος, το κάνουν ιδιώτες τεχνοκράτες, παίρνοντας την μερίδα του λέοντος από τα φορολογικά έσοδα των κρατών όλου του πλανήτη
Οι Αγορές, αγαπητέ φορολογούμενε, οι Αγορές που δεν ξέρεις ποιοί είναι τροφοδοτούνται, ζουν και γιγαντώνονται από τους φόρους που εσύ πληρώνεις.
Ένα απλό παράδειγμα:
Σήμερα το πρωί ο κ. Draghi άνοιξε τον εκτυπωτή για να τυπώσει ένα χαρτονόμισμα των 100€ που χρειάζεται η Ελληνική Δημοκρατία.
Δεν έχει όμως δικαίωμα να το δώσει-δανείσει-πουλήσει κατευθείαν στην Ελληνική Δημοκρατία.
Έτσι λοιπόν θα το δανείσει-πουλήσει αντί 100,05 € (0,05% είναι το επιτόκιο της ΕΚΤ) σε μια ιδιωτική τράπεζα. (Εθνική- Piraeus-Eurobank-HSBC, RBS π.χ.)
Η Τράπεζα με την σειρά της θα το δανείσει- πουλήσει στην Ελληνική Δημοκρατία με τον ανάλογο τόκο π.χ. 3%.
Αυτό σημαίνει ότι το χαρτονόμισμα των 100€ στοιχίζει, γιατί τόσο το αγοράζει, στην Ελληνική Δημοκρατία 103€
(Το χρέος των κρατών όλου του πλανήτη ανέρχεται κοντά στα 60 τρισεκατομμύρια δολάρια Αμερικής.)
Και δεν είναι μόνο τα κρατικά έσοδα-έξοδα.
Είναι και ο ιδιωτικός τομέας. Το δικαίωμα χρήσης του νομίσματος, αυτό που οι αγορές ονομάζουν κόστος χρήματος, είναι ακόμα ποιό βαρύ για τον ιδιωτικό τομέα.
Κάθε φορά που μια ιδιωτική εταιρεία, αγοράζει-δανείζεται χρήμα για τις ανάγκες της πληρώνει και αυτή το βιδάνιο-τόκο στις αγορές.
Το σύστημα δουλεύει με τέτοιον τρόπο που άπαντες κράτη, επιχειρήσεις, ιδιώτες πληρώνουμε ενοίκιο για το χρήμα που χρησιμοποιούμε και τίποτε από ότι παράγουμε δεν μεταφράζεται σε αξία χωρίς την παρουσία του.
Έτσι λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι της υπεραξίας της εργασίας του καθενός από εμάς, πηγαίνει στο κόστος χρήματος, στο ενοίκιο που λέγαμε, με αποτέλεσμα όταν γυρίζει πίσω να έχει μετατραπεί σε τίποτε περισσότερο από δεσμά.
Δεσμά και έλεγχο σε κράτη, επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Για όποιον-α αμέλησε να ανοίξει τον σύνδεσμο ( δυστυχώς μπήκαν πάρα πολλοί) θα θυμίσω πως σύμφωνα με την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ:
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι Α.Ε.
Το Ελληνικό Κράτος δεν έχει άλλη αρμοδιότητα στη Τράπεζα παρά μόνον να ορίζει τον Διοικητή και τον Υποδιοικητή.
Το Ελληνικό Κράτος, σύμφωνα με το καταστατικό της Τράπεζας, δεν μπορεί να κατέχει περισσότερο από το 35% των μετοχών της ΑΕ.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μέτοχος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ποσοστό 1,8974%.
Εύκολα λοιπόν μπορεί κάποιος να καταλάβει, πως η Τράπεζα της Ελλάδος απλά κινήθηκε με γνώμονα μόνο τα συμφέροντα των μετόχων της όταν πούλησε τους 20 τόνους χρυσού το 2003, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του Ελληνικού κράτους.
Και ακόμα ευκολότερα να εννοήσει την λύσσα με την οποία η ΕΚΤ επιτέθηκε στην Κυπριακή Δημοκρατία τον Μάρτιο του 2013.
Κάποιοι θα πουν ότι φταίει ο καπιταλισμός, κάποιοι άλλοι ο κομμουνισμός, η αναρχία, ο φασισμός, η απουσία περισσότερης Δημοκρατίας, η διαφθορά, ο καταναλωτισμός, ο πόλεμος, η πείνα, η φύση του ανθρώπου.
Και κάποιος τεχνοκράτης-οικονομολόγος μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας θα μπορέσει να αποδημήσει την κάθε λέξη και παράγραφο από τα παραπάνω.
Αν όμως διαβάσεις προσεκτικά την Ιστορία θα βρεις πίσω από κάθε νικητή, πίσω από κάθε ηττημένο, πίσω από κάθε Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Γενικό Γραμματέα, Στρατηγό, το ίδιο “χρώμα” χρήματος.
Όσο για μένα, για σένα, ακόμα και για όσους μας κυβερνούν, η ποσότητα από τα ψίχουλα που συλλέγουμε, μας κάνει, όσο μας κάνει, διαφορετικούς.
Τράπεζες και Κεντρικές Τράπεζες, στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας, αόρατες και χωρίς κανέναν εχθρό.
© HeadWaiter.
toufekiastoskotadi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου